ผมรู้สึกไม่คู่ควรกับเธอเลย ฐานะเราต่างกันมาก ทั้งสังคม ฯลฯ ผมมันคนธรรมดาต่างกับเธอที่มีพร้อมทุกอย่าง

ผมมันคนไม่มีอะไรเลยฐานะก็ไม่ดี ซึ่งต่างกับเธอซึ่งไม่เดือดร้อนอะไรเลย เมือนกับเราใช้เงินร้อย เธอใช้เงินพัน ผมกินข้าวข้างทางส่วนเธอกินข้าวในห้าง
ผมมันคนเดินดินกินข้าวแกงข้างทาง ไม่อยากให้เธอมาลำบาก ผมก็เคยถามเธอนะที่ผมเป็น เธอบอกว่าผมอยู่ได้เขาก็อยู่ได้ ถ้ามีเราสองคน คือเรารักกันมาก
ผมว่าบางครั้งความรักก็ไม่ใช่เรื่องของคนสองคนเสมอไป ฐานะ สังคมก็มีส่วน ถ้าทางบ้านเธอไม่ชอบผมวันหนึ่งเธอก็คงเลือกครอบครัวเขา ก็อย่างว่าคนเป็นพ่อเป็นแม่ใครจะอยากให้ลูกตัวเองลำบาก จะมีสักกี่คนที่ไม่มองกันที่ฐานะ ถ้ารักของเรามันไปกันไม่ได้วันหนึ่งผมก็ต้องยอมเสียเธอไป ทั้งๆที่ผมรักเธอมาก
แต่จะทำไงได้พื้นฐานผมกับเธอมันต่างกัน ฐานะผมเริ่มจาก0ไป100 เธอเริ่มจาก100ไป1000 ถึงเธอจะรับผมได้แต่ถ้าวันหนึ่งทางครอบครัวเธอไม่ชอบผมผมก็คงเสียเธอไปT_T คนที่เป็นแฟนอย่างผมก็มีน้อยใจในบางครั้ง ผมไม่ค่อยจะมีไรให้เธอเลย ก็เหมือนผมขี่มอไซค์โดนแดดโดนฝน ต่างกับเธอซึ่งนั่งรถยนต์คนเป็นแฟนอย่างผมไม่อยากให้เธอลำบาก...เพราะผมรักเธอมาก ก็เหมือนกับเงินหนึ่งพันสำหรับผม ผมใช้มันได้เป็นอาทิตย์ แต่กับเธอแค่วันเดียวเธอก็ใช้หมดแล้วครับ สำหรับผมมันมากนะ แต่กับเธอก็คงไม่มากเท่าไหร่........
มีใครเป็นแบบผมบ้างไหมครับ
ถึงเธอจะรักผมมากแต่ถ้าทางครอบครัวเธอไม่ชอบผม มันก็คงเป็นไปไม่ได้สินะครับ TT
อยากถามความคิดเห็นหน่อยครับ T_T