ผมว่า...ใครที่อยากเป็นนักเขียนควรดูเรื่องนี้นะครับ...^^

ช่วงนี้เป็นช่วงยากลำบากในการเขียนเรื่องสั้นของผมมากครับ  กว่าจะเขียนได้แต่ละบรรทัดนี่สุดๆ จริงๆ  อาจเพราะหลังๆ มีผู้อ่านเข้ามาอ่านงานผมเยอะขึ้น  ส่วนใหญ่ก็แสดงความเห็นกันไปในทิศทางบวก  อันที่จริงก็เป็นเรื่องที่ดีนะครับ  แต่ผมกลับรู้สึกกดดันตัวเองมากๆ  กลัวว่างานที่จะปล่อยออกมาอาจไม่ได้เป็นที่ถูกใจเหมือนเรื่องที่ผ่านๆ มา  คือ...อยากเขียนให้มันดีขึ้นไปกว่าที่เคยเขียน  ไม่อยากให้ออกมาแย่ลงกว่าเดิม  ยอมรับว่าช่วงนี้ยังสลัดความรู้สึกนี้ออกจากตัวไม่ได้เลย

แต่คิดว่าคงดีขึ้นในไม่ช้านะครับผม  ขอขอบคุณทุกกำลังใจที่ผู้อ่านส่งมาให้กันเสมอนะครับ

สำหรับวันนี้ยังเครียดเรื่องงานเขียนเลยแอบไปดูหนังมานะครับผม  ดูจบแล้วรู้สึกประทับใจมากๆ เลยอยากบอกต่อ  

ชื่อเรื่อง “Please Stand By เนิร์ดแล้วไง มีหัวใจนะเว้ย” อยากบอกว่าชื่อไทยนี่ไม่เข้ากับเนื้อเรื่องเอามากๆ เลยครับ  ตอนแรกผมไม่คิดจะดูเลยนะเรื่องนี้  เพราะชื่อเรื่องฟังดูยังกะหนังรักวัยรุ่น  จริงๆ ผมดูหนังได้ทุกแนวแหละ  แต่อารมณ์ตอนนี้มันไม่อยากดูหนังตลกปล่อยมุกอะไรแบบนั้น  แต่ด้วยความที่ดูหนังมาเยอะมากจนไม่มีอะไรจะดู  เอาหน่อยละกัน...กะว่าเปิดเรื่องมาน่าเบื่อจะหลับแบบไม่เกรงใจเลย

พอเริ่มดูๆ ไป  เอ๊ะ...มันไม่ใช่หนังตลกนี่  มันแฝงดราม่าอยู่พอตัวเลย  มันเป็นหนังฟีลกู๊ดที่เนื้อหาค่อนข้างหนักหน่วงพอสมควร  ผมไม่สปอยล์ละกัน  แต่บอกได้อย่างหนึ่งว่าใครที่มีฝันอยากเป็นนักเขียน  ไม่ได้ดูเรื่องนี้ถือว่าพลาด

ไม่แท็กห้องเฉลิมไทยเพราะคิดว่านี่ไม่ใช่การรีวิวหนังนะครับ  มันเกี่ยวกับคนอยากเป็นนักเขียนมากกว่า  

มาแค่นี้แหละ  ขอให้มีความสุขกับการดูหนังทุกท่านครับ...^^