อือ...ยังไงดีล่ะ...วันนี้เรามาขอปล่อยความคิดเรา ความรู้สึกเราตอนนี้หน่อยเถอะ มันเหมือนว่าเราคิดมาตลอดแต่มันก็ไม่กล้าที่จะพูดออกไปโดยตรงๆอ่ะนะ55 เริ่มเลยนะ..^^
หวัดดี ...เราว่าเราเป็นคนที่นิสัยไม่ดีเลยอ่ะ ความคิด การเข้าสังคม มันดูไม่โอเคเท่าไหร่เลย55 เราอายุย่างเข้า16 ปี แต่ทำไมสิ่งที่เราต้องเจอมาตลอด มันดูนานจังนานมากๆ เรามีปัญหาเรื่องเพื่อนบ่อยมากเลยอ่ะ ตั้งแต่ม.ต้น ตอนนี้เราก็อยู่ม.ปลาย มันต้องเจอเหตุการณ์เดิมๆ ซ้ำๆกันตลอด อย่างเช่น เวลาที่เราจะพูดอะไรไปก็ไม่เคยมีคนฟัง ตอนเราพูดดีๆด้วยก็ไม่ฟังหลายๆครั้งเราก็เผลอพูดเสียงแข็งไป พวกมันก็ไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่55 ความคิดเราก็แตกต่างจากเพื่อนด้วยกันอยู่บางครั้งส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นแบบนั้น อาจเป็นเพราะว่าเราอยู่กับครอบครัวที่ไม่สมัยใหม่เท่าไหร่หรอกมั้ง เราอยู่กับปู่ ย่า และ น้า พวกท่านก็ก็มีความคิดติดเก่าๆอยู่อ่ะนะ55 เลยอาจทำให้เราคิดไปแบบนั้นก็ก็ได้มั้ง แต่เรื่องการพูดเนี้ย มีแต่คนบอกเราหลายคนมาแล้วว่าอย่าพูดห้าว พูดให้มันดีๆหน่อย คนฟังเขาไม่ชอบ บางครั้งเราก็คิดว่าจะให้ทำไงล่ะ ที่บ้านย่าเราก็พูดเสียงแบบนี้กับเราบ่อยมากและเหมือนเราจะติดมันไปแล้วด้วย ตอนเราพูดดีๆเขาก็พูดเสีงแข็งใส่เราตลอดเลย เราไม่ชอบเลย เราอยากพูดดีๆ แบบน่ารักๆบ้างก็ได้ แต่ปากเรากับใจเรากลับไม่เคยตรงกันสักครั้ง เราชอบทำตัวเป็นห้าวบ้างเพราะว่าไม่อยากให้คนอื่นมาว่าเราว่าสำออย ก็เพราะเราเคยแบบโดนมองแบบนั้น ได้ยินคนอื่นว่าคนอื่น เราเลยไม่อยากเป็นแบบนั้นเลย เราไม่อยากอ่อนแอ เราไม่อยากเป็นคนที่ขี้เกียจ ฟุ้งซ่าน เราอยากทำตัวให้ดีขึ้นนะ แต่ทำไม ความตั้งใจเรามันมาแค่แป็ปเดียวแล้วก็จากไปล่ะ....
อืม...เราไม่ชอบให้ย่าเราเอาลูกคนอื่นหรือหลานคนอื่นมาพูดแล้วมาเปรียบเทียบใส่เราเลย ถึงท่านจะไม่คิดแบบนั้น แต่การพูดนั้นมันแสดงความหมายออกมาแบบนั้น เราไม่ชอบ พอเราไม่ชอบเราก็พูดเสียงแข็งออกไปบ้าง เรายอมรับว่าเราเป็นคนที่ปากหมา และปากเสียมาก ใจเราร้อน แต่บางครั้งเราก็ทำเป็นไไไไไไไไไไไไไไไไไไไไม่ยินดียินร้ายกับเรื่องอะไรเลย เราอยากมีเพื่อนสักคนที่เป็นเพ่ือนเราจริงๆ เราว่าชีวิตนี้คงไม่เจอหรอกมั้ง ขนาดนี้แล้ว มีเพื่อนเราคนนึงซึ้งเราไม่รู้ว่าเรียกสนิทได้รึป่าว เรารู้จักกันมาเกือบ10ปีแล้วแหนะ55 เคยอยู่ห้องด้วยกันตอนประถมจนถึงมัธยมต้น แต่ถ้าคุยกันบ่อยแบบสุดๆมั้ย ก็ไม่ขนาดนั้นนะ ความคิดเรา และวิสัยทัศน์ไม่ค่อยลงรอยกัะนสักเท่าไหร่ แต่ถ้ามีคนใดสักคนหนึ่งขึ้น อีกคนก็จะลง มันเป็นประมาณนี้ แต่จะว่าสังคมข้างนอกจะไม่เมินเราไปได้ยังไง ขนาดที่บ้านเรา เราพูดอะไรไป คนยังไม่สนใจเลย555 เราพูดอะไรไป เขาก็ว่าแต่เราพูดเรื่องไร้สาระ แต่พอเราพูดไปเรื่องที่มันสำคัญบ้าง เขาก็กลับบอกว่าแล้วทำไมเราถึงไม่พูดล่ะ เราก็เลยคิดวา่า อ้าวว ก็เราพูดไปแล้วเขาไม่ฟังเราเลยสักคน แล้วจะมาโมโหแล้วพูดเสียงแข็งใส่เราทำไมล่ะ... เราไม่ชอบเลย..
อีกอย่าง เราชอบร้องเพลง เราอยากเล่นดนตรี เราชอบวาดรูป เราชอบอ่านนิยาย พอเราจะไปซื้ออะไรเกี่ยวกับของที่เราชอบพวกนี้ทุกครั้ง ก็จะมีคนใดคนหนึ่งบอกว่า ซื้อไปทำไม ไม่มีปะโยชน์ ไปหาซื้อหนังสือเรียนนู้น อ่า..เราก็คิดว่ามันถูกแหละ แต่เราก็อยากได้เราก็เป็นเป็นบ้างนี้...เราเป็นคนที่หัวช้า หัวไม่เร็วเหมือนคนอื่นเค้า เราเลยเรื่ยนไม่เก่ง แต่เราก็อยากได้ด้านใดด้านหนึ่งบ้างก็ดี ยังดีกว่าไม่เป็นอะไรเลย ทุกครั้งที่เราไปเรียนพิเศษ ครูอธิบายยังไงเราก็ไม่ค่อยเข้าใจ พอบางทีเข้าใจแล้วมันก็จะลืมง่าย ครูเลยตั้งให้เป็นสมองปลาทอง555 เราก็อยากคิดเลขให้เร็วเหมือนคนอื่น อ่านแล้วจำบ้าง ไม่ใช่แป็ปก็ลืมแล้ว แต่กลับเรื่องบางเรื่อง คำพูดบางคำพูด ถึงจะผ่านไปสักกี่ปี เราก็ไม่เคยลืมอ่ะ ถึงจะลืมมันก็แค่นิดเดียวแต่มันก็ยังจำได้อยู่ เราได้ยินแต่คำว่าเราโง่ หรืออะไรสาระพัด จนบางครั้งเราก็ไม่กล้าที่จะพูดหรือออกความคิดเห็นอะไรออกไปเลยอ่ะ จนเราก็คิดว่าตัวเองก็คงเ้ป็นแบบนั้นจริงๆอ่ะ พอมีความตั้งใจหน่อย พอคนอื่นพูดมา ความตั้งใจที่เราคิดไว้มันก็หดลงอย่างเร็วเลยย ถ้าคนที่มันไม่เคยเป็นมันก็จะบอกว่า มันไม่เกี่ยวกับคนอื่นหรอกมันเกี่ยวกับตัวเอง ดูคนอื่นเค้าสิเค้ายังทำได้ แล้วทำไมตัวเราเองถึงทำไม่ได้ นั้นคือคำที่เราเจอมาบ่อยๆ.. ตอนน้าเราสอบปู่กับย่ายังให้กำลังใจเลย คำว่า ตั้งใจสอบ ตั้งใจอ่านหนังสือ ในน้ำเสียงที่ดีๆ เรากลับแทบจะไม่ได้มันเลยล่ะ... เราก็แค่อยากได้กำลังใจ บ้างก็เท่านั้นเอง ทำไมถึงเป็นเราที่ตั้งแบกรับอารมณ์คนอื่น ได้ยินความคิดหนักของคนอื่น ได้ยินได้รู้เรื่องที่เราไม่อยากรู้และไม่ควรรู้ด้วยล่ะ มีแต่คนบอกว่าตั้งใจเรียนแล้วหางานดีๆทำจะได้เลี้ยงน้อง พ่อแม่เค้าบลาๆๆๆ เราก็หันหน้าหนีแล้วหัวเราะ เหอะๆ กับคำบอกนั้น เราคิดว่าว่า แค่ตัวเราเองตัอนนี้ยังเอาตัวไม่รอดเลย จะให้ไปเลี้ยงใครได้ อยากจะได้อะไรสักอย่างต้องทำงาน บ้างแล้วก็เก็บเงินซื้อ เรารู้ว่าเราโลภ อยากได้ในสิ่งที่เกินตัวอ่ะ แต่มันก็แทบเป็นของขวัญในวันที่ไม่คนที่จะซื้อให้เราได้ป่ะว่ะ ย่าเราก็บ่นว่า ขี้เกียจทำงานแต่อยากได้นู้อยากได้นี่ เออ...ซี่งมันก็จริงไง55 แต่เราก็ยังทำงานและเก็บเงินซื้อเองอ่ะ แต่ทำไม...เห้อออ ชั่งมันเถอะ...
เราว่าเราเป็นคนที่นิสัยไม่ดีเอาสะเลย เราเป็นคนที่ขี้อิจฉา ใจร้อน ปากหมา ขี้เกียจ ไม่เป็นเด็กดีเอาซะเลยเนอะว่ามั้ยๆ555 ความคิดเรามีอยู่วันนึงเราตื่นขึ้นมา ในหัวเราคิดแค่ว่า เราตื่นมาเพื่ออะไร อ่ะ ไม่มีแรงจูงใจในชีวิตเลย ทั้งเร่องเพ่อนก็แบบเฮ้อออ เรื่องในครอบครัว ทำไมเราต้องมาคิดอะไรเยอะๆแบบนี้ด้วยว่ะ เรามันโคตรไร้สาระเลย โลกแห่งความจริงมันช่างโหดร้ายเนอะว่ามั้ย ในโลกแห่งความฝันเราจะเป็นยังไงก็ได้อ่ะ ไม่มีใครว่า บางวันก็ไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย เราอยากใช้ชีวิตแบบสบายๆไม่ต้องไปคิดถึงใครแล้วก็ไม่ต้องเอาเรื่องคนอื่นมาคิด ในวันที่เรามีปัญหารุมล้อมเข้ามามากมายกลับไม่มีใครเห็นหรือว่าพูดอะไรสักอย่าง ไม่มีใครสนใจ มันเป็นความรู้สึกที่อ้างว้างมากนะเว้ยย แบบไม่มีใครรับฟังความคิดเราจริงๆสักที มีแต่ ขอไปทีอ่ะ...555
เราเบื่อ.. เราอยากอยู่เงียบๆคนเดียวแบบไม่มีใครต้องมารบกวน อยากนั่งวาดรูป อ่านนิยาย อ่านหนังสือ ฟังเพลง เล่นดนตรี ไปวันๆ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้
เราอยากเรียน สถาปัตน์ เค้าก็ว่าเรียนไปทำไม หางานก็หาไม่ได้ อยากเรียนคหกรรม เค้าก็ว่าเรียนไปทำไม ไม่มีความคิดอีกแล้ว อ้าว...ก็เราอยากเรียนพวกแนวนี้นี่ เค้าอยาหให้เราเรียนพยาบาล แต่เราไม่อยากเรียนอะไรที่มันแนวพวกนี้เลย เราเบื่อเราอยู่โรงบาลมาเยอะกว่าอยู่บ้านเราอีก เราไม่ชอบความวุ่นวายแบบนั้น เราไม่สังคมแบบนั้นเลย เราไม่อยากปั้นหน้า พูดในสิ่งที่แบบ ประจบประแจงคนอื่นอะไรมากมายขนาดนี้ เราแค่อยากอยู่เงียยบๆพอ มีแบบพบป่ะ เสียงดังวุ่นวายบ้าง แต่ไม่ต้องตลอดเวลา เราเคยพูดกลับครอบครัวเราว่า ถ้ามีเงินเราอยากไปเรียนเมืองนอก เราอยากไปเรียนที่ญี่ปุ่นก็ได้ หรือ ฝรั่งเศษ อิตาลี ไม่ก็ที่ๆไม่ใช่แถวบ้านเราอ่ะ เราเบื่อ แต่เราจะไปได้ยังไงจะสอบก็ไม่ได้ เพราะ ภาษาเราโง่แบบสุดๆ สุดแบบสุดๆ อ่ะ เราอยากไปเรียนพิเศษพวกนี้แบบจริงๆจังๆเพราะเราอ่านหนังสือได้ไม่เข้าใจ แต่มันก็ติดปัญหาทางการเงินอยู่ดี เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออออออ เราอยากหนีไปให้ไกลสุดๆใช้ชีวิตแบบไม่ต้องพกความวุ่นวายมาให้ปวดหัวอยู่ตลอดตลอด แบบบนั้นก็คงจะดีไม่ใช่น้อยเลยเนอะ..^^
อืม...ขอเล่าแค่นี้ก็แล้วกัน...เราว่าเรื่องของเราไร้สาระมากเลยนะ อนาคต ปัจจุบัน ตอนนี้มัน
โคตรแย่เลยอ่ะ แต่ยังไงเราก็ต้องเดินต่อไปล่ะเนอะ เวลามันไม่สามารถที่จะหยุดเดินหรือคนอื่นสามารถจะมาเข้าใจเราได้หรอก แค่ทำมันไปจะฝืนแค่ไหนก็ทำมันไป จะแย่แค่ไหนก็แค่ทนๆไป
เราอยากฟังความคิดคนอื่นบ้าง ถึงมันจะแรงยังไงเราก็ไม่ว่าหรอก แต่เราแค่อยากรู้
ปล. ถึงตรงนี้เราก็อยากขอบคุณและก็ขอโทษที่มันจะมีบางคำที่เราใส่อารมณืลงไปหน่อย5555
ความคิด ความรู้สึกต่อไปนี้...( ซึ่งไม่รู้ว่าเกี่ยวกันรึป่าว55)
หวัดดี ...เราว่าเราเป็นคนที่นิสัยไม่ดีเลยอ่ะ ความคิด การเข้าสังคม มันดูไม่โอเคเท่าไหร่เลย55 เราอายุย่างเข้า16 ปี แต่ทำไมสิ่งที่เราต้องเจอมาตลอด มันดูนานจังนานมากๆ เรามีปัญหาเรื่องเพื่อนบ่อยมากเลยอ่ะ ตั้งแต่ม.ต้น ตอนนี้เราก็อยู่ม.ปลาย มันต้องเจอเหตุการณ์เดิมๆ ซ้ำๆกันตลอด อย่างเช่น เวลาที่เราจะพูดอะไรไปก็ไม่เคยมีคนฟัง ตอนเราพูดดีๆด้วยก็ไม่ฟังหลายๆครั้งเราก็เผลอพูดเสียงแข็งไป พวกมันก็ไม่ค่อยชอบสักเท่าไหร่55 ความคิดเราก็แตกต่างจากเพื่อนด้วยกันอยู่บางครั้งส่วนใหญ่ก็มักจะเป็นแบบนั้น อาจเป็นเพราะว่าเราอยู่กับครอบครัวที่ไม่สมัยใหม่เท่าไหร่หรอกมั้ง เราอยู่กับปู่ ย่า และ น้า พวกท่านก็ก็มีความคิดติดเก่าๆอยู่อ่ะนะ55 เลยอาจทำให้เราคิดไปแบบนั้นก็ก็ได้มั้ง แต่เรื่องการพูดเนี้ย มีแต่คนบอกเราหลายคนมาแล้วว่าอย่าพูดห้าว พูดให้มันดีๆหน่อย คนฟังเขาไม่ชอบ บางครั้งเราก็คิดว่าจะให้ทำไงล่ะ ที่บ้านย่าเราก็พูดเสียงแบบนี้กับเราบ่อยมากและเหมือนเราจะติดมันไปแล้วด้วย ตอนเราพูดดีๆเขาก็พูดเสีงแข็งใส่เราตลอดเลย เราไม่ชอบเลย เราอยากพูดดีๆ แบบน่ารักๆบ้างก็ได้ แต่ปากเรากับใจเรากลับไม่เคยตรงกันสักครั้ง เราชอบทำตัวเป็นห้าวบ้างเพราะว่าไม่อยากให้คนอื่นมาว่าเราว่าสำออย ก็เพราะเราเคยแบบโดนมองแบบนั้น ได้ยินคนอื่นว่าคนอื่น เราเลยไม่อยากเป็นแบบนั้นเลย เราไม่อยากอ่อนแอ เราไม่อยากเป็นคนที่ขี้เกียจ ฟุ้งซ่าน เราอยากทำตัวให้ดีขึ้นนะ แต่ทำไม ความตั้งใจเรามันมาแค่แป็ปเดียวแล้วก็จากไปล่ะ....
อืม...เราไม่ชอบให้ย่าเราเอาลูกคนอื่นหรือหลานคนอื่นมาพูดแล้วมาเปรียบเทียบใส่เราเลย ถึงท่านจะไม่คิดแบบนั้น แต่การพูดนั้นมันแสดงความหมายออกมาแบบนั้น เราไม่ชอบ พอเราไม่ชอบเราก็พูดเสียงแข็งออกไปบ้าง เรายอมรับว่าเราเป็นคนที่ปากหมา และปากเสียมาก ใจเราร้อน แต่บางครั้งเราก็ทำเป็นไไไไไไไไไไไไไไไไไไไไม่ยินดียินร้ายกับเรื่องอะไรเลย เราอยากมีเพื่อนสักคนที่เป็นเพ่ือนเราจริงๆ เราว่าชีวิตนี้คงไม่เจอหรอกมั้ง ขนาดนี้แล้ว มีเพื่อนเราคนนึงซึ้งเราไม่รู้ว่าเรียกสนิทได้รึป่าว เรารู้จักกันมาเกือบ10ปีแล้วแหนะ55 เคยอยู่ห้องด้วยกันตอนประถมจนถึงมัธยมต้น แต่ถ้าคุยกันบ่อยแบบสุดๆมั้ย ก็ไม่ขนาดนั้นนะ ความคิดเรา และวิสัยทัศน์ไม่ค่อยลงรอยกัะนสักเท่าไหร่ แต่ถ้ามีคนใดสักคนหนึ่งขึ้น อีกคนก็จะลง มันเป็นประมาณนี้ แต่จะว่าสังคมข้างนอกจะไม่เมินเราไปได้ยังไง ขนาดที่บ้านเรา เราพูดอะไรไป คนยังไม่สนใจเลย555 เราพูดอะไรไป เขาก็ว่าแต่เราพูดเรื่องไร้สาระ แต่พอเราพูดไปเรื่องที่มันสำคัญบ้าง เขาก็กลับบอกว่าแล้วทำไมเราถึงไม่พูดล่ะ เราก็เลยคิดวา่า อ้าวว ก็เราพูดไปแล้วเขาไม่ฟังเราเลยสักคน แล้วจะมาโมโหแล้วพูดเสียงแข็งใส่เราทำไมล่ะ... เราไม่ชอบเลย..
อีกอย่าง เราชอบร้องเพลง เราอยากเล่นดนตรี เราชอบวาดรูป เราชอบอ่านนิยาย พอเราจะไปซื้ออะไรเกี่ยวกับของที่เราชอบพวกนี้ทุกครั้ง ก็จะมีคนใดคนหนึ่งบอกว่า ซื้อไปทำไม ไม่มีปะโยชน์ ไปหาซื้อหนังสือเรียนนู้น อ่า..เราก็คิดว่ามันถูกแหละ แต่เราก็อยากได้เราก็เป็นเป็นบ้างนี้...เราเป็นคนที่หัวช้า หัวไม่เร็วเหมือนคนอื่นเค้า เราเลยเรื่ยนไม่เก่ง แต่เราก็อยากได้ด้านใดด้านหนึ่งบ้างก็ดี ยังดีกว่าไม่เป็นอะไรเลย ทุกครั้งที่เราไปเรียนพิเศษ ครูอธิบายยังไงเราก็ไม่ค่อยเข้าใจ พอบางทีเข้าใจแล้วมันก็จะลืมง่าย ครูเลยตั้งให้เป็นสมองปลาทอง555 เราก็อยากคิดเลขให้เร็วเหมือนคนอื่น อ่านแล้วจำบ้าง ไม่ใช่แป็ปก็ลืมแล้ว แต่กลับเรื่องบางเรื่อง คำพูดบางคำพูด ถึงจะผ่านไปสักกี่ปี เราก็ไม่เคยลืมอ่ะ ถึงจะลืมมันก็แค่นิดเดียวแต่มันก็ยังจำได้อยู่ เราได้ยินแต่คำว่าเราโง่ หรืออะไรสาระพัด จนบางครั้งเราก็ไม่กล้าที่จะพูดหรือออกความคิดเห็นอะไรออกไปเลยอ่ะ จนเราก็คิดว่าตัวเองก็คงเ้ป็นแบบนั้นจริงๆอ่ะ พอมีความตั้งใจหน่อย พอคนอื่นพูดมา ความตั้งใจที่เราคิดไว้มันก็หดลงอย่างเร็วเลยย ถ้าคนที่มันไม่เคยเป็นมันก็จะบอกว่า มันไม่เกี่ยวกับคนอื่นหรอกมันเกี่ยวกับตัวเอง ดูคนอื่นเค้าสิเค้ายังทำได้ แล้วทำไมตัวเราเองถึงทำไม่ได้ นั้นคือคำที่เราเจอมาบ่อยๆ.. ตอนน้าเราสอบปู่กับย่ายังให้กำลังใจเลย คำว่า ตั้งใจสอบ ตั้งใจอ่านหนังสือ ในน้ำเสียงที่ดีๆ เรากลับแทบจะไม่ได้มันเลยล่ะ... เราก็แค่อยากได้กำลังใจ บ้างก็เท่านั้นเอง ทำไมถึงเป็นเราที่ตั้งแบกรับอารมณ์คนอื่น ได้ยินความคิดหนักของคนอื่น ได้ยินได้รู้เรื่องที่เราไม่อยากรู้และไม่ควรรู้ด้วยล่ะ มีแต่คนบอกว่าตั้งใจเรียนแล้วหางานดีๆทำจะได้เลี้ยงน้อง พ่อแม่เค้าบลาๆๆๆ เราก็หันหน้าหนีแล้วหัวเราะ เหอะๆ กับคำบอกนั้น เราคิดว่าว่า แค่ตัวเราเองตัอนนี้ยังเอาตัวไม่รอดเลย จะให้ไปเลี้ยงใครได้ อยากจะได้อะไรสักอย่างต้องทำงาน บ้างแล้วก็เก็บเงินซื้อ เรารู้ว่าเราโลภ อยากได้ในสิ่งที่เกินตัวอ่ะ แต่มันก็แทบเป็นของขวัญในวันที่ไม่คนที่จะซื้อให้เราได้ป่ะว่ะ ย่าเราก็บ่นว่า ขี้เกียจทำงานแต่อยากได้นู้อยากได้นี่ เออ...ซี่งมันก็จริงไง55 แต่เราก็ยังทำงานและเก็บเงินซื้อเองอ่ะ แต่ทำไม...เห้อออ ชั่งมันเถอะ...
เราว่าเราเป็นคนที่นิสัยไม่ดีเอาสะเลย เราเป็นคนที่ขี้อิจฉา ใจร้อน ปากหมา ขี้เกียจ ไม่เป็นเด็กดีเอาซะเลยเนอะว่ามั้ยๆ555 ความคิดเรามีอยู่วันนึงเราตื่นขึ้นมา ในหัวเราคิดแค่ว่า เราตื่นมาเพื่ออะไร อ่ะ ไม่มีแรงจูงใจในชีวิตเลย ทั้งเร่องเพ่อนก็แบบเฮ้อออ เรื่องในครอบครัว ทำไมเราต้องมาคิดอะไรเยอะๆแบบนี้ด้วยว่ะ เรามันโคตรไร้สาระเลย โลกแห่งความจริงมันช่างโหดร้ายเนอะว่ามั้ย ในโลกแห่งความฝันเราจะเป็นยังไงก็ได้อ่ะ ไม่มีใครว่า บางวันก็ไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย เราอยากใช้ชีวิตแบบสบายๆไม่ต้องไปคิดถึงใครแล้วก็ไม่ต้องเอาเรื่องคนอื่นมาคิด ในวันที่เรามีปัญหารุมล้อมเข้ามามากมายกลับไม่มีใครเห็นหรือว่าพูดอะไรสักอย่าง ไม่มีใครสนใจ มันเป็นความรู้สึกที่อ้างว้างมากนะเว้ยย แบบไม่มีใครรับฟังความคิดเราจริงๆสักที มีแต่ ขอไปทีอ่ะ...555
เราเบื่อ.. เราอยากอยู่เงียบๆคนเดียวแบบไม่มีใครต้องมารบกวน อยากนั่งวาดรูป อ่านนิยาย อ่านหนังสือ ฟังเพลง เล่นดนตรี ไปวันๆ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้
เราอยากเรียน สถาปัตน์ เค้าก็ว่าเรียนไปทำไม หางานก็หาไม่ได้ อยากเรียนคหกรรม เค้าก็ว่าเรียนไปทำไม ไม่มีความคิดอีกแล้ว อ้าว...ก็เราอยากเรียนพวกแนวนี้นี่ เค้าอยาหให้เราเรียนพยาบาล แต่เราไม่อยากเรียนอะไรที่มันแนวพวกนี้เลย เราเบื่อเราอยู่โรงบาลมาเยอะกว่าอยู่บ้านเราอีก เราไม่ชอบความวุ่นวายแบบนั้น เราไม่สังคมแบบนั้นเลย เราไม่อยากปั้นหน้า พูดในสิ่งที่แบบ ประจบประแจงคนอื่นอะไรมากมายขนาดนี้ เราแค่อยากอยู่เงียยบๆพอ มีแบบพบป่ะ เสียงดังวุ่นวายบ้าง แต่ไม่ต้องตลอดเวลา เราเคยพูดกลับครอบครัวเราว่า ถ้ามีเงินเราอยากไปเรียนเมืองนอก เราอยากไปเรียนที่ญี่ปุ่นก็ได้ หรือ ฝรั่งเศษ อิตาลี ไม่ก็ที่ๆไม่ใช่แถวบ้านเราอ่ะ เราเบื่อ แต่เราจะไปได้ยังไงจะสอบก็ไม่ได้ เพราะ ภาษาเราโง่แบบสุดๆ สุดแบบสุดๆ อ่ะ เราอยากไปเรียนพิเศษพวกนี้แบบจริงๆจังๆเพราะเราอ่านหนังสือได้ไม่เข้าใจ แต่มันก็ติดปัญหาทางการเงินอยู่ดี เฮ้อออออออออออออออออออออออออออออออออ เราอยากหนีไปให้ไกลสุดๆใช้ชีวิตแบบไม่ต้องพกความวุ่นวายมาให้ปวดหัวอยู่ตลอดตลอด แบบบนั้นก็คงจะดีไม่ใช่น้อยเลยเนอะ..^^
อืม...ขอเล่าแค่นี้ก็แล้วกัน...เราว่าเรื่องของเราไร้สาระมากเลยนะ อนาคต ปัจจุบัน ตอนนี้มัน
เราอยากฟังความคิดคนอื่นบ้าง ถึงมันจะแรงยังไงเราก็ไม่ว่าหรอก แต่เราแค่อยากรู้
ปล. ถึงตรงนี้เราก็อยากขอบคุณและก็ขอโทษที่มันจะมีบางคำที่เราใส่อารมณืลงไปหน่อย5555