ชีวิตต้องสู้ อาจจะสิ้นหวังแต่ต้องสู้

ตามหัวข้อเลยค่ะ ต้องสู้ สู้ถึงไหนกันนะ?

เราใช้ชีวิตแบบที่ว่ามีกินก็ดีแค่ไหนแล้ว อยู่ในสังคมที่โดนกล่าวหาว่าใจแตกบ้างหล่ะ นิสัยไม่ดีบ้างหล่ะ ทำไมคนเราชอบดูถูกคนอื่นคะ?  

เราทำงานกับญาติของเรา ซึ่งเขาก็ดีแล้ว
แต่!! เราทำงานเวลาตี5 ถึง 5โมง ได้ค่าแรงวันละ300
แต่!! ถ้าวันไหนเราขายของให้เขาไม่ได้ เราก็จะไม่ได้เงิน หรือได้แค่150บาท

เรามีหนี้สินอยู่จำนวนนึง พอเป็นแบบนี้ เราก็อดมื้อกินมื้อ แถมยังมีอีก1ชีวิตที่ต้องดูแล แย่สุดๆในชีวิต ก็กินน้ำเปล่าทั้งวัน ไม่มีเงินซื้อข้าว กินมาม่า ปวดท้องก็ต้องทำเหมือนไม่เป็นไร เพราะชีวิตนี้ เรารบกวนญาติเรามามากแล้ว

เวลาญาติเราพาไปกินอาหารดีๆในวันที่เราขายของไม่ได้ เราจะโดนแสะตลอด เราไม่อยากไปแล้ว ทนกินมาม่าดีกว่า

ชีวิตเราจะทำอะไรก็ต้องขออณุบญาติก่อนตลอด จนบางครั้งก็เหนื่อย เหนื่อยที่จะพูด เหนื่อยที่จะอยากอยู่

แม่เราอยู่ต่างจังหวัด เวลาที่เราอยากจะไปอยู่กับแม่ เขามักจะถามเสมอว่า ไปจะไปทำอะไร เราขายของตั้งแต่เด็กๆ เราเชืออว่าถ้าเราไป ชีวิตเราจะดีกว่าที่เป็นอยู่

ขายของกับญาติเป็นอะไรที่หนักใจสุดๆต้องคิดว่าวันนี้จะขายได้มั้ย จะมีเงินกินข้าวหรือเปล่า แล้วจะมีเงินซื้อแพมเพิสมั้ย หลายอย่างในหัวสมอง เพื่อนๆคิดว่า เราควรจะอยู่ต่อ หรือควรจะไปได้แล้ว

ถ้าลาวพันทิปมีเรื่องที่แย่กว่านี่ มาเล่าสู่กันฟังก็ได้นะ เป็นกำลังใจให้กัน สู้ต่อ