แปลกมั้ยที่ไม่มีเพื่อน

เเต่ก่อนเมื่อ10ปีเรามีเพื่อนเยอะ (เพื่อนเที่ยว ต้องบอกก่อนว่าเมื่อก่อนเป็นติ่ง )คือจะมีเพื่อนเยอะประมาณหนึ่ง แต่ก่อนจะมีเวลา ไปเจอเพื่อนๆ เลยมีคนเข้าหาเยอะ เเต่ก็ไม่เคยคิดว่าเพื่อนๆเข้ามาเพราะอะไรอย่างอื่น เราให้พวกเขาเต็มร้อย มีเท่าไหร่เต็มที่เท่านั้น เพราะเราจะไม่ค่อยมีเพื่อนในชีวิตจริง เวลาไปหาศลป. ก็จะมีคนเข้ามาหา เข้ามากอด บอกคิดถึง อยากเห็นหน้า อยากเจอบ่อยๆ ชวนกันไปเที่ยว ทำบุญ ไปด้วยกันเกือบทุกๆที่ถ้าไปได้ ต่อให้ไม่ว่างต้องโดดงาน โดดเรียน กลับดึก ยังไงเราก็ทำได้เพื่อเพื่อนๆ ถ้าเขาต้องการ เจอกันอาทิตย์ก็5-6ครั้ง บางอาทิตย์ก็เจอกันทุกเย็น ชวนกันกินข้าวบ้าง ใกล้ตรงไหนก็นัดเจอ เป็นแบบนี้เกือบ10ปี เเต่มา10ปีหลังที่เรามีปัญหาชีวิตต้องย้ายออกจากกทม.มาอยู่ตจว. ช่วงเเรกก็ทำใจไม่ค่อยได้ ขึ้นลงกทม.ไปเจอเพื่อนๆทุกๆ2-3เดือน มาช่วงๆหลังๆนี้ปีละครั้ง หรือว่างไม่ตรงกันก็ไม่ได้เจอ ต่อมาพอเจอกัน เพื่อนบางคนก็ไม่เเม้จะคุยกันเลยในโซเชียล ถามอะไรก็ไม่เคยตอบ บางคนก็ไม่สนใจเเม้เเต่จะอ่านข้อความ โทรไปก็ไม่เคยรับ พอรับก็บอกไม่ว่างไม่ต้องโทรมา ก็ได้เเต่นั่งดูรูปพวกนางไปเที่ยวมีความสูขกับเพื่อนfcใหม่ๆ บางทีก็อิจฉาพวกเพื่อนๆกลุ่มนี้ที่เขาได้เจอกันบ่อยๆ บางที่เราก็ไปเม้นว่าคิดถึงก็โดนลบคอมเม้น เเค่การที่เราไม่ได้เจอกัน เขาถึงกับตัดเพื่อนเลยเหรอ ระยะเวลา เเละการกระทำไม่มีความหมายอะไรเลยเมื่อเราไม่ได้เจอกัน สุดท้ายณ.ตอนนี้ก็ไม่มีเพื่อนเลยสักคน ก็คงจะต้องชินกันการอยู่คนเดียว เป็นคนไม่มีเพื่อน