อยากได้วิธีตายที่ทรมานน้อยที่สุด สำหรับคนกลัวตาย

ผมรู้ว่ามันบาป และคงไม่ดีเท่าไหร่ แต่นี่เป็นทางออกที่น่าจะเหมาะสมที่สุดสำหรับคนอ่อนแอแบบผม ผมไม่อยากเป็นภาระให้ใครอีกแล้ว ผมเป็นโรคกลัวสังคม แถมด้วยซึมเศร้า การกินยาพวกนี้มันทำให้ผมตื่นไปฝึกงานแทบไม่ได้ จนเป็นภาระให้พี่ที่ฝึกงานต้องคอยมาปลุกถึงห้อง ทั้งพ่อแม่ทั้งแฟนต้องโทรจิกร่วม 20 ส่ยกว่าจะได้ยิน บางทีได้ยินแล้วตื่นมาได้ 3 วิฟุบหลับลงไปอีก ขนาดเลือกยาที่ออกฤทธิ์ยาวแต่ทำให้ง่วงน้อยแล้ว ลดขนาดยาจนน้อยสุดๆ จนมันควรจะไม่มีผลแล้วด้วยซ้ำ ก็ยังง่วงอยู่ คิดว่าคงแก้ไม่ได้นอกจากจะรักษาซึมเศรัากับกลัวสังคมให้หาย แต่มันไม่ใช่โรคที่จะหายขาด แถมกว่าจะหายแต่ละคนใช้เวลาไม่เท่ากันมีตั้งแต่ไม่กี่วันจนเป็น 10 ปี ผมรอขนาดนั้นไม่ไหว ไม่งั้นผมต้องดรอปฝึงงานรักษาตัวเป็นปีๆ กว่าจะถึงตอนนั้นต้องเป็นภาระให้ทางบ้านเลี้ยงดูอีกเท่าไหร่
จะเลือกทางไหนผมก็เป็นภาระทั้งนั้น ผมไม่อยากเป็นภาระให้ใครอีกแล้ว อย่างน้อยๆ ถ้าผมตาย ครอบครัวก็คงเสียใจอีกไม่กี่ปี ค่าทำศพก็คงไม่มากเท่าไหร่ ภาพรวมทั้งค่าใช้จ่ายทั้งความไม่สบายใจที่เกิดขึ้น ผมคำนวณดูแล้ว น่าจะคุ้มค่ากว่าการที่เป็นภาระให้ครอบครัวต้องลำบากใจและเสียเงินดูแลไปอีกหลายปี เพราะงั้นการตายก็เป็นการก่อปัญหา แต่เป็นการก่อปัญหาที่เล็กน้อยที่สุดในระยะยาวเท่าที่ผมจะคิดได้ ผมวางแผนเตรียมการฆ่าตัวตายง่ายๆมาหลายครั้งแล้ว แต่ผลจบที่ว่า ผมไม่กล้าทำ ผมกลัวตาย ผมไม่รู้ว่าหลังจากตายแล้วผมจะเจออะไร ผมกลัวที่จะเจอสิ่งที่ไม่รู้จัก ผมขี้ขลาดเกินกว่าที่จะฆ่าตัวตายได้ ผมเลยมาปรึกษาว่า สำหรับคนขี้ขลาดและไร้ค่าแบบผมแล้ว วิธีตายแบบไหนจะเมตตาผมที่สุด โดยที่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนน้อยที่สุด (ผมเคยคิดว่าจะก่ออาชญากรรมให้ต้องโทษประหาร แต่การจะทำแบบนั้นคงมีคนเดือดร้อนเพราะผมอีก)