คนที่ไม่มีพ่อแม่ ญาติพี่น้อง(ในความรู้สึก,ในการกระทำ) ใช้ชีวิตรอดยังไงให้มีความสุข และประสบความสำเร็จในชีวิตคะ

อยากได้คำแนะนำค่ะ คือเราก็มีแม่มีญาติแต่ไม่เคยทำให้เรารู้สึกเหมือนว่ามีเลย เรียนหนังสือได้ดีหรือได้ไปแข่ง ได้ไปฟรีๆเลยนะคะ ก็ไม่มีคำอวยพรหรือแสดงความยินดีใดๆ เมินหน้าใส่เราอีก บอกไม่ต้องเรียนหนังสือ สุขทุกข์ไม่เคยถามไถ่ เรารู้สึกแปลกๆว่า ตั้งแต่เราเกิดมาก็ถูกตีหน้าว่าเกลียดแล้ว ทั้งที่เราไม่เคยไปทำอะไรให้เลย ปีใหม่ไม่อวยพรวันเกิดไม่อวยพร ทั้งที่ตอนพ่อเราจัดวันเกิดให้ตอนเด็กๆมากัน ของขวัญก็ให้ทุกคน เหมือนถ้าไม่มีอะไรตอบแทนแลกเปลี่ยน จะไม่มาสนใจ รู้สึกน้อยใจกับเด็กแถวบ้านมากที่เค้ามีลูกตั้งแต่ยังไม่จบม.3ญาติก็ยังรักแถมดูแลดีมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ ไม่ว่าอะไรสักคำเลย เราทำตัวดีมาตลอดไม่เคยนอกลู่นอกทางกลับไม่ได้แม้แต่คำห่วงใย ไม่สบายแค่ไหนก็ไม่มีใครรู้ ลำบากอะไรมั้ย สู้ไหวมั้ย กลับหาได้มั้ย เรียนยากมั้ย ไม่เคยถาม โจ๊กสักถุงเกิดมาเรายังไม่เคยได้จากพวกเค้าเลย อย่าว่าแต่พาไปกินข้าวที่ร้าน(30บาท) หรือแม้แต่พาไปเลือกซื้อของจำเป็น(แม้จะจ่ายเอง) ก็ไม่มี หางานก็ไล่ให้ไปหา แต่ไม่แนะนำแม้แต่นิด ว่าไปตรงไหนอยู่ตรงไหน ทั้งๆที่นั่นเป็นครั้งแรกของเรา เราไม่เคยรู้มาก่อน สุดท้ายกลายเป็นวินมาเตอร์ไซค์ที่บอกทางให้ าคือจะทำยังไงดี เค้าไม่เคยทำกับเราแบบเป็นญาติ แต่เค้าจะมาโกรธเราว่าเราทำไมไม่ทำตัวเป็นญาติ ทำไมไม่ไปหาญาติ รู้สึกขาด รู้สึกขาดมากกกๆ รู้สึกท้อแท้กับพวกเขาเหลือเกิน
แถมยังไม่ปล่อยเราออกไปให้เป็นอิสระอีก โดยเฉพาัแม่ ต้องมาคอยรับกรรมที่เค้าก่อไว้ ให้เราผูกติดกับญาติแย่ๆของเค้า เหมือนเราสู้อยู่คนเดียว คิดไม่ออกเลยว่าตัวเองจะรอดจากจุดนี้ไปได้ยังไง
เราเองไม่ใช่คนไม่อยากมีญาติ  เราอยากมีญาาติ เราอยากมีญาติที่รักเรา ที่จิตใจดี ที่ปรึกษาได้ ก็ไม่รู้จะไปหาใครที่ไหนมาเป็นญาติ เหมือนคนอื่นเค้ามีญาติช่วยกันนิดๆหน่อยๆให้ประสบความสำเร็จ เราตัวคนเดียว ถ้าเวลาเดือดร้อนถึงนิดหน่อยเราจะพึ่งใครไม่ได้เลย เวลาอยู่หอคนเดียวเราจะเซนซิทีฟกับเรื่องแบบนี้มาก เราจะนั่งครุ่นคิด จนอ่านหนังสือไม่ได้ มีวันนึงเราต้องพรีแลปแล้วนั่งอ่านหนังสือตอนกลางคืน ตอนเย็นเราเห็นคนในหอมีญาติมาส่ง มีขนมมาให้ ช่วยกันยกขึ้นหอ กอดกันก่อนกลับ เหมือนวันนั้นคือวันซวยจริงๆ ทำไมพวกเค้าไม่รักเรา เราทำอะไรผิด ตอนไหน ตรงไหน เราทำอะไรไม่ดี ความคิดนี้แว่บเข้ามาในหัว เราอ่านหนังสือไม่ได้เลย นั่งอยู่อย่างนั้นทั้งคืน กินกาแฟกับน้ำมะเขือเทศวนไว้ สุดท้ายไปพรีเซ้นหนังสือไม่ได้อ่าน ไม่ได้นอนมา 48 ชม. เสียงสั่น ไม่ค่อยได้สติ อ.ไม่รู้ว่าเป็นอะไร แต่อ.คงสงสารเลยไม่ได้ติดเอฟ เหมือนสิ่งนี้มันเป็นที่เป็นอุปสรรคกับชีวิตเราจริงๆ มันจะติดอยู่ในใจไม่ว่าหนีไปที่ไหน มันจะทำให้เราสำเร็จอะไรไม่ได้เลย กลัวและเครียดด้วย เดินคนเดียวว่าลำบากแล้ว แต่ถ้าไม่มีญาติแต่แรก ตัวคนเดียว ยังเดินตัวปลิวสบายใจ แต่นี่เหมือนมีก้อนอะไรมาติดๆขาไหว ไหนจะภาระจริงๆคือแม่และน้องอีก ที่แค่จะช่วยเหลือตัวเอง เอาตัวรอดยังไม่ได้เลย ต้องรอให้เราช่วย ให้เรารับหน้าแก้ปัญหาแทนทุกอย่าง