เคยเป็นไหมค่ะ มีแฟนแล้ว...แต่รู้สึกเหงา??
ขอเล่าเรื่องราวที่ไม่รู้จะอธิบายยังไงหน่อยนะคะ...
...แฟนเราอายุ 30 ปี ส่วนเราอายุ 25 ปีแล้วนะคะ
ต้องขอย้อนกลับไปเมื่อ ตอนสมัย ม.ต้น เราได้เจอผู้ชายคนนึงในสนามแบดมินตัน เราปลื้มเค้ามาก พี่เค้าเป็นคนที่ตีแบดเก่งมาก พี่เค้าเป็นเหมือนแรงบันดานใจให้เราฝึกตีแบด และเราก็เริ่มหัดตีแบดเพื่อที่จะได้ตีก๊วนเดี๋ยวกัน ได้เจอหน้ากันบ่อยๆและมันก็กลายเป็นแอบชอบพี่เค้า(พี่เค้าก็มีแฟนอยู่แล้ว) มันเหมือน puppy love ตั้งแต่ ม.1 ยันเรียนมหาลัยปี1....
แต่หลังจากนั้นเราก็มีแฟนนะคะ คบกันตอนปี1 เทอม2 เราก็รักกันดี เหมือนคู่รักมหาลัยทั่วๆไป ปกติ happy ตามประสาวัยรุ่น...
จนมาวันนึง FB เราก็เด้งการแจ้งเตือนว่าพี่เค้าคนที่เราแอบชอบมานานแสนนานมากด Like รูปProfile ของเรา และมันก็ทำให้เรากล้าที่จะทัก inbox พี่เค้าไป...
และมันก็ประจวบเหมาะตรงที่ พี่เค้าเพิ่งเลิกกับแฟน(ที่คบมา10ปี) และเราก็อยู่ในช่วงที่กำลังจะเลิกกับแฟน(ที่คบมาได้2ปี)...หลังจากที่เราเริ่มได้คุยกันในแชท ตอนแรกๆก็คุยปกติเหมือนพี่น้องที่รู้จักกันในก๊วนแบดทั่วไป ถามเรื่องต่างๆนาๆตามปกติแต่พอมารู้ตัวอีกทีเราก็กลายเป็นแฟนกันจนมาถึงวันนี้...
ความรักของเราจัดได้ว่าดีมากเลยนะคะ พี่เค้าไม่เจ้าชู้เลย รักเดียวใจเดียว ไม่มีอะไรปิดบัง เวลาเราอยากไปไหนทำอะไร พี่เค้าก็จะพาไป คอยขับรถไปส่งไปรอรับกลับ สมัยตอนเรียนก็ไปส่งที่มหาลัยและรอรับกลับ และยังให้เงินทุกครั้งเวลาจะไปไหน ซึ่งเราคิดว่าเราโชคดีที่เลือกคนนี้ และเราก็เหมือนเป็นเหงาของกันและกัน พี่เค้าก็ย้ายมาอยู่ที่บ้านเรา อยู่กันแบบเปิดเผยพ่อแม่เรารับรู้ และพ่อแม่พี่เค้าก็รับรู้ เราตัวติดกันตลอด24ชม ไปไหนไปกัน เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่วันแรกที่คบกันจนปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่ เราก็โชคดีนะคะ ที่เราไม่เคยมีปัญหาเรื่องคนอื่นเลย ชีวิตราบลื่นดี...แต่มาวันนี้เราก็รู้สึกเหงา หว้าเหว่ เหมือนอารมณ์คนอกหัก ฟังแต่เพลงเศร้าๆ ชีวิตดูสีเทาๆ บ้างครั้งก็อยากอยู่คนเดียว ทั้งๆที่ก็อยู่กับพี่เค้าตลอด และเราก็ไม่มีปัญหาอะไรกัน แต่ทำไมวันนี้เรารู้สึกเบื่อหน้าพี่เค้าบางคร้ง บางครั้งพี่เค้าพูดอะไรก็รำคาญ บางทีก็อยากแยกกันอยู่ อยากให้เค้าไปนอนบ้านเค้าบ้าง แต่เราก็ไม่จะพูดยังไงดี ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไง มีใครเคยเป็นแบบนี้บ้างไหมค่ะ ควรจะทำอย่างไรดี...
รักกับแฟนดี แต่ทำไมรู้สึกเหงา ?
ขอเล่าเรื่องราวที่ไม่รู้จะอธิบายยังไงหน่อยนะคะ...
...แฟนเราอายุ 30 ปี ส่วนเราอายุ 25 ปีแล้วนะคะ
ต้องขอย้อนกลับไปเมื่อ ตอนสมัย ม.ต้น เราได้เจอผู้ชายคนนึงในสนามแบดมินตัน เราปลื้มเค้ามาก พี่เค้าเป็นคนที่ตีแบดเก่งมาก พี่เค้าเป็นเหมือนแรงบันดานใจให้เราฝึกตีแบด และเราก็เริ่มหัดตีแบดเพื่อที่จะได้ตีก๊วนเดี๋ยวกัน ได้เจอหน้ากันบ่อยๆและมันก็กลายเป็นแอบชอบพี่เค้า(พี่เค้าก็มีแฟนอยู่แล้ว) มันเหมือน puppy love ตั้งแต่ ม.1 ยันเรียนมหาลัยปี1....
แต่หลังจากนั้นเราก็มีแฟนนะคะ คบกันตอนปี1 เทอม2 เราก็รักกันดี เหมือนคู่รักมหาลัยทั่วๆไป ปกติ happy ตามประสาวัยรุ่น...
จนมาวันนึง FB เราก็เด้งการแจ้งเตือนว่าพี่เค้าคนที่เราแอบชอบมานานแสนนานมากด Like รูปProfile ของเรา และมันก็ทำให้เรากล้าที่จะทัก inbox พี่เค้าไป...
และมันก็ประจวบเหมาะตรงที่ พี่เค้าเพิ่งเลิกกับแฟน(ที่คบมา10ปี) และเราก็อยู่ในช่วงที่กำลังจะเลิกกับแฟน(ที่คบมาได้2ปี)...หลังจากที่เราเริ่มได้คุยกันในแชท ตอนแรกๆก็คุยปกติเหมือนพี่น้องที่รู้จักกันในก๊วนแบดทั่วไป ถามเรื่องต่างๆนาๆตามปกติแต่พอมารู้ตัวอีกทีเราก็กลายเป็นแฟนกันจนมาถึงวันนี้...
ความรักของเราจัดได้ว่าดีมากเลยนะคะ พี่เค้าไม่เจ้าชู้เลย รักเดียวใจเดียว ไม่มีอะไรปิดบัง เวลาเราอยากไปไหนทำอะไร พี่เค้าก็จะพาไป คอยขับรถไปส่งไปรอรับกลับ สมัยตอนเรียนก็ไปส่งที่มหาลัยและรอรับกลับ และยังให้เงินทุกครั้งเวลาจะไปไหน ซึ่งเราคิดว่าเราโชคดีที่เลือกคนนี้ และเราก็เหมือนเป็นเหงาของกันและกัน พี่เค้าก็ย้ายมาอยู่ที่บ้านเรา อยู่กันแบบเปิดเผยพ่อแม่เรารับรู้ และพ่อแม่พี่เค้าก็รับรู้ เราตัวติดกันตลอด24ชม ไปไหนไปกัน เราเป็นแบบนี้มาตั้งแต่วันแรกที่คบกันจนปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่ เราก็โชคดีนะคะ ที่เราไม่เคยมีปัญหาเรื่องคนอื่นเลย ชีวิตราบลื่นดี...แต่มาวันนี้เราก็รู้สึกเหงา หว้าเหว่ เหมือนอารมณ์คนอกหัก ฟังแต่เพลงเศร้าๆ ชีวิตดูสีเทาๆ บ้างครั้งก็อยากอยู่คนเดียว ทั้งๆที่ก็อยู่กับพี่เค้าตลอด และเราก็ไม่มีปัญหาอะไรกัน แต่ทำไมวันนี้เรารู้สึกเบื่อหน้าพี่เค้าบางคร้ง บางครั้งพี่เค้าพูดอะไรก็รำคาญ บางทีก็อยากแยกกันอยู่ อยากให้เค้าไปนอนบ้านเค้าบ้าง แต่เราก็ไม่จะพูดยังไงดี ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนี้ยังไง มีใครเคยเป็นแบบนี้บ้างไหมค่ะ ควรจะทำอย่างไรดี...