ตั้งแต่เราเรียนจบทำงาน เราก็ออกมาหาเช่าห้องพักอยู่คนเดียวตลอดค่ะ นิสัยเราค่อนข้างจะระเบียบจัด ไม่ชอบอะไรรกๆ เราทำความสะอาดของเราปกติค่ะ เพราะเราแพ้ฝุ่นด้วย ห้องของจึงสะอาด โล่ง ในแบบความคิดของเรา
แต่...เมื่อเรากลับบ้านไปหาแม่ แม่เราอยู่คนเดียว ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยสบายเราจึงต้องกลับไปหาบ่อยๆ แต่ปัญหาที่เจอคือ บ้านรกมาก สกปรกมาก ฝุ่นหนาเป็นนิ้วๆ เราจามทั้งวัน ป่วยทุกครั้งที่กลับบ้าน มันเลยทำให้เราไม่ค่อยอยากจะกลับไปสักเท่าไหร่นัก
แม่เราชอบเก็บของค่ะ (เก็บขยะนั้นแหละ) ใครทิ้งอะไรแม่เราเก็บมาหมด เก็บในถังขยะเลยนะคะ กล่องข้าว 7-11 งี้ แก้วกาแฟต่างๆงี้ กระถางต้นไม้แตก เก้าอี้แตกที่เขาทิ้งๆแม่เราเก็บเข้าบ้านหมด แม่จะบอกว่าใช้ได้ ล้างๆไว้ใช้ เอาไว้ขาย แต่ไม่เคยเห็นขายสักที
บางที่เศษอาหารก็เก็บมา เน่าคาบ้าน แม่บอกจะเอาไปให้เป็ด ให้หมู ก็งงนะ มันกินของเน่าได้ด้วยหรอ
บ้านนานๆคงกวาดถู ห้องน้ำก็คงนานๆล้างที่ เรากลับไปก็ทำให้ตลอด ทำไรท้อไป แทบจะไม่มีทางเดิน โซฟาคือที่วางของ ตามพื้นบ้านก็วางของเต็มไปหมด ทางเดินกว้าง 1 เมตร แม่เอาของไปวางตลอดทาง เหลือแคบนิดเดียว
เราทั้งบอก ทั้งเก็บทิ้ง แม่ก็จะด่าจะว่าเราจนทะเลาะกันใหญ่บ้านแตก เราร้องไห้ทุกครั้งเลย ท้อใจ ทำไมแม่ไม่เข้าใจ บางที่แม่กินอะไรก็โยนทิ้งลงพื้นเลย เช่น เงาะ พอปอกปุ๊บก็ทิ้งเปลือกกัยเม็ดลงพื้น แล้วไม้กวาด พื้นบ้านเหนียวหนึบ บางที่เราก็คิดนะทำไมแม่มักง่ายจัง (แต่ไม่กล้าพูดกับแม่กลัวบาป) บางทีก็ถ่มน้ำลายลงพื้นห้องน้ำแล้วไม่ล้าง เราเคยเหยียบเต็มๆ
เห้อง เราทั้งท้อทั้งเหนื่อยใจ ไม่อยากกลับไปเจอสภาพแบบนั้น
เราทำงานมาทั้งอาทิตย์ วันหยุดเราอยากพักผ่อน นอนตื่นสายๆ แต่แม่เราเสียงดังแต่เช้า เปิดทีวีบาง โวยวายหมาแมวบ้าง เราต้องตื่นเพราะเสียงพวกนี้ตลอด เกรงใจข้างบ้านด้วย เราก็เตือนแม่ แม่ก็จะพูดหยายๆใส่เราประมาณว่าเรื่องแค่นี้เอง (บางเราเป็นทาวเฮ้าส์ 1 ชั้นค่ะ ไม่ทีรั้วใช้ผนังร่วมกัน) ไหนจะกลางดึกที่เราต้องตื่นมาจามเพราะคันจมูกตลอดเวลา
บางที่คิดนะคะ ถ้าต้องมากลับมาอยู่สภาพนี้จริงๆ คงอยู่ไม่ไหวแน่ๆ เวลาเรากลับบ้านที่จะคิดถึงหอพักตลอด ใจอยากกลับไวๆ แต่ก็เกรงใจแม่
บางอารมณ์ก็อยากนอนแล้วหลับไปและ ไม่อยากตื่นมาเจอคุณภาพชีวิตแบบนี้อีกเลย
เราแค่บ่น แค่ระบายให้ฟังค่ะ เพราะแม่ก็คือแม่ เปลี่ยนอะไรเขาไม่ได้ ก็คงต้องทนๆกันต่อไป..
เมื่อบ้าน ไม่ใช่ที่ ที่น่าอยู่
แต่...เมื่อเรากลับบ้านไปหาแม่ แม่เราอยู่คนเดียว ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยสบายเราจึงต้องกลับไปหาบ่อยๆ แต่ปัญหาที่เจอคือ บ้านรกมาก สกปรกมาก ฝุ่นหนาเป็นนิ้วๆ เราจามทั้งวัน ป่วยทุกครั้งที่กลับบ้าน มันเลยทำให้เราไม่ค่อยอยากจะกลับไปสักเท่าไหร่นัก
แม่เราชอบเก็บของค่ะ (เก็บขยะนั้นแหละ) ใครทิ้งอะไรแม่เราเก็บมาหมด เก็บในถังขยะเลยนะคะ กล่องข้าว 7-11 งี้ แก้วกาแฟต่างๆงี้ กระถางต้นไม้แตก เก้าอี้แตกที่เขาทิ้งๆแม่เราเก็บเข้าบ้านหมด แม่จะบอกว่าใช้ได้ ล้างๆไว้ใช้ เอาไว้ขาย แต่ไม่เคยเห็นขายสักที
บางที่เศษอาหารก็เก็บมา เน่าคาบ้าน แม่บอกจะเอาไปให้เป็ด ให้หมู ก็งงนะ มันกินของเน่าได้ด้วยหรอ
บ้านนานๆคงกวาดถู ห้องน้ำก็คงนานๆล้างที่ เรากลับไปก็ทำให้ตลอด ทำไรท้อไป แทบจะไม่มีทางเดิน โซฟาคือที่วางของ ตามพื้นบ้านก็วางของเต็มไปหมด ทางเดินกว้าง 1 เมตร แม่เอาของไปวางตลอดทาง เหลือแคบนิดเดียว
เราทั้งบอก ทั้งเก็บทิ้ง แม่ก็จะด่าจะว่าเราจนทะเลาะกันใหญ่บ้านแตก เราร้องไห้ทุกครั้งเลย ท้อใจ ทำไมแม่ไม่เข้าใจ บางที่แม่กินอะไรก็โยนทิ้งลงพื้นเลย เช่น เงาะ พอปอกปุ๊บก็ทิ้งเปลือกกัยเม็ดลงพื้น แล้วไม้กวาด พื้นบ้านเหนียวหนึบ บางที่เราก็คิดนะทำไมแม่มักง่ายจัง (แต่ไม่กล้าพูดกับแม่กลัวบาป) บางทีก็ถ่มน้ำลายลงพื้นห้องน้ำแล้วไม่ล้าง เราเคยเหยียบเต็มๆ
เห้อง เราทั้งท้อทั้งเหนื่อยใจ ไม่อยากกลับไปเจอสภาพแบบนั้น
เราทำงานมาทั้งอาทิตย์ วันหยุดเราอยากพักผ่อน นอนตื่นสายๆ แต่แม่เราเสียงดังแต่เช้า เปิดทีวีบาง โวยวายหมาแมวบ้าง เราต้องตื่นเพราะเสียงพวกนี้ตลอด เกรงใจข้างบ้านด้วย เราก็เตือนแม่ แม่ก็จะพูดหยายๆใส่เราประมาณว่าเรื่องแค่นี้เอง (บางเราเป็นทาวเฮ้าส์ 1 ชั้นค่ะ ไม่ทีรั้วใช้ผนังร่วมกัน) ไหนจะกลางดึกที่เราต้องตื่นมาจามเพราะคันจมูกตลอดเวลา
บางที่คิดนะคะ ถ้าต้องมากลับมาอยู่สภาพนี้จริงๆ คงอยู่ไม่ไหวแน่ๆ เวลาเรากลับบ้านที่จะคิดถึงหอพักตลอด ใจอยากกลับไวๆ แต่ก็เกรงใจแม่
บางอารมณ์ก็อยากนอนแล้วหลับไปและ ไม่อยากตื่นมาเจอคุณภาพชีวิตแบบนี้อีกเลย
เราแค่บ่น แค่ระบายให้ฟังค่ะ เพราะแม่ก็คือแม่ เปลี่ยนอะไรเขาไม่ได้ ก็คงต้องทนๆกันต่อไป..