💥💃🏻👸🏼THE WEEKLY GLOVES ไตรมาสสุดท้าย วีคที่ 35 เรื่องสั้น#76 "มิ้งค์จัดให้" โดย ถุงมือ "คู่เดิม"👸🏼💃🏻💥

ถุงมือเรื่องสั้นเรื่องแรกนี้ อ่านแล้วสนุกดีครับ เกินคาดทีเดียว ตอนแรกก็นึกว่าคนชื่อมิ้งค์นี่จะจัดอะไรให้ใคร พออ่านจบแล้วถึงเข้าใจ

เป็นเรื่องของสาวนางหนึ่งที่ได้ทำงานพิเศษ พิเศษจริงๆชนิดหายากก็แล้วกันงานแบบนี้ และเชื่อว่าหลายคนคงไม่กล้ารับงานแบบนี้แน่ๆ พอรับทำแล้วก็ไปเจอเหตุไม่คาดฝันชนิดต้องขอยืมคำพูดพี่ซูซี่มาพูดหน่อยว่า "ยุ่งชิกหัย!!!"

อ่านกันเลยครับ สนุกสนานแค่ไหนก็แจกเกรดไปตามชอบใจเน้อ แล้วเล็งเป้าหาคนเขียนครับ...






พอวางสายโทรศัพท์จากพี่ทำนุ ฉันก็อยากร้องวี๊ดบูมให้ตัวเองขึ้นมาทันที

มิ้งเอ๊ยมิ้ง...แกยังไม่ตกงานเว้ย คุณพระช่วยจริงๆ

คงเพราะวันก่อนที่ไปใส่บาตรเมล็ดทานตะวันให้สามเณรน้อยรูปนั้นแน่เลย ฮะๆ ฮ่าๆ (เสียงหัวเราะร่วนแบบคนครึ้มใจดังขึ้นภายในใจ)

ก็อาชีพตัวประกอบอย่างเรา หรือเรียกให้ฟังแปลกหูหน่อยอย่าง “เอ็กซตร้า” เนี่ย มันไม่ได้มั่นคงอะไรเลยจริงจริ๊ง บทงานจะเข้าก็ประดังประเดกันเข้ามาซะจนแทบไม่ได้หลับได้นอน ขนาดจะเดินข้ามถนนก็ยังเกือบหลับในอยู่รอมร่อ ดีนะที่คืนนั้นถนนไม่ค่อยมีรถราผ่าน ไม่งั้นนังมิ้งอาจขาเป๋หรือก้นบวมไปแล้วก็ได้

และเจ้าประคุณเอ๋ย ไอ้เวลาที่ไม่มีงาน บางทีก็ต่อเนื่องกันนานหลายวันเชียว เจอแบบนั้นมิ้งก็ต้องทำตัวถือศีลกินเจเข้าไว้ ไม่ต้องออกไปไหนให้เปลืองค่ารถ เน้นใช้ชีวิตอยู่แต่ในห้อง แล้วก็รับวิตามินจากอาหารจานผักไปก่อน ไม่กินเนื้อสัตว์ถ้าไม่จำเป็น อ้าว...กินมากมันให้โทษไม่ใช่เหรอคะ (คิดแบบองุ่นเปรี้ยว ฮิฮิ)

เดือนนี้กำลังจะว่างงานครบเจ็ดวันพอดี พี่ทำนุ เพื่อนร่วมงานในออฟฟิศเก่าสมัยทำงานโฆษณาด้วยกัน เดี๋ยวนี้แกไปเปิดบริษัทออแกไนซ์ ก็โทรมาหาพร้อมกับน้ำเสียงเว้าวอน

“มิ้งที่รัก มิ้งจ๋า...” พี่นุมาตามสไตล์ของแก

“หวานเกิ๊น...เข้าประเด็นเหอะ” ฉันก็เบรกตามสไตล์เหมือนกัน

“ชัวร์รรรร” แล้วแกก็พูดจาบ้าบออีกสองสามคำตามสไตล์ ก่อนจะจบลงด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“เอ็งเล่นเป็นหุ่นให้พี่หน่อยสิวะ”

“หุ่น ?” ฉันทวนคำ

“เออ หุ่น”

“ถ่ายหนัง โฆษณา หรือละครเวทีจ๊ะ ?”

“แสดงสด”

ฉันชักสนใจเพราะที่ผ่านมาไม่ค่อยได้รับงานแบบนี้

“งานอะไรพี่ ?”

พี่ทำนุตอบกลั้วหัวเราะ “งานทำบุญร้อยวัน”  

“.......”

“คือเจ้าของงานเขาขอมาน่ะนะมิ้ง แบบว่า—หุ่นขี้ผึ้งที่สั่งไว้ยังไม่เสร็จ ตานี้พี่เป็นออแกไนเซอร์ไงน้อง เราต้องมีตัวเลือกให้เขา ช่วยเขาคิด เอาให้ได้ตามต้องการไง”

แม่เจ้าโว้ย...สรุปความว่านังมิ้งจะได้ไปนั่งเป็นหุ่นสตรีนางหนึ่งที่ล่วงลับไปแล้ว ในงานทำบุญครบร้อยวันที่คุณสามีอยากเทิดทูนให้เกียรติแก่ศรีภรรยา จึงตั้งใจโชว์หุ่นขี้ผึ้งคุณภรรยาไว้ในงานด้วย แต่ของจริงดันเสร็จไม่ทัน จึงขอเลือกนังมิ้งไปแทนหุ่นตัวนี้เพราะใบหน้าคล้ายกัน

ฉันอึ้งไปกับสุดยอดไอเดียเคลียร์คัทของพี่ทำนุกับเจ้าภาพ มีแบบนี้ในโลกนี้ด้วยหรือนี่ แต่พี่ทำนุบอกว่า ลูกค้าคือคนที่จ่ายเงินให้เรา ดังนั้น ฉันไม่ต้องคิดอะไรมาก แต่จงฝึกการนั่งนิ่งๆ ให้นานที่สุด เพราะเต็มที่ก็ประมาณสี่ชั่วโมง

“เอ็งนั่งเก้าอี้วางสีหน้าไป เราวางป้ายห้าม ไม่ให้ใครจับ งานนี้สองหมื่น พี่ให้เอ็งหมื่นนึงเลย เชื่อในฝีมือว่ะมิ้ง หน้าตาใกล้เคียง แถมหุ่นก็สูสี ช่วยพี่หน่อยเถอะวะ”

หนึ่งหมื่นสำหรับการทำงานครึ่งวัน มีรึนังมิ้งจะปฏิเสธ ฉันตอบรับพี่ทำนุด้วยความมั่นใจพร้อมคำขอบคุณ เหลือเวลาเตรียมตัวหกวัน ภารกิจแสนท้าทายกำลังจะเริ่มต้นแล้ว มิ้งเอ๋ย (ใจเต้นแรง)

และแล้ว...ไม่อยากเชื่อเลยว่า ในที่สุดฉันก็แปลงร่างเป็น “คุณเลอพักตร์” (นามสกุลจำไม่ได้แล้ว) สมัยสาวๆ ได้ละม้ายคล้ายคลึงมาก คุณชิตสามีสูงวัยของหล่อน (ที่มักทำตาวิบวับใส่ฉันอยู่เรื่อย) เอ่ยชมเปาะตั้งแต่เช้ามืดที่เราไปเตรียมงานกันที่บ้านของเขาย่านบ้านสวนนครปฐม พี่ทำนุพาช่างทำผมกับช่างแต่งหน้ามาโปะๆ ยีๆ หวีๆ สางๆ กับวาดและเขียนบนใบหน้าฉันเกือบชั่วโมงแล้วก็ให้สวมโจงกระเบนกับเสื้อลูกไม้สีงาช้าง เฮ้อ...นังมิ้ง ช่างสวยพิลึกกึกกือ
        
ด้วยความเห็นใจว่าอยู่ในห้องแอร์ พี่ทำนุจึงขอคุณชิตให้ฉันสวมแว่นตาเพราะจะได้ช่วยพรางเวลากะพริบตาถ้าจำเป็นและสบจังหวะ (แจ๋วจริงๆ คุณออแกไนเซอร์)

แท่นที่นั่งของฉันอยู่ชิดผนังด้านริมประตูทางเข้าห้องโถง มีดอกไม้สดประดับโดยรอบ เก้าอี้ตั้งกลางแท่น ห่างจากขอบทั้งสี่ด้านละหนึ่งเมตรครึ่ง สองโมงเช้า ฉันซ้อมขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวโต ขาชิดกัน วางเท้าทั้งสองไปทางขวาตามถนัด มือประสานกันไว้บนตัก มองไปข้างหน้า ยิ้มที่มุมปากนิดนึง เพราะคุณชิตบอกว่าคุณเลอพักตร์เป็นคนหน้ายิ้ม ส่วนกำหนดการแสดงจริงคือ สามโมงตรง ยิงยาวไปเต็มที่จนถึงบ่ายโมงเป็นอันว่าจบแน่
    
ฉันกินอาหารและดื่มน้ำพอประมาณเพื่อจะแปลงเป็นหุ่นสี่ชั่วโมง พี่ทำนุหางานให้โหดหินมาก แต่ก็ใจกว้างมากด้วย เพราะงั้น คำตอบจากนังมิ้งที่ทำให้พี่ทำนุฝันดีไปตลอดคืนนั้นก็คือ

“เดี๋ยวมิ้งจัดให้ค่ะ”
    
ตลกมากอย่างหนึ่ง พอฉันเริ่มแสดงเป็นหุ่น อีตาชิตก็แสดงอาการพ่อไก่แจ้ขึ้นมาทันทีด้วยการมองฉันด้วยนัยน์ตาหวานเชื่อม น่าหมั่นไส้แต่ฉันก็ต้องวางหน้าเป็นหุ่นต่อไป ในใจนึกถึงเงินหมื่นแล้วก็บอกตัวเองว่า “เอาอยู่” นึกในใจว่า อีตาชิตชีกอมันคงไม่หาทางมาแต๊ะอั๋งข้า (แล้วถ้ามันกล้าล่ะ)
  
เกือบสี่โมงที่แขกคนแรกมาถึง แล้วก็ค่อยทยอยเข้ามา เพราะในบัตรเชิญระบุว่าพิธีทำบุญเลี้ยงพระเพล พอคนเดินเข้ามาในห้องโถงนี้ เจ้าภาพผายมือมาทางแท่นหุ่นและชวนคนเข้ามายืนชมห่างจากแท่นราวๆ หนึ่งเมตร เพียงครู่เดียวก็พาแขกไปนั่ง

ฉันต้องหายใจช้าๆ และแผ่วเบา เมื่อมีสายตาคนจับจ้อง แต่ว่า เมื่อเวลาผ่านไปสักสิบห้านาที ฉันก็เห็นว่าแววตาที่มองมานั้นแทบไม่แตกต่างกัน โอ มายก้อด มันเป็นแววจงเกลียดจงชังชัดๆ แถมยังมีคนที่ไม่ยอมเดินเข้ามาดูหุ่นอีกต่างหาก (ชอบๆๆ) กับบางคนก็เดินเข้ามามองหน้าหุ่นด้วยความสมเพชเวทนา แล้วก็รีบเดินไปหาที่นั่งเลย (ก็ดีอีกแหละ)

กำลังงงว่า นี่มันอะไรกันฟะ...คุณเลอพักตร์คนนี้เป็นใคร...พี่ทำนุแกรู้ดราม่าชีวิตผัวเมียคู่นี้แค่ไหน  ผู้ชายคนหนึ่งอายุซักสี่สิบก็เดินเข้ามากับตาชิตแล้วก็มายืนดูหุ่นด้วยความทึ่ง สอบถามราคงราคา ประมาณว่าอยากจะทำมั่ง แล้วก็สรรเสริญเยินยอกันเสียหลายรอบก่อนที่ตาชิตจะพาเข้าไปนั่งด้านใน

อีกครู่เดียว ผู้หญิงชุดไหมสีฟ้าอ่อน แต่งหน้าเข้มยังกับจะเล่นละครเวทีก็เดินผ่านประตูเข้ามา พอหันมาเห็นแท่นหุ่น เลยเตร่เข้ามาดู แล้วก็เบะปากใส่ พอดีกับตาชิตเดินเข้ามาหา ใยคนนี้ก็ทำท่าตัดพ้ออะไรสักอย่าง แต่ตาชิตพูดอะไรด้วยสามสี่ประโยค แล้วก็นำนางเดินออกประตูไป

หายไปซักสามนาที คราวนี้นางกลับเข้ามาใหม่พร้อมกับถ้วยกาแฟที่มีถาดรองแถมยังมายืนใกล้แท่นหุ่นด้วยสีหน้าบึ้งตึง

“ไปนั่งข้างในเถอะยุ” ตาชิตตามเข้ามา

“ไม่ไป !” หน้าบึ้งชัดเลย
  
“น่า..เข้าไปก่อน เดี๋ยวจะอธิบายให้ฟัง”

“สามหนแล้วนะคุณน่ะ จะหลอกยุเหรอ” นางกระแทกเสียงใส่

“จะให้พูดยังไงนะ ยุก็...ไปนั่งก่อนสิ” ฝ่ายชายพยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ

“ที่เขาพูดว่าคุณชอบกินเด็กเนี่ย มันจริงใช่มั้ยล่ะ หา ?” ระดับเดซิเบลของนางเพิ่มขึ้นทันที

“เบาๆ หน่อยสิยุ พิธีกำลังจะเริ่มแล้วนะ”

“ไม่สนใจ” หล่อนสะบัดเสียง “มันไม่เกี่ยวกับฉัน...บอกมาตรงๆ ว่าเลี้ยงอีนักศึกษาหน้าด้านนั่นแล้วเอาเงินฉันไปให้มันใช่มะ” เสียงนางสั่นและดังขึ้นด้วยโทสะ มือจับถ้วยกาแฟไว้แน่น

ตาชิตเห็นท่าไม่ดีจึงตัดสินใจเข้าถึงตัวหมายจะพาออกไปนอกห้อง ฉันดูแล้ว นาทีนี้ ณ บัดนาว นางไม่ยอมแน่นอน ยังไงๆ ต้องเกิดเรื่องแน่ เอาละวะ ขอแค่อย่าปาถ้วยกาแฟมาใส่ดั๊นละกัน

แต่ปรากฏว่าพอตาชิตเข้าถึงตัว นางก็โยนถาดกาแฟใส่เขาทันที และด้วยความฉับไว อีตาชิตก็ดันปัดถ้วยนั่นออก ทั้งถ้วยทั้งน้ำกาแฟร้อนๆ หอมกรุ่นจึงลอยเข้ามาหาดั๊นอย่างจังเบอร์ที่หน้าแข้งโล้นๆ เพราะฉันสวมโจงกระเบน

ถึงนาทีนั้นแล้ว ใครจะว่าอย่างไร ใครจะหันมามองด้วยความตื่นตะลึงกับศึกริษยาระหว่างผู้หญิงชุดไหมสีฟ้ากับตาชิต ฉันก็ไม่สนใจแล้ว (โว้ย) กระโจนลงมาจากแท่นได้ก็เผ่นออกนอกห้องทันที แล้วก็สวมวิญญาณนักวิ่งลมกรดออกจากประตูบ้านหลังนั้นมาเลย ทั้งที่แสบร้อนชิบเป้งแถมยังปวดกระดูกหน้าแข้งอีกด้วยเพราะไอ้ถ้วยนั่นดันเป็นเซรามิก

ครู่ใหญ่ต่อมา พอได้สติถึงรู้ว่านี่เราแต่งตัวสวยออกมาวิ่งเท้าเปล่าไปจนถึงป้ายรถเมล์ตรงไหนก็ไม่รู้

(งานนี้...น่าสงสารพี่นุว่ะ แต่ฉันว่า...น่าสงสารตัวเองมากกว่าป่ะมิ้ง)






รายชื่อให้เลือกตอบ
ฝ่ายชาย
1. จอมยุทธนักสืบ
2. ชายขอบคันนายาว
3. ลูนาติก
4. ส.สัตยา (วีคนี้ไม่มี)
5. สวนดอก
6. B-thirteen
7. Chee River (ลำน้ำ C)
8. Christian Trevelyan Grey
9. GTW
10. KTHc
11. Na(นะ)
12. psycho_factory
13. ruennara
14. Soul Master
15. สมาชิกหมายเลข 4563770 (TOSHARE)
16. WANG JIE (พฤษภเสารี) (วีคนี้ไม่มี)

ฝ่ายหญิง  
1. นลินมณี (วีคนี้ไม่มี)
2. ยัยตัวร้ายมุกอันดา
3. รัชต์สารินท์
4. ลายลิขิต
5. สมาชิกหมายเลข 817884 (โจอี้)
6. Lady Star 919
7. สมาชิกหมายเลข 2326325 (ladylongleg)
8. Susisiri

*** รายชื่อ อาจมีการเปลี่ยนแปลง แก้ไขเพิ่มเติม ได้ทุกเมื่อ ^^

*** จะเฉลยถุงมือนี้ใน วันที่ 31 สิงหาคม 2561 (ภาพปริศนาจะวาง วันที่ 29 สิงหาคม ครับ) ***

สโลแกนของเราคือ "เขียนเมื่ออยากเขียน แต่งเมื่ออยากแต่ง แล้วมาเล่นซ่อนหากัน"

จัดไป ในแต่ละสัปดาห์ สรุปผลคะแนนทุกครั้งที่เฉลย

ผู้ชนะที่ 1 และ/หรือ ผู้ที่ไม่มีใครทายถูก จะเข้ารอบ THE GLOVES FINAL 2018 ตอนปลายปี (ในฐานะมือวาง) ครับผม