ผมเกลียดนิสัยหลายอย่างของพ่อครับ ทนจนจะไม่ไหวแล้ว ผมควรทำไงดีครับ

ความไม่ชอบมันสะสมมาเรื่อยๆตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ผมอายุ 20 แล้วครับ พ่อผมเป็นคนใจร้อน เวลาพูดอะไรไม่ค่อยรักษาน้ำใจคนอื่น เวลาอารมณ์เสียจะใช้อารมณ์เป็นใหญ่ แม้ว่าตัวเองจะผิดก็จะโทดโน่นโทดนี่ให่ตัวเองถูก อย่างเช่น ที่จอดรถหลังบ้านพ่อผมถอยรถเข้าไปแล้วไม่ได้ดูว่ามีของวางขวางอยุทำให้รถเป็นรอย แล้วพ่อก็มาโทดแม่ว่าไม่รู้จักเก็บของให้ดี ทั้งๆที่พ่อทำงานอยุหลังบ้านประจำ ตอนนั้นพ่อกับแม่ทะเลาะกันหนักมาก แม่ก็บอกว่าพ่อทำงานหลังบ้านทั้งวัน แต่พ่อเถียงไม่ได้ก็ขึ้นเสียงใส่แล้วพูดอย่างเดียวว่า “ อย่ามีปัญหา ระวังๆ “ พ่อพูดแค่นี้วนไปเรื่อยๆ / ย้อนกลับไปตอนเด็กผมกับน้องเล่นกันแล้วน้องร้องไห้เสียงดัง พ่อลากผมออกมาข้างนอกแล้วก็เตะผม เตะเอาๆๆ ตอนนั้นลูกค้าก็อยู่เต็มร้าน  (บ้านผมทำธุรกิจค้าขาย) ผมอายมาก ทั้งอายทั้งโกรธ  อีกหลายครั้งที่พ่อทำแบบนี้ ผมฝังใจกับพ่อมาก คิดว่าถ้าผมโตขึ้นมาโตพอ แข็งแรงพอ ผมจะไม่ปล่อยให้พอทำแบบนี้กับผมอีก แล้วมันนั้นก็มาถึงตอนนั้นผมอายุ 15 ผมสูงกว่าพอนิดนึง ตอนนั้นทะเลาะกับน้อง พ่อเข้ามาเหมือนเดิมพอจะตบจะเตะผม ผมใช้แรงจับมือพ่อไว้ไม่ให้พ่อทำผม แล้วผมก็ผลักออกไปแต่ผลักเบาๆ แล้วพ่อก็บอกว่า สู้หรอ สู้หรอ เดวจะโดนๆ แล้วแม่ก็มาห้าม แล้วทุกอย่างก็จบ / เวลาพ่อพูดเหมือนคนอารมแปรปรวน บางทีก็พูดเล่น พูดปกติ แต่บ่อยครั้งมากๆที่พูดไม่รักษาน้ำใจคน คนงานที่บ้านหลายคนขอลาออกก็เพราะพ่อ แต่พอแม่ไปบอกพ่อ พ่อก็หาว่า แม่ไปทำอะไรให้คนงานลาออก ทั้งๆที่แม่ดูแลคนงานดีมาก แม่พูดครั้งเดียว คนงานก็ทำให้ด้วยความเต็มใจ แต่กับพ่อไม่ใช่แค่คนงาน ลูกค้ายังหนีเลย ตอนนั้นคนงานไม่รู้ที่ไปเอาของเลยมาถามพ่อ พ่อบอกว่า “ก็ตรงนั้นไง มีตาก็รู้จักดูหน่อย ถ้าไม่รู้ก็ถามคนอื่น มีปากก็ถาม”  แม่เตือนพ่อเรื่องคำพูดพ่อบอกว่า “ อย่ามีปัญหา อย่าหาเรื่อง เขาพูดอย่างงี้อยุแล้ว อย่าหาเรื่อง”  / บ้านผมขายเฟอร์นิเจอร์ แม่จะขายของเก่ง เพราะแม่ขายตั้งแต่เด็ก แม่เลยขายของหน้าบ้าน ส่วนพ่อคุมคนงานประกอบของหลังบ้าน แม่สามารถขายของจนสามารถซื้อบ้านได้แต่บ้านก็เป็นชื่อพ่อ ลูกค้าจะติดแม่มาก ส่วนพ่อเปนคนพูดไม่เพราะ ลูกค้าจะไม่ชอบซื้อกับพ่อ ซึ่งการขายของก็ต้องสั่งของมาขาย พอแม่สั่งมาขายแล้วเหลือ พ่อก็ว่าแม่ บอกว่าแม่สั่งของไม่เปน  แม่ก็บอกว่าแม่ขายของมาตั้งแต่เด็ก ขายมาทั้งชีวิตแล้ว ทำไมจะขายไม่เปน แล้วใครจะไปรู้ก่อนล่วงหน้าว่ามันจะเหลือ ขายของจนซื้อบ้านได้ขนาดนี้ยังไม่เปนอีกหรอ พ่อตอบว่า”พูดแล้วไม่ต้องเถียง ถ้าขายเปนจริงมันต้องไม่เหลือ “ วันนั้นแม่นั่งอยุคนเดียวเงียบๆแล้วบอกผมว่า ตั้งแต่แต่งงานกับพ่อมา 20 ปี พ่อไม่เคยชมอะไรเลย มีแต่พูดไม่รักษาน้ำใจแม่ มีแต่คนอื่นชมแม่ /ย้อนไปตอนเด็ก ช่วงสอบเข้า ม.1 ตอนนั้นมีแค่โรงเรียนประจำจังหวัดที่ใครๆก็อยากเข้า ตอนเด็กผมเปนเด็กที่เรียนไม่เก่ง พ่อพูดว่า “ดูแค่นี้ก็รู้แล้ว สอบไม่ได้หรอก”  ตอนนั้นผมได้รับกำลังใจจากแม่คนเดียว แม่อยุเคียงข้างผมตลอด ไปรับส่งผมเรียนพิเศษ แม่บอกว่า แม่เชื่อว่าลูกแม่ต้องทำได้ และสุดท้ายผมก็สอบเข้าได้ โดยไม่ได้รับกำลังใจจากพ่อเลย มีแต่บั่นทอน เมื่อพ่อรุว่าผมสอบเข้าได้พ่อพูดแค่ว่า” เอ่อ ถ้าตั้งใจมันก็ได้” แต่ที่ผ่านมาพ่อบั่นทอนผมมาตลอด /ยังมีอีกหลายเรื่องที่ผมฝังใจกับพ่อม่จนถึงตอนนี้ที่ผมอายุ 20 ปี ณ ตอนนี้ผมไม่กลัวพ่ออีกต่อไปแล้ว ผมรู้สึกว่าพ่อจะไม่สามารถทำอะไรผมได้อีก แล้วผมก็จะไม่ให้พ่อทำอะไรแม่ ความรู้สึกที่มีต่อพ่อ มันอธิบายไม่ถูกอ่ะครับ บ่อยครั้งยังรุสึกว่าพ่อก็ห่วงนะ แต่รุสึกดีได้ไม่นานพ่อก็ไปเป็นนิสัยเดิมๆอีก ตอนนั้นผมบอกไม่ถูกว่าผมรุสึกยังไงกับพ่อ แต่กับแม่นี่ผมรักมากก ผมกอดหอมแม่ทุกวัน แต่กับพ่อนี่นับคำพูดมี่คุยกับพ่อได้เลย  ส่วนมากถามคำตอบคำ เวลาทะเลาะกับแม่ก็ใช้แต่อารมณ์ ตัวเองต้องถูกเสมอ แม้ว่าแม่จะใช้เหตุผลแล้วพ่อเถียงไม่ได้ พ่อก็จะพูดวนไปวนมาว่าอย่าหาเรื่อง ระวังจะโดน บลาๆๆ คิดว่าตัวเองแน่ เก่งได้แต่ในบ้าน  ผมไม่รุว่าต้องทำยังไงต่อไป ผมเกลียดนิสัยพ่ออ่ะครับ มันสะสม มันฝังใจมา จนผมแทบจะทนไม่ไหวแล้ว