ขอออกตัวก่อนนะคะ ว่าเด็กคนที่กำลังจะพูดถึงไม่ใช่คนในครอบครัวของเรา แต่เป็นเพื่อนร่วมห้องของน้องชายเราค่ะ... ขออนุญาตเรียกน้องว่า "น้องบรูตัส" นะคะ (ไม่มีความหมายอะไรแอบแฝงนะคะ เราชอบชื่อนี้เฉยๆ)
เริ่มด้วยที่ คุณพ่อกับคุณแม่ของน้องบรูตัสแยกกันอยู่ ไม่ใช่หย่ากันนะคะ แค่ทำธุรกิจ แล้วก็ช่วยกันดูแลไปพร้อมๆ กัน แต่คนละจังหวัด... เดิมทีน้องบรูตัสอยู่กับคุณแม่ของเค้าค่ะ แต่แล้วเค้าก็ถูกส่งมาอยู่กับคุณพ่อที่นี่ ด้วยเหตุผลที่ว่า "น้องบรูตัสเป็นเด็กดื้อ ไม่เชื่อฟัง" (ขอบอกนะคะ น้องจำคำพูดนี้มาตลอดนะ... จิตวิทยาเด็กง่ายๆ ก็บอกอยู่ว่าไม่ควรพูดอะไรแบบนี้กับเด็กเล็กๆ เพราะเค้าจะจดจำเอาไว้ และเชื่อว่าเค้าเป็นแบบที่ปากของคุณๆ พูดมาจริงๆ) ทางฝั่งพ่อของน้องก็ไม่ได้สนใจอะไรน้องเลยค่ะ ทำให้น้องเป็นเด็กชอบเรียกร้องความสนใจ เพราะต้องการการยอมรับจากพ่อแม่ แล้วเค้าก็มีปัญหาด้านการสื่อสารค่ะ ทั้งการพูด ทั้งการรับรู้ข้อมูล เค้ามีปัญหาหมด อย่างเวลานั่งเรียนในห้องเรียน เค้าจะไม่สนใจฟังที่ครูสอนเลย แต่เค้าจะเหม่อ มองออกไปนอกหน้าต่าง เหมือนอยู่ในโลกของเค้า (เท่าที่ฟังมา คือเค้าไม่ได้ชวนเพื่อนคนอื่นเล่นระหว่างครูสอนเลยนะคะ) แล้วเค้าก็ไม่รู้เลยว่า วันนี้มีการบ้านอะไรบ้าง มีสอบวันไหนบ้าง เวลามีแบบฝึกหัดในห้องเรียน เค้าก็ไม่ทำ เพราะเค้าไม่รับรู้อะไรเลย พ่อเค้าก็ต้องมีไลน์ส่วนตัวกับครูแยกไว้อีกที เพื่อให้ครูมาบอกพ่อแทนว่าต้องทำอะไรบ้าง แล้วพ่อก็จะให้ทำประมาณนี้
คือเราไม่รู้ว่าพ่อแม่เค้ารู้บ้างรึยังว่าลูกเค้ามีปัญหา ไม่ใช่ปัญหาเล็กๆ ด้วย เพราะเค้าดูไม่ค่อยสนใจอะไรเลย แต่ที่เราไม่พอใจมาก และอยากจะฝากข้อความถึงมากที่สุดก็คือ ครูประจำชั้นของน้องค่ะ โดยเฉพาะ ครูประจำชั้นตอนน้องอยู่ ป.1 ชื่อย่อว่า ครู น. (ถ้าอ่านต่อแล้วเริ่มมีความสะดุ้ง...ก็พึงรู้ตัวไว้เลยว่าเราหมายถึงคุณ!) คือโรงเรียนเปลี่ยนครูประจำชั้นทุกปีนะคะ แล้วครู น. เนี่ย เราบอกเลยว่ามีส่วนอย่างมากที่ทำให้น้องยิ่งแย่ลง!
ครู น. เป็นคนชอบตัดสินเด็กจากผลการเรียน เหมือนกับครูหลายยยยย คนเลยค่ะ แต่นางจะชอบประจบประแจงพ่อแม่เด็กด้วย ผู้ปกครองหลายๆ ท่านก็เลยชอบนาง แล้วด้วยความที่น้องบรูตัสเป็นแบบนี้ ครู น. ก็เลยมีอคติกับน้อง ด่าน้องต่อหน้าเพื่อนในห้อง "เด็กไม่ดี เด็กไม่เรียนหนังสือ" บลาๆๆ รวมทั้งยังปฏิบัติกับน้อง เหมือนน้องเป็นอะไรก็ไม่รู้
ตัดภาพมาที่น้องชายเรา สมมุติว่าชื่อ "เลออน" นะคะ... น้องเราเป็นเด็กเรียนดี หัวไวมาก ชอบช่วยเหลือ ทั้งเพื่อนทั้งครูรักเลออนกันหมด รวมทั้งครู น. ด้วย... มีวันนึง น้องบรูตัสย่องมาข้างหลังแล้วก็ผลักเลออนอย่างแรง แล้วก็ร้องว่า "แฮร่!" แต่คือน้องผลักแรงเกินไป เลออนก็เลยล้ม แล้วบังเอิญล้มลงไปในท่อน้ำ วันนั้นครู น. ก็รีบโทรมาฟ้องแม่เรา โวยวายว่า "บรูตัสทำร้ายร่างกายเลออน" พูดรัวเร็ว น้ำเสียงดุดันจนแม่เราตกใจ คิดว่าเลออนเป็นอะไรหนักหนารึเปล่า ก็เลยขอสายเลออนหน่อย ปรากฎว่าเลออนรับสายแล้วบอกแม่ว่า "ลูกไม่เป็นอะไร แม่ไม่ต้องมารับนะ ลูกไม่ได้ร้องไห้" คือเสียงสดใสปกติมาก แต่พอครูมาพูดสายอีก ครูก็ยังจัดเต็มเหมือนเดิม เหมือนน้องเราใกล้จะตายแล้ว "ไม่รู้แผลเปิดจนเห็นกระดูกเลยรึเปล่านะคะคุณแม่ จะให้ครูพาส่งโรงพยาบาลมั้ยคะ" แต่ด้วยความที่ แม่คุยกับเลออนมาแล้ว ฟังจากเสียงก็รู้ว่าน้องไม่ได้เป็นอะไรมาก แม่ก็เลยบอกว่ายังไม่ต้อง ไม่เป็นไร บวกกับตอนนั้นใกล้เลิกเรียนพอดี แม่เลยบอกว่าเดี๋ยวเลิกเรียนแม่ไปรับเอง ถ้าเลออนไม่ไหวเดี๋ยวแม่พาไปส่งโรงพยาบาล
พอเลิกเรียนแม่เราก็ไปที่โรงเรียน ปรากฎว่า ภาพที่แม่เราเห็นคือ ครู น. กับครูอีกสองคนกำลังยืนล้อมเด็กผู้ชายคนนึงอยู่ แล้วก็รุมตวาด ตะคอกเด็กประมาณว่า ต้องรับสารภาพนะ ถ้าไม่รับสารภาพจะเอาไปส่งตำรวจ! เด็กคนนั้นก็ยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น คือเราฟังแค่นี้ยังสะเทือนใจเลย จะร้องไห้ตามน้อง... ตอนนั้นพอเลออนวิ่งมาหาแม่ แม่ขอดูแผล ก็คือ... เลออน ขา "ถลอก"... ย้ำ "ถลอก!!"..."ถลอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" ไม่มีเลือดซิบ ไม่มีแววจะเปิดจนเห็นกระดูกอะไรเลยยยยย!! อีครูเว่อร์มาก! แล้วตอนนั้น น้องบรูตัสก็มองมาที่แม่เรา แต่ไม่กล้าเดินเข้ามาหา มองอยู่อย่างนั้นจนแม่เรายิ้มให้ น้องก็เดินมา ทั้งที่แม่ไม่ได้เรียก แล้วน้องก็พูดว่า "คุณแม่เลออนครับ วันนี้ผมทำไม่ดี ผมทำเลออนเจ็บ แต่ผมไม่ได้ตั้งใจมันเป็นอุบัติเหตุ ผมขอโทษครับ" แม่เราก็ตอบว่า ไม่เป็นไรครับ ลูกแม่เจ็บนิดเดียวเอง แต่คราวหลังก็ต้องระวังๆ นะครับ แล้วแม่ก็ให้น้องเล่าให้ฟังว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น น้องก็เล่าแบบไม่รู้เรื่อง พูดอะไรไม่รู้ ตามประสาน้อง เพราะน้องเป็นคนสื่อสารแย่มาก แต่แม่ก็จับใจความได้ว่า น้องแค่อยากเล่นด้วย อยากจะแกล้งให้เลออนตกใจ แบบ แบร่! อะไรงี้ แต่น้องผลักแรงเกินไป เลออนก็เลยล้ม เรื่องประมาณนี้... แล้วพอครู น. เดินมา นางก็ตวาดน้องบรูตัส "รีบขอโทษแม่น้องเลออนเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นจะจับส่งตำรวจ!" แล้วครูคนอื่นก็มารุมด่าน้อง จนแม่เราต้องกอดบรูตัสไว้เพราะสงสารน้องมาก... ตั้งแต่นั้น พอบรูตัสเห็นแม่เรา น้องก็จะดีใจมากๆ แล้วก็วิ่งมายกมือไหว้สวัสดีตลอด สุดท้ายแล้ว เรื่องก็ลงเอยที่ ไม่มีใครเล่นกับบรูตัสเลย เพราะคำพูดของครู แล้วก็ตัวน้องที่เป็นคนชอบเล่นแรงเกินไป แต่หลักๆ ก็เพราะครู! ชอบทำแบบนี้ แม่เราก็เลยบอกเลออนว่า ยังไงก็ต้องเล่นกับบรูตัสนะ บรูตัสน่าสงสารมากเลย ก็เลยกลายเป็นว่า มีน้องเราเล่นกับบรูตัสแค่คนเดียว
เหตุการณ์นี้ทำให้แม่เรากับคุณพ่อของน้องบรูตัสได้รู้จักกัน คุณพ่อก็เตรียมตัวจะมาขอโทษแม่กับเลออนอย่างดิบดี แต่พอมาเห็นว่าแค่แผลถลอกแกก็ยังงงๆ ว่าแผลแค่นี้เองเหรอครับ อะไรงี้ แม่ก็บอกใช่ค่ะ แผลแค่นี้เอง แล้วตั้งแต่นั้นเราสองบ้านก็พูดคุยกันบ้าง เรื่องการบ้าน เรื่องงานในห้อง อะไรแบบนี้ คุณพ่อน้องบรูตัสเริ่มชื่นชมเลออนบ่อยขึ้น บ่อยขึ้น บ่อยขึ้น แล้วแกก็พูดต่อหน้าน้องบรูตัสเลย ว่า "คุณแม่นี่โชคดีนะครับ ได้น้องเลออนมาเป็นลูก เป็นเด็กดี เรียนเก่งมากเลย ไม่เหมือนบรูตัสเลย เรียนอะไรก็ไม่รู้เรื่อง ไม่ฟังอะไรเลย พูดก็ไม่รู้เรื่อง" ตอนนั้นแม่เราถึงกับต้องจูงมือคุณพ่อน้องบรูตัสออกมาคุยกันสองคน ว่าอย่าพูดให้น้องได้ยินเลย มันไม่ดีนะ แต่เค้าก็ไม่ค่อยสนใจ เพราะตัวคุณพ่อเนี่ย เรียนจบสูง มีศักดิ์เป็นถึง Dr. ด้วยความอีโก้ด้วย บวกกับบางคนยังคิดว่า การสอนว่าอย่าพูดอะไรฝังหัวเด็กเป็นคำสอนของคนหัวโบราณ เค้าก็เลยไม่ได้สนใจ แล้วเค้าก็พูดกับลูกเค้าตลอด ว่าเลออนดีกว่าลูกเค้าอย่างนั้นอย่างนี้
ตอนนี้ น้องเรา ป.3 แล้ว เรื่องเริ่มแย่ลง เพราะพอบรูตัสเห็นว่าพ่อแม่ชอบเลออน บรูตัสก็เลยอยากจะเป็นเลออน... น้องก็ตามติดเลออนตลอดทุกฝีก้าว ทำการบ้าน วาดรูป งานกลุ่ม จะเลียนแบบน้องชายเราหมด ต่างกันแค่ลงสีคนละสีกัน แต่รูปแบบเหมือนกันหมดเลย เลออนชอบวาดรูปเป็นงานอดิเรก บรูตัสก็ไปขอให้พ่อพาไปเรียนวาดรูปจะได้วาดเก่งๆ เหมือนเลออนบ้าง ไปไหนก็จะตามติดแต่กับน้องเรา จนตอนนี้กลายเป็นน้องเราเองที่เริ่มไม่มีความสุขเพราะบรูตัสคอยตามแจ แล้วเลออนก็เริ่มตวาดไล่บรูตัสไปไกลๆ เราก็สงสารทั้งน้องเราทั้งบรูตัส ...คือทางบ้านเราก็พยายามช่วยเค้าอย่างที่สุดแล้ว แม่ให้เลออนไปเกลี้ยกล่อมเพื่อนๆ ในห้องให้ยอมเล่นกับบรูตัสหน่อย ตอนนี้บางคนก็ยอมเล่นด้วยแล้ว แต่ก็ไม่ทุกคน (ปกติถ้าเลออนกำลังเล่นกับใครแล้วบรูตัสเดินไปขอเล่นด้วย ทุกคนก็จะแตกไปคนละทิศละทาง เหลือเลออนยืนอยู่คนเดียว) แล้วช่วงเลิกเรียน หรือวันหยุด แม่ก็ให้คุณพ่อน้องบรูตัสพาน้องมาเล่นกับเลออน ให้เค้ามีเพื่อน เค้าก็เลยรักบ้านเรามาก... แล้วพอทำอย่างนั้น หลังจากนั้นพ่อเค้าก็ขับรถพาลูกมาปล่อยไว้กับแม่เราเรื่อยๆ อยู่กับแม่เรานานๆ เป็นครึ่งค่อนวัน แกจะขับรถมาปล่อยน้องลงแล้วก็ขับออกไปเลย ไม่รอดูเลยว่าน้องจะเดินมาเจอแม่เรารึเปล่า หรือยังไง เค้าจะทิ้งน้องไว้กับแม่เรานานนนนๆ จนกว่าแม่เราจะบอกให้บรูตัสโทรหาให้พ่อมารับ ปกติแม่เราจะไปขายของที่ถนนคนเดิน แล้วบรูตัสก็จะไปเล่นกับเลออนที่นั่น แต่มีวันนึง แม่เราไม่ได้ไป แต่คุณพ่อน้องบรูตัสก็ไม่รู้ แกก็ขับรถไปส่งเหมือนเดิม พอบรูตัสลงจากรถปุ๊บ แกก็ขับออกไปเลย ไม่รอดูอะไรทั้งสิ้น บรูตัสเดินมาที่ถนนคนเดินก็หาแม่เราไม่เจอ ก็เลยถามคนแถวนั้น เค้าก็โทรหาแม่เรา แม่เราเลยต้องโทรไปบอกคุณพ่อว่าวันนี้แม่ไม่ได้เข้าไปขายของ
ส่วนด้านของคุณแม่น้องบรูตัส เค้าก็เคยเดินทางมาหาที่นี่ แต่ไม่บ่อยเลย แทบไม่ค่อยมา ตอนที่เค้ามา น้องบรูตัสจะดูมีความสุขมาก จนตอนเค้ากลับไปแล้ว น้องก็มาพูดกับแม่เราว่า "แม่ผมไปแค่อาทิตย์เดียวเอง เดี๋ยวอาทิตย์หน้าก็มาอีกแล้ว" แต่แม่เราคุยโทรศัพท์กับคุณแม่น้อง แกบอกว่าแกยังไม่ได้จะกลับมาอีกเร็วๆ นี้เพราะแกเพิ่งเดินทาง แกขี้เกียจ แม่เราก็รบเร้าให้มาเถอะ มาอยู่กับลูกหน่อย คือดูบรูตัสจะคิดถึงแม่มากๆ เลย แต่แกก็ไม่ยอมมา
ทางคุณพ่อ เวลาแม่เราพยายามบอกว่า น้องโดนเยอะมากเลยนะที่โรงเรียนอะไรพวกนี้ แกก็ไม่ค่อยสนใจ แกยังพูดอยู่เลยว่าบรูตัสมันก็รู้จักเอาตัวรอดเนาะ เพื่อนไม่คบก็ไปคบกับพี่ ป. อื่น แล้วก็แค่นั้น ไม่ได้คิดอะไรช่วยเหลืออะไรลูก เรื่องที่น้องไม่รับรู้อะไรเลย งาน การบ้าน แกก็ไม่แก้ไข แต่เลือกจะติดต่อไลน์กับครูให้ครูบอกแกโดยตรง น้องก็ไม่ต้องทำอะไรเลย แล้วก็ยังคงเอาแต่ชมเลออน แล้วก็ดูถูกลูกตัวเองอยู่ตลอด
ส่วนครู น. ตอนนี้ก็ไม่รู้เลยมั้ง ว่าตัวเองทำอะไรกับเด็กลงไปบ้าง ทั้งคุณพ่อคุณแม่น้องด้วย... ขอฝากถึงทั้งสามคนนี้นะคะ น้องไม่ได้เป็นเด็กไม่ดี แม่เราเป็นคนนอกยังรู้เลยว่าน้องฉลาดมาก สอนอะไรแล้วเข้าใจเร็วมาก แต่พวกคุณพาตัวเองเข้าหาน้องไม่ได้เอง คนนึงก็เหมือนไม่ได้เรียนจบครูมา อีกสองคนก็เหมือนอ่านหนังสือจิตวิทยาเด็กกลับด้านมายังงั้นแหละ เราคนนอก เราไม่มีสิทธิไปก้าวก่ายการสั่งสอนลูกของพวกคุณ รวมทั้งหน้าที่ในห้องเรียนของครู แต่ขอฝากไว้หน่อย ว่าน้องเป็นเด็กดี ไม่มีพิษภัยและน่ารักมาก ถ้าไม่อยากให้น้องโตมาแล้วเป็นแบบนี้ปากพวกคุณพูด ก็หุบปาก หยุดพูด! แล้วหัดมีเวลาให้ลูกบ้าง ไม่ใช่ไปโยนน้องให้คนนั้นทีคนนี้ที ส่วนอีครู เป็นไปได้ ก็ลาออกไปซะ คนแบบนี้ไม่ควรมาเป็นครูตั้งแต่แรก บอกเลยถ้าครูคนนี้ยังอยู่ เราจะไม่ให้ลูกหลานเราไปเรียนที่นี่! แล้วก็รู้ไว้เลยนะว่าถ้าน้องโตมาแล้วเป็นเด็กมีปัญหาในสังคม คือเพราะหล่อน เป็นหลักเลย อีตัวต้นเหตุ... แล้วถ้าคุณพ่อคุณแม่น้องมาเห็นกระทู้นี้ เราก็หวังว่าจะมีการปรับปรุงในเรื่องของการเลี้ยงดูให้ดีขึ้นนะคะ ไม่ใช่ว่าเกิดการประชดงี่เง่า เช่นการดึงบรูตัสให้ออกห่างจากเลออน เพราะพี่สาวมันมาด่าบ้านชั้นอะไรแบบนั้น ตลอดชีวิตนี้ก็เหมือนไม่เคยคิดถึงลูกอยู่แล้ว ตอนนี้ก็คิดซักนิดเถอะ ถ้าไม่ให้บรูตัสเล่นกับเลออน น้องก็ไม่เหลือใครแล้วค่ะ แต่คุณก็ต้องช่วยให้น้องกลับมามีสังคมให้ได้ด้วย ไม่อย่างนั้นเลออนก็จะออกห่างจากลูกคุณเอง ถ้าคิดว่าเป็น Dr. ใครด่าไม่ได้ ก็หันไปดูลูกค่ะ เด็กไม่ผิดนะคะ คุณมันเป็นพ่อแม่ที่แย่มาก บอกเลย! ถ้าเห็นกระทู้นี้แล้วหันไปใส่อารมณ์กับลูกหรืออะไรแบบนี้ก็พิจารณาตัวเองค่ะ ฝากไว้แค่นี้
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เราไม่ได้มีเจตนาจะประจานหรือทำให้ใครเสียหาย แต่เราทนไม่ไหว เราเจ็บปวดแทนน้อง เราสงสารน้อง นี่มันชีวิตเด็กคนนึงเลยนะ! บางทีแค่เห็นหน้าน้องเรายังอยากร้องไห้เลย ใครมีคำแนะนำอะไรดีๆ อยากจะฝากให้เรากับแม่บอกเลออนยังไงก็ว่ามาได้เลยนะคะ เราพร้อมช่วยเหลือน้องอยู่แล้ว ขอบคุณค่ะ.
แชร์เรื่องราวของเด็กคนนึงที่ถูกพ่อแม่ และครูทำร้ายโดยตรง!
เริ่มด้วยที่ คุณพ่อกับคุณแม่ของน้องบรูตัสแยกกันอยู่ ไม่ใช่หย่ากันนะคะ แค่ทำธุรกิจ แล้วก็ช่วยกันดูแลไปพร้อมๆ กัน แต่คนละจังหวัด... เดิมทีน้องบรูตัสอยู่กับคุณแม่ของเค้าค่ะ แต่แล้วเค้าก็ถูกส่งมาอยู่กับคุณพ่อที่นี่ ด้วยเหตุผลที่ว่า "น้องบรูตัสเป็นเด็กดื้อ ไม่เชื่อฟัง" (ขอบอกนะคะ น้องจำคำพูดนี้มาตลอดนะ... จิตวิทยาเด็กง่ายๆ ก็บอกอยู่ว่าไม่ควรพูดอะไรแบบนี้กับเด็กเล็กๆ เพราะเค้าจะจดจำเอาไว้ และเชื่อว่าเค้าเป็นแบบที่ปากของคุณๆ พูดมาจริงๆ) ทางฝั่งพ่อของน้องก็ไม่ได้สนใจอะไรน้องเลยค่ะ ทำให้น้องเป็นเด็กชอบเรียกร้องความสนใจ เพราะต้องการการยอมรับจากพ่อแม่ แล้วเค้าก็มีปัญหาด้านการสื่อสารค่ะ ทั้งการพูด ทั้งการรับรู้ข้อมูล เค้ามีปัญหาหมด อย่างเวลานั่งเรียนในห้องเรียน เค้าจะไม่สนใจฟังที่ครูสอนเลย แต่เค้าจะเหม่อ มองออกไปนอกหน้าต่าง เหมือนอยู่ในโลกของเค้า (เท่าที่ฟังมา คือเค้าไม่ได้ชวนเพื่อนคนอื่นเล่นระหว่างครูสอนเลยนะคะ) แล้วเค้าก็ไม่รู้เลยว่า วันนี้มีการบ้านอะไรบ้าง มีสอบวันไหนบ้าง เวลามีแบบฝึกหัดในห้องเรียน เค้าก็ไม่ทำ เพราะเค้าไม่รับรู้อะไรเลย พ่อเค้าก็ต้องมีไลน์ส่วนตัวกับครูแยกไว้อีกที เพื่อให้ครูมาบอกพ่อแทนว่าต้องทำอะไรบ้าง แล้วพ่อก็จะให้ทำประมาณนี้
คือเราไม่รู้ว่าพ่อแม่เค้ารู้บ้างรึยังว่าลูกเค้ามีปัญหา ไม่ใช่ปัญหาเล็กๆ ด้วย เพราะเค้าดูไม่ค่อยสนใจอะไรเลย แต่ที่เราไม่พอใจมาก และอยากจะฝากข้อความถึงมากที่สุดก็คือ ครูประจำชั้นของน้องค่ะ โดยเฉพาะ ครูประจำชั้นตอนน้องอยู่ ป.1 ชื่อย่อว่า ครู น. (ถ้าอ่านต่อแล้วเริ่มมีความสะดุ้ง...ก็พึงรู้ตัวไว้เลยว่าเราหมายถึงคุณ!) คือโรงเรียนเปลี่ยนครูประจำชั้นทุกปีนะคะ แล้วครู น. เนี่ย เราบอกเลยว่ามีส่วนอย่างมากที่ทำให้น้องยิ่งแย่ลง!
ครู น. เป็นคนชอบตัดสินเด็กจากผลการเรียน เหมือนกับครูหลายยยยย คนเลยค่ะ แต่นางจะชอบประจบประแจงพ่อแม่เด็กด้วย ผู้ปกครองหลายๆ ท่านก็เลยชอบนาง แล้วด้วยความที่น้องบรูตัสเป็นแบบนี้ ครู น. ก็เลยมีอคติกับน้อง ด่าน้องต่อหน้าเพื่อนในห้อง "เด็กไม่ดี เด็กไม่เรียนหนังสือ" บลาๆๆ รวมทั้งยังปฏิบัติกับน้อง เหมือนน้องเป็นอะไรก็ไม่รู้
ตัดภาพมาที่น้องชายเรา สมมุติว่าชื่อ "เลออน" นะคะ... น้องเราเป็นเด็กเรียนดี หัวไวมาก ชอบช่วยเหลือ ทั้งเพื่อนทั้งครูรักเลออนกันหมด รวมทั้งครู น. ด้วย... มีวันนึง น้องบรูตัสย่องมาข้างหลังแล้วก็ผลักเลออนอย่างแรง แล้วก็ร้องว่า "แฮร่!" แต่คือน้องผลักแรงเกินไป เลออนก็เลยล้ม แล้วบังเอิญล้มลงไปในท่อน้ำ วันนั้นครู น. ก็รีบโทรมาฟ้องแม่เรา โวยวายว่า "บรูตัสทำร้ายร่างกายเลออน" พูดรัวเร็ว น้ำเสียงดุดันจนแม่เราตกใจ คิดว่าเลออนเป็นอะไรหนักหนารึเปล่า ก็เลยขอสายเลออนหน่อย ปรากฎว่าเลออนรับสายแล้วบอกแม่ว่า "ลูกไม่เป็นอะไร แม่ไม่ต้องมารับนะ ลูกไม่ได้ร้องไห้" คือเสียงสดใสปกติมาก แต่พอครูมาพูดสายอีก ครูก็ยังจัดเต็มเหมือนเดิม เหมือนน้องเราใกล้จะตายแล้ว "ไม่รู้แผลเปิดจนเห็นกระดูกเลยรึเปล่านะคะคุณแม่ จะให้ครูพาส่งโรงพยาบาลมั้ยคะ" แต่ด้วยความที่ แม่คุยกับเลออนมาแล้ว ฟังจากเสียงก็รู้ว่าน้องไม่ได้เป็นอะไรมาก แม่ก็เลยบอกว่ายังไม่ต้อง ไม่เป็นไร บวกกับตอนนั้นใกล้เลิกเรียนพอดี แม่เลยบอกว่าเดี๋ยวเลิกเรียนแม่ไปรับเอง ถ้าเลออนไม่ไหวเดี๋ยวแม่พาไปส่งโรงพยาบาล
พอเลิกเรียนแม่เราก็ไปที่โรงเรียน ปรากฎว่า ภาพที่แม่เราเห็นคือ ครู น. กับครูอีกสองคนกำลังยืนล้อมเด็กผู้ชายคนนึงอยู่ แล้วก็รุมตวาด ตะคอกเด็กประมาณว่า ต้องรับสารภาพนะ ถ้าไม่รับสารภาพจะเอาไปส่งตำรวจ! เด็กคนนั้นก็ยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น คือเราฟังแค่นี้ยังสะเทือนใจเลย จะร้องไห้ตามน้อง... ตอนนั้นพอเลออนวิ่งมาหาแม่ แม่ขอดูแผล ก็คือ... เลออน ขา "ถลอก"... ย้ำ "ถลอก!!"..."ถลอกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก" ไม่มีเลือดซิบ ไม่มีแววจะเปิดจนเห็นกระดูกอะไรเลยยยยย!! อีครูเว่อร์มาก! แล้วตอนนั้น น้องบรูตัสก็มองมาที่แม่เรา แต่ไม่กล้าเดินเข้ามาหา มองอยู่อย่างนั้นจนแม่เรายิ้มให้ น้องก็เดินมา ทั้งที่แม่ไม่ได้เรียก แล้วน้องก็พูดว่า "คุณแม่เลออนครับ วันนี้ผมทำไม่ดี ผมทำเลออนเจ็บ แต่ผมไม่ได้ตั้งใจมันเป็นอุบัติเหตุ ผมขอโทษครับ" แม่เราก็ตอบว่า ไม่เป็นไรครับ ลูกแม่เจ็บนิดเดียวเอง แต่คราวหลังก็ต้องระวังๆ นะครับ แล้วแม่ก็ให้น้องเล่าให้ฟังว่าตอนนั้นเกิดอะไรขึ้น น้องก็เล่าแบบไม่รู้เรื่อง พูดอะไรไม่รู้ ตามประสาน้อง เพราะน้องเป็นคนสื่อสารแย่มาก แต่แม่ก็จับใจความได้ว่า น้องแค่อยากเล่นด้วย อยากจะแกล้งให้เลออนตกใจ แบบ แบร่! อะไรงี้ แต่น้องผลักแรงเกินไป เลออนก็เลยล้ม เรื่องประมาณนี้... แล้วพอครู น. เดินมา นางก็ตวาดน้องบรูตัส "รีบขอโทษแม่น้องเลออนเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นจะจับส่งตำรวจ!" แล้วครูคนอื่นก็มารุมด่าน้อง จนแม่เราต้องกอดบรูตัสไว้เพราะสงสารน้องมาก... ตั้งแต่นั้น พอบรูตัสเห็นแม่เรา น้องก็จะดีใจมากๆ แล้วก็วิ่งมายกมือไหว้สวัสดีตลอด สุดท้ายแล้ว เรื่องก็ลงเอยที่ ไม่มีใครเล่นกับบรูตัสเลย เพราะคำพูดของครู แล้วก็ตัวน้องที่เป็นคนชอบเล่นแรงเกินไป แต่หลักๆ ก็เพราะครู! ชอบทำแบบนี้ แม่เราก็เลยบอกเลออนว่า ยังไงก็ต้องเล่นกับบรูตัสนะ บรูตัสน่าสงสารมากเลย ก็เลยกลายเป็นว่า มีน้องเราเล่นกับบรูตัสแค่คนเดียว
เหตุการณ์นี้ทำให้แม่เรากับคุณพ่อของน้องบรูตัสได้รู้จักกัน คุณพ่อก็เตรียมตัวจะมาขอโทษแม่กับเลออนอย่างดิบดี แต่พอมาเห็นว่าแค่แผลถลอกแกก็ยังงงๆ ว่าแผลแค่นี้เองเหรอครับ อะไรงี้ แม่ก็บอกใช่ค่ะ แผลแค่นี้เอง แล้วตั้งแต่นั้นเราสองบ้านก็พูดคุยกันบ้าง เรื่องการบ้าน เรื่องงานในห้อง อะไรแบบนี้ คุณพ่อน้องบรูตัสเริ่มชื่นชมเลออนบ่อยขึ้น บ่อยขึ้น บ่อยขึ้น แล้วแกก็พูดต่อหน้าน้องบรูตัสเลย ว่า "คุณแม่นี่โชคดีนะครับ ได้น้องเลออนมาเป็นลูก เป็นเด็กดี เรียนเก่งมากเลย ไม่เหมือนบรูตัสเลย เรียนอะไรก็ไม่รู้เรื่อง ไม่ฟังอะไรเลย พูดก็ไม่รู้เรื่อง" ตอนนั้นแม่เราถึงกับต้องจูงมือคุณพ่อน้องบรูตัสออกมาคุยกันสองคน ว่าอย่าพูดให้น้องได้ยินเลย มันไม่ดีนะ แต่เค้าก็ไม่ค่อยสนใจ เพราะตัวคุณพ่อเนี่ย เรียนจบสูง มีศักดิ์เป็นถึง Dr. ด้วยความอีโก้ด้วย บวกกับบางคนยังคิดว่า การสอนว่าอย่าพูดอะไรฝังหัวเด็กเป็นคำสอนของคนหัวโบราณ เค้าก็เลยไม่ได้สนใจ แล้วเค้าก็พูดกับลูกเค้าตลอด ว่าเลออนดีกว่าลูกเค้าอย่างนั้นอย่างนี้
ตอนนี้ น้องเรา ป.3 แล้ว เรื่องเริ่มแย่ลง เพราะพอบรูตัสเห็นว่าพ่อแม่ชอบเลออน บรูตัสก็เลยอยากจะเป็นเลออน... น้องก็ตามติดเลออนตลอดทุกฝีก้าว ทำการบ้าน วาดรูป งานกลุ่ม จะเลียนแบบน้องชายเราหมด ต่างกันแค่ลงสีคนละสีกัน แต่รูปแบบเหมือนกันหมดเลย เลออนชอบวาดรูปเป็นงานอดิเรก บรูตัสก็ไปขอให้พ่อพาไปเรียนวาดรูปจะได้วาดเก่งๆ เหมือนเลออนบ้าง ไปไหนก็จะตามติดแต่กับน้องเรา จนตอนนี้กลายเป็นน้องเราเองที่เริ่มไม่มีความสุขเพราะบรูตัสคอยตามแจ แล้วเลออนก็เริ่มตวาดไล่บรูตัสไปไกลๆ เราก็สงสารทั้งน้องเราทั้งบรูตัส ...คือทางบ้านเราก็พยายามช่วยเค้าอย่างที่สุดแล้ว แม่ให้เลออนไปเกลี้ยกล่อมเพื่อนๆ ในห้องให้ยอมเล่นกับบรูตัสหน่อย ตอนนี้บางคนก็ยอมเล่นด้วยแล้ว แต่ก็ไม่ทุกคน (ปกติถ้าเลออนกำลังเล่นกับใครแล้วบรูตัสเดินไปขอเล่นด้วย ทุกคนก็จะแตกไปคนละทิศละทาง เหลือเลออนยืนอยู่คนเดียว) แล้วช่วงเลิกเรียน หรือวันหยุด แม่ก็ให้คุณพ่อน้องบรูตัสพาน้องมาเล่นกับเลออน ให้เค้ามีเพื่อน เค้าก็เลยรักบ้านเรามาก... แล้วพอทำอย่างนั้น หลังจากนั้นพ่อเค้าก็ขับรถพาลูกมาปล่อยไว้กับแม่เราเรื่อยๆ อยู่กับแม่เรานานๆ เป็นครึ่งค่อนวัน แกจะขับรถมาปล่อยน้องลงแล้วก็ขับออกไปเลย ไม่รอดูเลยว่าน้องจะเดินมาเจอแม่เรารึเปล่า หรือยังไง เค้าจะทิ้งน้องไว้กับแม่เรานานนนนๆ จนกว่าแม่เราจะบอกให้บรูตัสโทรหาให้พ่อมารับ ปกติแม่เราจะไปขายของที่ถนนคนเดิน แล้วบรูตัสก็จะไปเล่นกับเลออนที่นั่น แต่มีวันนึง แม่เราไม่ได้ไป แต่คุณพ่อน้องบรูตัสก็ไม่รู้ แกก็ขับรถไปส่งเหมือนเดิม พอบรูตัสลงจากรถปุ๊บ แกก็ขับออกไปเลย ไม่รอดูอะไรทั้งสิ้น บรูตัสเดินมาที่ถนนคนเดินก็หาแม่เราไม่เจอ ก็เลยถามคนแถวนั้น เค้าก็โทรหาแม่เรา แม่เราเลยต้องโทรไปบอกคุณพ่อว่าวันนี้แม่ไม่ได้เข้าไปขายของ
ส่วนด้านของคุณแม่น้องบรูตัส เค้าก็เคยเดินทางมาหาที่นี่ แต่ไม่บ่อยเลย แทบไม่ค่อยมา ตอนที่เค้ามา น้องบรูตัสจะดูมีความสุขมาก จนตอนเค้ากลับไปแล้ว น้องก็มาพูดกับแม่เราว่า "แม่ผมไปแค่อาทิตย์เดียวเอง เดี๋ยวอาทิตย์หน้าก็มาอีกแล้ว" แต่แม่เราคุยโทรศัพท์กับคุณแม่น้อง แกบอกว่าแกยังไม่ได้จะกลับมาอีกเร็วๆ นี้เพราะแกเพิ่งเดินทาง แกขี้เกียจ แม่เราก็รบเร้าให้มาเถอะ มาอยู่กับลูกหน่อย คือดูบรูตัสจะคิดถึงแม่มากๆ เลย แต่แกก็ไม่ยอมมา
ทางคุณพ่อ เวลาแม่เราพยายามบอกว่า น้องโดนเยอะมากเลยนะที่โรงเรียนอะไรพวกนี้ แกก็ไม่ค่อยสนใจ แกยังพูดอยู่เลยว่าบรูตัสมันก็รู้จักเอาตัวรอดเนาะ เพื่อนไม่คบก็ไปคบกับพี่ ป. อื่น แล้วก็แค่นั้น ไม่ได้คิดอะไรช่วยเหลืออะไรลูก เรื่องที่น้องไม่รับรู้อะไรเลย งาน การบ้าน แกก็ไม่แก้ไข แต่เลือกจะติดต่อไลน์กับครูให้ครูบอกแกโดยตรง น้องก็ไม่ต้องทำอะไรเลย แล้วก็ยังคงเอาแต่ชมเลออน แล้วก็ดูถูกลูกตัวเองอยู่ตลอด
ส่วนครู น. ตอนนี้ก็ไม่รู้เลยมั้ง ว่าตัวเองทำอะไรกับเด็กลงไปบ้าง ทั้งคุณพ่อคุณแม่น้องด้วย... ขอฝากถึงทั้งสามคนนี้นะคะ น้องไม่ได้เป็นเด็กไม่ดี แม่เราเป็นคนนอกยังรู้เลยว่าน้องฉลาดมาก สอนอะไรแล้วเข้าใจเร็วมาก แต่พวกคุณพาตัวเองเข้าหาน้องไม่ได้เอง คนนึงก็เหมือนไม่ได้เรียนจบครูมา อีกสองคนก็เหมือนอ่านหนังสือจิตวิทยาเด็กกลับด้านมายังงั้นแหละ เราคนนอก เราไม่มีสิทธิไปก้าวก่ายการสั่งสอนลูกของพวกคุณ รวมทั้งหน้าที่ในห้องเรียนของครู แต่ขอฝากไว้หน่อย ว่าน้องเป็นเด็กดี ไม่มีพิษภัยและน่ารักมาก ถ้าไม่อยากให้น้องโตมาแล้วเป็นแบบนี้ปากพวกคุณพูด ก็หุบปาก หยุดพูด! แล้วหัดมีเวลาให้ลูกบ้าง ไม่ใช่ไปโยนน้องให้คนนั้นทีคนนี้ที ส่วนอีครู เป็นไปได้ ก็ลาออกไปซะ คนแบบนี้ไม่ควรมาเป็นครูตั้งแต่แรก บอกเลยถ้าครูคนนี้ยังอยู่ เราจะไม่ให้ลูกหลานเราไปเรียนที่นี่! แล้วก็รู้ไว้เลยนะว่าถ้าน้องโตมาแล้วเป็นเด็กมีปัญหาในสังคม คือเพราะหล่อน เป็นหลักเลย อีตัวต้นเหตุ... แล้วถ้าคุณพ่อคุณแม่น้องมาเห็นกระทู้นี้ เราก็หวังว่าจะมีการปรับปรุงในเรื่องของการเลี้ยงดูให้ดีขึ้นนะคะ ไม่ใช่ว่าเกิดการประชดงี่เง่า เช่นการดึงบรูตัสให้ออกห่างจากเลออน เพราะพี่สาวมันมาด่าบ้านชั้นอะไรแบบนั้น ตลอดชีวิตนี้ก็เหมือนไม่เคยคิดถึงลูกอยู่แล้ว ตอนนี้ก็คิดซักนิดเถอะ ถ้าไม่ให้บรูตัสเล่นกับเลออน น้องก็ไม่เหลือใครแล้วค่ะ แต่คุณก็ต้องช่วยให้น้องกลับมามีสังคมให้ได้ด้วย ไม่อย่างนั้นเลออนก็จะออกห่างจากลูกคุณเอง ถ้าคิดว่าเป็น Dr. ใครด่าไม่ได้ ก็หันไปดูลูกค่ะ เด็กไม่ผิดนะคะ คุณมันเป็นพ่อแม่ที่แย่มาก บอกเลย! ถ้าเห็นกระทู้นี้แล้วหันไปใส่อารมณ์กับลูกหรืออะไรแบบนี้ก็พิจารณาตัวเองค่ะ ฝากไว้แค่นี้
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ เราไม่ได้มีเจตนาจะประจานหรือทำให้ใครเสียหาย แต่เราทนไม่ไหว เราเจ็บปวดแทนน้อง เราสงสารน้อง นี่มันชีวิตเด็กคนนึงเลยนะ! บางทีแค่เห็นหน้าน้องเรายังอยากร้องไห้เลย ใครมีคำแนะนำอะไรดีๆ อยากจะฝากให้เรากับแม่บอกเลออนยังไงก็ว่ามาได้เลยนะคะ เราพร้อมช่วยเหลือน้องอยู่แล้ว ขอบคุณค่ะ.