ปีนี้เราอายุจะ 26 ปี เราทำงานที่นี้มา 2 ปี 3 เดือน เริ่มทำตั้งแต่ก่อตั้ง งานจะเป็นงานโรงพยาบาลสัตว์ เนื้องานก็ทำตั้งแต่เรื่องความสะอาด เป็นพยาบาล จัดยา คิดเงิน ขายของ ถ้ามีมาอาบน้ำก็อาบ ดูแลเรื่องอุปกรณ์ต่างๆ เช็คสต๊อกของ งานเอกสสาร ถ้ามีสัตว์ป่วย สัตว์ฝาก ก็ตั้งทำงานลากยาว แต่มีผลตอบแทนเป็น OT ให้ เดือนที่มีสัตว์ admit เยอะก็ได้ 20,000 แต่นั้นก็คือเวลานอน มี 4 ชั่วโมง ถ้าเดือนไหนที่ไม่ค่อยมี admit จะได้ประมาณ 16,000 เมื่อก่อนก็มีพนักงาน 3 คน พาร์ทไทม์ 1 คน แต่ตั้งแต่พ.ค มีพนักงานประจำ 2 คน พาร์ทำทม์ 1 คน (แต่พาร์ทไทม์เข้าแค่ 2 วัน ทำงานได้แค่เป็นพยาบาล เข้ากะกลางคืนก็ไม่ได้ งานเลยโลดที่เรากับพนักงานอีกคน ) ล่าสุดมีการปรับโครงสร้างองค์กรให้เล็กลง แต่เราก็ยังทำงานหนักแบบเดิมไม่เห็นเล็กตามนโยบายเลย ฝ่ายบริหารก็มาบอกว่าให้เชียร์ลูกค้ามาอาบน้ำนะ มาซื้อของนะ เดี๋ยวแบ่ง% ให้ (เราก็คิดในใจนะว่า ทำไมพึ่งให้ เราเลยจุดจะอยากได้มานานแล้ว)
..... เราเหนื่อย ตัวเราก็ล้า อยากพัก อยากลาก็สงสารอีกคนนึง ถ้าเราลา คนที่ทำงานเขาจะแย่
..เราเลยบอกลาออกกับเจ้านาย (ล่วงหน้า 3 เดือน). เขาก็ถามทำไมเราออก เราให้ไม่ดีหรอ เเล้วเนี้ยก็จะให้ % จากการขายของด้วย อยู่ด้วยกันก่อน เราเลยตัดสินใจพูดสิ่งที่อยู่ในใจไป ว่าเราเหนื่อย เราอยากพัก นโยบายต่างๆที่จะลดขนาดองค์กรลงก็ไม่เห็นลดลง พนักงานมี 2 คนแต่ทำทุกอย่าง ยังต้องมารับอารมณ์ลูกค้า หัวหน้าฝ่ายนั้นนี้อีก เราเหนื่อย ส่วนเรื่องเงิน มันก็จำเป็นในชีวิตก็จริงอยู่ ค่าตอบแทนที่จะให้เราก็ไม่ได้อยากได้ขนาดนั้น เพราะมันเลยจุดที่จะให้เราแล้ว และเราก็รู้ผลประกอบการมันไม่ได้ดีมาก เรารักที่นี้เราอยากเห็นที่นี้เติบโต แต่ที่นี้ไม่ได้ให้อนาคตให้เรา เราเหมือนอยู่ที่เดิม ความรู้เราเหมือนไม่ได้ใช้ เราอยากเรียนรู้อยากอื่นบ้าง ที่สำคัญคืองานมันหนักเราเหนื่อย เราเฝ้ามองดูว่าวันไหนจะรับคนเพิ่มบ้างก็ไม่มี มีแต่รับหมอเข้ามาเรื่อยๆ บอกก็แล้ว พนักงานอีกคนวูบให้เห็นก็แล้ว ก็เหมือนเดิม ส่วนจะออกไปทำอะไรตอนนี้ยังไม่รู้ เพราะต้องบอกล่วงหน้า 3 เดือน จะสมัครงานไว้ตอนนี้ก็ไม่ได้ ใกล้วันค่อยหางานอีกที พอเราพูดจบเจ้านายเขาก็อึ้ง และไม่พูดอะไรอีก
....เรารู้ว่าที่ทำงานแต่ละที่เจอสภาวะกดดันต่างๆ และงานที่หนัก เราอดทนนะกับที่นี้เราก็อดทนกับความกดดัน ความห่าเหวต่างๆ อดทนกับปัญหาอุปสรรค ทนจนตอนนี้ 2 ปีแล้ว มันทนจนไม่ไหวก็ตอนมีคนลาออกไป 1 คนแล้วเหลือพนักงานประจำแค่ 2 คน ทำทุกวัน 7 วันมาสามเดือน ไม่มีวี่แววจะรับคนเพิ่ม บางทีมันอาจสะสมมาจากที่มีคนออกไปตอนนั้นที่เราเตือนเขาไปว่ามาทำงานสายทุกวันไป 3 ชั่วโมง( สองเดือนติดกัน แต่ไม่มีใครเตือน) ไม่มีสมาธิทำงาน วันถัดมาคนนั้นเขาก็ลาออก ตอนนั้นเราก็เลยโดนเตือนว่าใจร้อนทำอะไรวู่วาม แล้วก็สารพัดทำกล่าวหา)
รักองค์กร รักงานมากไป จนลืมรักตัวเอง
..... เราเหนื่อย ตัวเราก็ล้า อยากพัก อยากลาก็สงสารอีกคนนึง ถ้าเราลา คนที่ทำงานเขาจะแย่
..เราเลยบอกลาออกกับเจ้านาย (ล่วงหน้า 3 เดือน). เขาก็ถามทำไมเราออก เราให้ไม่ดีหรอ เเล้วเนี้ยก็จะให้ % จากการขายของด้วย อยู่ด้วยกันก่อน เราเลยตัดสินใจพูดสิ่งที่อยู่ในใจไป ว่าเราเหนื่อย เราอยากพัก นโยบายต่างๆที่จะลดขนาดองค์กรลงก็ไม่เห็นลดลง พนักงานมี 2 คนแต่ทำทุกอย่าง ยังต้องมารับอารมณ์ลูกค้า หัวหน้าฝ่ายนั้นนี้อีก เราเหนื่อย ส่วนเรื่องเงิน มันก็จำเป็นในชีวิตก็จริงอยู่ ค่าตอบแทนที่จะให้เราก็ไม่ได้อยากได้ขนาดนั้น เพราะมันเลยจุดที่จะให้เราแล้ว และเราก็รู้ผลประกอบการมันไม่ได้ดีมาก เรารักที่นี้เราอยากเห็นที่นี้เติบโต แต่ที่นี้ไม่ได้ให้อนาคตให้เรา เราเหมือนอยู่ที่เดิม ความรู้เราเหมือนไม่ได้ใช้ เราอยากเรียนรู้อยากอื่นบ้าง ที่สำคัญคืองานมันหนักเราเหนื่อย เราเฝ้ามองดูว่าวันไหนจะรับคนเพิ่มบ้างก็ไม่มี มีแต่รับหมอเข้ามาเรื่อยๆ บอกก็แล้ว พนักงานอีกคนวูบให้เห็นก็แล้ว ก็เหมือนเดิม ส่วนจะออกไปทำอะไรตอนนี้ยังไม่รู้ เพราะต้องบอกล่วงหน้า 3 เดือน จะสมัครงานไว้ตอนนี้ก็ไม่ได้ ใกล้วันค่อยหางานอีกที พอเราพูดจบเจ้านายเขาก็อึ้ง และไม่พูดอะไรอีก
....เรารู้ว่าที่ทำงานแต่ละที่เจอสภาวะกดดันต่างๆ และงานที่หนัก เราอดทนนะกับที่นี้เราก็อดทนกับความกดดัน ความห่าเหวต่างๆ อดทนกับปัญหาอุปสรรค ทนจนตอนนี้ 2 ปีแล้ว มันทนจนไม่ไหวก็ตอนมีคนลาออกไป 1 คนแล้วเหลือพนักงานประจำแค่ 2 คน ทำทุกวัน 7 วันมาสามเดือน ไม่มีวี่แววจะรับคนเพิ่ม บางทีมันอาจสะสมมาจากที่มีคนออกไปตอนนั้นที่เราเตือนเขาไปว่ามาทำงานสายทุกวันไป 3 ชั่วโมง( สองเดือนติดกัน แต่ไม่มีใครเตือน) ไม่มีสมาธิทำงาน วันถัดมาคนนั้นเขาก็ลาออก ตอนนั้นเราก็เลยโดนเตือนว่าใจร้อนทำอะไรวู่วาม แล้วก็สารพัดทำกล่าวหา)