เราเป็นซึมเศร้ามาหลายปีแล้วแต่ไม่ได้หนักมาก คือยังสามารถฉุดตัวเองออกมาได้
แต่พอเราเริ่มเข้ามหาลัย อาการเราก็หนักขึ้น เราเริ่มกลายเป็นคนไม่สู้หน้าใคร
เริ่มกลายเป็นคนที่ช้ามาก ไม่มีแรงตลอดเวลา กลายเป็คนผวาคนพลุ่กพล่าน
ไม่คุยกับใคร ร้องไห้ง่ายขึ้น ขี้ตกใจ ตาเลิกลัก
คิดอยากตายตลอดเวลา ไม่อยากหายใจไม่อยากกินไม่อยากเคลื่อนไหว
เราเลยคิดอยากจะลาออก เพราะเราไม่ไหวแล้ว เรากลัวว่าเราจะไม่มีสติทำอะไรไม่คิดไป
เราขอคำปรึกษาจากครอบครัว พวกเขาก็เอาแต่อ้างว่าทำไมไม่ทน
ญาติคนนู้นก็เค้าไม่ได้อยากเรียนแต่เค้าก็เรียนได้ ทำไมเราทำไม่ได้
ไอ้ทำได้มันอาจจะทำได้แต่เราไม่มีความสุขมากๆ สิ่งที่เราเรียนอยู่ทำเราเครียดมาก
ซึ่งมันไม่ดีต่อเราเลยไม่ดีต่อจิตใจ ไม่ดีต่อสิ่งที่เราเป็น
เราเป็นเราไม่ใช่ญาติคนนั้นถามมาทั้งๆที่คำตอบก็อยู่ในประโยค
เรารู้ว่าเราเป็นเหมือนคนในครอบครัวที่สามารถเป็นเสาหลัก
แต่ถ้าเสาหลักนี่จะล้มลงไปล่ะ ทำไมไม่มีใครคิดจะประคอง มีแต่คนคิดที่ยังจะฝืนให้เสานี้
เสาที่อ่อนแอนี่ยังคงค้ำเอาภาระมาแบกไว้ คือไม่รักเราแล้วเหรอ ไม่เห็นใจเราบ้างเหรอเราไม่เป็นตัวเองเลย
เราโทรมมากแทบไม่ไหวในแต่ละวันเครียดลงกระเพาะจะอ้วกตลอดเวลา เราไม่ชอบเลย
เราไม่รู้จะพึ่งใครแล้ว พ่อแม่มาหาบอกว่าทำไมไม่ช่วยพวกเขาเลย เราเองยังช่วยตัวเราเองไม่ได้เลย
จะให้เราไปช่วยใคร คิดว่าเราไม่เสียใจเหรอที่ทำพ่อแม่ผิดหวัง ช่วยเราหน่อยได้ไหมช่วยพาเราออกไปจากจุดนี้
จุดที่เรายืนไม่ไหวแล้ว จะทำยังไงดีให้เราออกไปจากตรงนี้ได้ขอคำปรึกษาหน่อยครับ
เราเป็นซึมเศร้าแต่ไม่มีใครเข้าใจ ขอคำปรึกษาหน่อยคับ
แต่พอเราเริ่มเข้ามหาลัย อาการเราก็หนักขึ้น เราเริ่มกลายเป็นคนไม่สู้หน้าใคร
เริ่มกลายเป็นคนที่ช้ามาก ไม่มีแรงตลอดเวลา กลายเป็คนผวาคนพลุ่กพล่าน
ไม่คุยกับใคร ร้องไห้ง่ายขึ้น ขี้ตกใจ ตาเลิกลัก
คิดอยากตายตลอดเวลา ไม่อยากหายใจไม่อยากกินไม่อยากเคลื่อนไหว
เราเลยคิดอยากจะลาออก เพราะเราไม่ไหวแล้ว เรากลัวว่าเราจะไม่มีสติทำอะไรไม่คิดไป
เราขอคำปรึกษาจากครอบครัว พวกเขาก็เอาแต่อ้างว่าทำไมไม่ทน
ญาติคนนู้นก็เค้าไม่ได้อยากเรียนแต่เค้าก็เรียนได้ ทำไมเราทำไม่ได้
ไอ้ทำได้มันอาจจะทำได้แต่เราไม่มีความสุขมากๆ สิ่งที่เราเรียนอยู่ทำเราเครียดมาก
ซึ่งมันไม่ดีต่อเราเลยไม่ดีต่อจิตใจ ไม่ดีต่อสิ่งที่เราเป็น
เราเป็นเราไม่ใช่ญาติคนนั้นถามมาทั้งๆที่คำตอบก็อยู่ในประโยค
เรารู้ว่าเราเป็นเหมือนคนในครอบครัวที่สามารถเป็นเสาหลัก
แต่ถ้าเสาหลักนี่จะล้มลงไปล่ะ ทำไมไม่มีใครคิดจะประคอง มีแต่คนคิดที่ยังจะฝืนให้เสานี้
เสาที่อ่อนแอนี่ยังคงค้ำเอาภาระมาแบกไว้ คือไม่รักเราแล้วเหรอ ไม่เห็นใจเราบ้างเหรอเราไม่เป็นตัวเองเลย
เราโทรมมากแทบไม่ไหวในแต่ละวันเครียดลงกระเพาะจะอ้วกตลอดเวลา เราไม่ชอบเลย
เราไม่รู้จะพึ่งใครแล้ว พ่อแม่มาหาบอกว่าทำไมไม่ช่วยพวกเขาเลย เราเองยังช่วยตัวเราเองไม่ได้เลย
จะให้เราไปช่วยใคร คิดว่าเราไม่เสียใจเหรอที่ทำพ่อแม่ผิดหวัง ช่วยเราหน่อยได้ไหมช่วยพาเราออกไปจากจุดนี้
จุดที่เรายืนไม่ไหวแล้ว จะทำยังไงดีให้เราออกไปจากตรงนี้ได้ขอคำปรึกษาหน่อยครับ