บอกหน่อยว่าต้องทำยังไง😭😭
ผมจำได้และยังไม่เคยลืม ตอนเราเด็กๆๆเรางงมากเลยว่าทำไมในรูปมีแต่ของพี่เรา
เราถามแม่ว่ากล้องที่ถ่ายเสียตั้งแต่ตอนไหน แม่บอกว่าเสียตั้งแต่ตอนเราอยู่อนุบาล2 แต่กลับในภาพไม่เคยมีเราสักนิดเลย เราถามเขาว่านี้รูปใครแม่บอกว่ารูปเราแต่มันไม่ใช้รูปของเรามันเป็นรูปของพี่ชายเรา ตอนเราเป็นเด็กเราเลี้ยงดูโดยยายเรา
เราถามยายเราว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่เลี้ยง ยายบอกว่าพ่อกับแม่เองไม่มีเวลา แต่กลับเลี้ยงดูพี่ชายเราได้ อ้อลืมบอกว่าเรากับพี่ชายเราห่างกัน 5ปี พี่ชายเราเป็นคนที่ไม่เอาไหนโมโหง่ายเวลาพ่อแม่ถามบ่นๆๆพี่มันก็จะบ่นพ่อแม่หรือพูดไม่ได้กับพ่อแม่. แต่พ่อกับแม่ไม่เคยที่จะโกรธพี่เรา. แต่เป็นเรากับหน้ามือเป็นหลังมือเลย ที่สำคัญเวลาพี่เราอยากจะได้อะไรพี่เราได้ทุกอย่างที่มันของพ่อกับแม่. ไม่ว่าจะเป็นรถจักรยานยนต์. โทรศัทพ์. เสื้อผ้า รองเท้า โน๊ตบุ๊ค ได้หมดทุกแต่กลับกลายเป็นเรา เราขอซื้อเสื้อ แม่กับพ่อบอกว่าจะเสื้ออีกทำไมในเมื่อเสื้อมีเยอะแล้ว แต่เวลาพี่เราขอเขากลับไม่เคยพูดแบบเราเลย มีแต่ซื้อให้ซื้อให้. แล้วก็รองเท้าก็เหมือนกันเราขอไปแล้วกลับไม่ได้ทั้งที่พี่เรามีรองเท้า10แล้วยังขอให้พ่อกับแม่ซื้ออีก เวลาเงินหายทั้งที่เรารู้ว่าพี่เราเป็นคนเอาแต่เขากลับมาด่าเราตีเราไล้เราออกจากบ้าน แล้วเวลาเรากลับจากโรงเรียนต้องมีสักเรื่องที่เราต้องโดนด่าไม่ก็ต่อย ทั้งที่ดราไม่ได้ทำผิดอะไรเลยแต่พี่เรามันทำผิดแต่ไม่เคยโดนด่าเลย. ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่เราว่าดูอย่างพี่ทำตามแบบพี่ เวลาเราไปโรงเรียนตอนเช้ากับปวดหัว พอถึงบ้านพ่อเราขับรถมาหาที่บ้าน แล้วก็โกดเราด่าเราแล้วยังจะต่อยเราที่หน้าอกเต็มแรง เตะเราเหมือนหมาอ่ะ.เราเคยคิดน่ะว่าเราไม่ใช้ลูกของเขา เขาอาจจะเก็บเรามาเลี้ยงก็ได้ เราเป็นแบบนี้ทั้งแต่เด็กแล้วแต่เราไม่รู้สึกว่าชินอะไร มันยิ่งทำให้เราเครียดเปลี่ยนไปอีกแบบจากคนที่เข้าสังคม มีเพื่อนเยอะ จนเปลี่ยนไปเป็นคนที่ไม่เข้าสังคมไม่มีเพื่อนเยอะ ถึงตอนนี้เราม.6แล้วแต่กลับเป็นแบบเดิม เคยน้อยใจ ร้องให้ทุกคืน เก็บปันหาไว้คนเดียวตลอดเวลา
พ่อกับแม่รักพี่ชายมากกว่าเราอีก??
ผมจำได้และยังไม่เคยลืม ตอนเราเด็กๆๆเรางงมากเลยว่าทำไมในรูปมีแต่ของพี่เรา
เราถามแม่ว่ากล้องที่ถ่ายเสียตั้งแต่ตอนไหน แม่บอกว่าเสียตั้งแต่ตอนเราอยู่อนุบาล2 แต่กลับในภาพไม่เคยมีเราสักนิดเลย เราถามเขาว่านี้รูปใครแม่บอกว่ารูปเราแต่มันไม่ใช้รูปของเรามันเป็นรูปของพี่ชายเรา ตอนเราเป็นเด็กเราเลี้ยงดูโดยยายเรา
เราถามยายเราว่าทำไมพ่อกับแม่ถึงไม่เลี้ยง ยายบอกว่าพ่อกับแม่เองไม่มีเวลา แต่กลับเลี้ยงดูพี่ชายเราได้ อ้อลืมบอกว่าเรากับพี่ชายเราห่างกัน 5ปี พี่ชายเราเป็นคนที่ไม่เอาไหนโมโหง่ายเวลาพ่อแม่ถามบ่นๆๆพี่มันก็จะบ่นพ่อแม่หรือพูดไม่ได้กับพ่อแม่. แต่พ่อกับแม่ไม่เคยที่จะโกรธพี่เรา. แต่เป็นเรากับหน้ามือเป็นหลังมือเลย ที่สำคัญเวลาพี่เราอยากจะได้อะไรพี่เราได้ทุกอย่างที่มันของพ่อกับแม่. ไม่ว่าจะเป็นรถจักรยานยนต์. โทรศัทพ์. เสื้อผ้า รองเท้า โน๊ตบุ๊ค ได้หมดทุกแต่กลับกลายเป็นเรา เราขอซื้อเสื้อ แม่กับพ่อบอกว่าจะเสื้ออีกทำไมในเมื่อเสื้อมีเยอะแล้ว แต่เวลาพี่เราขอเขากลับไม่เคยพูดแบบเราเลย มีแต่ซื้อให้ซื้อให้. แล้วก็รองเท้าก็เหมือนกันเราขอไปแล้วกลับไม่ได้ทั้งที่พี่เรามีรองเท้า10แล้วยังขอให้พ่อกับแม่ซื้ออีก เวลาเงินหายทั้งที่เรารู้ว่าพี่เราเป็นคนเอาแต่เขากลับมาด่าเราตีเราไล้เราออกจากบ้าน แล้วเวลาเรากลับจากโรงเรียนต้องมีสักเรื่องที่เราต้องโดนด่าไม่ก็ต่อย ทั้งที่ดราไม่ได้ทำผิดอะไรเลยแต่พี่เรามันทำผิดแต่ไม่เคยโดนด่าเลย. ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับพี่เราว่าดูอย่างพี่ทำตามแบบพี่ เวลาเราไปโรงเรียนตอนเช้ากับปวดหัว พอถึงบ้านพ่อเราขับรถมาหาที่บ้าน แล้วก็โกดเราด่าเราแล้วยังจะต่อยเราที่หน้าอกเต็มแรง เตะเราเหมือนหมาอ่ะ.เราเคยคิดน่ะว่าเราไม่ใช้ลูกของเขา เขาอาจจะเก็บเรามาเลี้ยงก็ได้ เราเป็นแบบนี้ทั้งแต่เด็กแล้วแต่เราไม่รู้สึกว่าชินอะไร มันยิ่งทำให้เราเครียดเปลี่ยนไปอีกแบบจากคนที่เข้าสังคม มีเพื่อนเยอะ จนเปลี่ยนไปเป็นคนที่ไม่เข้าสังคมไม่มีเพื่อนเยอะ ถึงตอนนี้เราม.6แล้วแต่กลับเป็นแบบเดิม เคยน้อยใจ ร้องให้ทุกคืน เก็บปันหาไว้คนเดียวตลอดเวลา