สวัสดีค่ะ
ขอเล่าเรื่องของเราให้ฟังนะ
ตอนนี้พึ่งเรียนจบได้ไม่นานและย้ายจากหอพักกลับมาอยู่กับย่า ตั้งแต่กลับมาคือถ้าเราเข้าไปที่พ่อแม่หรืออยู่กับญาติหลายๆคนเราจะร้องไห้ทุกครั้งเลย
จิตตกมากๆ ไม่อย่างคุยกับใครเลยนอกจากย่า จริงๆมันเริ่มเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ประถมแล้ว เราเคยอยู่กับพ่อแม่และพี่ชาย คิดว่าตัวเองสนิทกับพ่อมากๆ เพราะแม่ไม่พูดกับเราดีๆเลย เวลาแม่อยู่กับพี่แม่ดูมีความสุขมากแม่พูดคุย ยิ้ม หัวเราะ ไปให้ก็จะมีของฝากชิ้นใหญ่กลับมาฝากพี่เสมอ แต่ของเรากลับไม่มี น้ำเสียงที่พูกกับเราก็ต่างกันเหมือนเราทำอะไรผิดมาตลอดเวลา เราเลยใช้เวลาส่วนมากกับพ่อ ไว้ใจมากมีอะไรก็เล่าให้ท่านฟังทุกอย่าง และธรรมดาของพี่ น้องเราก็มีเรื่องทะเลาะกับพี่ชายบ้างแต่ก็กลับมาเล่นด้วยกันทุกครั้งจนวันหนึ่ง(จำไม่ได้จริงๆว่าป.ใหนแต่บางคำพูดกับความรู้สึกเราจำมันขึ้นใจ) เรากำลังทานข้าวพร้อมๆกับทุกคนในบ้าน เราทะเลาะกับพี่ชายเหมือนจะเถียงอะไรกันจำไม่ได้ แล้วพ่อเลยเอาน้ำในแก้วสาดใส่หน้าเราแล้วไล้ "ไปให้พ้นๆไปเลยไป" เป็นครั้งเเรกที่พ่อทำแบบนี้ เคยโดนพ่อตีบ่อยๆแต่นี่เป็นครังแรกที่ได้ยินพ่อพูดคำหยาบ เราเลยวิ่งออกไปจากบ้าน ด้วยที่บ้านเป็นบ้านสวนเราเลยแค่แอบไปร้องไห้และดูคนในบ้านอยู่หลังกอไม้ ไม่มีใครตามออกมาเราหลับตรงนั้น นอนขดบนพื้น จนตกดึกก็ตื่นอาจจะหนาวหรือยุงกัด แต่ดูไปที่บ้านก็ปิดไฟนอนไปแล้ว เราเลยเดินมาขอนอนนที่บ้านปู่ย่าซึ่งไม่ไกลกันเท่าไหร่ ย่าเข้ามากอดแล้วบอกให้อยู่กับท่าน หลังจากนั้นเราก็แทบจะไม่เข้าไปที่บ้านอีกเลย เราคุยกับพ่อแม่น้อยมากและเริ่มไม่อยากคุยกับญาติคนอื่นๆ ด้วย ทุกๆครั้งที่เข้าไปที่บ้านเราจะรู้สึกอยากร้องไห้ ความรู้สึกตอนนั้นวนกลับมาน้ำตามันไหลเราหยุดไม่ได้เลยต้องแอบเดินไปหลังบ้านบ้าง เข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำบ้าง หรือเวลาอยุ่ด้วยกันกับญาติๆหลายคนเราจะรู้สึก อึดอัดคำพูดเล็กๆน้อยๆของทุกคนมันส่งผลกับความรู้สึกกับเรามากๆ ทำให้แอบร้องให้ทุกวันที่ต้องเจอพ่อ แม่ และญาติๆ การแอบร้องไห้ระหว่างอ่านหนังสือ ทำการบ้านเป็นเรื่องที่เกิดบ่อยมาก จนเราจบมัธยม แล้วย้ายไปอยู่หอพักคนเดียวพอห่างกันความสัมพันธ์เรากับที่บ้านดีขึ้นเราเริ่มรู้สึกดีขึ้นมากๆ เราไม่ร้องไห้เพราะเรื่องตอนนั้นอีกเลยคิดว่าคงไม่มีอะไร จนเรียนจบกลับมาที่บ้านเราเริ่มมีอาการเเบบเดิมอีกครั้ง แม้ความสัมพันธ์จะดีขึ้น แต่เรารู้สึกแย่มากๆ ทั้งๆที่มีคนในครอบครัวอยู่รอบๆตัว แต่มันเหงามากๆ รู้สึกเหงากว่าตอนออกไปอยู่หอพักคนเดียว ไม่รู้ต้องทำยังไงจริงๆ
อยู่กับครอบครัวกลับรู้สึกเหงากว่าอยู่ตัวคนเดียว
ขอเล่าเรื่องของเราให้ฟังนะ
ตอนนี้พึ่งเรียนจบได้ไม่นานและย้ายจากหอพักกลับมาอยู่กับย่า ตั้งแต่กลับมาคือถ้าเราเข้าไปที่พ่อแม่หรืออยู่กับญาติหลายๆคนเราจะร้องไห้ทุกครั้งเลย
จิตตกมากๆ ไม่อย่างคุยกับใครเลยนอกจากย่า จริงๆมันเริ่มเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ประถมแล้ว เราเคยอยู่กับพ่อแม่และพี่ชาย คิดว่าตัวเองสนิทกับพ่อมากๆ เพราะแม่ไม่พูดกับเราดีๆเลย เวลาแม่อยู่กับพี่แม่ดูมีความสุขมากแม่พูดคุย ยิ้ม หัวเราะ ไปให้ก็จะมีของฝากชิ้นใหญ่กลับมาฝากพี่เสมอ แต่ของเรากลับไม่มี น้ำเสียงที่พูกกับเราก็ต่างกันเหมือนเราทำอะไรผิดมาตลอดเวลา เราเลยใช้เวลาส่วนมากกับพ่อ ไว้ใจมากมีอะไรก็เล่าให้ท่านฟังทุกอย่าง และธรรมดาของพี่ น้องเราก็มีเรื่องทะเลาะกับพี่ชายบ้างแต่ก็กลับมาเล่นด้วยกันทุกครั้งจนวันหนึ่ง(จำไม่ได้จริงๆว่าป.ใหนแต่บางคำพูดกับความรู้สึกเราจำมันขึ้นใจ) เรากำลังทานข้าวพร้อมๆกับทุกคนในบ้าน เราทะเลาะกับพี่ชายเหมือนจะเถียงอะไรกันจำไม่ได้ แล้วพ่อเลยเอาน้ำในแก้วสาดใส่หน้าเราแล้วไล้ "ไปให้พ้นๆไปเลยไป" เป็นครั้งเเรกที่พ่อทำแบบนี้ เคยโดนพ่อตีบ่อยๆแต่นี่เป็นครังแรกที่ได้ยินพ่อพูดคำหยาบ เราเลยวิ่งออกไปจากบ้าน ด้วยที่บ้านเป็นบ้านสวนเราเลยแค่แอบไปร้องไห้และดูคนในบ้านอยู่หลังกอไม้ ไม่มีใครตามออกมาเราหลับตรงนั้น นอนขดบนพื้น จนตกดึกก็ตื่นอาจจะหนาวหรือยุงกัด แต่ดูไปที่บ้านก็ปิดไฟนอนไปแล้ว เราเลยเดินมาขอนอนนที่บ้านปู่ย่าซึ่งไม่ไกลกันเท่าไหร่ ย่าเข้ามากอดแล้วบอกให้อยู่กับท่าน หลังจากนั้นเราก็แทบจะไม่เข้าไปที่บ้านอีกเลย เราคุยกับพ่อแม่น้อยมากและเริ่มไม่อยากคุยกับญาติคนอื่นๆ ด้วย ทุกๆครั้งที่เข้าไปที่บ้านเราจะรู้สึกอยากร้องไห้ ความรู้สึกตอนนั้นวนกลับมาน้ำตามันไหลเราหยุดไม่ได้เลยต้องแอบเดินไปหลังบ้านบ้าง เข้าไปล้างหน้าในห้องน้ำบ้าง หรือเวลาอยุ่ด้วยกันกับญาติๆหลายคนเราจะรู้สึก อึดอัดคำพูดเล็กๆน้อยๆของทุกคนมันส่งผลกับความรู้สึกกับเรามากๆ ทำให้แอบร้องให้ทุกวันที่ต้องเจอพ่อ แม่ และญาติๆ การแอบร้องไห้ระหว่างอ่านหนังสือ ทำการบ้านเป็นเรื่องที่เกิดบ่อยมาก จนเราจบมัธยม แล้วย้ายไปอยู่หอพักคนเดียวพอห่างกันความสัมพันธ์เรากับที่บ้านดีขึ้นเราเริ่มรู้สึกดีขึ้นมากๆ เราไม่ร้องไห้เพราะเรื่องตอนนั้นอีกเลยคิดว่าคงไม่มีอะไร จนเรียนจบกลับมาที่บ้านเราเริ่มมีอาการเเบบเดิมอีกครั้ง แม้ความสัมพันธ์จะดีขึ้น แต่เรารู้สึกแย่มากๆ ทั้งๆที่มีคนในครอบครัวอยู่รอบๆตัว แต่มันเหงามากๆ รู้สึกเหงากว่าตอนออกไปอยู่หอพักคนเดียว ไม่รู้ต้องทำยังไงจริงๆ