จัดการกับนิสัยเกลียดโลกของตัวเองกันยังไง

เราไม่ได้เกลียดโลก 100% นะ เรารู้ว่ามันยังพอมีความสดใส มีพลังบวกให้ยึดมั่นก้าวต่อไป
แต่บางครั้งมันมืดไปหมด หงุดหงิด เกลียดทุกอย่าง ทุกคนบนโลก
แล้วชอบเผลอแสดงนิสัยไม่ดีออกมา พูดจาไม่ดี ทำตัวไม่ดี
ทำใส่คนอื่นก็ว่าแย่แล้ว แต่เผลอทำร้ายคนที่รักเราเนี่ยสิ กลับมานั่งเสียใจตลอดแล้วก็แก้อะไรไม่ได้
เพราะเรายับยั้งชั่งใจสติไม่ได้ บางครั้งกับคนที่เขารักเรา
เรายังเผลอเกลียดเขา ในหัวสาปแช่งเขา อยากให้เขาตายๆไปซะ
แต่จริงๆ ก็ไม่ได้ต้องการแบบนั้น เหมือนผีเข้า แต่ยังอยู่ในขั้นที่ไม่บานปลาย
ไม่เคยอาละวาดรุนแรง แค่แสดงอารมณ์ฟึดฟัดใส่ พูดจาเหน็บให้คนฟังเจ็บ

ท้ายที่สุด คนที่เราทำร้ายที่สุดคือตัวเราเอง
เวลามีสติ มานั่งทบทวนสิ่งที่ทำลงไป รู้สึกเสียใจ
รู้สึกเกลียดตัวเองมากกว่าโลกทั้งใบ เกลียดมากๆ ที่เป็นคนแบบนี้
แต่บางวันก็รักตัวเอง แต่ช่วงนี้รำคาญตัวเองมาก
เพราะเป็นแบบนี้เลยรั้งใครในความสัมพันธ์ไม่ได้เลย
เพื่อนก็ทิ้งห่างไปหมด เพิ่งผ่านวันเกิดมา ยังต้องมาตั้งกระทู้ให้คนในพันทิปอวยพรเลย
คือเหงามาก และเกลียดชังตัวเองหนักมาก

มีใครเคยผ่านสถานการณ์แบบนี้บ้าง
มีใครเคยเกลียดตัวเองมากๆ แล้วกลายเป็นคนรักตัวเองบ้าง

เรามองว่า ถ้าคนเรารักตัวเองเป็น เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของตัวเองได้
ทุกอย่างก็จะดีเอง ใจเราจะเข้มแข็ง
แต่ถ้ามีแต่ความเกลียดชัง มันมีแต่พลังลบ มีแต่จะบั่นทอน
ชีวิตคงไม่มีแรงผลักดันให้ก้าวหน้าได้
เรารู้หลักนะ บางวันก็ทำได้ แต่ส่วนใหญ่ทำไม่ได้

เฮ้อ...