เถียงแม่ไม่ได้ซักที

มันจะเรียกว่าทะเลาะก็ไม่ได้ พูดว่าเถียงก็ไม่เต็มปากอีก เพราะทุกครั้งที่เรากับแม่คุยกันแล้วมีเรื่องเถียงแม่ก็จะพูดก่อนเราก็ฟังน้ะ แต่พอเราจะเถียงหรือพยายามพูดให้แม่เข้าใจเราแม่ก็จะแบบ........เมินอ่ะ กำลังจะพูดแม่ก็หยิบโทรศัพขึ้นมาเล่นไม่ก็ทำอย่างอื่นแทนหรือเดินหนีตลอด เป็นพวกคุณคิดยังไงอ่ะ??
ในหัวคิดแต่คำว่า"เหนื่อยว่ะ ท้อแท้ว่ะ" ชีวิตนี้จะมีซักกี่ครั้งที่แม่ฟังเราพูดอย่างจริงๆจังหรือพยายามที่จะเข้าใจเรา พอนานขึ้นๆเราก็เริ่มไม่อยากคุยกับแม่เพราะคิดว่ายังไงมันก็คงต้องมีการเถียงบ้างแหล่ะ ทุกวันนี้เห็นหน้าแม่แล้วยังเหนื่อยจิตเลยว่าเราควรพูดอะไรดีที่แม่กับเราจะไม่ขัดใจกันมากที่สุด
พอเรามีปัญหาที่อยากพูดแล้วมาเจอหน้าแม่เรายังลังเลเลยว่าควรพูดดีไหม
อีคำพูดที่ว่า"ปรึกษพ่อแม่ได้" มันจริงหรอ? กับแม่เราเนี่ยน้ะ??