''เรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องแต่งขึ้น ให้เห็นมุมมองในแบบต่างๆทั้งข้อคิดและเหตุผลของแต่ล่ะคน ฝากติชมด้วยครับ ขอบคุณที่เสียสละเวลาอันมีค่าอ่านเรื่องสั้นที่ผมแต่งครับ''
ตั้งแต่ผมเริ่มจำความได้ ผมก็ไม่เคยเจอหน้าพ่อกับแม่เลย ยายบอกว่าพ่อกับแม่ไปทำงานในกรุงเทพ เพื่อหาเงินมาใช้หนี้ที่บ้าน สิ้นเดือนพ่อกับแม่จะส่งเงินมาให้ยายเป็นค่าใช้ต่างๆและเลี้ยงดูผม ตอนผมเริ่มเข้าปอ 1 พ่อกับแม่ก็กลับมาเยี่ยมยายที่บ้านช่วงหยุดปีใหม่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นหน้าพ่อกับแม่ เพราะปกติผมได้แต่คุยกับพ่อแม่ตอนพ่อแม่โทรมาหายาย ผมเห็นพ่อกับแม่ครั้งแรก ประโยคที่ผมถามประโยคแรกคือ มาหายายหรอครับ เพราะผมก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่เหมือนกัน ยายจึงตะโกนลงมาจากบนบ้าน สองคนหน้าบ้านนั้นแหละพ่อแม่เมิง แทนที่ผมจะรู้สึกดีใจหรือตื่นเต้น ผมกับรู้สึกเฉยๆเหมือนเพื่อนยายที่ชอบมาหายายเป็นประจำ แต่พ่อกับแม่กับร้องไห้นั่งคุกเข่ากอดผมล่ะร้องไห้บอกพ่อกับแม่ขอโทษที่ไม่ได้เลี้ยงดูลูกที่ทิ้งลูกไว้กับยาย พ่อกับแม่รักลูกนะ ตอนนั้นผมได้แต่ยืนงง ว่าทำไมต้องร้องไห้ ตอนเย็นเราทำอาหารเย็นกินกัน ผมสังเกตเห็นยายรู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษ พ่อกับแม่ก็ยิ้มเหมือนคนมีความสุขต่างจากตอนที่เจอครั้งแรกที่ดูเหนื่อยๆพ่อกับแม่ทำอาหารที่ผมชอบให้กินเพราะผมเคยบอกอยากกินทางโทรศัพท์ พ่อกับแม่ก็เล่าเรื่องที่ไปทำงานกรุงเทพให้ฟังด้วยความเป็นเด็กผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร พอหมดวันหยุดพ่อกับแม่ก็กลับกรุงเทพ ทิ้งคำถามไว้ในใจเด็กคนหนึ่งว่า ทำไมเราถึงไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เหมือนคนอื่นเขา เวลาผ่านไปเมื่อผมโตขึ้นผมเก็บเงินจากค่าขนมที่ยายให้ ฝันว่าสักวันจะไปหาพ่อกับแม่ที่กรุงเทพ เมื่อมีเงินสะสมพอจะเข้ากรุงเทพได้ ผมจึงนั่งรถไปหาพ่อกับแม่ แต่ภาพแรกที่ผมเห็นนั้นคือพ่อกับแม่กำลังทำงานหนัก เหงื่อไหลท่วมตัวต่างจากที่ผมคิดไว้ตอนเด็ก บางทีผมก็ต้องการความรักจากพ่อแม่บ้าง ไม่ใช่แค่เงินที่ส่งมาตอนสิ้นเดือน พ่อแม่ทำงานหนักเผื่ออยากให้ลูกสบาย ผมเข้าใจความหวังดีของพ่อแม่ เมื่อตกหัวค่ำพ่อกับแม่แทนที่จะนอนหลับเพราะความเหนื่อยล้า ผมกับได้ยินเสียงพ่อกับแม่ทะเลาะกันเรื่องเงินดังผ่านทะลุกำแพง เท่าที่จับใจความได้ "พ่อกับแม่บอกว่านาที่บ้านจะถูกยึด เราจะหาเงินมาจากไหนมาจ่ายเจ้าหนี้ "เมื่อผมได้ฟังน้ำตาก็ไหลออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว
ผมไม่รู้ว่าความสุขในครอบครัวคืออะไรเพราะไม่เคยได้สัมผัส "ผมว่าเพราะเงินที่พ่อแม่ต้องหามันเอาความสุขของผมไปจากผม "
#คมมีแผน(2)
หาเงินจนลืมว่าความสุขคืออะไร ถ้าไม่ใช่คำว่าพอเพียง
ตั้งแต่ผมเริ่มจำความได้ ผมก็ไม่เคยเจอหน้าพ่อกับแม่เลย ยายบอกว่าพ่อกับแม่ไปทำงานในกรุงเทพ เพื่อหาเงินมาใช้หนี้ที่บ้าน สิ้นเดือนพ่อกับแม่จะส่งเงินมาให้ยายเป็นค่าใช้ต่างๆและเลี้ยงดูผม ตอนผมเริ่มเข้าปอ 1 พ่อกับแม่ก็กลับมาเยี่ยมยายที่บ้านช่วงหยุดปีใหม่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นหน้าพ่อกับแม่ เพราะปกติผมได้แต่คุยกับพ่อแม่ตอนพ่อแม่โทรมาหายาย ผมเห็นพ่อกับแม่ครั้งแรก ประโยคที่ผมถามประโยคแรกคือ มาหายายหรอครับ เพราะผมก็ไม่เคยเห็นหน้าพ่อแม่เหมือนกัน ยายจึงตะโกนลงมาจากบนบ้าน สองคนหน้าบ้านนั้นแหละพ่อแม่เมิง แทนที่ผมจะรู้สึกดีใจหรือตื่นเต้น ผมกับรู้สึกเฉยๆเหมือนเพื่อนยายที่ชอบมาหายายเป็นประจำ แต่พ่อกับแม่กับร้องไห้นั่งคุกเข่ากอดผมล่ะร้องไห้บอกพ่อกับแม่ขอโทษที่ไม่ได้เลี้ยงดูลูกที่ทิ้งลูกไว้กับยาย พ่อกับแม่รักลูกนะ ตอนนั้นผมได้แต่ยืนงง ว่าทำไมต้องร้องไห้ ตอนเย็นเราทำอาหารเย็นกินกัน ผมสังเกตเห็นยายรู้สึกมีความสุขเป็นพิเศษ พ่อกับแม่ก็ยิ้มเหมือนคนมีความสุขต่างจากตอนที่เจอครั้งแรกที่ดูเหนื่อยๆพ่อกับแม่ทำอาหารที่ผมชอบให้กินเพราะผมเคยบอกอยากกินทางโทรศัพท์ พ่อกับแม่ก็เล่าเรื่องที่ไปทำงานกรุงเทพให้ฟังด้วยความเป็นเด็กผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร พอหมดวันหยุดพ่อกับแม่ก็กลับกรุงเทพ ทิ้งคำถามไว้ในใจเด็กคนหนึ่งว่า ทำไมเราถึงไม่ได้อยู่กับพ่อแม่เหมือนคนอื่นเขา เวลาผ่านไปเมื่อผมโตขึ้นผมเก็บเงินจากค่าขนมที่ยายให้ ฝันว่าสักวันจะไปหาพ่อกับแม่ที่กรุงเทพ เมื่อมีเงินสะสมพอจะเข้ากรุงเทพได้ ผมจึงนั่งรถไปหาพ่อกับแม่ แต่ภาพแรกที่ผมเห็นนั้นคือพ่อกับแม่กำลังทำงานหนัก เหงื่อไหลท่วมตัวต่างจากที่ผมคิดไว้ตอนเด็ก บางทีผมก็ต้องการความรักจากพ่อแม่บ้าง ไม่ใช่แค่เงินที่ส่งมาตอนสิ้นเดือน พ่อแม่ทำงานหนักเผื่ออยากให้ลูกสบาย ผมเข้าใจความหวังดีของพ่อแม่ เมื่อตกหัวค่ำพ่อกับแม่แทนที่จะนอนหลับเพราะความเหนื่อยล้า ผมกับได้ยินเสียงพ่อกับแม่ทะเลาะกันเรื่องเงินดังผ่านทะลุกำแพง เท่าที่จับใจความได้ "พ่อกับแม่บอกว่านาที่บ้านจะถูกยึด เราจะหาเงินมาจากไหนมาจ่ายเจ้าหนี้ "เมื่อผมได้ฟังน้ำตาก็ไหลออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว
ผมไม่รู้ว่าความสุขในครอบครัวคืออะไรเพราะไม่เคยได้สัมผัส "ผมว่าเพราะเงินที่พ่อแม่ต้องหามันเอาความสุขของผมไปจากผม "
#คมมีแผน(2)