แม่เล่าให้ฟังว่า เขาชักตอนป.4 ตอนอายุ 10 ขวบ
ทำให้ตาของเขาเหร่และบอดไป 1 ข้าง เราเกิดมาก็เห็นแม่ตาเหร่มาตลอด เราไม่เคยอายว่าแม่จะเป็นไง เพราะเขาเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กจนโต ถึงแม้เขาจะมีตาข้างเดียว เขาไม่เคยให้เราลำบาก ไม่เคยทิ้งให้เราอยู่คนเดียว เราร้องไห้เขาก็ปลอบ เขาไม่เคยให้เราอดเลยสักมื้อ ไม่เคยบ่นว่าเหงื่อ
สักคำ มีกิจกรรมอะไรเราก็ให้แม่ไปที่โรงเรียนตลอด
เราไม่เคยห้ามแม่ไปไหน เรากับแม่พากันไปทุกที่ที่อยากไป ไม่เคยอายใคร มีวันนึงเพื่อนถามว่า "ไม่อายหรอ ที่แม่ตาเหร่" เราก็ตอบไปว่าไม่อาย เรารักแม่ ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไง เขาก็คือแม่เรา
มีแม่ตาเหร่ต้องอายด้วยหรอ?
ทำให้ตาของเขาเหร่และบอดไป 1 ข้าง เราเกิดมาก็เห็นแม่ตาเหร่มาตลอด เราไม่เคยอายว่าแม่จะเป็นไง เพราะเขาเลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็กจนโต ถึงแม้เขาจะมีตาข้างเดียว เขาไม่เคยให้เราลำบาก ไม่เคยทิ้งให้เราอยู่คนเดียว เราร้องไห้เขาก็ปลอบ เขาไม่เคยให้เราอดเลยสักมื้อ ไม่เคยบ่นว่าเหงื่อ
สักคำ มีกิจกรรมอะไรเราก็ให้แม่ไปที่โรงเรียนตลอด
เราไม่เคยห้ามแม่ไปไหน เรากับแม่พากันไปทุกที่ที่อยากไป ไม่เคยอายใคร มีวันนึงเพื่อนถามว่า "ไม่อายหรอ ที่แม่ตาเหร่" เราก็ตอบไปว่าไม่อาย เรารักแม่ ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไง เขาก็คือแม่เรา