#หาเรื่องฝึกเขียน #คิดว่าไม่สปอยด์นะคะ #ขอคอเม้นติชมงานเขียนนะคะ 😄
Girls don’t cry : กลุ่มเด็กสาวที่ก้าวสู่โลกความเป็นผู้ใหญ่
มีอะไรอยู่เบื้องหลังไอดอล Girl Group สายเจเปน ที่มอบความสนุกสนาน ความสดใส และเป็นแรงบันดาลใจให้เหล่าโอตะ
หนังเล่าเรื่องผ่านการสัมภาษณ์เมมเบอร์แต่ละคน ตัวต่อตัว ถึงประสบการณ์ ความรู้สึก มุมมองต่อสิ่งที่พวกเขาได้เจอ ตั้งแต่ช่วงที่มีการเปิดรับสมัคร BNK48 การคัดเลือกเมมเบอร์ การคัดเลือกเป็นเซมบัตสึ บรรยากาศตั้งแต่วงยังไม่ดัง จนวงเริ่มเป็นที่รู้จักอย่างถล่มถลายจากเพลง “คุกกี้เสี่ยงทาย”
หนังอาจจะไม่สนุก น่าตื่นเต้นมากมาย แต่เป็นหนังที่ให้โอกาสคนดูได้คิดอะไรต่อระหว่างและหลังดูมากกว่า วงการ Girl Group ก็คลับคล้ายคลับคลากับโลกความเป็นผู้ใหญ่ โลกแห่งความเป็นจริง โลกที่ไม่ได้สวยงามดิสนีย์แลนด์ บางครั้งไม่ได้เป็นไปในทางที่ควรจะเป็น โลกที่เอียง ๆ เทา ๆ หม่น ๆ โลกแห่งการแข่งขัน โลกที่วัดค่าของคนด้วยตัวเลข โลกที่ใคร ๆ ต่างก็บอกว่า “สู้ ๆ” “อย่าร้องไห้นะ” คำว่า Girls don’t cry มันก็มองได้สองมุมนะ ให้กำลังใจก็ได้ บางทีจะมองว่าเป็น กฏ คำสั่ง ข้อบังคับก็ได้ ก็เหมือนโลกความเป็นผู้ใหญ่ที่ทุกเหตุการณ์ มีมุมสองมุมเสมอ มีความเป็นจริงของแต่ละคนเสมอ
………………………………………………
“ยิ่งโตขึ้น โจทย์ที่ต้องตัดสินใจ แม้จะเต็มไปด้วยเสน่ห์ แต่ก็ยากขึ้นเรื่อย ๆ”
แรกเริ่ม เราได้เห็น “การตัดสินใจ” เดินตามความฝันแบบเสี่ยง หรือ ใช้ชีวิตแบบปกติชนแบบ safe zone การต่อสู้กับเสียงของที่บ้าน คนรอบข้าง และหนักที่สุด คือการต่อสู้กับความกลัวในใจของตัวเอง น้อง ๆ เอง ต้องตัดสินใจตั้งแต่การมาออดิชั่น และการตัดสินใจเลเวลต่อมา คืออยู่ต่อ หรือแกรด (จบการศึกษา/ลาออกจากวง) ซึ่งสามารถตัดสินใจได้ตลอดเวลา ก็เหมือนกับโลกความเป็นผู้ใหญ่ โลกที่ไม่มีใครคอยบอก คอยบังคับว่าต้องทำอะไรต่อไป ไม่มีแบบแผนที่ชัดเจน โลกที่ไม่มีถูกและผิด มีแต่ความเหมาะสมในบริบทของแต่ละคน ยิ่งเราโตมากขึ้น มันจะเรื่องให้เราต้องตัดสินใจมากขึ้น และโจทย์ยากขึ้นเสมอ เป็นโจทย์ชีวิตที่เราไปลอกคำตอบของเพื่อน ๆ ข้างโต๊ะเหมือนตอนเด็กไม่ได้อีกแล้ว แต่เชื่อเถอะว่าทุก ๆ การตัดสินใจ มันทำให้คนเราเติบโตเสมอ มันสอนอะไรเรา และคนรอบข้างเสมอ และนี่แหละ คือ เสน่ห์ของโลกความเป็นผู้ใหญ่
…………………………………………….
“ความพยายามอยู่ที่ไหน ความล้มเหลวอาจจะรออยู่ที่นั่น”
ความพยายาม คำ ๆ นี้ เหมือนเป็นสโลแกนของวงนี้ไปแล้ว บริษัทไม่ได้คัดคนที่สวย น่ารัก ความสามารถครบครัน แต่เป็น Girl next door สาวธรรมดา ๆ ข้างบ้าน ที่ไม่สมบูรณ์แบบที่ต้องใช้ “ความพยายาม” ในการเติบโตในวงต่อไปเรื่อย ๆ เมมเบอร์ทุกคนที่ได้รับคัดเลือกเข้ามา ไม่ได้หมายความว่าจะได้ร้องทุกเพลง เมมเบอร์ที่ได้เป็นเซมบัตสึ (รับการคัดเลือกให้ร้องแต่ละเพลง) จะมีคนเดียวหรือสองคนที่จะได้เป็น Center (ตำแหน่งที่เด่นสุดของกลุ่มเซ็นบัตสึที่ได้ร้องในเพลงนั้น ๆ) และเกณฑ์การตัดสิน คัดเลือกจาก ยอด follower IG Facebook
เราเข้าใจกันมาตลอดว่า “ความพยายาม” เป็นเรื่องที่ดี ที่ควรทำ แต่ความพยายาม ถ้ามันผิดทาง มันก็ไม่ทำให้เกิดผลดีเหมือนกัน วิธี การแสดงออกที่สังคมส่วนหนึ่งบอกว่าดี บอกว่าชอบ อาจจะไม่ใช่ ไม่เหมาะกับตัวตนเรา ทำให้เราฝืน กดดัน เสียความเป็นตัวเอง และอะไรที่เราฝืนพยายาม ก่อให้เกิดความคาดหวังแบบผิด ๆ และเกิดเป็นความท้อแท้ หนังแสดงให้เห็นว่า การเป็นตัวเองให้เวอร์ชั่นที่ดีขึ้น การตั้งใจทำทุกโอกาสที่ผ่านเข้ามาให้ดีที่สุด ไม่ว่าตัวเองจะอยู่จุดไหนของวง ก็ตั้งใจให้ดีที่สุด เราก็จะดีที่สุดในที่ ๆ เรายืนอยู่ น่าจะดีกว่า การพยายามวิ่งไล่ตามเสียงของคนรอบข้างตลอดเวลา
……………………………………………
“ความรัก ความผูกพัน VS การแข่งขัน”
ถือเป็นเอกลักษณ์ของวงนี้ เมมเบอร์ทุกคนอยู่ด้วยกัน ก็ย่อมต้องผูกพัน ผ่านทุกข์ผ่านสุขในการฝึกฝนด้วยกันมา และมีความเป็นพวกเดียวกัน คือ ความเป็น BNK 48 แต่มันก็มีการแข่งขันกันตลอดในวง มีการประกาศอันดับยอด like ยอด Follow ตลอด และมีผลในการคัดเลือกให้งาน
ความย้อนแย้งในเรื่องนี้เอง ที่เรียกการติดตาม การให้กำลังใจของเหล่าโอตะ พร้อม ๆ กับเรียกความสับสน และน้ำตาให้กับเหล่าเมมเบอร์ ไม่ว่าจะเป็นเมมเบอร์ตัวท็อปที่ได้รับความนิยม เป็นที่รู้จัก ได้งาน ได้ร้องเพลงเยอะ ๆ ทุกอย่างอาจจะดูดี ดูน่าอิจฉาในสายตาเมมเบอร์คนอื่น ๆ แต่ลึก ๆ เมมเบอร์ตัวท็อป ก็เกิดแรงกดดัน ความลำบากใจ ความอึดอัดบางอย่าง สิ่งที่ต้องแลก ต้องพยายามทำให้ดีที่สุดมามากเหมือนกัน แต่สำหรับเมมเบอร์ที่ยังไม่ได้รับเลือกให้ร้องสักเพลง หรือเมมเบอร์ที่ยังไม่เป็นที่รู้จักมากนัก ก็มี ความท้อแท้ ความน้อยใจ ความกดดัน ความสงสัย และบางทีก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
ความจริงของโลกเทา ๆ การแข่งขันที่เป็นเรื่องธรรมดาที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ทำยังไง มีวิธีคิดยังไง มีวิธีวางใจยังไง ถึงจะอยู่ได้อย่างมีความสุข มีแรงใจสู้ชีวิตกันต่อไป บอกใจยังไงในวันที่ความจริง มันไม่สวยงามเหมือนความฝันที่วาดไว้ ยังเป็นเรื่องของปัจเจกที่ต้องคิด ต้องถาม ต้องหาคำตอบที่เหมาะสมให้ตัวเองต่อไป
………………………………………...
หนังเหมือนสื่อให้เรารู้จักมองอะไรสองมุม สองด้าน เหมือนกับชื่อหนัง Girls don’t cry นี่แหละ ที่จะเป็นประโยคให้กำลังใจ หรือคำสั่งก็ได้ ในยุคนี้ ที่เรามักจะมองเห็นแต่ในแต่มุมตัวเองมากขึ้น ๆ สนใจความรู้สึกของคนรอบตัวน้อยลง ถ้าเราลองหันไปมองด้านอื่น ๆ บ้าง ใจเขาใจเราบ้าง เราอาจจะเข้าใจโลกขึ้น และเพิ่มพื้นที่ความสุขในใจได้ไม่น้อย
และสำหรับหนังที่มีชื่อว่า Girls don’t cry แต่ในหนัง Girls กลับ cry กันเกือบทุกคน ในเมื่อชีวิตจริง บางทีก็ใจร้ายกับเรามากเกินรับไหว จะท้อบ้าง จะร้องไห้ซึม ๆบ้าง จะร้องไห้โฮบ้าง ก็ร้องไปเถอะ อย่าไปห้ามกันเลย สุดท้ายแล้ว เมื่ออารมณ์เศร้าได้ระบายไปบ้าง เราจะเหลือพื้นที่ให้ “สติ” และ ”ความรักความสงสารตัวเอง” เมื่อเราคิดได้ว่าร้องไป ก็ไม่ได้ช่วยอะไร นอกจากระบายอารมณ์ นอกจากจมดิ่งในอารมณ์แย่ ๆ เมื่อนั้น เราจะได้ฤกษ์ปาดน้ำตา เรียนรู้กับบทเรียนที่ได้เจอ และลุกขึ้นก้าวต่อไป
#Girlsdontcry #BNK48 #GDH
Girls don’t cry : กลุ่มเด็กสาวที่ก้าวสู่โลกความเป็นผู้ใหญ่
Girls don’t cry : กลุ่มเด็กสาวที่ก้าวสู่โลกความเป็นผู้ใหญ่
มีอะไรอยู่เบื้องหลังไอดอล Girl Group สายเจเปน ที่มอบความสนุกสนาน ความสดใส และเป็นแรงบันดาลใจให้เหล่าโอตะ
หนังเล่าเรื่องผ่านการสัมภาษณ์เมมเบอร์แต่ละคน ตัวต่อตัว ถึงประสบการณ์ ความรู้สึก มุมมองต่อสิ่งที่พวกเขาได้เจอ ตั้งแต่ช่วงที่มีการเปิดรับสมัคร BNK48 การคัดเลือกเมมเบอร์ การคัดเลือกเป็นเซมบัตสึ บรรยากาศตั้งแต่วงยังไม่ดัง จนวงเริ่มเป็นที่รู้จักอย่างถล่มถลายจากเพลง “คุกกี้เสี่ยงทาย”
หนังอาจจะไม่สนุก น่าตื่นเต้นมากมาย แต่เป็นหนังที่ให้โอกาสคนดูได้คิดอะไรต่อระหว่างและหลังดูมากกว่า วงการ Girl Group ก็คลับคล้ายคลับคลากับโลกความเป็นผู้ใหญ่ โลกแห่งความเป็นจริง โลกที่ไม่ได้สวยงามดิสนีย์แลนด์ บางครั้งไม่ได้เป็นไปในทางที่ควรจะเป็น โลกที่เอียง ๆ เทา ๆ หม่น ๆ โลกแห่งการแข่งขัน โลกที่วัดค่าของคนด้วยตัวเลข โลกที่ใคร ๆ ต่างก็บอกว่า “สู้ ๆ” “อย่าร้องไห้นะ” คำว่า Girls don’t cry มันก็มองได้สองมุมนะ ให้กำลังใจก็ได้ บางทีจะมองว่าเป็น กฏ คำสั่ง ข้อบังคับก็ได้ ก็เหมือนโลกความเป็นผู้ใหญ่ที่ทุกเหตุการณ์ มีมุมสองมุมเสมอ มีความเป็นจริงของแต่ละคนเสมอ
………………………………………………
“ยิ่งโตขึ้น โจทย์ที่ต้องตัดสินใจ แม้จะเต็มไปด้วยเสน่ห์ แต่ก็ยากขึ้นเรื่อย ๆ”
แรกเริ่ม เราได้เห็น “การตัดสินใจ” เดินตามความฝันแบบเสี่ยง หรือ ใช้ชีวิตแบบปกติชนแบบ safe zone การต่อสู้กับเสียงของที่บ้าน คนรอบข้าง และหนักที่สุด คือการต่อสู้กับความกลัวในใจของตัวเอง น้อง ๆ เอง ต้องตัดสินใจตั้งแต่การมาออดิชั่น และการตัดสินใจเลเวลต่อมา คืออยู่ต่อ หรือแกรด (จบการศึกษา/ลาออกจากวง) ซึ่งสามารถตัดสินใจได้ตลอดเวลา ก็เหมือนกับโลกความเป็นผู้ใหญ่ โลกที่ไม่มีใครคอยบอก คอยบังคับว่าต้องทำอะไรต่อไป ไม่มีแบบแผนที่ชัดเจน โลกที่ไม่มีถูกและผิด มีแต่ความเหมาะสมในบริบทของแต่ละคน ยิ่งเราโตมากขึ้น มันจะเรื่องให้เราต้องตัดสินใจมากขึ้น และโจทย์ยากขึ้นเสมอ เป็นโจทย์ชีวิตที่เราไปลอกคำตอบของเพื่อน ๆ ข้างโต๊ะเหมือนตอนเด็กไม่ได้อีกแล้ว แต่เชื่อเถอะว่าทุก ๆ การตัดสินใจ มันทำให้คนเราเติบโตเสมอ มันสอนอะไรเรา และคนรอบข้างเสมอ และนี่แหละ คือ เสน่ห์ของโลกความเป็นผู้ใหญ่
…………………………………………….
“ความพยายามอยู่ที่ไหน ความล้มเหลวอาจจะรออยู่ที่นั่น”
ความพยายาม คำ ๆ นี้ เหมือนเป็นสโลแกนของวงนี้ไปแล้ว บริษัทไม่ได้คัดคนที่สวย น่ารัก ความสามารถครบครัน แต่เป็น Girl next door สาวธรรมดา ๆ ข้างบ้าน ที่ไม่สมบูรณ์แบบที่ต้องใช้ “ความพยายาม” ในการเติบโตในวงต่อไปเรื่อย ๆ เมมเบอร์ทุกคนที่ได้รับคัดเลือกเข้ามา ไม่ได้หมายความว่าจะได้ร้องทุกเพลง เมมเบอร์ที่ได้เป็นเซมบัตสึ (รับการคัดเลือกให้ร้องแต่ละเพลง) จะมีคนเดียวหรือสองคนที่จะได้เป็น Center (ตำแหน่งที่เด่นสุดของกลุ่มเซ็นบัตสึที่ได้ร้องในเพลงนั้น ๆ) และเกณฑ์การตัดสิน คัดเลือกจาก ยอด follower IG Facebook
เราเข้าใจกันมาตลอดว่า “ความพยายาม” เป็นเรื่องที่ดี ที่ควรทำ แต่ความพยายาม ถ้ามันผิดทาง มันก็ไม่ทำให้เกิดผลดีเหมือนกัน วิธี การแสดงออกที่สังคมส่วนหนึ่งบอกว่าดี บอกว่าชอบ อาจจะไม่ใช่ ไม่เหมาะกับตัวตนเรา ทำให้เราฝืน กดดัน เสียความเป็นตัวเอง และอะไรที่เราฝืนพยายาม ก่อให้เกิดความคาดหวังแบบผิด ๆ และเกิดเป็นความท้อแท้ หนังแสดงให้เห็นว่า การเป็นตัวเองให้เวอร์ชั่นที่ดีขึ้น การตั้งใจทำทุกโอกาสที่ผ่านเข้ามาให้ดีที่สุด ไม่ว่าตัวเองจะอยู่จุดไหนของวง ก็ตั้งใจให้ดีที่สุด เราก็จะดีที่สุดในที่ ๆ เรายืนอยู่ น่าจะดีกว่า การพยายามวิ่งไล่ตามเสียงของคนรอบข้างตลอดเวลา
……………………………………………
“ความรัก ความผูกพัน VS การแข่งขัน”
ถือเป็นเอกลักษณ์ของวงนี้ เมมเบอร์ทุกคนอยู่ด้วยกัน ก็ย่อมต้องผูกพัน ผ่านทุกข์ผ่านสุขในการฝึกฝนด้วยกันมา และมีความเป็นพวกเดียวกัน คือ ความเป็น BNK 48 แต่มันก็มีการแข่งขันกันตลอดในวง มีการประกาศอันดับยอด like ยอด Follow ตลอด และมีผลในการคัดเลือกให้งาน
ความย้อนแย้งในเรื่องนี้เอง ที่เรียกการติดตาม การให้กำลังใจของเหล่าโอตะ พร้อม ๆ กับเรียกความสับสน และน้ำตาให้กับเหล่าเมมเบอร์ ไม่ว่าจะเป็นเมมเบอร์ตัวท็อปที่ได้รับความนิยม เป็นที่รู้จัก ได้งาน ได้ร้องเพลงเยอะ ๆ ทุกอย่างอาจจะดูดี ดูน่าอิจฉาในสายตาเมมเบอร์คนอื่น ๆ แต่ลึก ๆ เมมเบอร์ตัวท็อป ก็เกิดแรงกดดัน ความลำบากใจ ความอึดอัดบางอย่าง สิ่งที่ต้องแลก ต้องพยายามทำให้ดีที่สุดมามากเหมือนกัน แต่สำหรับเมมเบอร์ที่ยังไม่ได้รับเลือกให้ร้องสักเพลง หรือเมมเบอร์ที่ยังไม่เป็นที่รู้จักมากนัก ก็มี ความท้อแท้ ความน้อยใจ ความกดดัน ความสงสัย และบางทีก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
ความจริงของโลกเทา ๆ การแข่งขันที่เป็นเรื่องธรรมดาที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่ทำยังไง มีวิธีคิดยังไง มีวิธีวางใจยังไง ถึงจะอยู่ได้อย่างมีความสุข มีแรงใจสู้ชีวิตกันต่อไป บอกใจยังไงในวันที่ความจริง มันไม่สวยงามเหมือนความฝันที่วาดไว้ ยังเป็นเรื่องของปัจเจกที่ต้องคิด ต้องถาม ต้องหาคำตอบที่เหมาะสมให้ตัวเองต่อไป
………………………………………...
หนังเหมือนสื่อให้เรารู้จักมองอะไรสองมุม สองด้าน เหมือนกับชื่อหนัง Girls don’t cry นี่แหละ ที่จะเป็นประโยคให้กำลังใจ หรือคำสั่งก็ได้ ในยุคนี้ ที่เรามักจะมองเห็นแต่ในแต่มุมตัวเองมากขึ้น ๆ สนใจความรู้สึกของคนรอบตัวน้อยลง ถ้าเราลองหันไปมองด้านอื่น ๆ บ้าง ใจเขาใจเราบ้าง เราอาจจะเข้าใจโลกขึ้น และเพิ่มพื้นที่ความสุขในใจได้ไม่น้อย
และสำหรับหนังที่มีชื่อว่า Girls don’t cry แต่ในหนัง Girls กลับ cry กันเกือบทุกคน ในเมื่อชีวิตจริง บางทีก็ใจร้ายกับเรามากเกินรับไหว จะท้อบ้าง จะร้องไห้ซึม ๆบ้าง จะร้องไห้โฮบ้าง ก็ร้องไปเถอะ อย่าไปห้ามกันเลย สุดท้ายแล้ว เมื่ออารมณ์เศร้าได้ระบายไปบ้าง เราจะเหลือพื้นที่ให้ “สติ” และ ”ความรักความสงสารตัวเอง” เมื่อเราคิดได้ว่าร้องไป ก็ไม่ได้ช่วยอะไร นอกจากระบายอารมณ์ นอกจากจมดิ่งในอารมณ์แย่ ๆ เมื่อนั้น เราจะได้ฤกษ์ปาดน้ำตา เรียนรู้กับบทเรียนที่ได้เจอ และลุกขึ้นก้าวต่อไป
#Girlsdontcry #BNK48 #GDH