ส่วนตัวเคยดูสารคดีวงดนตรี ไอดอลวงอื่นๆ มาเยอะเหมือนกัน Girls Don’t Cry ก็เป็นอีกหนึ่งสารคดีเกี่ยวกับวงไอดอลเหมือนกัน แต่สิ่งที่ต่างออกไป คือ การเล่าเรื่อง คุณไม่ต้องเป็นแฟนคลับ คุณก็ดูหนังเรื่องนี้ได้ จุดนี้เป็นเรื่องที่ดี หลังจากไปดูมาแล้ว ก็รู้สึกว่าใช่ มันดีจริงอย่างที่เค้าว่ากัน ไม่ต้องเป็นแฟนคลับก็ดูหนังเรื่องนี้ได้ แต่ๆๆๆ แต่บังเอิญ เราเป็นโอตะ ที่อยากเล่าจริงๆ คือ เรื่องราวการตามวงตั้งแต่แรก จนเลิกตามวง และวันนี้ ที่ได้มาดู Girls Don’t Cry แล้วรู้สึกยังไง
ช่วงแรกๆ หลังจากวงเดบิวท์ ช่วงนั้นตามเกือบทุกงาน ถึงโอชิจะไม่ได้ไป เราก็ไป ในช่วงแรกๆ ยอมรับว่า คนก็น้อย ไปงานไหนก็หน้าเดิมๆ คนยิงมิกซ์ก็กลุ่มเดิมๆ แต่มันก็เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ในตอนนั้น เมมท็อปๆ ก็ติดเซมกันไป แต่โอชิเรา อยู่อันดับสุดท้ายของแรงกิ้ง ตอนนั้นเราเองก็กลัว กลัวว่าโอชิจะแกรด กลัวว่าเค้าจะไม่ไหว เราก็ให้กำลังใจเค้าทุกทาง ที่จะทำได้ แต่งานจับมือเป็นทางที่ดีที่สุด
แต่พอวงเริ่มแมส แฟนคลับเริ่มเยอะขึ้น โอชิติดเซม กลับเป็นตัวเราเองที่เฟทตัวออกจากวงนี้ ไม่อินกับการตามวง ทั้งๆ ที่เมมก็ไม่ได้ผิดอะไร (ส่วนตัวไม่ใช่คนตามโซเชี่ยลอยู่แล้ว) ไม่ค่อยชอบไปงานเหมือนแต่ก่อน ไปก็มองไม่เห็น เห็นแต่ทะเลกล้อง เริ่มมีดราม่าโอตะออกมาเยอะ จนเลิกอยากตามไปในที่สุด แต่กลับไปอินกับงานจับมือมากกว่า ต่อให้ไม่ได้ตามเมมคนนั้น แต่จะให้เทก็ทำไม่ลง ทุกวันนี้ก็ไปให้กำลังใจที่งานจับมือเกือบทุกงาน เลยรู้สึกว่า กลายเป็นนอกสำหรับหนังเรื่องนี้ไปเลย ที่ไม่อินกับวง
แต่หลังจากที่ไปดูมาแล้ว ความรู้สึกที่ได้ มันไม่ใช่อย่างที่คิด เราผ่านอะไรกับเมมมาเยอะเหมือนกัน มันรู้สึกว่าเป็นคนนอกไม่ได้หรอก มันอิน อินยิ่งกว่าการเสพสื่อโซเชี่ยล ยิ่งกว่าการไปตามงานต่างๆ มันมีอะไรหลายๆ อย่างที่เราเจอแล้วหนังไม่ได้เล่า สิ่งที่หนังเล่า มันเป็นเพียงส่วนหนึ่งที่หยิบมาเล่า มันเป็นชีวิตจริงของพวกเธอที่ไม่มีตอนจบ มันไม่มีบทสรุป แต่มันก็ยังไม่สุดสำหรับโอตะเช่นกัน หลังจากดูหนังเรื่องนี้ ทำให้ได้ทบทวนอะไรหลายๆอย่างที่ผ่านมา หลายสิ่งเรารู้อยู่แล้ว หลายสิ่งเรายังไม่รู้ ก็ได้รู้จักพวกเธอมากขึ้น
งานจับมือก็เป็นอีกงาน ที่ให้เราได้ส่งความรู้สึกถึงเมม แล้วเราก็ได้รับความรู้สึกดีๆ พลังบวกจากเมม อยากจะให้ลองไปจับมือ ให้กำลังใจเมมซักครั้ง ที่สำคัญ ถ้าใครดูแล้ว ก็จะได้มีเรื่องไปคุยกับเมมในงานจับมือ
สำหรับเรื่องอื่นๆ ไม่รู้ทำไมชอบโทนภาพ ชอบมากเลยโทนคล้ายๆ ม้วนฟิล์มเก่าๆ ไม่รู้ว่าเค้าเรียกว่าอะไร แต่ชอบมาก อาจจะไม่ได้พูดถึงหนังเยอะ กลัวสปอย แต่เมมบางคน พูดเฉียบมาก แล้วคุณจะเข้าใจ ว่า BNK48 คืออะไร
ทำไมต้องดู Girls Don’t Cry ก่อนไปงานจับมือ (ไม่สปอย)
ช่วงแรกๆ หลังจากวงเดบิวท์ ช่วงนั้นตามเกือบทุกงาน ถึงโอชิจะไม่ได้ไป เราก็ไป ในช่วงแรกๆ ยอมรับว่า คนก็น้อย ไปงานไหนก็หน้าเดิมๆ คนยิงมิกซ์ก็กลุ่มเดิมๆ แต่มันก็เริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ในตอนนั้น เมมท็อปๆ ก็ติดเซมกันไป แต่โอชิเรา อยู่อันดับสุดท้ายของแรงกิ้ง ตอนนั้นเราเองก็กลัว กลัวว่าโอชิจะแกรด กลัวว่าเค้าจะไม่ไหว เราก็ให้กำลังใจเค้าทุกทาง ที่จะทำได้ แต่งานจับมือเป็นทางที่ดีที่สุด
แต่พอวงเริ่มแมส แฟนคลับเริ่มเยอะขึ้น โอชิติดเซม กลับเป็นตัวเราเองที่เฟทตัวออกจากวงนี้ ไม่อินกับการตามวง ทั้งๆ ที่เมมก็ไม่ได้ผิดอะไร (ส่วนตัวไม่ใช่คนตามโซเชี่ยลอยู่แล้ว) ไม่ค่อยชอบไปงานเหมือนแต่ก่อน ไปก็มองไม่เห็น เห็นแต่ทะเลกล้อง เริ่มมีดราม่าโอตะออกมาเยอะ จนเลิกอยากตามไปในที่สุด แต่กลับไปอินกับงานจับมือมากกว่า ต่อให้ไม่ได้ตามเมมคนนั้น แต่จะให้เทก็ทำไม่ลง ทุกวันนี้ก็ไปให้กำลังใจที่งานจับมือเกือบทุกงาน เลยรู้สึกว่า กลายเป็นนอกสำหรับหนังเรื่องนี้ไปเลย ที่ไม่อินกับวง
แต่หลังจากที่ไปดูมาแล้ว ความรู้สึกที่ได้ มันไม่ใช่อย่างที่คิด เราผ่านอะไรกับเมมมาเยอะเหมือนกัน มันรู้สึกว่าเป็นคนนอกไม่ได้หรอก มันอิน อินยิ่งกว่าการเสพสื่อโซเชี่ยล ยิ่งกว่าการไปตามงานต่างๆ มันมีอะไรหลายๆ อย่างที่เราเจอแล้วหนังไม่ได้เล่า สิ่งที่หนังเล่า มันเป็นเพียงส่วนหนึ่งที่หยิบมาเล่า มันเป็นชีวิตจริงของพวกเธอที่ไม่มีตอนจบ มันไม่มีบทสรุป แต่มันก็ยังไม่สุดสำหรับโอตะเช่นกัน หลังจากดูหนังเรื่องนี้ ทำให้ได้ทบทวนอะไรหลายๆอย่างที่ผ่านมา หลายสิ่งเรารู้อยู่แล้ว หลายสิ่งเรายังไม่รู้ ก็ได้รู้จักพวกเธอมากขึ้น
งานจับมือก็เป็นอีกงาน ที่ให้เราได้ส่งความรู้สึกถึงเมม แล้วเราก็ได้รับความรู้สึกดีๆ พลังบวกจากเมม อยากจะให้ลองไปจับมือ ให้กำลังใจเมมซักครั้ง ที่สำคัญ ถ้าใครดูแล้ว ก็จะได้มีเรื่องไปคุยกับเมมในงานจับมือ
สำหรับเรื่องอื่นๆ ไม่รู้ทำไมชอบโทนภาพ ชอบมากเลยโทนคล้ายๆ ม้วนฟิล์มเก่าๆ ไม่รู้ว่าเค้าเรียกว่าอะไร แต่ชอบมาก อาจจะไม่ได้พูดถึงหนังเยอะ กลัวสปอย แต่เมมบางคน พูดเฉียบมาก แล้วคุณจะเข้าใจ ว่า BNK48 คืออะไร