สวัสดีค่ะ เราเป็นวัยรุ่นคนหนึ่งที่เชื่อในพระเจ้าค่ะ ปัจจุบันอายุ 15 ปีค่ะ เชื่อพระเจ้ามาตั้งแต่อายุ 12 ปี แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่มีอะไรมากมายเกิดขึ้นในระหว่าง 3 ปีนี้
ตอนแรกที่เชื่อพระเจ้า เราเชื่อง่ายมากกก มากจริงๆ ตอนนั้ยแม่เราพาไปโบสถ์แล้วแบบ ด้วยความที่อยากแตกต่างจากเพื่อน อยากมีอะไรเก๋ๆ ประกอบกับการที่คนในโบสถ์บอกเราว่าถ้าเชื่อแล้วจะรอด จะได้ไปสวรรค์ เราเลยไม่ลังเลเลยแม้เแต่นิดเดียว เชื่ออย่างสุดใจเลยค่ะ 555 ตอนนั้นก็ไปโบสถ์ทุกอาทิตย์ และสามารถสัมผัสได้ถึงการทรงสถิตของพระเจ้าจริงๆ แต่พอผ่านมาสักครึ่งปี เราก็เริ่มไปโบสถ์น้อยลง จนหลงหายไปในที่สุด ในตอนนั้นเราก็ยังเชื่ออยู่นะว่าพระเจ้ามีจริง แต่เราไม่ได้ให้พระเจ้ามาอยู่ในจิตใจของเราเลย นิสัยของเราเปลี่ยนไปมาก เรากลายเป็นคนขี้อิจฉา เจ้าคิดเต้าแค้น คิดแต่จะเป็นใหญ่ หยิ่งยโส คิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นไปซะหมด แพ้ไม่เป็น จัดสินคนอื่น คิดว่าใครๆ ก็ไม่ดีเท่าเรา และที่หนักสุด คือเราเอาทุกปัญหามาเป็นปมในจิตใจ จนไม่มีความสุข
ผ่านมาประมาณ 2 ปี พระเจ้าก็มาดลใจให้เราไปค่ายคริสเตียนหนึ่ง เราก็ไป แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากมาย รู้สึกแต่ว่า เราต้องมาโบสถ์ให้มากขึ้น หลังจากกลับจากค่ายนั้นมา เราก็เริ่มไปโบสถ์ทุกอาทิตย์ค่ะ พระเจ้าก็ค่อยๆเข้ามาเติมเต็มในหัวใจมากขึ้น ทีละนิด ทีละนิด แต่นิสัยก็ยังไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมมากนัก แต่อยู่มาวันหนึ่ง เราก็เริ่มตั้งคำถามเกี่ยวกับพระเจ้า ทำไมเราถึงต้องสารภาพบาปด้วย ทำไมเราถึงต้องวางใจในพระเจ้าด้วย รู้ได้ไงว่าพระเยซูมีจริง รู้ได้ไงว่าพระเยซูเป็นพระเจ้า รู้ได้ไงว่าพระเจ้ามีจริง ศาสนาคริสต์เป็นเพียงเรื่องงมงายที่พวกคนอ่อนแอตั้งมาเพื่อปลอบใจตัวเองรึเปล่า เราสงสัยมากกกกก แต่ก็ยังเชื่อในพระเจ้าอยู่นะคะ เราเลยอธิษฐานขอพระวิญญาณโปรดช่วยให้เราเข้าใจด้วย จนอยู่มาวันหนึ่งเรามองออกไปนอกหน้าแต่ง แปลกมากนะ ที่วิวก็ไม่ได้แตกต่างอะไรไปจากเดิม แต่พระวิญญาณบริสุทธิ์ได้เคลื่อนไหวในเราและทำให้ความเชื่อของเราแข็งแกร่งขึ้นอย่างรุนแรง ทำให้เราได้รู้ว่าการเชื่อส่าพระเจ้าไม่มีจริง ว่าโลกนี้และทุกสิ่งทุกอย่างรวมถึงมนุษย์เราถูกสร้างมาจากความบังเอิญ บังเอิญจนโลกเราสามารถมีทรัพยากรอย่างพอดี้พอดีที่จะมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ได้ พอดี้พอดีที่มีออกซิเจนกำลังพอดีไม่ให้เราขาดหายใจ และไม่มากเกินจนเกิดไฟไหม้ได้ง่าย พอดี้พอดีที่มีต้นไม้มาบาลานซ์กับมนุษย์และสัตว์ต่างๆ พอดี้พอดีที่มีน้ำพอให้ดื่มให้ประทังชีพ พอดีที่มีสัตว์นานาที่มนุษย์อันมีร่างกายที่กระจอกงอกง่อยสามารถเอาชนะ และควบคุมสัตว์บนโลกได้จนมีอาหารให้ประทังชีวิต พอดีที่มีเหล็ก มีวัสดุอีกต่างๆนานาที่สามารถนำมาให้เราได้สร้างบ้าน สร้างตึกมากมาย ขนาดนี้ พอดีที่สิ่งเหล่านี้สามารถประทังชีวิตของผู้คนไปไก้ร่วมร้อยปี มันงมงายไปมั้ยที่เราจะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ มันจะไม่บังเอิญไปหรอที่อยู่อยู่การปะทุก็ก่อให้เกิดสิ่งมีชีวิตอย่างมนุษย์ได้ สิ่งมี่ชีวิตที่อยู่เหนือสัตว์ทุกตัวบนโลกนี้ที่ไม่ได้มีร่างกายแข็งแกร่งไปกว่าสัตว์อื่นเลย จะว่าค่อนข้างกระจอกก็ได้ แต่สิ่งที่ทำให้มนุษย์เราแตกต่างจากสัตว์อื่นทั้งปวงคือ อิสรภาพ ที่เราจะคิดจะทำอะไรก็ได้ และที่สำคัญไปกว่านั้น คือมนุษย์เราสามารถรักได้ ต่างจากสัตว์ทั่วไปที่อยู่ๆไปวันๆเพื่อผสมพันธุ์ ออกลูกออกหลาน แต่มนุษย์เรา สามารถรักได้ มนุษย์เราไม่ได้เพียงแต่หาคู่ครองเพื่อผสมพันธุ์ แต่เพื่อที่จะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตซึ่งกันและกัน ความรักเป็นสิ่งที่ไม่มีวิทยาศาสตร์ไหนอธิบายได้ และไม่มีไหนสัตว์ตัวใด มีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่ได้อธิบายถึงความรักนี้ และมีความรักอย่างไร้เงื่อนไขให้กับเราทุกคน
นี่แหละคือเหตุผลที่เราเขื่อในพระเจ้า เราหนุนใจทุกๆคนนะจ้าาา อย่าให้ความบาป ความอยากเป็นใหญ่มาทำให้เราไม่เชื่อในพระเจ้า อย่าปิดหัวใจตนเองจากพระเจ้า เพียงเพราะไม่อยากมีใครเป็นนาย เพราะพระเจ้ารักเราทุกคนมากมากจริงๆนะ พระเจ้าไม่ได้เห็นเราเป็นคนใช้ ไม่ได้สร้างเรามาให้ตกต่ำ แต่สร้างเรามาเพราะความรัก สร้างเรามาให้เป็นลูกของพระองค์ ยอมทำทุกอย่างให้เราทุกคนได้มีความสุขที่สุด
พระเจ้าอวยพรนะจ้า เดี๋ยวต่อมนกระทู้ถัดไป
อย่าลืม!!! อย่าไม่เชื่อในพระเจ้า เพียงเพราะมองไม่เห็น หรือไม่อยากมีใครเป็นนาย เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดไม่อาจทองเห็นได้ด้วยตา แต่สัมผัสได้ด้วยใจ ลองเปิดใจดู ลบอคติออกไป แล้วจะเห็นชัดเลย ว่าเชื่อพระเจ้า make sense กว่าเยอะะะ
วัยรุ่นคนหนึ่ง ที่ได้รับสันติสุขจากพระเจ้า
ตอนแรกที่เชื่อพระเจ้า เราเชื่อง่ายมากกก มากจริงๆ ตอนนั้ยแม่เราพาไปโบสถ์แล้วแบบ ด้วยความที่อยากแตกต่างจากเพื่อน อยากมีอะไรเก๋ๆ ประกอบกับการที่คนในโบสถ์บอกเราว่าถ้าเชื่อแล้วจะรอด จะได้ไปสวรรค์ เราเลยไม่ลังเลเลยแม้เแต่นิดเดียว เชื่ออย่างสุดใจเลยค่ะ 555 ตอนนั้นก็ไปโบสถ์ทุกอาทิตย์ และสามารถสัมผัสได้ถึงการทรงสถิตของพระเจ้าจริงๆ แต่พอผ่านมาสักครึ่งปี เราก็เริ่มไปโบสถ์น้อยลง จนหลงหายไปในที่สุด ในตอนนั้นเราก็ยังเชื่ออยู่นะว่าพระเจ้ามีจริง แต่เราไม่ได้ให้พระเจ้ามาอยู่ในจิตใจของเราเลย นิสัยของเราเปลี่ยนไปมาก เรากลายเป็นคนขี้อิจฉา เจ้าคิดเต้าแค้น คิดแต่จะเป็นใหญ่ หยิ่งยโส คิดว่าตัวเองดีกว่าคนอื่นไปซะหมด แพ้ไม่เป็น จัดสินคนอื่น คิดว่าใครๆ ก็ไม่ดีเท่าเรา และที่หนักสุด คือเราเอาทุกปัญหามาเป็นปมในจิตใจ จนไม่มีความสุข
ผ่านมาประมาณ 2 ปี พระเจ้าก็มาดลใจให้เราไปค่ายคริสเตียนหนึ่ง เราก็ไป แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากมาย รู้สึกแต่ว่า เราต้องมาโบสถ์ให้มากขึ้น หลังจากกลับจากค่ายนั้นมา เราก็เริ่มไปโบสถ์ทุกอาทิตย์ค่ะ พระเจ้าก็ค่อยๆเข้ามาเติมเต็มในหัวใจมากขึ้น ทีละนิด ทีละนิด แต่นิสัยก็ยังไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมมากนัก แต่อยู่มาวันหนึ่ง เราก็เริ่มตั้งคำถามเกี่ยวกับพระเจ้า ทำไมเราถึงต้องสารภาพบาปด้วย ทำไมเราถึงต้องวางใจในพระเจ้าด้วย รู้ได้ไงว่าพระเยซูมีจริง รู้ได้ไงว่าพระเยซูเป็นพระเจ้า รู้ได้ไงว่าพระเจ้ามีจริง ศาสนาคริสต์เป็นเพียงเรื่องงมงายที่พวกคนอ่อนแอตั้งมาเพื่อปลอบใจตัวเองรึเปล่า เราสงสัยมากกกกก แต่ก็ยังเชื่อในพระเจ้าอยู่นะคะ เราเลยอธิษฐานขอพระวิญญาณโปรดช่วยให้เราเข้าใจด้วย จนอยู่มาวันหนึ่งเรามองออกไปนอกหน้าแต่ง แปลกมากนะ ที่วิวก็ไม่ได้แตกต่างอะไรไปจากเดิม แต่พระวิญญาณบริสุทธิ์ได้เคลื่อนไหวในเราและทำให้ความเชื่อของเราแข็งแกร่งขึ้นอย่างรุนแรง ทำให้เราได้รู้ว่าการเชื่อส่าพระเจ้าไม่มีจริง ว่าโลกนี้และทุกสิ่งทุกอย่างรวมถึงมนุษย์เราถูกสร้างมาจากความบังเอิญ บังเอิญจนโลกเราสามารถมีทรัพยากรอย่างพอดี้พอดีที่จะมีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ได้ พอดี้พอดีที่มีออกซิเจนกำลังพอดีไม่ให้เราขาดหายใจ และไม่มากเกินจนเกิดไฟไหม้ได้ง่าย พอดี้พอดีที่มีต้นไม้มาบาลานซ์กับมนุษย์และสัตว์ต่างๆ พอดี้พอดีที่มีน้ำพอให้ดื่มให้ประทังชีพ พอดีที่มีสัตว์นานาที่มนุษย์อันมีร่างกายที่กระจอกงอกง่อยสามารถเอาชนะ และควบคุมสัตว์บนโลกได้จนมีอาหารให้ประทังชีวิต พอดีที่มีเหล็ก มีวัสดุอีกต่างๆนานาที่สามารถนำมาให้เราได้สร้างบ้าน สร้างตึกมากมาย ขนาดนี้ พอดีที่สิ่งเหล่านี้สามารถประทังชีวิตของผู้คนไปไก้ร่วมร้อยปี มันงมงายไปมั้ยที่เราจะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญ มันจะไม่บังเอิญไปหรอที่อยู่อยู่การปะทุก็ก่อให้เกิดสิ่งมีชีวิตอย่างมนุษย์ได้ สิ่งมี่ชีวิตที่อยู่เหนือสัตว์ทุกตัวบนโลกนี้ที่ไม่ได้มีร่างกายแข็งแกร่งไปกว่าสัตว์อื่นเลย จะว่าค่อนข้างกระจอกก็ได้ แต่สิ่งที่ทำให้มนุษย์เราแตกต่างจากสัตว์อื่นทั้งปวงคือ อิสรภาพ ที่เราจะคิดจะทำอะไรก็ได้ และที่สำคัญไปกว่านั้น คือมนุษย์เราสามารถรักได้ ต่างจากสัตว์ทั่วไปที่อยู่ๆไปวันๆเพื่อผสมพันธุ์ ออกลูกออกหลาน แต่มนุษย์เรา สามารถรักได้ มนุษย์เราไม่ได้เพียงแต่หาคู่ครองเพื่อผสมพันธุ์ แต่เพื่อที่จะเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตซึ่งกันและกัน ความรักเป็นสิ่งที่ไม่มีวิทยาศาสตร์ไหนอธิบายได้ และไม่มีไหนสัตว์ตัวใด มีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่ได้อธิบายถึงความรักนี้ และมีความรักอย่างไร้เงื่อนไขให้กับเราทุกคน
นี่แหละคือเหตุผลที่เราเขื่อในพระเจ้า เราหนุนใจทุกๆคนนะจ้าาา อย่าให้ความบาป ความอยากเป็นใหญ่มาทำให้เราไม่เชื่อในพระเจ้า อย่าปิดหัวใจตนเองจากพระเจ้า เพียงเพราะไม่อยากมีใครเป็นนาย เพราะพระเจ้ารักเราทุกคนมากมากจริงๆนะ พระเจ้าไม่ได้เห็นเราเป็นคนใช้ ไม่ได้สร้างเรามาให้ตกต่ำ แต่สร้างเรามาเพราะความรัก สร้างเรามาให้เป็นลูกของพระองค์ ยอมทำทุกอย่างให้เราทุกคนได้มีความสุขที่สุด
พระเจ้าอวยพรนะจ้า เดี๋ยวต่อมนกระทู้ถัดไป
อย่าลืม!!! อย่าไม่เชื่อในพระเจ้า เพียงเพราะมองไม่เห็น หรือไม่อยากมีใครเป็นนาย เพราะสิ่งที่สำคัญที่สุดไม่อาจทองเห็นได้ด้วยตา แต่สัมผัสได้ด้วยใจ ลองเปิดใจดู ลบอคติออกไป แล้วจะเห็นชัดเลย ว่าเชื่อพระเจ้า make sense กว่าเยอะะะ