สวัสดีคะ เราอายุ17ปี เรื่องเราอาจจะยาวหน่อยเเต่ขอให้อ่านจนจบนะคะเราเครียดมาก เรามีนิสัย ไม่ออกไปเจอผู้คน ไม่พูดไม่จา เฉยชา เฉื่อยช้า เอ๋อๆ ความจำไม่ดี หัวช้า เราเป็นคนที่พูดน้อยตั้งเเต่เด็ก เเต่เริ่มเป็นหนัก ประมาณ ม.4 เหมือนยิ่งโตระดับความเงียบยิ่งเพิ่มมากขึ้น เรื่องนึงเราเครียดเรื่องเพื่อนมากเหมือนเราปรับตัวให้เข้ากับสังคมไม่ได้ จนไม่ไปเรียน3วันพอกลับมาก็ขังตัวเองไม่กินข้าวเลย ไม่คุยกับพ่อเเม่ ร้องไห้ตลอด ตอนนั้นเเบบอ่อนเเอมาก คิดอะไรก็ร้อง จนเราเเอบไปหาหมอจิตเวช หมอก็บอกเราเป็นโรคซึมเศร้า เอายามาให้กินพอกินไป ก็ไม่หายรู้สึกเหมือนเดิม จนเลิกกิน พอเราเลิกกิน เราได้มีโอกาสไปหาเพื่อนที่เราสนิทที่ ตจว คือตอนนั้นเรา พูดมากตลอด ร่าเริง ไม่กังวล พอกลับมา เราก็เปลี่ยนไปเเบบ จากที่ไม่พูดเลยก็พูดมาก จนเพื่อนในกลุ่มเริ่มยอมรับ เเละเราก็คิดได้ว่า ทำไมตอนเเรกกูไม่พูดเเบบนี้ว่ะ ทำไมกูไม่ทักทายเเบบนี้ เหมือนเราคิดได้ พอสักพัก เราก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม เราเป็นเเบบนี้มาสักพัก บางทีก็พูดมาก เป็นระยะ เเต่ถ้าเงียบก็เงียบยิ่งกว่าเดิม คือพ่อเเม่ก็ไม่คุย ญาติต่างๆ ก็หาว่าเราหยิ่ง ไม่มีใครอยากคุยด้วยเพราะอึดอัด ทั้งทีเราอึดอัดกว่าเป็นพันเท่าจนอยากจะหายไปจากโลกนี้ อยากจะเป็นคนเฟรนลี่มีเพื่อนเยอะ อยากพูดเก่ง เเต่สมองมันไม่รู้จะพูดอะไร เราไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรสมองถึงผิดปกติเเบบนี้ เราอยากเป็นเด็กธรรมดาที่ร่าเริง หัวไว เราท้อมากที่เป็นเเบบนี้ถ้าใครอ่านจบเเล้วพอรู้ว่าเราเป็นโรคหรือป่าว หรืออะไรต่างๆช่วยเเนะนำหน่อยนะค่ะ
เราเป็นคนผิดปกติ หรือเป็นโรคอะไรกันเเน่ ขอคำปรึกษาหน่อยคะ