ปกติไม่ค่อยโพสต์อะไรเท่าไหร่ แต่เรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ เพราะหลังจากไปดูแฟนจ๋าเดอะมิวสิคัล รอบบ่าย วันเสาร์ที่ 18 สิงหา...ตอนนี้เรายังแงะเพลงพี่เบิร์ดออกจากหัวไม่ได้เลย!
"บูมเมอแรง" , "นางนวล" , "ต้องโทษดาว" , "เหนื่อยไหม" , "ชีวิตลิขิตเอง" , "ด้วยรักและผูกพัน" , "แฟนจ๋า" , "ลองซิจ๊ะ" ฯลฯ วนเวียนอยู่ในหัวเราไม่หยุด กลับถึงบ้านทำเพลย์ลิสใน JOOX เลยทันที
หลังจากดูจบก็งงใจกับตัวเองว่าเป็นเพราะอะไร ทั้งๆที่พล็อตเรื่องนี้โคตรธรรมดา+แมสเว่อร์ โปสเตอร์ก็ไม่ชวนดู ตัวแสดงก็ไม่โดดเด่น แต่กลับสร้างอิมแพ็คข้ามวันข้ามคืนขนาดนี้ และมีกระแสบอกต่อท่วมท้นทุกช่องทางโซเชียล ทั้ง facebook, twitter, ig หรือรีวิวจากคนดังที่ไปดูมา
พอได้ทบทวนและตกตะกอน เราพบเหตุผลเป็นข้อๆตามนี้
1. นักแสดง : เมื่อแยกเป็นคนๆอาจจะไม่โดดเด่น แต่พอมาเล่นด้วยกันกลับเข้ากันอย่างประหลาด ทุกคนมีคาแรกเตอร์ชัดเจนและเหมือนมีเพลงธีมประจำตัว พระเอกของเรื่อง ซี...บูมเมอแรง(คอยช่วยฟื้นความทรงจำให้นางเอก และพาย้อนกลับไปในวันเก่าๆ), ทราย...ชีวิตลิขิตเอง(ลูกคุณหนูที่พยายามออกจากกรอบที่พ่อวางไว้) , แมน...ลองซิจ๊ะ(ผู้ชายเรียบร้อยที่โดนเพื่อนแซวว่าเป็นตุ๊ด) เป็นต้น พอเป็นแบบนี้ปุ๊บเราจึงจำทุกตัวละครได้ เอาใจช่วยและรักทุกๆการกระทำของตัวละครตลอดเรื่อง โดยเฉพาะกลุ่มนักแสดงเด็กที่เมื่อเทียบเครดิตกับรุ่นใหญ่แล้วแทบไม่มีใครรู้จักพวกเค้าเลย แต่กลับเล่นดี ร้องดี จังหวะเป๊ะ สร้างเซอร์ไพรซ์สุดๆจนเราหลงรักเด็กพวกนี้อย่างง่ายดาย และรู้สึกเสียดายทันทีที่เห็นเด็กๆกลุ่มนี้แค่ครึ่งชั่วโมงแรกเท่านั้น(อยากเห็นอีกนานๆง่ะ)
2. บทและการเรียงร้อยเพลง : เราเคยดู Mamma Mia ที่เป็น Jukebox Musical ของฝรั่ง พูดตรงๆ เราว่าการใส่เพลงเข้ามาในเรื่องยังไม่แนบเนียนเท่ากับ แฟนจ๋าฯ เลย ตอนดูบางฉากก็พอเดาได้แหละว่าไม่พ้นเพลงนี้หรอก แต่วิธีการพาไปสู่เพลงหลายเพลงฉลาดมาก เช่น Too much ที่เป็นการสอนภาษาอังกฤษ หรือ ด้วยรักและผูกพัน, ต่อเวลา, เหมือนเป็นคนอื่น ก็มาในจังหวะที่เป๊ะเนียนกริ๊บพอดี จนเราแบบโอ้โห นี่ตกลงละครเวทีเรื่องนี้ยืมเพลงพี่เบิร์ดมาใช้ หรือพี่เบิร์ดยืมเพลงละครเวทีเรื่องนี้ไปร้องกันแน่ แถมส่วนใหญ่ยังยกเพลงมาเกือบทั้งเพลง ดูไปก็อิ่มไป ร้องตามไป มีน้อยมากๆที่ยกเพลงมาแค่เป็นท่อนๆ ซึ่งก็ดีแล้ว ไม่งั้นก็กลายเป็นการโชว์รีวิวประกอบเพลงที่เราชอบทำกันหน้าชั้นเรียน ไม่ใช่ Musical
ส่วนบทที่ดูเป็นพล็อตง่ายๆดอกฟ้ากับหมาวัด+ความจำเสื่อม กลับเรียกน้ำตาเราได้หลายฉากมาก เพราะมันมาในโมเมนต์ที่ "โดน" เรามีประสบการณ์ร่วมหลายอย่างกับเหตุการณ์ที่ตัวละครกำลังเผชิญ เช่น แอบรักเพื่อน, ท้อแท้, เหงา, ให้กำลังใจ, สารภาพรัก ซึ่งประสบการณ์ร่วมที่ว่านี้ถูกดึงออกมาด้วยเพลงของพี่เบิร์ด มันเลยดูไปน้ำตาคลอไป ตีเข่าฉาดไปว่า "เออ! ฉันก็เคยเจอโมเมนต์นี้แล้วก็ร้องเพลงพี่เบิร์ดเหมือนกัน!!" (พร้อมเอาฝักบัวฉีดใส่ตัวเองทั้งที่ยังใส่เสื้อผ้า แล้วตะโกน "อย่ามาทำเป็นมีน้ำตาาาา...")
3. โชว์ : เคยได้ยินแต่คำว่า "น้อยแต่มาก" แต่หลายโชว์ในเรื่องนี้คือ "มากแต่มาก" "ใหญ่แล้วใหญ่อีก" เช่น Too much, ลองซิจ๊ะ โดยเฉพาะโชว์ในเพลง "รักหนักแน่น" ที่เกลียดอีพี่แชมป์มากกกกกกกกกก คือพี่แชมป์จะเยอะไปไหน แอคท่าเยอะเว่อร์ แต่สนุกโคตรๆ
4. มุก : มุกในเรื่องโดนๆเยอะมาก หลายมุกมาจากคาแรกเตอร์ หลายมุกมาจากการแซวยุคสมัย หลายมุกเอาเนื้อเพลงพี่เบิร์ดที่ไม่ได้ร้องในเรื่องมาทำเป็นมุก ซึ่งอันหลังสุดอเมซิ่งมาก ขำกรามค้างข้ามฉากกันเลยทีเดียว จับตาดู "หลวงพี่" กับซีเควนซ์ "ลองสิจ๊ะ" ให้ดี ถ้าไม่ขำคุณต้องไปพบจิตแพทย์แล้วนะ บอกเลย!
5. มีครบทุกรสชาติ : สุข เศร้า เหงา ฟินมีหมด ทุกอย่างย่อยง่าย เพลงก็ติดหู น่าจะเป็นละครที่ถ้าได้ไปดูครั้งนึงแล้ว จะอยากดูซ้ำอีกหลายๆรอบ...ตอนจบละคร ทุกคนลุกขึ้นร้องเพลง+เต้นด้วยกันทั้งโรงละคร และยืนปรบมือให้นักแสดงอยู่อย่างนั้น โมเมนต์นี้คือฟินมาก
6. ยุคสมัย : พล็อตเรื่องนี้พาย้อนวันวานไปสู่ยุค 80' 90' เราจะได้เห็นทั้งโทรศัพท์บ้าน, โทรศัพท์หยอดเหรียญ, เพจเจอร์ วันวานเก่าๆอบอวลมากมาย
7. เพลงพี่เบิร์ด : เพราะนี่คือบทเพลงอมตะของซุปเปอร์สตาร์อับดับ 1 ของเมืองไทย ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในโรงละคร จะแหกปากร้องตามทุกเพลงเลย(ซึ่งป้าที่นั่งข้างหลังเรา ได้ฮัมเพลงตามไปตลอดจริงๆ) มันอิน มันใช่ มันโดน มันจี๊ดดดดด! แถมหลายๆเพลงยังมีการตีความใหม่ เราอึ้งมากว่าเฮ้ย เพลงนี้ตีความแบบนี้ได้ด้วยเหรอ หรือไม่ก็เฮ้ย เนื้อเพลงจริงๆมันมีความหมายลึกซึ้งขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย แล้วคุณจะเดินออกจากโรงละครด้วยความรู้สึกว่า...เพลงพี่เบิร์ดคือที่สุดแล้วจริงๆ!
ทั้งหมดนี้เป็นเพียงความรู้สึกส่วนตัวของเรา ไม่จำเป็นต้องเชื่อ เพราะเราเชื่อว่างานศิลป์เป็นเรื่องของรสนิยม คนเราชอบไม่เหมือนกันได้ แต่ถ้ามีโอกาสอยากให้ "ลองซิจ๊ะ" เพราะเราว่าคุณจะได้รอยยิ้มและความสุขกลับไปจากละครเวทีเรื่องนี้ไม่มากก็น้อย
ปล. ไม่ได้จะชมทั้งหมดนะ เราว่าสิ่งที่น่าติติงที่สุดในละครเวทีเรื่องนี้คือฉาก มีน้อยชิ้นมากๆไม่ค่อยสมศักดิ์ศรีรัชดาลัย ใช้จอ LED บ่งบอกสถานที่ซะมากกว่า แต่ก็พยายามจะมองข้ามเพราะเรื่องราวเล่าหลายยุคหลายสมัย หลายโลเคชั่น ฉากคงมาเต็มไม่ได้ทั้งหมด จึงใช้ไฟในการเล่าเรื่องแทน กับ โชว์ทัวร์แฟนจ๋า 4 ภาคที่เราว่ามันยาว แต่กลับไม่พีคเท่าโชว์อื่นๆ ทั้งที่ชื่อเรื่องคือ "แฟนจ๋า"
[CR] 7 เหตุผลที่ควรไปดู แฟนจ๋า เดอะมิวสิคัล...ละครเวทีประหลาดที่ดึงประสบการณ์ร่วมในทุกโมเมนต์
ปกติไม่ค่อยโพสต์อะไรเท่าไหร่ แต่เรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ เพราะหลังจากไปดูแฟนจ๋าเดอะมิวสิคัล รอบบ่าย วันเสาร์ที่ 18 สิงหา...ตอนนี้เรายังแงะเพลงพี่เบิร์ดออกจากหัวไม่ได้เลย!
"บูมเมอแรง" , "นางนวล" , "ต้องโทษดาว" , "เหนื่อยไหม" , "ชีวิตลิขิตเอง" , "ด้วยรักและผูกพัน" , "แฟนจ๋า" , "ลองซิจ๊ะ" ฯลฯ วนเวียนอยู่ในหัวเราไม่หยุด กลับถึงบ้านทำเพลย์ลิสใน JOOX เลยทันที
หลังจากดูจบก็งงใจกับตัวเองว่าเป็นเพราะอะไร ทั้งๆที่พล็อตเรื่องนี้โคตรธรรมดา+แมสเว่อร์ โปสเตอร์ก็ไม่ชวนดู ตัวแสดงก็ไม่โดดเด่น แต่กลับสร้างอิมแพ็คข้ามวันข้ามคืนขนาดนี้ และมีกระแสบอกต่อท่วมท้นทุกช่องทางโซเชียล ทั้ง facebook, twitter, ig หรือรีวิวจากคนดังที่ไปดูมา
พอได้ทบทวนและตกตะกอน เราพบเหตุผลเป็นข้อๆตามนี้
1. นักแสดง : เมื่อแยกเป็นคนๆอาจจะไม่โดดเด่น แต่พอมาเล่นด้วยกันกลับเข้ากันอย่างประหลาด ทุกคนมีคาแรกเตอร์ชัดเจนและเหมือนมีเพลงธีมประจำตัว พระเอกของเรื่อง ซี...บูมเมอแรง(คอยช่วยฟื้นความทรงจำให้นางเอก และพาย้อนกลับไปในวันเก่าๆ), ทราย...ชีวิตลิขิตเอง(ลูกคุณหนูที่พยายามออกจากกรอบที่พ่อวางไว้) , แมน...ลองซิจ๊ะ(ผู้ชายเรียบร้อยที่โดนเพื่อนแซวว่าเป็นตุ๊ด) เป็นต้น พอเป็นแบบนี้ปุ๊บเราจึงจำทุกตัวละครได้ เอาใจช่วยและรักทุกๆการกระทำของตัวละครตลอดเรื่อง โดยเฉพาะกลุ่มนักแสดงเด็กที่เมื่อเทียบเครดิตกับรุ่นใหญ่แล้วแทบไม่มีใครรู้จักพวกเค้าเลย แต่กลับเล่นดี ร้องดี จังหวะเป๊ะ สร้างเซอร์ไพรซ์สุดๆจนเราหลงรักเด็กพวกนี้อย่างง่ายดาย และรู้สึกเสียดายทันทีที่เห็นเด็กๆกลุ่มนี้แค่ครึ่งชั่วโมงแรกเท่านั้น(อยากเห็นอีกนานๆง่ะ)
2. บทและการเรียงร้อยเพลง : เราเคยดู Mamma Mia ที่เป็น Jukebox Musical ของฝรั่ง พูดตรงๆ เราว่าการใส่เพลงเข้ามาในเรื่องยังไม่แนบเนียนเท่ากับ แฟนจ๋าฯ เลย ตอนดูบางฉากก็พอเดาได้แหละว่าไม่พ้นเพลงนี้หรอก แต่วิธีการพาไปสู่เพลงหลายเพลงฉลาดมาก เช่น Too much ที่เป็นการสอนภาษาอังกฤษ หรือ ด้วยรักและผูกพัน, ต่อเวลา, เหมือนเป็นคนอื่น ก็มาในจังหวะที่เป๊ะเนียนกริ๊บพอดี จนเราแบบโอ้โห นี่ตกลงละครเวทีเรื่องนี้ยืมเพลงพี่เบิร์ดมาใช้ หรือพี่เบิร์ดยืมเพลงละครเวทีเรื่องนี้ไปร้องกันแน่ แถมส่วนใหญ่ยังยกเพลงมาเกือบทั้งเพลง ดูไปก็อิ่มไป ร้องตามไป มีน้อยมากๆที่ยกเพลงมาแค่เป็นท่อนๆ ซึ่งก็ดีแล้ว ไม่งั้นก็กลายเป็นการโชว์รีวิวประกอบเพลงที่เราชอบทำกันหน้าชั้นเรียน ไม่ใช่ Musical
ส่วนบทที่ดูเป็นพล็อตง่ายๆดอกฟ้ากับหมาวัด+ความจำเสื่อม กลับเรียกน้ำตาเราได้หลายฉากมาก เพราะมันมาในโมเมนต์ที่ "โดน" เรามีประสบการณ์ร่วมหลายอย่างกับเหตุการณ์ที่ตัวละครกำลังเผชิญ เช่น แอบรักเพื่อน, ท้อแท้, เหงา, ให้กำลังใจ, สารภาพรัก ซึ่งประสบการณ์ร่วมที่ว่านี้ถูกดึงออกมาด้วยเพลงของพี่เบิร์ด มันเลยดูไปน้ำตาคลอไป ตีเข่าฉาดไปว่า "เออ! ฉันก็เคยเจอโมเมนต์นี้แล้วก็ร้องเพลงพี่เบิร์ดเหมือนกัน!!" (พร้อมเอาฝักบัวฉีดใส่ตัวเองทั้งที่ยังใส่เสื้อผ้า แล้วตะโกน "อย่ามาทำเป็นมีน้ำตาาาา...")
3. โชว์ : เคยได้ยินแต่คำว่า "น้อยแต่มาก" แต่หลายโชว์ในเรื่องนี้คือ "มากแต่มาก" "ใหญ่แล้วใหญ่อีก" เช่น Too much, ลองซิจ๊ะ โดยเฉพาะโชว์ในเพลง "รักหนักแน่น" ที่เกลียดอีพี่แชมป์มากกกกกกกกกก คือพี่แชมป์จะเยอะไปไหน แอคท่าเยอะเว่อร์ แต่สนุกโคตรๆ
4. มุก : มุกในเรื่องโดนๆเยอะมาก หลายมุกมาจากคาแรกเตอร์ หลายมุกมาจากการแซวยุคสมัย หลายมุกเอาเนื้อเพลงพี่เบิร์ดที่ไม่ได้ร้องในเรื่องมาทำเป็นมุก ซึ่งอันหลังสุดอเมซิ่งมาก ขำกรามค้างข้ามฉากกันเลยทีเดียว จับตาดู "หลวงพี่" กับซีเควนซ์ "ลองสิจ๊ะ" ให้ดี ถ้าไม่ขำคุณต้องไปพบจิตแพทย์แล้วนะ บอกเลย!
5. มีครบทุกรสชาติ : สุข เศร้า เหงา ฟินมีหมด ทุกอย่างย่อยง่าย เพลงก็ติดหู น่าจะเป็นละครที่ถ้าได้ไปดูครั้งนึงแล้ว จะอยากดูซ้ำอีกหลายๆรอบ...ตอนจบละคร ทุกคนลุกขึ้นร้องเพลง+เต้นด้วยกันทั้งโรงละคร และยืนปรบมือให้นักแสดงอยู่อย่างนั้น โมเมนต์นี้คือฟินมาก
6. ยุคสมัย : พล็อตเรื่องนี้พาย้อนวันวานไปสู่ยุค 80' 90' เราจะได้เห็นทั้งโทรศัพท์บ้าน, โทรศัพท์หยอดเหรียญ, เพจเจอร์ วันวานเก่าๆอบอวลมากมาย
7. เพลงพี่เบิร์ด : เพราะนี่คือบทเพลงอมตะของซุปเปอร์สตาร์อับดับ 1 ของเมืองไทย ถ้าไม่ติดว่าอยู่ในโรงละคร จะแหกปากร้องตามทุกเพลงเลย(ซึ่งป้าที่นั่งข้างหลังเรา ได้ฮัมเพลงตามไปตลอดจริงๆ) มันอิน มันใช่ มันโดน มันจี๊ดดดดด! แถมหลายๆเพลงยังมีการตีความใหม่ เราอึ้งมากว่าเฮ้ย เพลงนี้ตีความแบบนี้ได้ด้วยเหรอ หรือไม่ก็เฮ้ย เนื้อเพลงจริงๆมันมีความหมายลึกซึ้งขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย แล้วคุณจะเดินออกจากโรงละครด้วยความรู้สึกว่า...เพลงพี่เบิร์ดคือที่สุดแล้วจริงๆ!
ทั้งหมดนี้เป็นเพียงความรู้สึกส่วนตัวของเรา ไม่จำเป็นต้องเชื่อ เพราะเราเชื่อว่างานศิลป์เป็นเรื่องของรสนิยม คนเราชอบไม่เหมือนกันได้ แต่ถ้ามีโอกาสอยากให้ "ลองซิจ๊ะ" เพราะเราว่าคุณจะได้รอยยิ้มและความสุขกลับไปจากละครเวทีเรื่องนี้ไม่มากก็น้อย
ปล. ไม่ได้จะชมทั้งหมดนะ เราว่าสิ่งที่น่าติติงที่สุดในละครเวทีเรื่องนี้คือฉาก มีน้อยชิ้นมากๆไม่ค่อยสมศักดิ์ศรีรัชดาลัย ใช้จอ LED บ่งบอกสถานที่ซะมากกว่า แต่ก็พยายามจะมองข้ามเพราะเรื่องราวเล่าหลายยุคหลายสมัย หลายโลเคชั่น ฉากคงมาเต็มไม่ได้ทั้งหมด จึงใช้ไฟในการเล่าเรื่องแทน กับ โชว์ทัวร์แฟนจ๋า 4 ภาคที่เราว่ามันยาว แต่กลับไม่พีคเท่าโชว์อื่นๆ ทั้งที่ชื่อเรื่องคือ "แฟนจ๋า"
CR - Consumer Review : กระทู้รีวิวนี้เป็นกระทู้ CR โดยที่เจ้าของกระทู้
ดูแผนที่ขนาดใหญ่ขึ้น