สวัสดีค่ะ ต้องเกรินก่อนนะ เราจบสาขาที่ต้องเรียน5ปี การหางานยากมากจนไปทำงานสายงานอื่น พอมีบ.ที่เกี่ยวกับสายงานที่เรียนติดต่อมา เริ่มจากเงินเดือน7000-8000 (ค่าหอเขาออกให้ ไม่มีประกันสังคม) ตอนนั้นด้วยความที่ตรงกะที่เรียนเลยตกลงไป ก็ทำงานมาเรื่อยๆ ทำทุกอย่างที่ขว้างหน้า งานที่ทำเรียกได้ว่าหลากหลายตั้งแต่บัญชีไปถึงเขียนแบบ ทำความสะอาด เลี้ยงเด็กก็เลี้ยงจ้า เขาก็ช่วยเหลือบ้าง จนตอนนี้ผ่านมา7ปี เงินเดือนอยู่ที่18000 มีot 1000บาท(โต้รุ่งจะหนักเบาก็วันพัน เคยอยู่9โมงจนถึง6โมงเย็นของอีกวัน...) อายุก็ปาไป32 ประกันสังคมก็ไม่มี เมื่อ3-4ปีก่อนเขาเคยบอกว่าจะทำให้โดยเอาชื่อเราไปอยู่เซเว่น จนตอนนี้กลายเป็นว่าให้เราไปทำแบบบุคคล สุดท้ายก็เงียบกันไป
จนเมื่อ3เดือนก่อน เราตระหนักได้ว่าจะเป็นงี้ต่อไปจริงเหรอ? งานที่ได้รับเริ่มยากขึ้น การโต้รุ่งเริ่มนานขึ้น ถึงบางวันจะมีเวลาว่าง แต่เวลางานมาต้องอยู่หน้าจอคอมมากกว่า9ชั่วโมง++ แม้เขาจะบอกให้เราพักแต่ด้วยความที่เราจริงจัง งานมันจะไม่เสร็จเราก็ทำ ทำพลาดก็โดนด่า เราเริ่มไม่ชอบงานพวกนี้มากขึ้นเรื่อยๆ เราเริ่มมีอาการเบื่ออาหารมากขึ้น กินแล้วคลื่นไส้ กินแล้วถ่ายวันละ5-6รอบ ซึมเศร้า รู้สึกการมีชีวิตมันเริ่มไร้สาระมากขึ้น จนในที่สุดเราเกือบฆ่าตัวตาย... เราคิดขึ้นมาว่า อนาคตเราจะเป็นยังไงถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อ เราเครียดจนร้องไห้ทุกวัน ถ้าออกก็กลัวหางานไม่ได้อีก บางคนบอกว่าให้เราหาก่อนแล้วค่อยออก เราก็หาค่ะแต่ส่วนมากเขาจะรับคนที่ทำงานได้เลย เราเลยตัดสินใจบอกเจ้านายว่าขอลาออก
สิ่งที่ตอบกลับมาคือ ทำไม เพราะอะไร 2-3เดือนยังออกไม่ได้ ต้องทำงานก่อน ก็คิดจะเพิ่มเงินเดือนให้อยู่แล้ว1500-2000ต่อปี ถ้าต้องการเอาชื่อเข้าบ.จะทำให้
ใจอ่อนสิคะเรา... แต่เราก็มานั่งคิด ที่เราจะออกเพราะอะไร เพราะเราน้อยเนื้อต่ำใจจนไม่เห็นคุณค่าตัวเองหรือเพราะเงินที่น้อยไป?
ณ ตอนนี้เราก็มานั่งเหม่อลอยที่หน้าจอ ถ้าเราออกไปเลย ไม่กลับมาเลย หรือจะต้องทนกับความรู้สึกนี้ต่อไป
...
ทำงานมา 7 ปี อยู่ๆก็รู้สึกว่าไม่เห็นอนาคตซะดื้อๆ
จนเมื่อ3เดือนก่อน เราตระหนักได้ว่าจะเป็นงี้ต่อไปจริงเหรอ? งานที่ได้รับเริ่มยากขึ้น การโต้รุ่งเริ่มนานขึ้น ถึงบางวันจะมีเวลาว่าง แต่เวลางานมาต้องอยู่หน้าจอคอมมากกว่า9ชั่วโมง++ แม้เขาจะบอกให้เราพักแต่ด้วยความที่เราจริงจัง งานมันจะไม่เสร็จเราก็ทำ ทำพลาดก็โดนด่า เราเริ่มไม่ชอบงานพวกนี้มากขึ้นเรื่อยๆ เราเริ่มมีอาการเบื่ออาหารมากขึ้น กินแล้วคลื่นไส้ กินแล้วถ่ายวันละ5-6รอบ ซึมเศร้า รู้สึกการมีชีวิตมันเริ่มไร้สาระมากขึ้น จนในที่สุดเราเกือบฆ่าตัวตาย... เราคิดขึ้นมาว่า อนาคตเราจะเป็นยังไงถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อ เราเครียดจนร้องไห้ทุกวัน ถ้าออกก็กลัวหางานไม่ได้อีก บางคนบอกว่าให้เราหาก่อนแล้วค่อยออก เราก็หาค่ะแต่ส่วนมากเขาจะรับคนที่ทำงานได้เลย เราเลยตัดสินใจบอกเจ้านายว่าขอลาออก
สิ่งที่ตอบกลับมาคือ ทำไม เพราะอะไร 2-3เดือนยังออกไม่ได้ ต้องทำงานก่อน ก็คิดจะเพิ่มเงินเดือนให้อยู่แล้ว1500-2000ต่อปี ถ้าต้องการเอาชื่อเข้าบ.จะทำให้
ใจอ่อนสิคะเรา... แต่เราก็มานั่งคิด ที่เราจะออกเพราะอะไร เพราะเราน้อยเนื้อต่ำใจจนไม่เห็นคุณค่าตัวเองหรือเพราะเงินที่น้อยไป?
ณ ตอนนี้เราก็มานั่งเหม่อลอยที่หน้าจอ ถ้าเราออกไปเลย ไม่กลับมาเลย หรือจะต้องทนกับความรู้สึกนี้ต่อไป
...