เวลามีเรื่องไม่สบายใจ เพื่อนๆทำยังไงกันคะ

คือ เช่นเรามีเรื่องไม่สบายใจมากๆและปรึกษาใครไม่ได้ เช่นเป็นเรื่องภายในครอบครัวเราเอง ทะเลาะกัน 2 คน แต่เราไม่อยากเอาเรื่องภายในไปปรึกษาพ่อแม่เรา เพราะเราไม่อยากให้ท่านเครียด เราเลยเลือกปรึกษาเพื่อน แต่การปรึกษาก็ไม่ได้ทำใหจิตใจเราดีขึ้น แต่ความรู้สึกเรากลับลงดิ่งมากกว่าเดิม เพราะเราต้องการแค่กำลังใจ หรือคำปรึกษาดีๆ แต่สิ่งที่ได้รับคือเหมือนโดนซ้ำเติม เหมือนเพื่อนไม่เข้าใจความรู้สึกเรา อาจเพราะเพื่อนไม่ได้อยู่ในสถานการ์ณเดียวกับเราก็ได้ เราเลยเลือกถอยห่างออกมาเอง แบบว่า เหมือนตัวเองไม่มีใครรุ้ ความรู้สึกแบบดิ่งลงเหวมาก เพราะจิตใจตอนนั้นย่ำแยมากเหลือเกิน คือ โดนสามี่อทำร้ายความรู้สึกมามากมาย เช่น โดนไล่ออกจากบ้าน โดนปาข้าวของใส่ ต่อหน้าลูก เราแค่ต้องการกำลังใจดีๆจากเพื่อน ปัญหาตรงนี้เราไม่อยากปรึกษาพ่อแม่เรา เพราะไม่อยากืำให้ท่านไม่ีสบายใจ อีกอย่างผู้ใหญ่ก็จะมองในมุมที่ไม่เหือนเราอยู่แล้ว เราไม่อยากให้เรื่องมันบานปลาย เลยเลือกที่จะปรึกษาเพื่อนเอา แต่คำตอบที่ได้ คือ ก็ทนๆไป งั้นก็ทนๆไป เพราะเราเป็นแม่บ้านคือเลี้ยงลูกอยู่บ้าน ไม่ได้ทำงานอะไร เป็นแม่บ้นเต็มตัว แตเวลาทะเลาะกัน สามีกลับชอบไล่ออกจากบ้าน บางทีมันทำให้ผู้หญิงคนนึง ที่ไม่ได้อยากมาอยู่ในจุดนี้ แต่พอมาวันนึง มีลูก แต่งงานกัน ทุกอย่างเราก็ยอมเปลี่ยน เพื่อน สังคม อิสระต่างๆ การงาน สังคมเพื่อนร่วมงานที่เราเคยมี หน้าที่การงานดีๆของเราเอง ทุกอย่างต้องมาจบลงด้วยการมีลูก ก่อนจะคลอดเราก็ย้ำหนักแน่นกับสามีเราว่า เราต้องการกลับไปทำงานนะ ขออยู่ดูลูกแค่ 3 เดือน เพราะตอนนั้นการงานเรากำลังมั่นคง และเราอยากเลี้ยงดูตัวเองได้แบบ เบี้ยงลูกไปทำงานไปด้วย เพราะเราก็มีค่าใช้จ่ายที่เราต้องเราต้องับผิดชอบกับที่บ้านเราเพราะก่อนหน้านี้ เราก็ดูแลเลี้ยงครอบครัว จนสามีบอกเราว่า เขาขอให้เราอยู่บ้านเลั้ยงลูกอย่างเดียวนะ เขาสขอร้อง ให้เลิกคิดเรื่องออกไปหางานทำ เรื่องเงิน เขาจะรับผิดชอบหาเองดูแลเองทั้งหมด เขารับปากแบบนี้ตั้งแต่ก่อนแต่งงานและหลังคลอด แต่พอลูกเริ่มโตจนเช้าอนุบาล เวลามีปัญหาทะเลาะกัน เขากลับไล่เราออกจากบ้านแบบไม่สนใจใยดี เช่น ไปไหนก้ไป แล้วไปแต่ตัวนะ ลูกไม่ต้องเอาไป คืออะไรเราฟังก็เจ้บปวดหัวใจทุกครั้ง ว่าสิ่งที่คุณรับปากกับเราไว้ก่อนหน้านี้ มันหายไปไหนหมด นี่หรอคำพูดของสามี และ คนเป็นพ่อของลูก มันแย่มาก เราถึงได้เลือกปรึกษาเพื่อ น แต่คำตอบที่ได้จากเพื่อนก็คือ ทนๆไป เราขอแค่กำลังใจดีๆ  พอมันไม่ได้ บอกตรงๆว่า ปกติเราเป็นคนไม่เคยคิดอยากฆ่าตัวตายเลยในหัว แต่ในวันนั้น คือแบบ อยู่ดีๆความรู้สึกก็แบบ อยากตายๆไปซะ ไม่ต้องอยุ๋แล้ว เหมือนไม่มีใครอยู่ข้างเราเลย ทำนองนั้นอะค่ะ ความรู้สึกมันแย่มาก แต่พอมองหน้าลูกที่กำลังหลับและไม่ได้รู้เรื่องราวอะไร  เราก็ร้องไห้แบบ ชนิดที่ว่า ร้องยันเช้า แล้วจู่ๆความคิดก็เปลี่ยนแบบว่า เหมือนตายแล้วได้เกิดใหม่ แบบว่า ช่างมัน ไม่มีใครอยู่เข้าใจเรา เราก็แค่ต้องดึงสติตัวเองกลับมาให้เร็วที่สุดก็แค่นั้น แล้วก็เดินหน้าต่อไปด้วยกำลังใจจากลูก ก็แค่นั้น