จะเด็ด

ผมเดินไม่คล่องและด้วยวัยวุฒิด้วยแล้วยิ่งต้องระวังในการก้าวให้มาก..ผมเคยล้มก้นกระแทก เคยบาดเจ็บทางร่างกายและทางติตใจบ้างแต่ทุกสิ่งอย่างล้วนทำให้เกิดประสบการณ์..ซึ่งยิ่งทำให้ผมก้าวช้าลงและบรรจงเหยียบย่ำอย่างมีสติ..ไม่แปลกที่ผมจะก้าวช้าๆและเดินตามหลังใครๆอยู่เสมอๆในช่วงเวลาหนึ่ง...แต่ผมก็ยังตั้งมั่นดำรงค์อยู่เพื่อก้าวอย่างมั่นคงแต่ให้สุดทางดั่งที่ผมตั้งใจไว้..ทั้งนี้นั้นแล้วขอบทางซ้ายขวาที่ผมเดินตรงไปข้างหน้าและตามหลังใครต่อใคร..ผมมองเห็นความสวยงามของดอกไม้ เศษของมีค่าที่ร่วงหล่นของผู้ที่นำหน้าผมไปและซากปะหลักหักพังทั้งหลายแหล่ของผู้กอบโกยแก่งแย่งเบียดบังกันด้วยกลยุทธุ์ต่างๆนาๆโดยหวังเพียงความพึงพอใจที่ได้มาครอบครองไม่ว่าจะถูกหรือผิด..
ประการทั้งปวงแล้วนั้น...ผมก็ยังยินดีที่จะเพลิดเพลินเดินตามหลังใครต่อใครหลายๆชีวิตซึ่งในระหว่างทางอาจพบเจอกันอีกครั้งด้วยเหตุผลที่ว่าอาจหยุดพักหรือรักษาตัวเพราะมัวแต่ก้าวกระโดนนำหน้าจนลืมดูสังขารตัวเองว่าอำนวยแค่ใหนและบางคนที่ผมเจอเขาแค่ครั้งเดียวในจุดสตาร์ทเริ่มเดินและไม่เห็นเขาอีกเลย
แต่ใจหนึ่งก็คิดว่าเขาคนนั้นคงนำผมไปถึงเส้นชัยปลายทางที่มุ่งหวังแล้วและเมื่อวันนั้นๆที่ผมถึงปลายทางผมจะเจอเขาอีกสักครั้ง...เพราะด้วยใจที่คิดว่าเขาคงดูแลตัวเองดีพอในระหว่างเส้นทางที่เขาเลือกที่จะนำผมไปเพื่อให้ถึงเส้นชัยก่อนใครๆ
ส่วนตัวผมคาดหวังแต่เพียงว่าเส้นทางที่ผ่านมาถึงจะกระท่อนกระแท่นไปบ้าง..แต่ระยะทางที่เหลือก็คาดหวังว่าจะได้สูดกลิ่นไอของเมฆหมอกหลังฝนจางและหรือน้ำค้างกลางไพรและอ่อนนุ่มของกลีบกุหลาบสีแดงที่โปรยปรายลงมาให้เหยียบย่ำเพื่อก้าวผ่านไปให้ถึงปลายทางของจุดมุ่งหมายบ้างก็แล้วกัน

ส.วรรณชาติ