ตอนนี้เราอยู่ม.3แล้วปีนี้ก็ปีสุดท้ายแล้ว แล้วก็ใกล้จะปิดเทอมแล้วอีกไม่กี่เดือน ตอนนี้เรารู้สึกท้อแท้ หดหู่ยังไงก็ไม่รู้ เราเหนื่อยกับทุกๆอย่าง เรารู้สึกเราอ่อนแอมาก เราไม่ใช่คนพูดเก่งอธิบายอะไรบางทีก็ไม่เข้าใจ
เข้าเรื่องเลยละกัน
ทุกคนเคยมีคนที่มาแอบชอบไหม??... เเน่นอนหละทุกคนต้องมี
เราเป็นคนที่ไม่อยากให้ใครมากรักเราแบบในฐานะแฟน เราไม่อยากมีแฟน( แต่คนเราก็ไม่สามารถที่จะอยู่คนเดียวไม่มีคู่ไปตลอดชีวิตหรอก ) เพราะเราหน้าตาไม่ดี เรามีปานแดงขนาดใหญ่ที่ใบหน้าด้วยหละ
เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงชอบอยู่คนเดียว เราไม่ค่อยอยากให้ใครมายุ่งกับชีวิตของเราเท่าไหร่หรือมาแตะต้องของห้ามทุกอย่างของเรา
ตอนม.1เรามีเพื่อนผู้ชายที่ดูแล้วเหมือนจะถูกกันที่สุด อยู่ในกลุ่มวิทย์เราเป็นคนที่ทำงานส่งทุกอย่างแม้จะเป็นงานกลุ่มเราก็ทำคนเดียว แรกๆเราก็ไม่ชอบพวกเขาหรอก แต่เหมือนว่าเราแค่คิดว่าเราควรอยู่ช่วยในกลุ่มให้เขาเก่งขึ้น เทอม1ผ่านไปเราก็ยังนั่งเป็นเพื่อนพวกเขาเหมือนเดิม เราไม่ได้คิดอะไรเราคิดแค่ว่าอยู่ในกลุ่มนี้มาตั้งนานแล้วเราไม่ควรทิ้งพวกเขาเราเลยอยู่ต่อ พอไม่นานมีเพื่อนในกลุ่มอีกคนบอกว่าไอ้นี่น่ะชอบเรา เราก็ไม่คิดอะไร ก็อยู่ในกลุ่มต่อไปนานๆไปเพื่อนเริ่มรู้ พวกเขาเหมือนจะยุให้เราคบกัน แต่เราก็บอกว่าคิดแค่เพื่อน ก็บอกว่าแค่เพื่อนจะอะไรนักหนา(คือเราสุดอะ) มีครั้งนึงที่เรารู้สึกว่าเราตัดสินใจผิดรึเปล่าที่เราคิดว่าถ้าเราไม่อยู่กลุ่มนั้นเขาจะเรียนกันเองไม่ได้ จู่ๆนํ้าตาเราก็ไหลเหมือนมีอะไรอัดอั้นตันใจเราอยู่ ความรู้สึกตอนนั้นคือจากเราคิดว่าเค้าคือเพื่อนเรากลับรู้สึกเกลียด เกลียดมากก(มันเป็นอะไรที่ไร้สาระมากใช่ไหม?) เราเกลียดที่สุดที่สุด จากความรู้สึกธรรมดากลายเป็นแค้นขึ้นมาที่ว่า ทำไมต้องมาชอบเรา ทำไม?!!! ชีวิตในการเรียนเราเริ่มไม่เป็นอันจะเรียน เพื่อนก็ยุเรา ทั้งๆที่เราไม่ชอบๆๆๆๆๆๆ เกลียดเลยก็ว่าได้(เรารู้เขาไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้นแต่เราเกลียดอะที่สุด เขาเรียนก่อนเกณฑ์ตอนนี้น่าจะอยู่แค่ป.6 สูงแค่140กว่าๆ) เวลาเพื่อนยุเขาก็จะทำเหมือนทั้งชอบให้ยุทั้งห้ามอะเกลียดที่สุด ไม่อยากได้ยินแม้แต่เสียง ไม่อยากเห็นแม้แต่หน้า มีเพื่อนคนนึงที่เขาเข้าใจเรียนแต่ตอนนี้เขาออกจากโรงเรียนละ เขาถามเราเราก็บอกว่า ไม่ชอบเขาเลยแม้แต่นิดอะ เราอยากให้เพื่อนเข้าใจ นี่มันไปกันใหญ่แล้วอะรู้ทั้งโรงเรียนแล้วมั้งตอนนี้
ม.3วันนี้คุณครูให้จับคู่รำกันแต่เราต้องไปคู่กับเค้าเราคิดในใจต้องผ่านมันไปได้ (มันก็ไม่พ้นที่เพื่อนจะแซว)
อาจารย์เหมือนจะจับใจเราได้ทั้งสีหน้าท่าทีที่เราแสดงออก อาจารย์เลยบอกว่านี่เป็นแค่การซ้อมนะ ครูจะเปลี่ยนคู่ให้อยู่ตามความเหมาะสม (ก็เราสูง159-160ไง เขาก็สูงประมาณไหล่เราเอง) พอคุณครูให้มาซ้อมรวมทั้งม.1-3 คุณครูก็ให้ม.3มาคู่กันชายหญิงแต่ทางเพื่อนผู้ชายก็บอกให้เขามาคู่เรา พอเห็นอย่างนั้นแล้วเพื่อนๆก็เฮกัน เพราะว่าคู่กันมาครั้งนี้แล้วในคลาส เราหน้าบึ้งแล้วบอกถึงความไม่พอใจบอกให้หยุดได้แล้วคิดดูแซวว่าคู่กันว่าอย่างนั้นอย่างนี้แล้วมันก็หลายคนอะ เราว่าพอแต่เพื่อนในห้องเราก็รับไม่ไหวละแต่นี่ทั้งม.1-3 อ่ะ เขาหันมาบอกว่าแค่หยอกๆนะอย่าร้องไห้ล่ะ ในใจเห็เราอ่อรแอขนาดนั้นหรอ เธอไม่พูดคำนั้นออกมาก็ได้แค่นี้ก็ระอาไปหมดแล้ว ในใจของเราตอนนั้นคิดเลยทำไมไม่คิดถึงเราบ้าง เรามีความสุขที่เธอสร้างขึ้นรึเปล่า เธอบอกว่าที่หยอกๆเพราะเธอสนุกที่เห็นเราหน้าเหวอหรอ เราอยากให้พวกเธอมาอยู่ข้างเราบ้าง ปฏิเสธช่วยเราบ้างคอยห้ามและรับรู้ถึงความรู้สึกเราบ้างไม่ใช่แต่คิดสนุกแล้วไม่สนว่าจิตใจเราจะเป็นยังไง (ที่บอกแล้วว่าเราเป็นคนที่ไม่สุงสิงกับใครโลกส่วนตัวสูงและไม่อยากให้ใครมารักในฐานะแฟน) ระหว่างที่เพื่อไม่สนใจเราเราคุยกับตัวเองที่ว่ามีคลิปนร.ม.6โดดตึก อ้อ...ความรู้สึกมันเป็นแบบนี้นี่เอง อยากตายอยากหนีไปให้พ้นๆ หนีความรู้สึกแบบนี้ไปให้ไกลที่สุด เราว่าเราจะตายไม่ได้อนาคตเรายังอีกไกลนะ แต่ความรู้สึกตอนนี้คือเหมือนโดนเพื่อนหักหลังอะ เราเปิดใจคุยกับเพื่อนเราเรื่องนี้ขอให้พวกเขาหยุด แต่ดูเหมือนว่ามันไร้ประโยชน์ มันไร้ความหมาย แล้วสิ่งที่เรากำลังทำเพื่อเพื่อนต่างๆนาๆนี่มันหมายความว่าอะไรล่ะ มันหมดความหมาย ตอนนี้เราคิดว่าถ้าเราจะตายเราจะตายด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้หรอ แต่คิดไปคิดมาเราก็เหนื่อยที่จะทนแล้วล่ะ พ่อแม่ล่ะถ้าเราตายไปท่านคงเสียใจมาก เหมือรท่านจะไม่ใส่ใจเราเวลาเราถามอะไรไรที่ท่านเงียบคงจะรำคานเรารึเปล่านะ เราต้องสู้รึเปล่า?แต่ทำไมเราเหนื่อยเบื่อหน่ายกับชีวิตนี้จังเลย เราควรจะทำยังไงยิ้มสู้ปิดปังก็แล้ว บอกก็แล้ว
เราไม่เป็นไร...เราทนได้(หรอ?...) ชีวิตเรามันมีเรื่องน่าเศร้ามากมายจะเล่ามาคงเล่าไม่หมดหรอก (คนอื่นทนได้กว่าเรามีมากมายแต่เรามันคนอ่อนแอไม่รู้จะทนได้อีกนานเท่าไหร่...ขอบคุณที่รับฟัง
อยากจะฆ่าตัวตายหนีไปให้ไกลจังเลย ไม่ไหวแล้วกับที่เป็นอยู่ปัจจุบัน
เข้าเรื่องเลยละกัน
ทุกคนเคยมีคนที่มาแอบชอบไหม??... เเน่นอนหละทุกคนต้องมี
เราเป็นคนที่ไม่อยากให้ใครมากรักเราแบบในฐานะแฟน เราไม่อยากมีแฟน( แต่คนเราก็ไม่สามารถที่จะอยู่คนเดียวไม่มีคู่ไปตลอดชีวิตหรอก ) เพราะเราหน้าตาไม่ดี เรามีปานแดงขนาดใหญ่ที่ใบหน้าด้วยหละ
เราเป็นคนโลกส่วนตัวสูงชอบอยู่คนเดียว เราไม่ค่อยอยากให้ใครมายุ่งกับชีวิตของเราเท่าไหร่หรือมาแตะต้องของห้ามทุกอย่างของเรา
ตอนม.1เรามีเพื่อนผู้ชายที่ดูแล้วเหมือนจะถูกกันที่สุด อยู่ในกลุ่มวิทย์เราเป็นคนที่ทำงานส่งทุกอย่างแม้จะเป็นงานกลุ่มเราก็ทำคนเดียว แรกๆเราก็ไม่ชอบพวกเขาหรอก แต่เหมือนว่าเราแค่คิดว่าเราควรอยู่ช่วยในกลุ่มให้เขาเก่งขึ้น เทอม1ผ่านไปเราก็ยังนั่งเป็นเพื่อนพวกเขาเหมือนเดิม เราไม่ได้คิดอะไรเราคิดแค่ว่าอยู่ในกลุ่มนี้มาตั้งนานแล้วเราไม่ควรทิ้งพวกเขาเราเลยอยู่ต่อ พอไม่นานมีเพื่อนในกลุ่มอีกคนบอกว่าไอ้นี่น่ะชอบเรา เราก็ไม่คิดอะไร ก็อยู่ในกลุ่มต่อไปนานๆไปเพื่อนเริ่มรู้ พวกเขาเหมือนจะยุให้เราคบกัน แต่เราก็บอกว่าคิดแค่เพื่อน ก็บอกว่าแค่เพื่อนจะอะไรนักหนา(คือเราสุดอะ) มีครั้งนึงที่เรารู้สึกว่าเราตัดสินใจผิดรึเปล่าที่เราคิดว่าถ้าเราไม่อยู่กลุ่มนั้นเขาจะเรียนกันเองไม่ได้ จู่ๆนํ้าตาเราก็ไหลเหมือนมีอะไรอัดอั้นตันใจเราอยู่ ความรู้สึกตอนนั้นคือจากเราคิดว่าเค้าคือเพื่อนเรากลับรู้สึกเกลียด เกลียดมากก(มันเป็นอะไรที่ไร้สาระมากใช่ไหม?) เราเกลียดที่สุดที่สุด จากความรู้สึกธรรมดากลายเป็นแค้นขึ้นมาที่ว่า ทำไมต้องมาชอบเรา ทำไม?!!! ชีวิตในการเรียนเราเริ่มไม่เป็นอันจะเรียน เพื่อนก็ยุเรา ทั้งๆที่เราไม่ชอบๆๆๆๆๆๆ เกลียดเลยก็ว่าได้(เรารู้เขาไม่ได้ทำอะไรผิดทั้งนั้นแต่เราเกลียดอะที่สุด เขาเรียนก่อนเกณฑ์ตอนนี้น่าจะอยู่แค่ป.6 สูงแค่140กว่าๆ) เวลาเพื่อนยุเขาก็จะทำเหมือนทั้งชอบให้ยุทั้งห้ามอะเกลียดที่สุด ไม่อยากได้ยินแม้แต่เสียง ไม่อยากเห็นแม้แต่หน้า มีเพื่อนคนนึงที่เขาเข้าใจเรียนแต่ตอนนี้เขาออกจากโรงเรียนละ เขาถามเราเราก็บอกว่า ไม่ชอบเขาเลยแม้แต่นิดอะ เราอยากให้เพื่อนเข้าใจ นี่มันไปกันใหญ่แล้วอะรู้ทั้งโรงเรียนแล้วมั้งตอนนี้
ม.3วันนี้คุณครูให้จับคู่รำกันแต่เราต้องไปคู่กับเค้าเราคิดในใจต้องผ่านมันไปได้ (มันก็ไม่พ้นที่เพื่อนจะแซว)
อาจารย์เหมือนจะจับใจเราได้ทั้งสีหน้าท่าทีที่เราแสดงออก อาจารย์เลยบอกว่านี่เป็นแค่การซ้อมนะ ครูจะเปลี่ยนคู่ให้อยู่ตามความเหมาะสม (ก็เราสูง159-160ไง เขาก็สูงประมาณไหล่เราเอง) พอคุณครูให้มาซ้อมรวมทั้งม.1-3 คุณครูก็ให้ม.3มาคู่กันชายหญิงแต่ทางเพื่อนผู้ชายก็บอกให้เขามาคู่เรา พอเห็นอย่างนั้นแล้วเพื่อนๆก็เฮกัน เพราะว่าคู่กันมาครั้งนี้แล้วในคลาส เราหน้าบึ้งแล้วบอกถึงความไม่พอใจบอกให้หยุดได้แล้วคิดดูแซวว่าคู่กันว่าอย่างนั้นอย่างนี้แล้วมันก็หลายคนอะ เราว่าพอแต่เพื่อนในห้องเราก็รับไม่ไหวละแต่นี่ทั้งม.1-3 อ่ะ เขาหันมาบอกว่าแค่หยอกๆนะอย่าร้องไห้ล่ะ ในใจเห็เราอ่อรแอขนาดนั้นหรอ เธอไม่พูดคำนั้นออกมาก็ได้แค่นี้ก็ระอาไปหมดแล้ว ในใจของเราตอนนั้นคิดเลยทำไมไม่คิดถึงเราบ้าง เรามีความสุขที่เธอสร้างขึ้นรึเปล่า เธอบอกว่าที่หยอกๆเพราะเธอสนุกที่เห็นเราหน้าเหวอหรอ เราอยากให้พวกเธอมาอยู่ข้างเราบ้าง ปฏิเสธช่วยเราบ้างคอยห้ามและรับรู้ถึงความรู้สึกเราบ้างไม่ใช่แต่คิดสนุกแล้วไม่สนว่าจิตใจเราจะเป็นยังไง (ที่บอกแล้วว่าเราเป็นคนที่ไม่สุงสิงกับใครโลกส่วนตัวสูงและไม่อยากให้ใครมารักในฐานะแฟน) ระหว่างที่เพื่อไม่สนใจเราเราคุยกับตัวเองที่ว่ามีคลิปนร.ม.6โดดตึก อ้อ...ความรู้สึกมันเป็นแบบนี้นี่เอง อยากตายอยากหนีไปให้พ้นๆ หนีความรู้สึกแบบนี้ไปให้ไกลที่สุด เราว่าเราจะตายไม่ได้อนาคตเรายังอีกไกลนะ แต่ความรู้สึกตอนนี้คือเหมือนโดนเพื่อนหักหลังอะ เราเปิดใจคุยกับเพื่อนเราเรื่องนี้ขอให้พวกเขาหยุด แต่ดูเหมือนว่ามันไร้ประโยชน์ มันไร้ความหมาย แล้วสิ่งที่เรากำลังทำเพื่อเพื่อนต่างๆนาๆนี่มันหมายความว่าอะไรล่ะ มันหมดความหมาย ตอนนี้เราคิดว่าถ้าเราจะตายเราจะตายด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้หรอ แต่คิดไปคิดมาเราก็เหนื่อยที่จะทนแล้วล่ะ พ่อแม่ล่ะถ้าเราตายไปท่านคงเสียใจมาก เหมือรท่านจะไม่ใส่ใจเราเวลาเราถามอะไรไรที่ท่านเงียบคงจะรำคานเรารึเปล่านะ เราต้องสู้รึเปล่า?แต่ทำไมเราเหนื่อยเบื่อหน่ายกับชีวิตนี้จังเลย เราควรจะทำยังไงยิ้มสู้ปิดปังก็แล้ว บอกก็แล้ว
เราไม่เป็นไร...เราทนได้(หรอ?...) ชีวิตเรามันมีเรื่องน่าเศร้ามากมายจะเล่ามาคงเล่าไม่หมดหรอก (คนอื่นทนได้กว่าเรามีมากมายแต่เรามันคนอ่อนแอไม่รู้จะทนได้อีกนานเท่าไหร่...ขอบคุณที่รับฟัง