หาขุมทรัพย์ ! ไม่ใช่ร้าน “ของมือสอง” แต่เป็น “ของที่ลืมไว้”

กระทู้สนทนา

เจ้าของธุรกิจ สังคมต่างประเทศ โอซาก้า ประเทศญี่ปุ่น ธุรกรรมออนไลน์

ที่นครโอซากา ในญี่ปุ่นมีร้านค้าแห่งหนึ่งจำหน่ายของที่ถูกลืมไว้บนรถไฟและสถานที่ต่าง ๆ เป็นเหมือนแห่งขุมทรัพย์ของผู้นิยมของดี ราคาถูก

ตามกฎหมายของญี่ปุ่นแล้ว ของที่ถูกลืมไว้จะถูกนำส่งไปเก็บไว้ที่สถานีตำรวจเป็นเวลา 3 เดือน และถ้าไม่มีใครแสดงตัวเป็นเจ้าของก็จะถูกนำไปขายทอดตลาดหรือกำจัดทิ้งต่อไป แต่สำหรับชาวโอซากาขึ้นชื่อเรื่องนิยมของดีราคาถูก ทำให้เกิดร้านขายของที่ลืมไว้

ในยุค 1970 บริษัทรถไฟในโอซากาจัดจำหน่ายของที่ผู้คนลืมไว้ในแต่ละปี โดยมีห้างสรรพสินค้าใหญ่นับหน้าที่จัดขาย ได้รับความนิยมจากชาวโอซากาอย่างมาก ผู้คนล้นหลามจนต้องขอให้เจ้าหน้าที่ตำรวจมาช่วยดูแลความปลอดภัย แต่เป็นที่น่าเสียดายว่ากิจกรรมนี้ได้ยุติลงในปี 2012

ใจกลางเมืองโอซากามีร้านแห่งหนึ่งขึ้นป้ายว่า “จำหน่ายของที่ลืมไว้บนรถไฟ” ร้านแห่งนี้ไม่เพียงของที่ผู้คนลืมไว้บนรถไฟเท่านั้น แต่ยังมีขายที่ถูกลืมไว้ตามที่สถานที่ต่าง ๆ ทั่วเมืองโอซากา และไม่มีใครมารับคืน ซึ่งทางร้านได้ไปประมูลซื้อมาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย

ร้านแห่งนี้อาจดูเหมือนกับร้านขายของเก่าที่มีของวางระเกะระกะ แต่ที่นี่คือแหล่งขุมทรัพย์ของหลายคน ของที่มีคนลืมไว้และถูกนำมาขายต่อมากที่สุดก็คือ ร่ม ซึ่งมีมากมายหลายแบบและถูกคัดเลือกแล้วว่ามีสภาพดีใช้งานได้ สนนราคาเริ่มต้นเพียง 50 เยนหรือราว 15 บาทต่อคัน หรือราคาเหมา 10 คัน 300 เยน ในช่วงฤดูฝนขายได้วันละกว่า 1,000 คัน ร้านค้าร้านอาหารหลายแห่งเหมาไปให้ลูกค้าใช้ฟรี ๆ

นอกจากร่มแล้ว ของยอดนิยมอีกอย่างก็คือ พาวเวอร์แบงค์ หูฟัง กระเป๋า ไม้เท้า เสื้อผ้า เครื่องประดับต่างๆ ก็เป็นที่นิยมเช่นเดียวกัน ทางร้านถึงขนาดต้องเช่าโกดังขนาดเท่าสนามฟุตบอลเพื่อเก็บร่มหลายพันคัน และสิ่งของต่าง ๆ ที่ประมูลมาได้

ชาวเมืองโอซากานิยมมาซื้อของที่ร้าน “ของลืมไว้” แห่งนี้ เพราะของต่าง ๆ อยู่ในสภาพที่ใช้งานได้ บางชิ้นเกือบใหม่เอี่ยม แต่มีราคาเพียงแค่ไม่ถึงครึ่งหนึ่งของสินค้าใหม่ ลูกค้าหลายคนบอกว่าของที่นี่บางชิ้นสภาพดีกว่าที่ร้านขายของมือสองทั่วไป เพราะเป็นของที่คนลืมไว้ ไม่ใช่ของที่ใช้จนเบื่อ แล้วเอามาขายต่อ

นอกจากของทั่ว ๆ ไป แล้ว บางครั้งก็มีของที่ไม่น่าเชื่อว่าจะถูกลืมไว้ เช่น รถเข็น ของประดับบ้าน เครื่องดนตรี หรือแม้แต่นาฬิกาและของแบรนด์เนม ลูกค้าต่างบอกว่าเหมือนกับ “มาค้นหาขุมทรัพย์”

ทากาฮาชิ คันจิ เจ้าของร้านระบุว่า ทุกวันนี้การซื้อขายทางออนไลน์ได้รับความนิยมมาก ในไม่ช้าร้านเช่นนี้อาจไม่มีความจำเป็นอีก แต่เจ้าของร้านบอกว่า ร้าน “ของลืมไว้” ไม่เพียงเป็นแหล่งของดีราคาถูก แต่ยังทำให้ของที่ถูกลืมได้มีเจ้าของอีกครั้ง ได้ใช้ประโยชน์อีกครั้ง เป็นการใช้ทรัพยากรอย่างคุ้มค่า

ร้าน “ของลืมไว้” สามารถอยู่ในสังคมญี่ปุ่นได้ก็เพราะนิสัยของชาวญี่ปุ่นที่ไม่เก็บของที่ผู้อื่นทำหายมาเป็นของตัวเอง ขณะเดียวกันก็มีคนที่รู้คุณค่าของ ไม่มองว่าเป็นของที่ถูกทิ้งไร้ค่า เมื่อนิสัย 2 อย่างนี้มาบรรจบพบกัน จึงทำให้ร้าน “ของลืมไว้” ยังคงอยู่ได้ในญี่ปุ่น.