ขอ how to ให้เลิกคิดอยากฆ่าตัวตายทีค่ะ
เรามีความคิดวนลูป อยากตายตลอดเวลาที่ทุกข์เลยค่ะ
จะเห็นภาพตัวเองพยายามฆ่าตัวตายตลอด จะตายวิธีไหนดี ทำยังไงดี เราเริ่มคิดอยากฆ่าตัวตายหนักๆ แบบนี้มาสองสามปีแล้ว ปัญหามันเกิดจากหมดกำลังใจจะอยู่ต่อค่ะ ไม่ต้องถามหากำลังใจหรือความเข้าใจเลย ไม่เคยมีใครรับฟังคนอย่างเรา เราเกิดและโตในครอบครัวที่ไม่เป็นครอบครัวค่ะ โตมาในบ้านที่มีปัญหา พ่อมีชู้ พ่อไม่สนใจหรือแนะนำการใช้ชีวิตยะงไง แม่ไม่สนใจรักแต่พี่สาว เราอยากทำอะไรก็ห้ามมาตั้งแต่เด็กๆ ขาดความมั่นใจและเป้าหมาย พี่ก็ไม่สนใจ ไม่เข้าใจในตัวเรา เด็กๆ เราจะถูกห้ามในสิ่งที่เราอยากทำอยากเป็น จนโตมามัธยมก็ถูกรอบด้านเปรียบเทียบกับพี่เสมอๆ ทั้งจากที่บ้านและที่โรงเรียน พี่เราเก่ง เราไม่เก่ง ถูกเปรียบมาตลอด รวมถึงสังคมญาติพี่น้อง สมัยมัธยมยอมรับว่าเกเร อยสกประชดชีวิต อยากให้พ่อแม่คนในครอบครัวสนใจ แต่...พ่อแม่ก็ไม่เคยสนใจจริงๆ ครูอายารย์ ก็ไม่เคยถามไถ่ว่ามีปัญหาอะไร เอาแต่ว่าทำไมไม่เอาพี่เป็นแบบอย่าง และพี่เราก็ไม่เคยสนใจเราเลย จนเราเรียนจบ ป.ตรี กว่าจะจบได้ก็ลำบาก พยายามเรียนใยสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเอง เพียงเพราะพ่ออยากให้เรียน คนอื่นบอก น่าจะทางเรา แต่เราก็ไม่ได้ชอบ ฝืนจนตอนนี้ก็เรียนๆไปเหอะ จบคณะอะไรก็จบไป ตอนเรียนเราก็ต้องรับผิดชอบชีวิตลํกของพี่ จะทำงานก็ไม่เป็นอันทำ ต้องลาออกมาเลี้ยงให้เขาเต็มตัว เพราะพี่เก่งหางานที่เงินเยอะกว่า บอกว่าจะจ้างให้เลี้ยง ลูกให้ ค่ากินแต่ละวันก็ไม่ค่อยให้ จบสิ้นเดือนๆ ก็ไม่เคยได้เงินเดือน เดือนไหนอารมณืดีก็ให้เงิน 2-3 พัน เราเลี้ยงลูกเขามาเกือบสามปี เงินที่ได้จากเขาไม่ถึงสองหมื่นเลย และเราก็หยุดเลี้ยงเพราะเราแก่แล้ว 25 แต่ไม่เคยทำงานอะไรจริงๆ ไม่มีเงินเก็บ ไม่มีอะไร นอกจากวุฒิ ป.ตรี ใบเดียวที่เรามี เราจบวงจรนี้เพราะคำๆ เดียว " ไม่ได้มานั่งเลี้ยงลูกกูนี่ ผัวกูเลี้ยงมาเองจนโตป่านนี้ จะเอาอะไรนักหนา" และแม่เราเองที่บอกดิบดีว่า นั่นก็หลาน นี่ก็พี่ เลี้ยงให้เขาไปเถอะ แม่ขอ แต่พอมาตอนนี้แม่กลับบอกว่า เขาไม่ให้เลี้ยงก็ออกไปฟางานทำไป .... ช็อค เสียเวลาไปป่าวๆ เกือยสามปี เพราะรักครอบครัว แต่กลับเจอครอบครัวทำแบบนี้ เราเปิดอกคุยกับแม่ ทุกอย่าง แม่ไม่เคยซัพพอร์ตส่งเงินให้เราใช้ระหว่งที่เราเลี้ยงลูกให้พี่ หรือแม้แต่ค่าเทอม เราได้จากพ่อของเรา แต่กับพี่กับหลาน แม่เราส่งเงินให้ตลอด ทั้งค่าเทอมพี่ค่าเทอมหลาน เงินกินหลาน เราเสียใจมาก เราเลยตัดสินใจออกมาอยู่ข้างนอก เหมือนเขาดีใจ เขาไม่เคยสนใจเราอีกเลยนับแต่นั้น เราป่วย เราก็ต้องดูแลตัวเอง ไม่เคยมีการโทรมาถามไถ่ใส่ใจ เราไม่มีเงินกินข้าว ไม่เคยดูดำดูดี เรากลับบ้านมาหาหลาน เราทำอะไรให้กิน ก็ว่าเราทำเยอะแยะ รกบ้าน และเวลาเราอยู่กับแฟน แฟนเราชอบพูดกรรโชกใส่เรา เราไม่เคยชอบ เราจะหัวร้อนตลอกเวลาอยู่กับเขา พี่สาวเรา แม่เราก็ชอบเข้าข้างแฟนตลอด ทั้งๆที่เขาผิดก็เข้าข้าง เลิกก็ไม่ยอมเลิกกับเรา ทุกปัญหาสะสมมาตลอดๆ เรารู้สึกเราสุดแล้วกับการมีชีวิต
เราพยายามคิดว่าอยู่ต่อสิ เพื่อสิ่งที่เราอยากทำ ปต่ทุกสิ่งที่เราอยากทำ แม่ก็ไม่ซัพพอร์ต (แต่แม่ซัพพอร์ตพี่เสมอๆ) เราคุยกับแม่แล้ว แม่บอกแค่ว่า ถ้าเราต่อ ป.โท แม่ถึงจะควักจ่าย แต่ก็รู้ๆ อะ เราไม่ต่ออยู่แล้ว เราอยากไปสายอาชีพ เราไปเรียนตัดเย็บ ค่าอุปกรณ์ไม่กี่พัน แม่ไม่เคยช่วย แต่กับพี่เป็นหมื่นๆ ก็จ่ายให้ได้ เราอยากได้จัดรมาต่อยอดทำสิ่งที่ชอบ แม่บอกจะซื้อให้ๆ ผ่านไปสองปี ไม่มีวี่แววจะได้ 55555 ห้องก็ต้องเช่าอยู่ ค่ากิน ค่าอยู่ ของตัวเรามันหนักหยาพอแล้ว งานก็หายากมาก ด้วยความเราอายุเยอะ เราไม่เคยทำงานออฟฟิตเลย ไม่มีประสบการณ์ เสียเวลากับเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องตัวเองบ่อย เราไม่รู้จะไปทางไหนดี เพื่อนไม่มีหรอกนะ ที่จริงใจอะ ใครจะช่วยได้ สองปีเราอยากตายเกือบๆ จะทุกอาทิตย์ ช่วยเราทีสิ ขอวิธีที่ทำให้เราหยุดคิดเรื่องนี้ที เราอยากเป็นเหมือนคนอื่นๆ มีบ้านให้เติมพลัง มีแฟนให้ชาร์ตแบต มีพลังสู้กับงานวันต่อๆไป แต่เรา...รู้สึกเหมือนเรามีตัวคนเดียว เราอยากตายนะ รู้หมดว่าต้องทำไงให้ตาย แต่แค่วันที่จะทำจริงๆ วันนี้ ในห้องนี้ที่เราอยู่ไม่มีอะไรเลยนอกจากดินสอ แท่งให้ตายก็คงไม่ตาย 555555
แนะนำวิธีที่จะอยู่ต่อบนโลกที่โคตรโหดร้ายใบนี้ทีสิ 😊
ขอ how to ให้เลิกคิดอยากฆ่าตัวตายทีค่ะ
เรามีความคิดวนลูป อยากตายตลอดเวลาที่ทุกข์เลยค่ะ
จะเห็นภาพตัวเองพยายามฆ่าตัวตายตลอด จะตายวิธีไหนดี ทำยังไงดี เราเริ่มคิดอยากฆ่าตัวตายหนักๆ แบบนี้มาสองสามปีแล้ว ปัญหามันเกิดจากหมดกำลังใจจะอยู่ต่อค่ะ ไม่ต้องถามหากำลังใจหรือความเข้าใจเลย ไม่เคยมีใครรับฟังคนอย่างเรา เราเกิดและโตในครอบครัวที่ไม่เป็นครอบครัวค่ะ โตมาในบ้านที่มีปัญหา พ่อมีชู้ พ่อไม่สนใจหรือแนะนำการใช้ชีวิตยะงไง แม่ไม่สนใจรักแต่พี่สาว เราอยากทำอะไรก็ห้ามมาตั้งแต่เด็กๆ ขาดความมั่นใจและเป้าหมาย พี่ก็ไม่สนใจ ไม่เข้าใจในตัวเรา เด็กๆ เราจะถูกห้ามในสิ่งที่เราอยากทำอยากเป็น จนโตมามัธยมก็ถูกรอบด้านเปรียบเทียบกับพี่เสมอๆ ทั้งจากที่บ้านและที่โรงเรียน พี่เราเก่ง เราไม่เก่ง ถูกเปรียบมาตลอด รวมถึงสังคมญาติพี่น้อง สมัยมัธยมยอมรับว่าเกเร อยสกประชดชีวิต อยากให้พ่อแม่คนในครอบครัวสนใจ แต่...พ่อแม่ก็ไม่เคยสนใจจริงๆ ครูอายารย์ ก็ไม่เคยถามไถ่ว่ามีปัญหาอะไร เอาแต่ว่าทำไมไม่เอาพี่เป็นแบบอย่าง และพี่เราก็ไม่เคยสนใจเราเลย จนเราเรียนจบ ป.ตรี กว่าจะจบได้ก็ลำบาก พยายามเรียนใยสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเอง เพียงเพราะพ่ออยากให้เรียน คนอื่นบอก น่าจะทางเรา แต่เราก็ไม่ได้ชอบ ฝืนจนตอนนี้ก็เรียนๆไปเหอะ จบคณะอะไรก็จบไป ตอนเรียนเราก็ต้องรับผิดชอบชีวิตลํกของพี่ จะทำงานก็ไม่เป็นอันทำ ต้องลาออกมาเลี้ยงให้เขาเต็มตัว เพราะพี่เก่งหางานที่เงินเยอะกว่า บอกว่าจะจ้างให้เลี้ยง ลูกให้ ค่ากินแต่ละวันก็ไม่ค่อยให้ จบสิ้นเดือนๆ ก็ไม่เคยได้เงินเดือน เดือนไหนอารมณืดีก็ให้เงิน 2-3 พัน เราเลี้ยงลูกเขามาเกือบสามปี เงินที่ได้จากเขาไม่ถึงสองหมื่นเลย และเราก็หยุดเลี้ยงเพราะเราแก่แล้ว 25 แต่ไม่เคยทำงานอะไรจริงๆ ไม่มีเงินเก็บ ไม่มีอะไร นอกจากวุฒิ ป.ตรี ใบเดียวที่เรามี เราจบวงจรนี้เพราะคำๆ เดียว " ไม่ได้มานั่งเลี้ยงลูกกูนี่ ผัวกูเลี้ยงมาเองจนโตป่านนี้ จะเอาอะไรนักหนา" และแม่เราเองที่บอกดิบดีว่า นั่นก็หลาน นี่ก็พี่ เลี้ยงให้เขาไปเถอะ แม่ขอ แต่พอมาตอนนี้แม่กลับบอกว่า เขาไม่ให้เลี้ยงก็ออกไปฟางานทำไป .... ช็อค เสียเวลาไปป่าวๆ เกือยสามปี เพราะรักครอบครัว แต่กลับเจอครอบครัวทำแบบนี้ เราเปิดอกคุยกับแม่ ทุกอย่าง แม่ไม่เคยซัพพอร์ตส่งเงินให้เราใช้ระหว่งที่เราเลี้ยงลูกให้พี่ หรือแม้แต่ค่าเทอม เราได้จากพ่อของเรา แต่กับพี่กับหลาน แม่เราส่งเงินให้ตลอด ทั้งค่าเทอมพี่ค่าเทอมหลาน เงินกินหลาน เราเสียใจมาก เราเลยตัดสินใจออกมาอยู่ข้างนอก เหมือนเขาดีใจ เขาไม่เคยสนใจเราอีกเลยนับแต่นั้น เราป่วย เราก็ต้องดูแลตัวเอง ไม่เคยมีการโทรมาถามไถ่ใส่ใจ เราไม่มีเงินกินข้าว ไม่เคยดูดำดูดี เรากลับบ้านมาหาหลาน เราทำอะไรให้กิน ก็ว่าเราทำเยอะแยะ รกบ้าน และเวลาเราอยู่กับแฟน แฟนเราชอบพูดกรรโชกใส่เรา เราไม่เคยชอบ เราจะหัวร้อนตลอกเวลาอยู่กับเขา พี่สาวเรา แม่เราก็ชอบเข้าข้างแฟนตลอด ทั้งๆที่เขาผิดก็เข้าข้าง เลิกก็ไม่ยอมเลิกกับเรา ทุกปัญหาสะสมมาตลอดๆ เรารู้สึกเราสุดแล้วกับการมีชีวิต
เราพยายามคิดว่าอยู่ต่อสิ เพื่อสิ่งที่เราอยากทำ ปต่ทุกสิ่งที่เราอยากทำ แม่ก็ไม่ซัพพอร์ต (แต่แม่ซัพพอร์ตพี่เสมอๆ) เราคุยกับแม่แล้ว แม่บอกแค่ว่า ถ้าเราต่อ ป.โท แม่ถึงจะควักจ่าย แต่ก็รู้ๆ อะ เราไม่ต่ออยู่แล้ว เราอยากไปสายอาชีพ เราไปเรียนตัดเย็บ ค่าอุปกรณ์ไม่กี่พัน แม่ไม่เคยช่วย แต่กับพี่เป็นหมื่นๆ ก็จ่ายให้ได้ เราอยากได้จัดรมาต่อยอดทำสิ่งที่ชอบ แม่บอกจะซื้อให้ๆ ผ่านไปสองปี ไม่มีวี่แววจะได้ 55555 ห้องก็ต้องเช่าอยู่ ค่ากิน ค่าอยู่ ของตัวเรามันหนักหยาพอแล้ว งานก็หายากมาก ด้วยความเราอายุเยอะ เราไม่เคยทำงานออฟฟิตเลย ไม่มีประสบการณ์ เสียเวลากับเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องตัวเองบ่อย เราไม่รู้จะไปทางไหนดี เพื่อนไม่มีหรอกนะ ที่จริงใจอะ ใครจะช่วยได้ สองปีเราอยากตายเกือบๆ จะทุกอาทิตย์ ช่วยเราทีสิ ขอวิธีที่ทำให้เราหยุดคิดเรื่องนี้ที เราอยากเป็นเหมือนคนอื่นๆ มีบ้านให้เติมพลัง มีแฟนให้ชาร์ตแบต มีพลังสู้กับงานวันต่อๆไป แต่เรา...รู้สึกเหมือนเรามีตัวคนเดียว เราอยากตายนะ รู้หมดว่าต้องทำไงให้ตาย แต่แค่วันที่จะทำจริงๆ วันนี้ ในห้องนี้ที่เราอยู่ไม่มีอะไรเลยนอกจากดินสอ แท่งให้ตายก็คงไม่ตาย 555555
แนะนำวิธีที่จะอยู่ต่อบนโลกที่โคตรโหดร้ายใบนี้ทีสิ 😊