ถ้าเราจะต้องเลือกเส้นทางใดเส้นทางหนึ่งมาเป็นอาชีพในอนาคตของเรา ทุกคนจะเลือกเส้นทางไหนคะ ถ้าเกิดว่า
1.สิ่งที่รัก : มีความเสี่ยงเยอะ เหนื่อยกายแต่ไม่เหนื่อยใจ ทำงานแล้วมีความสุขในทุกวัน
2.สิ่งที่ถนัด : มีความมั่นคง ไม่เหนื่อยกายเท่าไหร่แต่ทำไปเรื่อยๆแล้วรู้สึกเหนื่อยหน่าย ทำงานแล้วมีความรู้สึกเหมือนเป็นแค่สิ่งที่ต้องทำ ไม่ใช่สิ่งที่อยากทำ
ตัวจขกท.ชอบการร้องกับเต้นมากอยากเป็นไอดอลเกาหลี แรงบันดาลใจของเราคือบังทัน เราเห็นบังทันทำเพลงที่ให้พลังในการใช้ชีวิตกับผู้อื่น รวมไปถึงตัวเราด้วย จขกท.เจอบังทันในช่วงที่รู้สึกท้อแท้สิ้นหวังมากที่สุด เพลงของพวกเค้าทำให้เราเริ่มกลับมาสู้อีกครั้งนึง เราจึงอยากจะเป็นทำแบบบังทันแต่เป็นฉบับในรูปแบบของตัวเอง เราอยากจะร้องเพลงบนเวที อยากมีคอนเสิร์ตเป็นของตัวเอง อยากจะเฉิดฉายในแบบที่ตัวเองเป็น ใครจะหาว่าไร้สาระเราไม่สนใจ เพราะเค้าไม่ใช่คนที่จะมากำหนดความคิดเรา หรือกำหนดตัวตนเรา แต่ลึกๆแล้วก็แอบกลัวอยู่เหมือนกัน เพราะอย่างที่บอกความเสี่ยงมันเยอะมาก กลัวว่าตัวเองจะยอมแพ้ไปก่อน555555555555 และจขกท.มีความถนัดทางด้านภาษาอังกฤษค่ะ(อ่าน/เขียนตัวฮันกึลได้ด้วย) เห็นว่ามันมีความมั่นคงมากกว่า แถมเราทะเลาะกับแม่จนไม่คุยกันไปพักนึงเพราะเรื่องนี้เลยค่ะ วานทุกคนช่วยหาวิธีช่วยคุยให้หน่อยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
ขอโทษที่กระทู้นี้ระบายความสึกส่วนตัวเยอะไปหน่อย(?) เราอยากรู้ความคิดของทุกคนค่ะ ว่าคิดยังไงกันบ้าง ถ้ากระทู้นี้ผิดพลาดตรงไหนขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
ปล.ช่วยกรุณาคอมเม้นท์ด้วยถ้อยคำที่สุภาพนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่า
สิ่งที่รัก vs สิ่งที่ถนัด เลือกเส้นทางไหนดี?
1.สิ่งที่รัก : มีความเสี่ยงเยอะ เหนื่อยกายแต่ไม่เหนื่อยใจ ทำงานแล้วมีความสุขในทุกวัน
2.สิ่งที่ถนัด : มีความมั่นคง ไม่เหนื่อยกายเท่าไหร่แต่ทำไปเรื่อยๆแล้วรู้สึกเหนื่อยหน่าย ทำงานแล้วมีความรู้สึกเหมือนเป็นแค่สิ่งที่ต้องทำ ไม่ใช่สิ่งที่อยากทำ
ตัวจขกท.ชอบการร้องกับเต้นมากอยากเป็นไอดอลเกาหลี แรงบันดาลใจของเราคือบังทัน เราเห็นบังทันทำเพลงที่ให้พลังในการใช้ชีวิตกับผู้อื่น รวมไปถึงตัวเราด้วย จขกท.เจอบังทันในช่วงที่รู้สึกท้อแท้สิ้นหวังมากที่สุด เพลงของพวกเค้าทำให้เราเริ่มกลับมาสู้อีกครั้งนึง เราจึงอยากจะเป็นทำแบบบังทันแต่เป็นฉบับในรูปแบบของตัวเอง เราอยากจะร้องเพลงบนเวที อยากมีคอนเสิร์ตเป็นของตัวเอง อยากจะเฉิดฉายในแบบที่ตัวเองเป็น ใครจะหาว่าไร้สาระเราไม่สนใจ เพราะเค้าไม่ใช่คนที่จะมากำหนดความคิดเรา หรือกำหนดตัวตนเรา แต่ลึกๆแล้วก็แอบกลัวอยู่เหมือนกัน เพราะอย่างที่บอกความเสี่ยงมันเยอะมาก กลัวว่าตัวเองจะยอมแพ้ไปก่อน555555555555 และจขกท.มีความถนัดทางด้านภาษาอังกฤษค่ะ(อ่าน/เขียนตัวฮันกึลได้ด้วย) เห็นว่ามันมีความมั่นคงมากกว่า แถมเราทะเลาะกับแม่จนไม่คุยกันไปพักนึงเพราะเรื่องนี้เลยค่ะ วานทุกคนช่วยหาวิธีช่วยคุยให้หน่อยค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
ขอโทษที่กระทู้นี้ระบายความสึกส่วนตัวเยอะไปหน่อย(?) เราอยากรู้ความคิดของทุกคนค่ะ ว่าคิดยังไงกันบ้าง ถ้ากระทู้นี้ผิดพลาดตรงไหนขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
ปล.ช่วยกรุณาคอมเม้นท์ด้วยถ้อยคำที่สุภาพนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่า