ผมเผลอไปฟังเพลง สตรอง ของวงMEAN ทำในผมตัดสินใจเขียนถึงเรื่องที่ค้างคาในใจ
เริ่มต้น เราสองคนเคยเรียนมอต้นมาด้วยกัน หลังจากแยกย้ายเราก็บังเอิญกลับมาเจอกันตอนเรียนมหาลัย แต่เราเรียนคนละที่กันนะแค่ทักแชทกันเฉยๆ
พอทักแชทคุยกันได้ซักพักหลังจากนั้นเราก็ได้นัดกันดูหนัง ทีแรกมันก็จะแกร่งๆอะ แต่เพราะเราเคยเป็นคู่ปรับกันมาก่อนเราก็แอบเขิลกันนิดๆ
พอดูหนังจบผมยอมรับนะว่าผมรู้สึกดี หลังจากนั้นผมก็กลับมาเรียนที่ กทม. ผมตัดสินใจคุยกับเธอ คุยเรื่อยๆสามสี่เดือนแรกๆ ก็จะเป็นแนววิชาการแต่พอเข้าเดือนที่ห้าที่หกกลายเป็นมุขควายทะลายโลกเฉยเลย555555
จนกระทั้งเราได้คบกัน ผมดีใจมากๆเลยครับ เธอน่ารักมาก เธอไม่ได้สวยที่สุดแต่เธอน่ารักที่สุดเลย
เราคบกันแรกก็ปรับตัวเข้าหากันยากมาก ทั้งศัพนาม ทั้งเวลา เพราะเราอยู่คนละที่กัน แต่มันก็ตื่นเต้นมาก
เพราะผมรู้สึกถึงคำว่ารักที่รักแบบจริงๆ เราคุยกันทุกวัน เวลาเธองอลเราก็โอ๋เอ๋ บางที่ก็ยอมนั่งรถไป 12ชั่วโมง
เพื่อไปง้อคุณเธอ แล้วก็นั่งรถ 12ชั่วโมงกลับมาเรียน{ความจริงคือ..ซื้อตั๋วรถปุ๊ปคุณเธอดันหายงอลปั๊ปแต่ยังไงก็จะไปง้อ} ผมรักเธอจัง อิอิ
ยิ้งนับวันเธอก็ยิ้งน่ารัก
เราคบกันมาซักพักผมก็....พาไปเจอพ่อและแม่ และบรรดาเพื่อนๆของผม
เธอจะออกแนวขี้อายเลยหาทางออกด้วยการงอลผม[น่าจะ นะ]555555
ผมตั้งใจเรียนเพราะมีเธอเป็นเป้าหมาย คิดไว้ข้างในหัวเต็มไปหมดเลยครับเกี่ยวกับอนาคตของเรา
เพราะผมเรียนไม่ค่อยทันเพื่อน[จบช้าอะนะ แหะๆ] แต่ผมก็วางแพลนชีวิตไว้รอด้วยเช่นกัน
ผมบอกกับเธอว่าตอนผมอายุ 25 ถ้าผมไม่มีอะไรที่มั้นคงกับชีวิตให้เลิกกับผมได้เลยนะ[วัยรุ่นไฟแรงมวกกกก] เธอก็เออออห่อหมกไป55555
รู้สึกความรักเป็นอะไรที่ดีต่อใจกับผู้ชายอย่างผมจัง
พอเวลาผ่านไป จากปี2 ขึ้นปี3 เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน
ผมเปลี่ยนไปเหมือนเราโตขึ้น การเรียนก็หนักขึ้น จุดที่เราโฟกัสก้ชัดเจนขึ้น ผมเลยไม่ได้ง้อเธอเหมือนก่อน
จนทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจแอบระแวงว่าผมมีคนใหม่
ซึ่งผมไม่เคยคิดที่จะทำแบบนั้นเลยอาจเป็นเพราะผมมั้นใจแล้วแหละว่าเธอคือคนๆ ที่ผมอยากอยู่ด้วยตอนแก่
เป็นช่วงเวลาที่ดีจริงๆ ถ้าผมตื่นมาแล้วเจอน่าเธอนอนบูดๆอยู่ ผมจึงแอบเขียนแบบเรือนหอไว้รอ ตอนวาดก็ขอความคิดเห็นเธอบ้าง
เธอก็คงรู้อะแหละว่าเราวาดอะไร เธอก็ดูแอบดีใจนิดๆเหมือนกันนะตอนผมถาม หึ้ย..น่าหยิกแก้ม555555
แต่วันเวลาผ่านไปคำว่าผู้ชายรักจาก 100 ถึง 0 ผู้หญิงรักจาก 0 ถึง 100 มันอาจจะจริงครึ่งนึง
เพราะสำหรับผม ผู้ชายไม่ใช่ความรักหรอกแต่มันคือความใส่ใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ต่างหาก
ผมไม่ได้หมดรักคุณเลย ความรักของผมยังคงมั้นคงเท่าเดิม แต่เราอาจจะเลือกที่จะใส่ใจคุณเฉพาะสิ่งที่จำเป็น
และผมเลือกที่จะมองเป้าหมายใหญ่ขึ้น ที่มีเค้าอยู่ด้วยในวัยที่เราเล่าเรื่องในอดีตในลูกหลานฟังต่างหาก[ผมคิดแบบนี้จริงๆ]
ส่วนเธอเท่าที่ผมเข้าใจเค้าคงอยากให้เราเหมือนเดิม ใส่ใจเหมือนตอนแรกๆ ขอแค่นันเอง
ยิ่งช่วงนั้นที่คุณชาติ สุชาติ มาประกวดเดอะวอยร์ {จะไม่ให้เธอลำบาก ไม่ยอมให้เธอลำบาก}สุดตีนนเลยครับเพลงนี้ จึ๊กเข้ากลางใจเลย55555
แต่ก็ธรรมดาภาษาผู้หญิง เธออยากให้เราสนใจ แต่ยิ้งนานวันเธอก็งอลบ่อยขึ้น เธอก็น่ารักเหมือนเดิม แต่อยู่ๆ เธอก็มีคำเพิ่มเติมยิ้งกว่าการประชด
คือคำว่า "พอ" เลิกกัน" อะไรประมาณนี้แรกๆผมไม่คิดอะไรหลอกครับ เพราะผมรักเธอมาก จีบตั้งครึ่งปีกว่าจะได้เป็นแฟนกัน555555
แต่บอกนานวันใจฉันเริ่มสั่นไหว ภาพในจิตนาการมันค่อยๆจางไปกับคำพวกนั้น มันรู้สึกแย่นะครับ แต่มันพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
แต่สุดท้ายเราก็ตกลงกัน ว่าผมขอเธอไม่พูดคำนี้ได้มั้ย เราก็ตกลงกันด้วยดี หลังจากนั้นเราก็แฮปปี้ดี๊ด้าา ให้คนอิจฉาเล่น55555
แต่พักหลังทางบ้านผมเริ่มแย่ แย่แบบพูดไม่ออกเลยครับ เพลงพี่สุชาติก็หลอนกุจังเลย[ไม่ยอมให้เธอลำบาก]55555
เมื่อก่อนเคยพาเธอนั่งรถยนต์เที่ยว ก็กลายเป็นมอเตอร์ไซร์ จากพาเธอไปร้านดีๆ ก็มากินข้าวแกง เธอก็แซวเราตามภาษา
เราก็ทำตัวฮาๆ ไป แต่ข้างในมันก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันนะ แต่พอหลังจากนั้นการเงินทางบ้านผมแย่ลง แบบแย่มากๆ จนผมรับมือไม่ทัน
ผมเลยตัดสินใจขอห่างจากเธอ แต่ก็นะรักอะ รักมากๆด้วย ห่างกันไม่เกิน3วันเราก็มารักกันเหมือนเดิม 55555
แต่ในใจผมก็มีความรู้สึกผิด ที่ผมให้เธอได้ไม่เท่าเดิม จนเวลาผ่านไปความรู้สึกผิดในใจมันใหญ่ขึ้น
ผมก็เลยทำตัวให้ดูเจ้าชู้ แอ็ดเฟสไปหาสาวๆ กดไลท์สาวๆไปทั่ว เพื่ออยากห่างจากเธอ แต่ผมก็ไม่เคยที่จะทักไปพูดคุยกับใครเลย
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าผมไปเอาตรรกะโง่ๆนี่มาจากไหน แต่มันได้ผล เธอเริ่มระแวงและก็ประชดโดยการบอกเลิกผมเช่นเคย
พอผมได้ยินมันก็เหมือนตอกย้ำอีกครั้งครับ ประจวบกับเรื่องเสียๆหายๆ ของผมตอน ปวช.ที่คุณเพื่อนผู้หวังดีเล่าให้เธอฟังอีก 555555
นานวันเข้า ทะเลาะกันใหญ่ขึ้น บอกเลิกผมเยอะขึ้นผมยอมรับครับว่ารู้สึกเจ็บใจมาก เจ็บใจที่บอกเธอไม่ได้
จนมาถึงจุดๆนึง ผมก็ขับมอไซร์ไปเที่ยวทริปต่างจังหวัดกับเพื่อน แน่นอนครับแชทไม่ได้ และมนุษย์แฟนที่เคารพรักก็งอลมวคคคค
จนการเดินทางของผมมาถึงสถานที่ๆนึง ก็เจอกับกลุ่มสาวๆ จากมออื่น ผมก็รู้สึกเฉยๆ แต่ผู้ชายอะนะมันก็จะมีแบบโชว์เพื่อนหน่อยๆ
ผมว่าผมก็น่าตาอยู่ในเกณมาตรฐาน555555 เลยไปขอเค้าถ่ายรูปด้วย และได้เฟสเค้ามา แต่ก็งั้นๆอะครับคือเราไม่คิดอะไร แค่โชว์พี่โชว์น้อง
จบทริปกลับมาถึง กทม. เราก็ทะเลาะกันเธอได้บอกเลิกผม ทำไมรอบนี้ผมรู้สึกแย่แบบบอกไม่ถูก
ผมจึงประชดเธอโดยเอารูปที่ถ่ายกับสาวคนนั้นขึ้นโปรไฟล์ และทักเธอไป เธอคนนั้นก็เล่นด้วย
มันก็รู้สึกเข้าแก็ปที่ิคิดไว้เนาะ ยอมให้เรา
ดูแย่เหอะ แต่เราก็แอบสะใจกับน้อยใจอะแหละที่เธอบอกเลิกผม
[ผมโครตควายเลยครับอันนี้ยอมรับ]
ผู้หญิงคนนั้นเค้าก็ดีนะแต่ผมก็ขอโทษด้วยที่ผมใช้คุณเป็นเครื่องมือ ซึ่งผมก็ดู
จริงๆนั้นแหละครับ
เขาก็มาหาผมนะถึง กทม.เลยนะเราก็เป็นเจ้าภาพที่ดีพาเขาเที่ยวเท่าที่เราไหว
แต่ทุกครั้งที่เที่ยวมันยิ้มไม่สุด มันสนุกไม่สุด มันไม่สุดเลยซักอย่าง ถึงเขามาหาเราแต่ก็ไม่ได้ร่วงเกินอะไรกันนะ
สุดท้ายผมก็เลิกกับผู้หญิงคนนั้นเพราะไม่อยากรู้สึกผิดไปกว่านี้
พอได้มานั่งคุยกับตัวเอง มันก็พึ่งจะมายอมรับความจริงก็วันนี้แหละ
เพราะในใจเราก็ยังนึกถึงเสียงเรียก คิดถึงกลิ่น คิดถึงความแบ้วบูดกับแก้มบานๆของแกอยู่ ที่เราเคยจุ๊ฟฝันดีอยู่ตลอด
ตอนนี้ก็ยังเป็นห่วงแกอยู่ แอบไปส่องเฟสบ้าง เห็นแกยิ้มได้ เห็นแกมีความสุขขึ้นเราก็รู้สึกดีใจนะ
บางครั้งเราก็เกือบเผลอทักไปหาเหมือนกัน อยากทักไปขอโทษ อยากบอกความจริงแต่ก็ไม่กล้าอะ มันจะดูแบบแค่แก้ตัว
เราคิดว่ามันก็จริงทำไม่ดีกับเค้าไว้อะ พ่อแม่แกคงเห็นและเข้าใจว่าเราทิ้งลูกเค้าไปแบบไม่ใยดี และเราจะมีน่าไปแก้ตัวอีกหรอ
เราอะยอมรับนะ ว่าช่วงแรกเราไม่ยอมรับความจริงเลย ให้เหตุผลกับตัวเองว่าเธอเป็นคนบอกเลิกเราเอง
จนถึงตอนนี้ เรา
รู้สึกไม่ดีเลยอะ รู้สึกผิดหวังกับการกระทำโง่ๆ อยากกลับไปหาเธอนะ
ถ้าเราพร้อมเหมือนเมื่อก่อน เราไม่ได้ดูถูกแกนะM แต่เรามันคาดหวังกับตัวเราเองไว้สูงเกินไป เรากัวเธอลำบาก
มันก็แอบเศร้าข้างในอยู่ลึกๆอะ แบบรู้สึกหมดไฟ ไม่มีกำลังใจทำอะไรซักกะอย่าง เหมือนเป้าหมายชีวิตเรามันหายไปกับแกหวะM
ถ้าแกอยู่ตรงน่า เรามีคำพูดให้แกแค่ว่า เราอะรักแกมากนะเว้ยMเราขอโทดนะที่ทำอะไรควายๆแบบนี้
เรายังเก็บทุกอย่างที่เป็นความทรงจำของเราสองคนไว้ตลอดนะ
แบบแปลนเรือนหอของเราก็เหมือนกัน เราก็เอามาดูเล่นบ้าง แต่ยิ่งดู
ก็ซึมไปเป็นวันเหมือนกัน
ภาพที่คิดมีแกนอนบูดข้างๆมันหายไปอะ แกเข้าใจเราปะ ก็ไม่รู้หลอกว่าวันไหนที่เรากล้าเล่าความจริงอันนี้ให้แกฟัง
มันจะยังทันพอที่จะกลับมาอยู่มั้ย แต่เราแค่อยากบอกความจริง
เรายังรักแกมากเหมือนเดิมนะ แกยังเป็นเด็กบูดสุดที่รักของเราตลอดนะ
เอกขอโทษนะโม เอก
เห็นแก่ตัวหวะ
เราขอโทษนะ[MA E KO]
เริ่มต้น เราสองคนเคยเรียนมอต้นมาด้วยกัน หลังจากแยกย้ายเราก็บังเอิญกลับมาเจอกันตอนเรียนมหาลัย แต่เราเรียนคนละที่กันนะแค่ทักแชทกันเฉยๆ
พอทักแชทคุยกันได้ซักพักหลังจากนั้นเราก็ได้นัดกันดูหนัง ทีแรกมันก็จะแกร่งๆอะ แต่เพราะเราเคยเป็นคู่ปรับกันมาก่อนเราก็แอบเขิลกันนิดๆ
พอดูหนังจบผมยอมรับนะว่าผมรู้สึกดี หลังจากนั้นผมก็กลับมาเรียนที่ กทม. ผมตัดสินใจคุยกับเธอ คุยเรื่อยๆสามสี่เดือนแรกๆ ก็จะเป็นแนววิชาการแต่พอเข้าเดือนที่ห้าที่หกกลายเป็นมุขควายทะลายโลกเฉยเลย555555
จนกระทั้งเราได้คบกัน ผมดีใจมากๆเลยครับ เธอน่ารักมาก เธอไม่ได้สวยที่สุดแต่เธอน่ารักที่สุดเลย
เราคบกันแรกก็ปรับตัวเข้าหากันยากมาก ทั้งศัพนาม ทั้งเวลา เพราะเราอยู่คนละที่กัน แต่มันก็ตื่นเต้นมาก
เพราะผมรู้สึกถึงคำว่ารักที่รักแบบจริงๆ เราคุยกันทุกวัน เวลาเธองอลเราก็โอ๋เอ๋ บางที่ก็ยอมนั่งรถไป 12ชั่วโมง
เพื่อไปง้อคุณเธอ แล้วก็นั่งรถ 12ชั่วโมงกลับมาเรียน{ความจริงคือ..ซื้อตั๋วรถปุ๊ปคุณเธอดันหายงอลปั๊ปแต่ยังไงก็จะไปง้อ} ผมรักเธอจัง อิอิ
ยิ้งนับวันเธอก็ยิ้งน่ารัก
เราคบกันมาซักพักผมก็....พาไปเจอพ่อและแม่ และบรรดาเพื่อนๆของผม
เธอจะออกแนวขี้อายเลยหาทางออกด้วยการงอลผม[น่าจะ นะ]555555
ผมตั้งใจเรียนเพราะมีเธอเป็นเป้าหมาย คิดไว้ข้างในหัวเต็มไปหมดเลยครับเกี่ยวกับอนาคตของเรา
เพราะผมเรียนไม่ค่อยทันเพื่อน[จบช้าอะนะ แหะๆ] แต่ผมก็วางแพลนชีวิตไว้รอด้วยเช่นกัน
ผมบอกกับเธอว่าตอนผมอายุ 25 ถ้าผมไม่มีอะไรที่มั้นคงกับชีวิตให้เลิกกับผมได้เลยนะ[วัยรุ่นไฟแรงมวกกกก] เธอก็เออออห่อหมกไป55555
รู้สึกความรักเป็นอะไรที่ดีต่อใจกับผู้ชายอย่างผมจัง
พอเวลาผ่านไป จากปี2 ขึ้นปี3 เวลาเปลี่ยนคนก็เปลี่ยน
ผมเปลี่ยนไปเหมือนเราโตขึ้น การเรียนก็หนักขึ้น จุดที่เราโฟกัสก้ชัดเจนขึ้น ผมเลยไม่ได้ง้อเธอเหมือนก่อน
จนทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจแอบระแวงว่าผมมีคนใหม่
ซึ่งผมไม่เคยคิดที่จะทำแบบนั้นเลยอาจเป็นเพราะผมมั้นใจแล้วแหละว่าเธอคือคนๆ ที่ผมอยากอยู่ด้วยตอนแก่
เป็นช่วงเวลาที่ดีจริงๆ ถ้าผมตื่นมาแล้วเจอน่าเธอนอนบูดๆอยู่ ผมจึงแอบเขียนแบบเรือนหอไว้รอ ตอนวาดก็ขอความคิดเห็นเธอบ้าง
เธอก็คงรู้อะแหละว่าเราวาดอะไร เธอก็ดูแอบดีใจนิดๆเหมือนกันนะตอนผมถาม หึ้ย..น่าหยิกแก้ม555555
แต่วันเวลาผ่านไปคำว่าผู้ชายรักจาก 100 ถึง 0 ผู้หญิงรักจาก 0 ถึง 100 มันอาจจะจริงครึ่งนึง
เพราะสำหรับผม ผู้ชายไม่ใช่ความรักหรอกแต่มันคือความใส่ใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ต่างหาก
ผมไม่ได้หมดรักคุณเลย ความรักของผมยังคงมั้นคงเท่าเดิม แต่เราอาจจะเลือกที่จะใส่ใจคุณเฉพาะสิ่งที่จำเป็น
และผมเลือกที่จะมองเป้าหมายใหญ่ขึ้น ที่มีเค้าอยู่ด้วยในวัยที่เราเล่าเรื่องในอดีตในลูกหลานฟังต่างหาก[ผมคิดแบบนี้จริงๆ]
ส่วนเธอเท่าที่ผมเข้าใจเค้าคงอยากให้เราเหมือนเดิม ใส่ใจเหมือนตอนแรกๆ ขอแค่นันเอง
ยิ่งช่วงนั้นที่คุณชาติ สุชาติ มาประกวดเดอะวอยร์ {จะไม่ให้เธอลำบาก ไม่ยอมให้เธอลำบาก}สุดตีนนเลยครับเพลงนี้ จึ๊กเข้ากลางใจเลย55555
แต่ก็ธรรมดาภาษาผู้หญิง เธออยากให้เราสนใจ แต่ยิ้งนานวันเธอก็งอลบ่อยขึ้น เธอก็น่ารักเหมือนเดิม แต่อยู่ๆ เธอก็มีคำเพิ่มเติมยิ้งกว่าการประชด
คือคำว่า "พอ" เลิกกัน" อะไรประมาณนี้แรกๆผมไม่คิดอะไรหลอกครับ เพราะผมรักเธอมาก จีบตั้งครึ่งปีกว่าจะได้เป็นแฟนกัน555555
แต่บอกนานวันใจฉันเริ่มสั่นไหว ภาพในจิตนาการมันค่อยๆจางไปกับคำพวกนั้น มันรู้สึกแย่นะครับ แต่มันพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
แต่สุดท้ายเราก็ตกลงกัน ว่าผมขอเธอไม่พูดคำนี้ได้มั้ย เราก็ตกลงกันด้วยดี หลังจากนั้นเราก็แฮปปี้ดี๊ด้าา ให้คนอิจฉาเล่น55555
แต่พักหลังทางบ้านผมเริ่มแย่ แย่แบบพูดไม่ออกเลยครับ เพลงพี่สุชาติก็หลอนกุจังเลย[ไม่ยอมให้เธอลำบาก]55555
เมื่อก่อนเคยพาเธอนั่งรถยนต์เที่ยว ก็กลายเป็นมอเตอร์ไซร์ จากพาเธอไปร้านดีๆ ก็มากินข้าวแกง เธอก็แซวเราตามภาษา
เราก็ทำตัวฮาๆ ไป แต่ข้างในมันก็รู้สึกผิดอยู่เหมือนกันนะ แต่พอหลังจากนั้นการเงินทางบ้านผมแย่ลง แบบแย่มากๆ จนผมรับมือไม่ทัน
ผมเลยตัดสินใจขอห่างจากเธอ แต่ก็นะรักอะ รักมากๆด้วย ห่างกันไม่เกิน3วันเราก็มารักกันเหมือนเดิม 55555
แต่ในใจผมก็มีความรู้สึกผิด ที่ผมให้เธอได้ไม่เท่าเดิม จนเวลาผ่านไปความรู้สึกผิดในใจมันใหญ่ขึ้น
ผมก็เลยทำตัวให้ดูเจ้าชู้ แอ็ดเฟสไปหาสาวๆ กดไลท์สาวๆไปทั่ว เพื่ออยากห่างจากเธอ แต่ผมก็ไม่เคยที่จะทักไปพูดคุยกับใครเลย
ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าผมไปเอาตรรกะโง่ๆนี่มาจากไหน แต่มันได้ผล เธอเริ่มระแวงและก็ประชดโดยการบอกเลิกผมเช่นเคย
พอผมได้ยินมันก็เหมือนตอกย้ำอีกครั้งครับ ประจวบกับเรื่องเสียๆหายๆ ของผมตอน ปวช.ที่คุณเพื่อนผู้หวังดีเล่าให้เธอฟังอีก 555555
นานวันเข้า ทะเลาะกันใหญ่ขึ้น บอกเลิกผมเยอะขึ้นผมยอมรับครับว่ารู้สึกเจ็บใจมาก เจ็บใจที่บอกเธอไม่ได้
จนมาถึงจุดๆนึง ผมก็ขับมอไซร์ไปเที่ยวทริปต่างจังหวัดกับเพื่อน แน่นอนครับแชทไม่ได้ และมนุษย์แฟนที่เคารพรักก็งอลมวคคคค
จนการเดินทางของผมมาถึงสถานที่ๆนึง ก็เจอกับกลุ่มสาวๆ จากมออื่น ผมก็รู้สึกเฉยๆ แต่ผู้ชายอะนะมันก็จะมีแบบโชว์เพื่อนหน่อยๆ
ผมว่าผมก็น่าตาอยู่ในเกณมาตรฐาน555555 เลยไปขอเค้าถ่ายรูปด้วย และได้เฟสเค้ามา แต่ก็งั้นๆอะครับคือเราไม่คิดอะไร แค่โชว์พี่โชว์น้อง
จบทริปกลับมาถึง กทม. เราก็ทะเลาะกันเธอได้บอกเลิกผม ทำไมรอบนี้ผมรู้สึกแย่แบบบอกไม่ถูก
ผมจึงประชดเธอโดยเอารูปที่ถ่ายกับสาวคนนั้นขึ้นโปรไฟล์ และทักเธอไป เธอคนนั้นก็เล่นด้วย
มันก็รู้สึกเข้าแก็ปที่ิคิดไว้เนาะ ยอมให้เรา
[ผมโครตควายเลยครับอันนี้ยอมรับ]
ผู้หญิงคนนั้นเค้าก็ดีนะแต่ผมก็ขอโทษด้วยที่ผมใช้คุณเป็นเครื่องมือ ซึ่งผมก็ดู
เขาก็มาหาผมนะถึง กทม.เลยนะเราก็เป็นเจ้าภาพที่ดีพาเขาเที่ยวเท่าที่เราไหว
แต่ทุกครั้งที่เที่ยวมันยิ้มไม่สุด มันสนุกไม่สุด มันไม่สุดเลยซักอย่าง ถึงเขามาหาเราแต่ก็ไม่ได้ร่วงเกินอะไรกันนะ
สุดท้ายผมก็เลิกกับผู้หญิงคนนั้นเพราะไม่อยากรู้สึกผิดไปกว่านี้
พอได้มานั่งคุยกับตัวเอง มันก็พึ่งจะมายอมรับความจริงก็วันนี้แหละ
เพราะในใจเราก็ยังนึกถึงเสียงเรียก คิดถึงกลิ่น คิดถึงความแบ้วบูดกับแก้มบานๆของแกอยู่ ที่เราเคยจุ๊ฟฝันดีอยู่ตลอด
ตอนนี้ก็ยังเป็นห่วงแกอยู่ แอบไปส่องเฟสบ้าง เห็นแกยิ้มได้ เห็นแกมีความสุขขึ้นเราก็รู้สึกดีใจนะ
บางครั้งเราก็เกือบเผลอทักไปหาเหมือนกัน อยากทักไปขอโทษ อยากบอกความจริงแต่ก็ไม่กล้าอะ มันจะดูแบบแค่แก้ตัว
เราคิดว่ามันก็จริงทำไม่ดีกับเค้าไว้อะ พ่อแม่แกคงเห็นและเข้าใจว่าเราทิ้งลูกเค้าไปแบบไม่ใยดี และเราจะมีน่าไปแก้ตัวอีกหรอ
เราอะยอมรับนะ ว่าช่วงแรกเราไม่ยอมรับความจริงเลย ให้เหตุผลกับตัวเองว่าเธอเป็นคนบอกเลิกเราเอง
จนถึงตอนนี้ เรา
ถ้าเราพร้อมเหมือนเมื่อก่อน เราไม่ได้ดูถูกแกนะM แต่เรามันคาดหวังกับตัวเราเองไว้สูงเกินไป เรากัวเธอลำบาก
มันก็แอบเศร้าข้างในอยู่ลึกๆอะ แบบรู้สึกหมดไฟ ไม่มีกำลังใจทำอะไรซักกะอย่าง เหมือนเป้าหมายชีวิตเรามันหายไปกับแกหวะM
ถ้าแกอยู่ตรงน่า เรามีคำพูดให้แกแค่ว่า เราอะรักแกมากนะเว้ยMเราขอโทดนะที่ทำอะไรควายๆแบบนี้
เรายังเก็บทุกอย่างที่เป็นความทรงจำของเราสองคนไว้ตลอดนะ
แบบแปลนเรือนหอของเราก็เหมือนกัน เราก็เอามาดูเล่นบ้าง แต่ยิ่งดู
ภาพที่คิดมีแกนอนบูดข้างๆมันหายไปอะ แกเข้าใจเราปะ ก็ไม่รู้หลอกว่าวันไหนที่เรากล้าเล่าความจริงอันนี้ให้แกฟัง
มันจะยังทันพอที่จะกลับมาอยู่มั้ย แต่เราแค่อยากบอกความจริง
เรายังรักแกมากเหมือนเดิมนะ แกยังเป็นเด็กบูดสุดที่รักของเราตลอดนะ
เอกขอโทษนะโม เอก