เรื่องของเราเป็นเรื่องเกี่ยวกับเพื่อนสนิท เพื่อนชอบเเกล้งเราล้อเรา เเค่เห็นภารโรงก็บอกว่าลุงเค้าเป็นพ่อเราเเล้ว เราเป็นคนจริงจังเหมือนเเม่เรา เรามักจะคิดมากอยู่เสมอเเต่เพื่อนไม่เคยที่จะรู้ว่าความรู้สึกมันเป็นยังไง เราเป็นคนรักเพื่อนเเต่หึไม่มีใครรู้สันดานที่เเท้จริงของเราหนอกเรานะมีหลายมุม ทั้งร้าย เงียบ ดี มันก็มันจะมาตามอารมณ์เสมอ เเต่เราไม่ชอบเลยอ่ะที่เพื่อนทำเเบบนี้เรารู้สึกไร้ความหมายในกลุ่มเเต่เเม่เราบอกกับเราว่าเพราะเเม่เป็นคนจริงจังเเบบนี้ไงเลย"ไม่มีเพื่อน" เรารักเพื่อนเกินไปใช่มั้ยอ่ะ?!!
รักเพื่อนสนิทเกินไปมั้ย?