เรายังอยากจับมือกับคุณนะ...ถ้าเป็นไปได้

อดีตก็คืออดีต เรายังต้องเรียนรู้อะไรด้วยตัวเองอีกมาก แต่ไม่มีวันไหนที่เราไม่นึกถึงคุณ แต่มันคือความทรงจำไปแล้ว แต่พอนึกถึงคุณทีไรแล้วความทรงจำเก่าๆแวบเข้ามาในหัว เราก็ได้แต่ปิดกั้นตัวเองเหมือนเดิม เราแค่ไม่กล้าพอ.....

นึกแล้วก็ตลก บางทีเราเหมือนรู้จักคุณมากๆ แต่บางทีเรากลับไม่รู้จักคุณเลย ไม่รู้ตัวตนของคุณเลย

นั่นสิเนอะ อะไรจะเหมือนเดิมได้ไง แม้แต่ก้อนเมฆบนท้องฟ้าที่เรานั่งมองทุกวัน มันยังเปลี่ยนสี เปลี่ยนรูปร่างเลย บางวันท้องฟ้าก็สดใส บางวันก็มีเมฆครึ้ม...