สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องสับสนในหัวมาสักระยะแล้ว คือเรามีเพื่อนคนนึง เขาเป็นคนเก่ง กล้าแสดงออก แต่ตรงข้ามกับเราทั้งสองเรื่องเลย แต่สำหรับเรานะ เราพยายามปรับตัวเข้าหาเขา บางเรื่อง(ที่เราคิดว่าเราไม่ผิด)เราก็ง้อหรือขอโทษก่อน เพราะเรากลัวจะผิดใจกัน แต่มาวันนี้ เรารู้สึกแปลกๆขึ่นเรื่อยๆ เขาชอบพูดเสียงดังๆเวลาเราปรึกษาเรื่องงานที่ทำในห้อง บางครั้งเราก็อาย ที่เพื่อนที่ได้ยินเสียง แล้วหันมามอง แต่เขาก็คงแค่หันตามเสียง ส่วนอีกเรื่อง เรามีความเห็นไม่ตรงกัน เพื่อจะไปอธิบายหน้าห้อง ก่อนเขาจะออกไปพูดหน้าห้อง เราอยากออกความเห็น เราเลยบอกความคิดเรา เขาเลยบอกว่า งั้นก็ออกไปพูดเอง แต่เจตนาเรา ไม่ได้บอกว่า คำตอบที่เขาจะออกไปพูดหน้าห้องมันผิด แต่เราอยากออกความเห็น เพราะมีเวลาอีกเยอะ (เราไม่ใช่กลุ่มแรกที่ต้องเตรียมตัวออกไป) เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง แต่เขาพูดแบบว่า งั้นก็ออกไปพูดเอง เราเลยบอกว่า ไม่เป็นไร แกออกไปเถอะ เราไม่มั่นใจ เขาเลยพูดว่า แล้วเมื่อไรจะกล้า เมื่อไหร่จะมั่นใจ ณ ตอนนั้น เรารู้สึกแบบ ทำไมตัวเองเป็นแบบนี้ เราไม่สบตาเขา แล้วเราก็พูดว่า วันหลังเราจะออกไปพูด วันนี้เรายังไม่พร้อม
-จากเหตุการณ์ที่เล่ามา การกระทำของเรามัน
เป็นยังไง มีใครจะแสดงทัศนคติให้เราได้บ้าง เราไม่ชอบความรู้สึกที่ต่อยกว่าเขา เราไม่ชอบที่เราอ่อนแอ แล้วเก็บมาคิดแบบนี้ แล้วก็ยัง ไม่เก่ง ไม่กล้าแสดงออก ปล.มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อยของใครบ้างคน แค่สำหรับเรา มันกวนใจเรามาก
เรากดตัวเองลงต่ำเองจากคำพูดบางคำของเพื่อนรึเปล่า
-จากเหตุการณ์ที่เล่ามา การกระทำของเรามัน
เป็นยังไง มีใครจะแสดงทัศนคติให้เราได้บ้าง เราไม่ชอบความรู้สึกที่ต่อยกว่าเขา เราไม่ชอบที่เราอ่อนแอ แล้วเก็บมาคิดแบบนี้ แล้วก็ยัง ไม่เก่ง ไม่กล้าแสดงออก ปล.มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กน้อยของใครบ้างคน แค่สำหรับเรา มันกวนใจเรามาก