ความมั่นใจหายไปเพราะ สิว
สวัสดีครับ ผมมีเรื่องกลุ้มใจอยากจะมาระบาย ผมอายุ 17 ครับ เริ่มแรกผมเคยเป็นสิวที่เห่อนักมากๆช่วง ม.2 ช่วงนั้นก็ไม่ค่อยกังวลใจเท่าไหร่นัก เพราะอยู่โรงเรียนประจำตำบลไม่ค่อยพบผู้คนเท่าไหร่ แต่ก็พยายามรักษาใช้ เรตินเอ เบนเซก จนหน้าก็เริ่มดีขึ้นๆตามลำดับ จนได้มาเรียนต่อ ม.4 ที่ รร.ประจำอำเภอ ผมเป็นคนที่มีความมั่นใจสูงมาก ชอบที่จะแสดงออก ชอบที่จะเป็นผู้นำในการทำกิจกรรมต่างๆ และผมก็ได้สมัครเป็น รด ก็ทำใจไว้แล้วแหละครับว่ายังไงสิวก็ต้องเกิด และหลังจากฝึกจบใน ระดับ ปี1 สิวก็ตามมาจริงๆครับ แต่ก็ยังขึ้นไม่มาก ขึ้น3- 4 เม็ดแล้วก็หาย แล้วก็ขึ้นใหม่วนลูปเดิมอยู่อย่างนั้น และมันก็ทิ้งรอยไว้แต่ด้วยความเป็นคนเป็นคนที่มีความมั่นใจค่อนข้างสูง ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก จนมีโอกาสได้สมัครเป็นประธานนักเรียน และก็ได้รับเลือก ช่วงนั้นขึ้นเวทีเป็นว่าเล่น มีงานอะไรผมขึ้นหมด เป็นพิธีกรบ้าง ตัวแทนต้นเสียงร้องเพลงบ้าง( ที่เล่ามาเมื่อกี้คือปีที่แล้วนะครับ )จนมาเป็นนี้จุดพีคที่สุดมันอยู่ในช่วงนี้แหละครับ ช่วง ม.5ในช่วงเดือนนี้เป็นช่วงที่เป็นการฝึก รด (ฝึกติดกันในระยะเวลา11 วัน) 5 วันแรกแดดเปี้ยงเลยครับ เริ่มรู้สึกว่ามีสิวเม็ดเล็กขึ้นประมาณ 5-6 เม็ด แต่ช่วง6วันหลังฝนตกหนักเกือบทั้งวัน สนามก็กลายเป็นโคลนครูฝึกก็สั่งหมอบสั่งคลุกโคลนตลอดวัน จนจบภาคปกติ รู้สึกว่าหน้าตัวเองตอนนี้มีสิวเม็ดเล็กขึ้นเต็มแก้ม คาง หน้าผาก และจมูก แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะคิดว่าเดี่ยวคงหายเหมือนตอนปี1 จนผ่านมา 2 วันสิวเม็ดเล็กมันกลับกลายเป็นสิวอักเสบ และมีหนอง ผมนับได้ 16 เม็ดในทั่วหน้า ตอนนั้นเริ่มกังวลมาก จนมีคนเริ่มทักว่า หน้าไปทำอะไรมาทำไมเป็นแบบนี้ เราก็ตอบไปว่า ไป รด มาเดี่ยวก็หาย วันหนึ่งผมก็เป็นผู้นำขึ้นร้องเพลงชาติตามปกติ ก็มีเพื่อนคนหนึ่งทักหน้าผมว่า ''ตอนไป รด หล่อยังกับเทวดา กลับมาหน้าอุบาทว์ยังกับซาตาน '' แค่ประโยคนั้นประโยคเดียวความมั่นใจที่เคยมีมันกลับลดฮวบลงอย่างน่าประหลาด และวันนั้นผมเริ่มสังเกตุได้ว่า ไม่ว่าจะเพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้องที่มาคุยกับผมต่างมองที่หน้าผมทั้งสิ้นเหมือนพิจารณาอะไรสักอย่างบนหน้าผม เป็นแบบนี้มาร่วมอาทิตย์ เวลาไปเวียนเอกสารต่างๆให้ครูหลังจากที่สนทนาเรื่องวิชาการจบมักจะมีประโยค (หน้าไปแพ้อะไรมารีบรักษานะ ,หน้าเธอแต่ก่อนดีกว่านี้นิ, หน้าเธอช่วงนี้ดูไม่ได้เลยนะ,สิวขึ้นเยอะจัง)แบบนี้เป็นประจำ จากคนที่มีความมั่นใจสูง ชอบคุยกับทุกคน ตอนนี้ไม่กล้าแม้จะกล้าคุยกับใครทั้งเพื่อน ทั้งครู เวลารุ่นน้องเรียกผมก็ทำเป็นได้ยิน เลือกที่เดินผ่านไปให้เร็วที่สุด พยายามเข้าโรงเรียนสายเพื่อที่จะไม่ได้เป็นคนนำร้องเพลงชาติ(ในสภาจะแบ่งไว้ทำหน้าที่3ชุด สามารถทำกิจกรรมแทนกันได้) หรือไม่ก็เลือกที่จะอยู่ตรวจเครื่องแต่งกาย กักแถว หน้าโรงเรียนแทนเพราะหน้าโรงเรียนคนน้อย ไม่กล้าแม้กระทั้งเป็นพิธีกรในกิจกรรมต่างๆ เพราะคนเริ่มทักหน้ามากขึ้นเรื่อยๆ ผมเลือกที่จะไปกดสิว แต่ก็แถมรอยช้ำมากอีกเพียบ แต่ก็ไม่หาย และคนก็ยังทักอยู่เรื่อยๆ จนตอนนี้ไม่กล้าแม้กระทั้งไปกินข้าวที่โรงอาหาร ไม่กล้าแม้จะคุยกับใครจนโดนนินทาว่าหยิ่ง บางวันก็นั้งร้องไห้ในห้องเรียน หรือบางวันก็ไม่แม้แต่อยากไปโรงเรียน เวลาไปไหนเห็นคนที่ไม่มีสิวก็รู้สึกโครตอิจฉา และโครตน้อยใจในหน้าตัวเอง อยากรักษา แต่ที่บ้านก็มีปัญหาเรื่องการเงินไม่อยากรบกวนท่าน ผมไม่เคยรู้สึกเฟลอย่างนี้มาก่อนเลยครับ
สิวมี อิทธิพล กับชีวิตมาก ผมควรทำอย่างไรดี
สวัสดีครับ ผมมีเรื่องกลุ้มใจอยากจะมาระบาย ผมอายุ 17 ครับ เริ่มแรกผมเคยเป็นสิวที่เห่อนักมากๆช่วง ม.2 ช่วงนั้นก็ไม่ค่อยกังวลใจเท่าไหร่นัก เพราะอยู่โรงเรียนประจำตำบลไม่ค่อยพบผู้คนเท่าไหร่ แต่ก็พยายามรักษาใช้ เรตินเอ เบนเซก จนหน้าก็เริ่มดีขึ้นๆตามลำดับ จนได้มาเรียนต่อ ม.4 ที่ รร.ประจำอำเภอ ผมเป็นคนที่มีความมั่นใจสูงมาก ชอบที่จะแสดงออก ชอบที่จะเป็นผู้นำในการทำกิจกรรมต่างๆ และผมก็ได้สมัครเป็น รด ก็ทำใจไว้แล้วแหละครับว่ายังไงสิวก็ต้องเกิด และหลังจากฝึกจบใน ระดับ ปี1 สิวก็ตามมาจริงๆครับ แต่ก็ยังขึ้นไม่มาก ขึ้น3- 4 เม็ดแล้วก็หาย แล้วก็ขึ้นใหม่วนลูปเดิมอยู่อย่างนั้น และมันก็ทิ้งรอยไว้แต่ด้วยความเป็นคนเป็นคนที่มีความมั่นใจค่อนข้างสูง ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก จนมีโอกาสได้สมัครเป็นประธานนักเรียน และก็ได้รับเลือก ช่วงนั้นขึ้นเวทีเป็นว่าเล่น มีงานอะไรผมขึ้นหมด เป็นพิธีกรบ้าง ตัวแทนต้นเสียงร้องเพลงบ้าง( ที่เล่ามาเมื่อกี้คือปีที่แล้วนะครับ )จนมาเป็นนี้จุดพีคที่สุดมันอยู่ในช่วงนี้แหละครับ ช่วง ม.5ในช่วงเดือนนี้เป็นช่วงที่เป็นการฝึก รด (ฝึกติดกันในระยะเวลา11 วัน) 5 วันแรกแดดเปี้ยงเลยครับ เริ่มรู้สึกว่ามีสิวเม็ดเล็กขึ้นประมาณ 5-6 เม็ด แต่ช่วง6วันหลังฝนตกหนักเกือบทั้งวัน สนามก็กลายเป็นโคลนครูฝึกก็สั่งหมอบสั่งคลุกโคลนตลอดวัน จนจบภาคปกติ รู้สึกว่าหน้าตัวเองตอนนี้มีสิวเม็ดเล็กขึ้นเต็มแก้ม คาง หน้าผาก และจมูก แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะคิดว่าเดี่ยวคงหายเหมือนตอนปี1 จนผ่านมา 2 วันสิวเม็ดเล็กมันกลับกลายเป็นสิวอักเสบ และมีหนอง ผมนับได้ 16 เม็ดในทั่วหน้า ตอนนั้นเริ่มกังวลมาก จนมีคนเริ่มทักว่า หน้าไปทำอะไรมาทำไมเป็นแบบนี้ เราก็ตอบไปว่า ไป รด มาเดี่ยวก็หาย วันหนึ่งผมก็เป็นผู้นำขึ้นร้องเพลงชาติตามปกติ ก็มีเพื่อนคนหนึ่งทักหน้าผมว่า ''ตอนไป รด หล่อยังกับเทวดา กลับมาหน้าอุบาทว์ยังกับซาตาน '' แค่ประโยคนั้นประโยคเดียวความมั่นใจที่เคยมีมันกลับลดฮวบลงอย่างน่าประหลาด และวันนั้นผมเริ่มสังเกตุได้ว่า ไม่ว่าจะเพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้องที่มาคุยกับผมต่างมองที่หน้าผมทั้งสิ้นเหมือนพิจารณาอะไรสักอย่างบนหน้าผม เป็นแบบนี้มาร่วมอาทิตย์ เวลาไปเวียนเอกสารต่างๆให้ครูหลังจากที่สนทนาเรื่องวิชาการจบมักจะมีประโยค (หน้าไปแพ้อะไรมารีบรักษานะ ,หน้าเธอแต่ก่อนดีกว่านี้นิ, หน้าเธอช่วงนี้ดูไม่ได้เลยนะ,สิวขึ้นเยอะจัง)แบบนี้เป็นประจำ จากคนที่มีความมั่นใจสูง ชอบคุยกับทุกคน ตอนนี้ไม่กล้าแม้จะกล้าคุยกับใครทั้งเพื่อน ทั้งครู เวลารุ่นน้องเรียกผมก็ทำเป็นได้ยิน เลือกที่เดินผ่านไปให้เร็วที่สุด พยายามเข้าโรงเรียนสายเพื่อที่จะไม่ได้เป็นคนนำร้องเพลงชาติ(ในสภาจะแบ่งไว้ทำหน้าที่3ชุด สามารถทำกิจกรรมแทนกันได้) หรือไม่ก็เลือกที่จะอยู่ตรวจเครื่องแต่งกาย กักแถว หน้าโรงเรียนแทนเพราะหน้าโรงเรียนคนน้อย ไม่กล้าแม้กระทั้งเป็นพิธีกรในกิจกรรมต่างๆ เพราะคนเริ่มทักหน้ามากขึ้นเรื่อยๆ ผมเลือกที่จะไปกดสิว แต่ก็แถมรอยช้ำมากอีกเพียบ แต่ก็ไม่หาย และคนก็ยังทักอยู่เรื่อยๆ จนตอนนี้ไม่กล้าแม้กระทั้งไปกินข้าวที่โรงอาหาร ไม่กล้าแม้จะคุยกับใครจนโดนนินทาว่าหยิ่ง บางวันก็นั้งร้องไห้ในห้องเรียน หรือบางวันก็ไม่แม้แต่อยากไปโรงเรียน เวลาไปไหนเห็นคนที่ไม่มีสิวก็รู้สึกโครตอิจฉา และโครตน้อยใจในหน้าตัวเอง อยากรักษา แต่ที่บ้านก็มีปัญหาเรื่องการเงินไม่อยากรบกวนท่าน ผมไม่เคยรู้สึกเฟลอย่างนี้มาก่อนเลยครับ