เพราะคนเราไม่สามารถรู้ได้ว่าอะไรจะเกิดดขึ้นกับเราในอนาคต มันจึงอยากที่จะคาดเดา ถึงสิ่งที่จะตามจากเส้นทางที่เราเลือก แต่เมื่อเราเลือกแล้วก็ไม่มีอะไรที่จะสามารถย้อนกลับไปแก้ไขมันได้อีก
ผมชื่อ"วอก" ชื่อผมจริงๆนี่แหละครับไม่ได้แกล้ง คงเป็นเพราะตอนเกิดมาผมตัวขาวชัดมาก คนเหนือเค้าเรียกว่า"ขาววอก" คือขาวมากๆ และพอโตขึ้นมาหน่อยก็เริ่มออกลาย ไม่อยู่สุขเหมือนชื่อจนได้แผลมาตลอด
"เฮ้ยไอ้วอก!! ช่วยไปดูพวกหลีดป่วงหน่อยดิ"
"ทำไมวะ มีปัญหาอะไรกันเหรอ"
"น้องมันจะ ออกดิว่ะ กูก็ไม่รู้จะห้ามยังไง ที่จริงไม่น่าจะไปอยู่สันทนาการ อดีตหัวหน้าหลีดป่วงอย่าง น่าจะมาดูน้องแทนกูมากว่า"
"ต้องเข้าใจเว้ยว่าสันทนาการมันต้องใช้หน้าตาในการปลอบประโลมใจน้อง ซึ่งนอกจากกูมันก็ไม่มีใครเหมาะสมอีกแล้วป่ะวะ"
"
!!! มาเลยมาเลย..."
"เออๆ...กูหยิบกระเป๋าแปบ"
ปีหนึ่งเราว่ายุ่งยากแล้วแต่ปีสองอย่างเราก็ไม่ได้แพ้กัน ไหนจะต้องมาคิดกิจกรรมรับน้องไหนจะต้องมาดูแลน้องแต่ผมว่ามันก็สนุกดีนะ
"อะวอก...น้ำ"
"ขอบใจนะแอป"เขารับน้ำจากหญิงสาวไปดื่มในทันที
"ทางแกเป็นไงบ้างแอบ น้องโอเคปะ"
"อื้ม..โอเคเลยละน้องปีนี้เก่งกันเยอะกูเลยเบาแรงไปเยอะ นึกว่าต้องมานั่งลงสีฉากคนเดียวซะแล้ว ละนี่มาทำไรต้องนี่เนี่ย"
"ก็มาดูหลีดป่วงมันหน่อยแค่นั้นเอง "
"กูว่ากูหิวว่ะ ไปส่งกูชื้อลูกชิ้นหน่อยสิ"
"แล้วจะไปร้านไหน"
"ตรงนู้น!!"เธอชี้ไปทางที่หลีดคณะกำลังซ้อมพร้อมอมยิ้มเล็กๆ
"กูรู้นะ..ว่าไม่หิว..อยากไปดูผู้ชายมากกว่า"
"ทำไมร้าย กูเพื่อนนะ"
"ก็เพื่อนไง"
"ลุกเลยลุกเลย"เธอลากแขนวอกให้ลุกขึ้นด้วยแรงที่มี
วันนี้หลีดคณะเราเริ่มซ้อมกับพรอบและแท่นสแตนที่เตรียมไว้วันแรกหลายคนจึงดูแกร่งๆ เพราะการเต้นในพื้นที่จำกัดและการทรงตัวค่อนข้างมีปัญหา
และในขณะที่ทั้งเดินผ่านข้างสแตนก็เกิดเรื่องจนได้เมื่อน้องที่เป็นหลีดก้าวขาถอยมากเกินจนกำลังจะจากสแตนทับทั่งสองคน แอปเปิ้ลกรี๊ดสุดเสียง ด้วยความตกใจแต่พอลืมตาภาพที่เธอเห็น คือ น้องหลีดที่ตกมาสู่อ้อมแขนไอ้วอกที่รอรับอยู่ วอกเซเล็กน้อยเพราะน้ำหนักและแรงกระแทกแต่ยังคงรับไว้ได้อยู่ ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างตกใจละรีบวิ่งเข้ามาดู
"เป็นไรมั้ยเรา"วอกถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"เจ็บตรงไหนมั้ยน้อง"แอปเข้ามาช่วยดูอาการในทันที
"ไม่เป็นไรครับ"แม้จะยังตกใจแต่เขาก็ยังมีสติพอที่จะตอบกลับมาได้
"ว้าย!!ตายแล้ว!! เป็นไรมากมั้ยลูก น้องแน็ค"รุตกระเทยตัวแม่ของเราวิ่งมาดูลูกๆขอเธออย่างรวดเร็ว วอกวางน้องลงให้คนอื่นจัดการต่อ
"ไม่เป็นไรครับพี่รุต ขอบคุณมากนะครับพี่"เด็กน้อยยกมือขอบคุณอย่างสุดใจ
"อืม...คราวหลังก็ระวังหน่อยละกัน ที่มันแคบ"
"ดีนะที่เป็นที่รับไว้ได้ ไม่งั้นชั้นคงโดนทับแขนหักพอดี น่าจะเปลี่ยนชื่อจากวอกเป็นกอลล่านะ จะได้สมกับตัว"
"กูเพื่อนนะ"
"เพื่อนไง"
"ขอบคุณนะวอก พ่อเทพบุตรของฉัน"รุตเข้ามาหอมแก้มเป็นการขอบคุณวอกยกใหญ่ก่อนจะโดยแอปเบิ้ลจิกหัวละดึงออกมา
"เกินไป"
"โอ้ยอีนี่ ขัดจังหวะ"
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้วฝากดูน้องต่อละกันกูไปซื้อลูกชิ้นก่อน"
"ซื้อฝากเมียด้วยนะที่รัก" รุตตะโกนตามหลังวอกไป
เด็กน้อยได้แต่ยิ้มขอบคุณให้กับแผ่นหลังที่กว้างใหญ่ที่ช่วยเขาไว้ในครั้งนี้
หัดเขียน (รู้ตัวช้า)
ผมชื่อ"วอก" ชื่อผมจริงๆนี่แหละครับไม่ได้แกล้ง คงเป็นเพราะตอนเกิดมาผมตัวขาวชัดมาก คนเหนือเค้าเรียกว่า"ขาววอก" คือขาวมากๆ และพอโตขึ้นมาหน่อยก็เริ่มออกลาย ไม่อยู่สุขเหมือนชื่อจนได้แผลมาตลอด
"เฮ้ยไอ้วอก!! ช่วยไปดูพวกหลีดป่วงหน่อยดิ"
"ทำไมวะ มีปัญหาอะไรกันเหรอ"
"น้องมันจะ ออกดิว่ะ กูก็ไม่รู้จะห้ามยังไง ที่จริงไม่น่าจะไปอยู่สันทนาการ อดีตหัวหน้าหลีดป่วงอย่าง น่าจะมาดูน้องแทนกูมากว่า"
"ต้องเข้าใจเว้ยว่าสันทนาการมันต้องใช้หน้าตาในการปลอบประโลมใจน้อง ซึ่งนอกจากกูมันก็ไม่มีใครเหมาะสมอีกแล้วป่ะวะ"
"
"เออๆ...กูหยิบกระเป๋าแปบ"
ปีหนึ่งเราว่ายุ่งยากแล้วแต่ปีสองอย่างเราก็ไม่ได้แพ้กัน ไหนจะต้องมาคิดกิจกรรมรับน้องไหนจะต้องมาดูแลน้องแต่ผมว่ามันก็สนุกดีนะ
"อะวอก...น้ำ"
"ขอบใจนะแอป"เขารับน้ำจากหญิงสาวไปดื่มในทันที
"ทางแกเป็นไงบ้างแอบ น้องโอเคปะ"
"อื้ม..โอเคเลยละน้องปีนี้เก่งกันเยอะกูเลยเบาแรงไปเยอะ นึกว่าต้องมานั่งลงสีฉากคนเดียวซะแล้ว ละนี่มาทำไรต้องนี่เนี่ย"
"ก็มาดูหลีดป่วงมันหน่อยแค่นั้นเอง "
"กูว่ากูหิวว่ะ ไปส่งกูชื้อลูกชิ้นหน่อยสิ"
"แล้วจะไปร้านไหน"
"ตรงนู้น!!"เธอชี้ไปทางที่หลีดคณะกำลังซ้อมพร้อมอมยิ้มเล็กๆ
"กูรู้นะ..ว่าไม่หิว..อยากไปดูผู้ชายมากกว่า"
"ทำไมร้าย กูเพื่อนนะ"
"ก็เพื่อนไง"
"ลุกเลยลุกเลย"เธอลากแขนวอกให้ลุกขึ้นด้วยแรงที่มี
วันนี้หลีดคณะเราเริ่มซ้อมกับพรอบและแท่นสแตนที่เตรียมไว้วันแรกหลายคนจึงดูแกร่งๆ เพราะการเต้นในพื้นที่จำกัดและการทรงตัวค่อนข้างมีปัญหา
และในขณะที่ทั้งเดินผ่านข้างสแตนก็เกิดเรื่องจนได้เมื่อน้องที่เป็นหลีดก้าวขาถอยมากเกินจนกำลังจะจากสแตนทับทั่งสองคน แอปเปิ้ลกรี๊ดสุดเสียง ด้วยความตกใจแต่พอลืมตาภาพที่เธอเห็น คือ น้องหลีดที่ตกมาสู่อ้อมแขนไอ้วอกที่รอรับอยู่ วอกเซเล็กน้อยเพราะน้ำหนักและแรงกระแทกแต่ยังคงรับไว้ได้อยู่ ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างตกใจละรีบวิ่งเข้ามาดู
"เป็นไรมั้ยเรา"วอกถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"เจ็บตรงไหนมั้ยน้อง"แอปเข้ามาช่วยดูอาการในทันที
"ไม่เป็นไรครับ"แม้จะยังตกใจแต่เขาก็ยังมีสติพอที่จะตอบกลับมาได้
"ว้าย!!ตายแล้ว!! เป็นไรมากมั้ยลูก น้องแน็ค"รุตกระเทยตัวแม่ของเราวิ่งมาดูลูกๆขอเธออย่างรวดเร็ว วอกวางน้องลงให้คนอื่นจัดการต่อ
"ไม่เป็นไรครับพี่รุต ขอบคุณมากนะครับพี่"เด็กน้อยยกมือขอบคุณอย่างสุดใจ
"อืม...คราวหลังก็ระวังหน่อยละกัน ที่มันแคบ"
"ดีนะที่เป็นที่รับไว้ได้ ไม่งั้นชั้นคงโดนทับแขนหักพอดี น่าจะเปลี่ยนชื่อจากวอกเป็นกอลล่านะ จะได้สมกับตัว"
"กูเพื่อนนะ"
"เพื่อนไง"
"ขอบคุณนะวอก พ่อเทพบุตรของฉัน"รุตเข้ามาหอมแก้มเป็นการขอบคุณวอกยกใหญ่ก่อนจะโดยแอปเบิ้ลจิกหัวละดึงออกมา
"เกินไป"
"โอ้ยอีนี่ ขัดจังหวะ"
"ไม่เป็นไรก็ดีแล้วฝากดูน้องต่อละกันกูไปซื้อลูกชิ้นก่อน"
"ซื้อฝากเมียด้วยนะที่รัก" รุตตะโกนตามหลังวอกไป
เด็กน้อยได้แต่ยิ้มขอบคุณให้กับแผ่นหลังที่กว้างใหญ่ที่ช่วยเขาไว้ในครั้งนี้