แบบนี้ต้องไปพบหมอแบบจริงจังไหม

2-3กะทู้แล้วที่เราเขียน แต่ช่วงนี้เราหนักจริงๆคะ ในหัวเราคิดแต่เรื่องตายตลอดก็คิดมาตลอดคะ เเต่มันเริ่มหนักขึ้นเเย่ขึ้นทุกวันๆ กว่าจะหลับก็เกือบ ตี1-2 ทรมานมากๆอะ แล้วล่าสุดวัน พฤ-ศุกร์ ที่ผ่านมาเราไปเที่ยวกะที่ทำงานคะคะ และเราก็โดนคนที่ทำงานด่า ด่าจนเราแย่ไปหมดด่าจนไม่คิดว่าคำพูดของคุณจะทำให้เราเกือบฆ่าตัวตายได้เลยนะ 2วันที่ไปเที่ยวมาเราไม่สนุกอะไรเลย อยากแค่กลับบ้านไปร้องไห้ ไปทำร้ายตัวเอง คิดวนๆยุแบบนี้ จนพอเวลากลับบ้าน เก็บของที่ทำงานเสจ เราเดินออกมาโทรหาเพื่อนสนิท ปล.เราไม่ได้บอกสาเหตุนะว่าเราเป็นอะไร เเต่เราบอกมันเราไม่ไหวไม่โอเคร มันบอกอย่าคิดมากใจเย็นๆคนเรามันไม่เหมือนกันอย่าคิดมากนะ คือเราไม่โอเครกับคำนี้อะจะให้เราไม่คิดมากไม่แย่ได้ไงจะให้เราใจเย็นได้ไง ก็มันเกิดขึ้นแล้วอะ พอเราวางสาย เราเดินรอบตลาด เดินตรงไปที่แม่น้ำแห่งหนึ่ง เราร้องไห้ และสิ่งที่เราจะทำคือเราจะโดดน้ำ เรายืนอยู่สักพัก เราคิดทบทวน ถ้าเราตาย คงไม่มีใครมาทุกข์กับเราหรอก เพราะแม่เราก็เสียแล้ว ส่วนพ่อเลี้ยงก็ไปมีเมียใหม่ ส่วนบ้านเราก็พัง อะไรๆเราก็ไม่เหลือ แต่ที่เราอยู่ได้ก็เพราะ ลุง น้า และตา แต่เขาก็ไม่ใช่ญาติแท้ๆเราอีกด้วย เราตายไป พวกท่านคงจะวุ่นวายแค่3วันเท่านั้น เราร้องไห้และเดินลงบันไดที่ละขั้น เราร้องไห้แบบไม่อาย และคนก็มองมาที่เรา เราเลยไม่ทำดีกว่า เราไม่อยากให้ใครเห็นตอนเราจะทำในสิ่งนั้น แต่ข้างในมันบอกโดดเลยๆโดดเลยอยู่ไปก็อ่อนแอสะแบบนี้ วนๆเวียนจะเราปวดหัว และเราก็ดึงสติกลับมาได้ แต่ถ้าไม่มีคนอยู่แถวนั้น เราคงทำไปแล้ว และเราก็เดินกลับห้องมาแบบโทรมๆ และทำตัวปกติเพราะพี่จะสงสัยว่าไปไหนมาเพราะเห็นกลับมาก่อน ตกดึกมาเรานั่งร้องไห้ เรากรีดแขนตัวเองในห้องน้ำ เราด่าตัวเองทุบตีตัวเอง เราแย่ไปหมด ก่อนที่เราจะโดนด่าโดนอะไร เราแย่มาก่อนแล้วไงเราซึมๆมาก่อนจะโดนที่ทำงานด่า แต่พอมาเจอแบบนี้ เราไม่อยากไปทำงาน ไม่อยากคิดถึงวันพรุ่งนี้ เราเหนื่อยอะ อย่ามาบอกเลยว่าคนอื่นเหนื่อยกว่าเราเยอะ อย่าคิดมากนะสู้ๆหน่อยสิ เดะก็ผ่านไป ใช่คุณก็พูดได้เนาะ แต่สิ่งที่คุณพูดเราไม่ฟังหรอกเพราะเราฟังมาจนเราเป็นแบบนี้อ่ะ เรายังไม่รู้เลยว่าเราเป็นอะไรกันแน่ เหนื่อยอ่ะ พิมไปก็ปวดหัวไป พรุ่งนี้จะเป็นไงวะ คิดเเล้วเหนื่อย ไม่อยากตื่นเลย