พูดแบบนี้ต้องการสื่ออะไรหรอครับ

เมื่อ 2 เดือนที่แล้วผมไปทำงานพาสไทม์ ใน กทม. ผมเริ่มสังเกตว่า ในการคุยกันระหว่างพ่อกับผมเริ่ม ห่างๆไป  พ่อไม่ค่อยตอบ โทรไปก็รับสายบ้าง ไม่ได้รับบ้าง (ก่อนหน้านี้ก็คุยปกติ วีดีโอคอล ส่งสติกเกอร์กวนๆ)  สงสัยพ่อคงงานยุ่ง เพราะเป็นครูต่างจังหวัด เวลา รร. มีกิจกรรมพ่อก็คอยดูแลสถานที่ เพราะเป็นหัวหน้าฝ่ายอาคาร  และเป็นช่วง นร. กำลังสอบ พองานพาสไทม์จบลง ผมก็กลับต่างจังหวัดทันที พอถึงต่างจังหวัด ผมก็โทรถามพ่อ ว่า พ่อว่างไหม จะเข้าไปหาพ่อใน รร.  พ่อตอบว่า “ว่าง มาซิ” พอไปเจอหน้าพ่อ ผมก็กอดเหมือนที่เคยทำ แต่พ่อดูนิ่งๆ แปลกๆ ผมก็ชวนพ่อคุยเรื่อยเปื่อย ตามประสาไม่ได้เจอกันตั้ง 2 เดือน สักพักนึง พ่อก็ถาม “ได้คุยกับพี่บ้างไหม”  “คุยกันทุกวัน ก็พ่อไม่ค่อยตอบ”  ผมตอบด้วยเสียงกวนๆนิดๆ   พ่อก็บอก “พี่เขาได้งานแล้วน่ะ ที่สนามบินบ้านเรา” ผมได้แต่พูดว่า “ครับ ดีน่ะครับพ่อได้ทำงานใกล้ๆบ้าน” เพราะไม่รู้จะคุยเรื่องอะไรต่อ บรรยากาศการคุยเริ่มเงียบลง จนผมขอกลับบ้านตาก่อนเพราะล้ากับการนั่งรถ แถมพ่อยังติดงานที่ รร. แต่ก่อนผมจะกลับบ้านก็กอดพ่อปกติเหมือนที่เคยทำ  พ่อก็พูดขึ้นมา “ เดี่ยวเราจะไปทำงานอะไรต่อ” ผมได้แต่กอดพ่อไว้นิ่งๆ พ่อก็พูดอีกว่า “นี่ลูก อายุ 21 แล้วใช่ไหม คนที่เขาอายุ 21 แล้วเขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว ลูกก็เป็นผู้ใหญ่แล้วน่ะ” ผมเงยหน้าไปมองพ่อ ในแววพ่อ เหมือนคนที่จะร้องไห้ แต่ใบหน้าก็ยิ้มปกติ
..คำที่พ่อพูด มันมีความหมายแบบไหนกันแน่
หรือเราทำตัวแบบเด็ก ไปกอดเหมือนที่เคยกอด คุยเหมือนที่เคยคุย หรืองานที่เรายังไม่มั่นคง
รู้สึกเหมือนทำให้พ่อสิ้นหวังยังไงไม่รู้