โดนแม่เมินด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องทำไงดี?

ค่ะ ก็ตามหัวข้อ ตอนนี้ จขกท เพิ่งจะอายุ สิบสามปี ส่วนเรื่องไม่เป็นเรื่องที่ว่าก็คือ เมื่อวานเป็นวันเกิดพ่อแล้วแม่ก็มาบอกให้ส่งแฮปปี้เบิร์ดเดย์พ่อไป
จขกท ก็ตอบไปว่า เดี๋ยวส่ง เพราะตอนนั้นก็กำลังทำการบ้านอยู่ด้วย ตอนนั้นประมาณสองทุ่มกว่าๆแล้ว พอถึงสามทุ่มก็ต้องมาเขียนนิยายต่อ
อันนี้ทำเรื่อยๆและก็ไม่บอกแม่ มันก็พอได้ตังค์อยู่แต่แม่ไม่รู้ จขกท ยังไม่ได้บอก(คิดว่าแม่คงเข้าใจว่าเล่นเกม) เขียนไปจนถึงเที่ยงคืนมันก็ล้าและ
ก็ลืมไปสนิทว่าต้องส่งไปแฮปพ่อ เช้ามาก็เตรียมตัวเรียบร้อยแล้ว กำลังจะเดินออกจากประตูบ้านแม่ก็ถามว่าแฮปพ่อยัง
จขกท นึกได้ก็บอกว่ายังแล้วก็เดี๋ยวส่งไป ตอนนั้นประมาณเจ็ดโมงยี่สิบ บ้านอยู่ใกล้รรก็จริงแต่ว่าไม่อยากไปเลยเจ็ดโมงครึ่ง
จขกท รีบมากตอนนั้นก็ออกจากประตูมาอยู่หน้าบ้านแล้วกำลังจะปิดประตูแม่ก็บอกว่า มาคุยกันข้างในก่อน จขกท หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วก็บอกว่า
กำลังจะส่งให้พ่อแล้ว แม่นั่งอยู่ที่โซฟาสงสัยคงไม่ได้เห็นที่ จขกทกำลังถือโทรศัพท์ แม่บอกต่อว่า ถ้าออกนอกบ้านไปแล้วไม่ต้องกลับเข้าบ้านอีก
ในใจตอนนั้นก็คิดว่า เฮ้ย นี้เด็กมอหนึ่งเองนะไม่ใช่ผู้ใหญ่โตๆที่จะทนไม่กระทบกระเทือนใจได้ จขกท ก็ไลน์ไปบอกพ่อว่าสุขสันต์วันเกิดย้อนหลัง
ขอโทษที่เมื่อวานไม่ได้ส่งไปเพราะว่าลืม และก็บอกต่ออีกว่าเนี้ย แม่บอกว่าถ้าไม่ส่งมาหาพ่ออ่ะเขาจะไม่ให้เข้าบ้าน(จริงๆคือตั้งใจจะส่งให้ตอนเย็นเนี้ยแหละ)
หรือที่แม่เมินเพราะบอกพ่อเรื่องนี้? แม่อายุสี่สิบกว่าแล้วนะ จริงๆคือก็พอเข้าใจว่าแม่เป็นคนอารมณ์ร้อน โมโหร้ายง่าย ตัดสินใจอะไรไว
บางทีก็พูดอะไรกระทบกระเทือนจิตใจแต่เขาไม่รู้หรอกเพราะเราเองก็เงียบน้ำตาไม่ไหลน้ำตาไม่คลอ
ชอบขึ้นเสียง(ส่วนนี้ทำให้จขกทเป็นคนกลัวแม่กว่าจะบอกแม่แต่ละเรื่องได้นี้คิดกลั่นกรองแทบตาย) ส่วนเราเป็นคนใจเย็น พูดน้อยเป็นบางครั้ง
ตัดสินใจอะไรก็คิดละเอียด ขี้อายและกลัวแม่ แต่คือเด็กอายุสิบสามนี้เนอะ เลยยังไม่ค่อยชินกับนิสัยนี้เท่าไหร่ คือเย็นเนี้ยกลับบ้านมา
แม่ให้กลับไม่เกินห้าโมงและทุกครั้งที่เกินส่วนใหญ่ก็ห้าถึงสิบนาที แม่ก็ถามทุกครั้งว่านี้กี่โมงแล้ว เราก็ตอบไปว่าเลยมาเท่านี้ๆนาที
แม่ก็ถามว่าทำอะไรอยู่ถึงกลับช้า เราก็ตอบไปว่าช่วยงานครู เราก็ตอบแบบนี้เกือบทุกครั้งและแม่ก็ถามทุกครั้งแม้จะคาดเดาคำตอบได้ว่าทำอะไร
แต่วันนี้จขกทกลับบ้านเลยเวลามาสิบห้านาทีแต่คือ เขาเงียบไม่พูดไม่ทักไม่ถามถึงเขาจะเห็นเราแล้ว เออเราก็นึกว่าแต่เขากำลังยุ่งอยู่อะไรอย่างนี้
เราก็เข้าห้องไป ทีนี้พี่ข้างบ้านเขาก็ทักมาว่าไปเล่นแบตไหมเราก็บอกว่าไปเพราะไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว เราก็เดินออกจากห้องไป
แม่ก็เดินเข้าบ้านมาพอดี เราก็ถามแม่ไปว่า หนูไปเล่นแบตกับพี่ข้างบ้านนะแม่ ได้ไหม? เขาก็มองเราแล้วเดินผ่านไป
คือตอนนั้นก็มองตามหลังแม่ไปก็งงๆ แม่เป็นอะไรตั้งแต่กลับบ้านมาก็ไม่คุยกับเราเลย แต่ก็ออกไปเล่นแบตกับพี่ข้างบ้าน เราก็เล่าให้เขาฟัง
เขาก็เออเนี้ยถ้าเป็นพี่จะถามไปเลยว่าแม่เป็นไร  เอาจริงตอนเล่นก็เหล่ๆไปทางประตูหน้าบ้านอยู่นะตอนนั้นคือมันจุกอ่ะ แล้วก็รู้สึกแปลบๆที่หัวใจแปลกๆ
ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน พี่เขาก็บอกแบบว่าเอออย่าร้องนะ แล้วไปคุยกับเขาตรงๆ แต่ถ้าเขาเมินไม่ตอบเนี้ยก็ให้ถามไปว่า เกลียดเราหรอ?
แม่เราไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย เราบอกพี่เขาไปว่าเราไม่อยากทำร้ายจิตใจแม่ไม่อยากให้แม่ร้องไห้ ก็คุยไปเรื่อยๆจนเรากลับเข้าบ้าน
ตอนนั้นแม่ล็อคประตูหน้าบ้านไว้อยู่ เราก็ยืนรอ เขาเดินมาแล้วก็มองเราแล้วเขาก็ปลดล็อคประตู(เสียงดังอยู่นะ)
เขามองเราแบบเหมือนมองด้วยหางตาอ่ะแล้วก็กลับไปนั่งโซฟา เรากลับเข้าห้องมาเราร้องไห้ออกมาเลยมันจุกจนทนไม่ไหวแล้ว
ที่อดกลั้นมาตลอดนี้เพราะไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาไม่อยากให้ใครเห็นด้านที่อ่อนแอของเราตอนนี้
ยายกลับบ้านมาแล้วเขาก็คุยกับแม่แม่ก็หัวเราะออกมาได้ปกติ(เราฟังจากในห้อง)

เราต้องทำยังไงดีคือปกติเป็นคนที่ไม่กล้า แต่ก็เป็นเพราะแม่นั้นแหละแต่เราไม่อยากโทษท่านหรอก

ยังไงเล่ายาวไปก็ขอโทษด้วยนะค่ะ ขอบคุณที่อ่านมาจนจบค่ะ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่