เริ่มเรื่องเลยนะครับ....เรื่องมีอยู่ว่า
ผมกับแฟน(แฟนผมเป็นผู้ชายนะครับ)ต้องไปรับผลไม้เมืองหนาวจากจากจังหวัดที่เป็นประตูของภาคเหนือ
ก็ไปอย่างนี้ทุกอาทิตย์เพื่อนำมาขายที่จังหวัดริมแม่น้ำโขง แต่ครั้งนี้มันทำให้ผมจำเลยว่าถ้าง่วงควรนอนในเมือง
วันนั้นขายของเสร็จเวลา ประมาณ 18.00 ผมเดินทางจากอุดรธานี ถึงที่นั้นใช้เวลา 4 ชม. ถึงประมาณ 22.00 กว่าๆ
รับผลไม้แล้วก็เลยกลับเลย ออกจากที่นั้นก็ 23.30 ประมาณนี้ ตอนแรกไอ้แฟนผมก็บอยู่หรองแต่พอมาถึงตลาด ในเมืองพอซื้อของเสร็จก็ เกือบตี 1
ก็งอแงไม่อยากขับเราจึงได้ขับ เหตุการณ์ปกติ หมอกหนามากๆ ขับมาหลับในไปตามทาง จนผ่านสะพานยาวที่เป็นเขตแดนอีสานกับเหนือ(สะพานนี้เคยมีอุบัติเหตุรถทัวร์ตกคนเสียชีวิตเยอะ) เขาสู่อุทยานแห่งชาติเราก้รู้สึกว่าไม่ใหวก็เปลี่ยนกันขับ
ขับมาจนถึงด่านทางลง เขาบอกว่าไม่ใหวล่ะจะจอดนอนที่ด่านอุทยานเราก็ไม่ได้ว่า นอนก็นอน ด่านก็คงมีคนนอนเห็นรถจอดอยู่ คันสองคัน
พอนอนสักพักก็พากันหลับ เรารู้สึกตัวว่า เราตื่นมาเพราะเราหนาว แต่สิ่งที่ผิดปกติคือเราขยับไม่ได้!!!
เราก็พยายามขยับและแล้วก็หลุด เราคิดว่าเส้นสายคงยึดมั้ง ก็นอนต่อพอผ่านไปน่าจะ 10 นาที เราดูนาฬิกาตอนที่ตื่นครั้งแรก 02.50 ประมาณนี้
ก็ขยับไม่ได้อีกล่ะ เราก็พยายามหันคอและตั้งสติ ในที่สุดก็หลุด เวลาตอนนั้นน่าจะ 03.00 โดยประมาณ
'เออ กูคงเหนื่อย' คิดในใจ พอเอนหลังลงก้หลุดไปในห้วงอีกครั้งมองเห็นต้นไม้ที่อยู่หน้ารถ แต่ภาพเป็นเหมือนเราหลี่ตาขอบเบลอๆ
ที่สิ่งที่เราตกใจสุดคือ เสียงคนคุยกัน อยู่ด้านนอนรถ (เราลดกระจกนิดนึง) เสียงคนพูดเป็นเสียงผู้หญิงผู้ชายประมาณ 2-3 คนจับจากเสียง แต่ใครล่ะผมมองไม่เห็นใครตัวขยับไม่ได้แต่ตากับหัวผมขยับได้กลอกตาไปมาไม่เห็นใครเลย เสียงเหล่านั้น
พูดว่า "ดูนั้นสิเห็นมั้ย เค้านอนอยู่ในรถ นั้นๆเห็นมั้ยๆ" ซ้ำๆกันหลายครั้ง เสียงนั้นวนๆอยู่นอกรถ ดังมาก
เราเอียงคอไปมองแฟนมันยังหลับ สบาย เราพยายามเรียกมัน แต่ไม่มีเสียง ทรมานมากหายใจก็ลำบาก
เราจึงคิดถึงแม่ พอเรียกแม่ แค่นั้นเหมือนเราโผล่ขึ้นจากน้ำมันโล่ง ผมสูดหายใจเหมือนคนจมน้ำเหนื่อยมาก ผมเลยปลุกแฟนว่าไปต่อเถอะ
เค้าบอกว่า ไม่เอาจะนอน ผมก็ไม่กล้าบอก ก็เลยสาธุในใจขอให้เจ้าป่าเจ้าเขาดูแลเราด้วย อุทิศส่วนกุศลให้เจ้าป่าเจ้าเขา
จากนั้นผมก็หลับตื่นอีกที่ ก็ประมาณหกโมงเช้า
จากนั้นไม่เคยจอดนอนข้างทางอีกเลย......
เมื่อฉันง่วง.......และจอดรถนอนกลางป่า (เรื่องจริงครับ)
ผมกับแฟน(แฟนผมเป็นผู้ชายนะครับ)ต้องไปรับผลไม้เมืองหนาวจากจากจังหวัดที่เป็นประตูของภาคเหนือ
ก็ไปอย่างนี้ทุกอาทิตย์เพื่อนำมาขายที่จังหวัดริมแม่น้ำโขง แต่ครั้งนี้มันทำให้ผมจำเลยว่าถ้าง่วงควรนอนในเมือง
วันนั้นขายของเสร็จเวลา ประมาณ 18.00 ผมเดินทางจากอุดรธานี ถึงที่นั้นใช้เวลา 4 ชม. ถึงประมาณ 22.00 กว่าๆ
รับผลไม้แล้วก็เลยกลับเลย ออกจากที่นั้นก็ 23.30 ประมาณนี้ ตอนแรกไอ้แฟนผมก็บอยู่หรองแต่พอมาถึงตลาด ในเมืองพอซื้อของเสร็จก็ เกือบตี 1
ก็งอแงไม่อยากขับเราจึงได้ขับ เหตุการณ์ปกติ หมอกหนามากๆ ขับมาหลับในไปตามทาง จนผ่านสะพานยาวที่เป็นเขตแดนอีสานกับเหนือ(สะพานนี้เคยมีอุบัติเหตุรถทัวร์ตกคนเสียชีวิตเยอะ) เขาสู่อุทยานแห่งชาติเราก้รู้สึกว่าไม่ใหวก็เปลี่ยนกันขับ
ขับมาจนถึงด่านทางลง เขาบอกว่าไม่ใหวล่ะจะจอดนอนที่ด่านอุทยานเราก็ไม่ได้ว่า นอนก็นอน ด่านก็คงมีคนนอนเห็นรถจอดอยู่ คันสองคัน
พอนอนสักพักก็พากันหลับ เรารู้สึกตัวว่า เราตื่นมาเพราะเราหนาว แต่สิ่งที่ผิดปกติคือเราขยับไม่ได้!!!
เราก็พยายามขยับและแล้วก็หลุด เราคิดว่าเส้นสายคงยึดมั้ง ก็นอนต่อพอผ่านไปน่าจะ 10 นาที เราดูนาฬิกาตอนที่ตื่นครั้งแรก 02.50 ประมาณนี้
ก็ขยับไม่ได้อีกล่ะ เราก็พยายามหันคอและตั้งสติ ในที่สุดก็หลุด เวลาตอนนั้นน่าจะ 03.00 โดยประมาณ
'เออ กูคงเหนื่อย' คิดในใจ พอเอนหลังลงก้หลุดไปในห้วงอีกครั้งมองเห็นต้นไม้ที่อยู่หน้ารถ แต่ภาพเป็นเหมือนเราหลี่ตาขอบเบลอๆ
ที่สิ่งที่เราตกใจสุดคือ เสียงคนคุยกัน อยู่ด้านนอนรถ (เราลดกระจกนิดนึง) เสียงคนพูดเป็นเสียงผู้หญิงผู้ชายประมาณ 2-3 คนจับจากเสียง แต่ใครล่ะผมมองไม่เห็นใครตัวขยับไม่ได้แต่ตากับหัวผมขยับได้กลอกตาไปมาไม่เห็นใครเลย เสียงเหล่านั้น
พูดว่า "ดูนั้นสิเห็นมั้ย เค้านอนอยู่ในรถ นั้นๆเห็นมั้ยๆ" ซ้ำๆกันหลายครั้ง เสียงนั้นวนๆอยู่นอกรถ ดังมาก
เราเอียงคอไปมองแฟนมันยังหลับ สบาย เราพยายามเรียกมัน แต่ไม่มีเสียง ทรมานมากหายใจก็ลำบาก
เราจึงคิดถึงแม่ พอเรียกแม่ แค่นั้นเหมือนเราโผล่ขึ้นจากน้ำมันโล่ง ผมสูดหายใจเหมือนคนจมน้ำเหนื่อยมาก ผมเลยปลุกแฟนว่าไปต่อเถอะ
เค้าบอกว่า ไม่เอาจะนอน ผมก็ไม่กล้าบอก ก็เลยสาธุในใจขอให้เจ้าป่าเจ้าเขาดูแลเราด้วย อุทิศส่วนกุศลให้เจ้าป่าเจ้าเขา
จากนั้นผมก็หลับตื่นอีกที่ ก็ประมาณหกโมงเช้า
จากนั้นไม่เคยจอดนอนข้างทางอีกเลย......