เรื่องสืบเนื่องมาจากกระทู้แรกเลยนะคะ ฉันแอบรอคนคนนั้นมาตลอดเลยคะ ตอนนี้ก็ราวๆเกือบ2 ปีแล้ว ผลของการรอคือการไม่กลับมาคะ แถมไม่พอเค้าไม่สนใจฉันเลย... แต่เพราะความหน้าด้านหรือเพราะอะไรไม่รู้ฉันก็ยังรอเค้าอยู่ดี!!!
เริ่มเรื่องเลยนะ ทุกอย่างผ่านไปเร็วมากมากจนทำให้ฉันหายไปและไม่มีตัวตนในชีวิตเค้าเลย ฉันก็พยามแสดงความมีตัวตนบ้างเผื่อเค้าจะยังจำฉันได้ว่าเคยรู้จักกันแต่ก็ไม่เลยคงเป็นเพราะระยะทางที่ไม่สามารถทำให้คน2คนได้เจอกันได้ การรับรู้เรื่องราวของเค้า ฉันจึงรับรู้ได้ในFBเท่านั้น ทรมานจิตมาก จนในวันหนึ่งเค้าประกาศต่อทุกคนในFBว่าเค้าจะบวช ตอนนั้นฉันรู้ข่าวโครตดีใจอ่ะ ฉันหวนคิดถึงวันที่เค้าเคยพูดกับฉันว่าถ้าเค้าบวชเค้าจะบอกฉันและเค้าถามฉันว่าจะมามั้ย ฉันบอกเค้าว่าต่อให้ยุ่งหรืออยู่ไกลแค่ไหนฉันก็จะมา มันเหมือนเป็นคำสัญญาของฉันไปเลย ฉันทักไปอนุโมทนาบุญกับเค้านะ เค้าตอบมาแค่สาธุครับ🙏🙏 เค้าคงจำคำพูดของตัวเองไม่ได้อ่ะที่เคยพูดไว้TTและฉันก็ไม่น่าจำคำพูดพวกนั้นใส่ใจใส่ความรู้สึกตัวเองเลย... ฉันก็ถามเค้านะว่าบวชกี่วัน ผลคือไม่อ่านไม่ตอบจนเข้าวันที่3ของการถามคำถามนี้ ฉันตัดสินใจลบความเป็นเพื่อนกันในFB ของกันละกันคะตอนที่ลบน้ำตาไหลออกมาแบบไม่ต้องบีบเลย ช่วงนั้นพยายามบอกตัวเองว่าต้องลืมต้องไม่คิดถึงต้องไม่สนใจ สรุปทำไม่ได้คะ ฉันแอบเข้าไปคนหารูปที่เพื่อนๆเค้าบางคนเปิดเป็นสาธารณะ จนได้เห็นภาพในงาน และรู้ว่าเค้าน่าจะบวชแล้วไปอยู่วัดไหน ภาระกิจตามใจตัวเองของฉันจึงเกิดขึ้นจากการคาดการของตัวเองทุกอย่าง เริ่มที่ฉันคำนวนวันที่เค้าบวชว่าถ้าข่วงที่ไปฉันไปช่วงเข้าวันที่7ของการบวชแปลว่าอาจจะยังไม่สึก เพราะคิดว่าบวชอย่างน้อยๆต้องซัก9วัน ใช่การคาดเดาของตัวเองล้วนๆ อย่างที่สองฉันพยามหาขอมูลวันที่น่าจะมีความเป็นไปได้ว่าต้องจำวัดอยู่ที่นั้น และวันเดินทางของฉันก็มาถึงฉันเดินทางไปหาเค้าโดยที่มีพี่ที่สนิทอยู่ที่นั้นขับรถพาไป ฉันให้พี่พาไปที่วัดวัดหนึ่งบอกพี่ว่าถ้าไม่ใีค่อยว่ากันแต่ความรู้สึกต้องวัดนี้แน่นอนไปถึงคนเยอะมากอ่ะ เป็นช่วงเค้ามีงานพอดี แม่เจ้าคิดในใจกลับดีม่ะแต่อีกใจก็มาถึงละเห็นสักนิดก็ยังดี ฉันให้พี่ขึ้นศาลาไปดูก่อนสรุปพี่มองไม่เห็นสายตานางสั้น ฉันเลยขึ้นไปเองคะพอขึ้นไปสิ่งแรกที่เห็นก็เค้านั้นแหละคะ นั่งอยู่ตรงที่นั่งของพระสงฆ์เลย ตอนนั้นทั้งดีใจทั้งตกใจว่าฉันมาถูกวัด ฉันมาเจอเค้าแล้ว น้ำตาคลอเลย นั่งทำวัดจนเสร็จทุกอย่างพี่ฉันบอกไปเจอพระให้พระเค้ารู้มั้ยว่าเรามา ฉันเลยพูดไปว่าฉันต้องการมาเพื่อเห็นเค้าไม่ใช้ให้เค้ารับรู้ว่าฉันมา วันนั้นเสร็จทุกอย่างฉันกับมาตั้งสติว่าจะเอาไงต่อพี่ฉันเลยบอกให้อยู่ต่ออีกวันแล้วพรุ่งนี้เตรียมของไปถวายพระด้วย เช้าวันต่อมาฉันซื้อของไปถวายพระตามที่พี่บอกของส่วนมาก็ของที่พระชอบแหละคะ ไปถึงวัดด้วยความมโนของตัวเองเห็นพระยืนอยู่เป็นกลุ่มคิดว่าพระคงมีกิจนิมนต์ไปข้างนอกเลยกระโตกกระตาก ให้พี่รีบเอาของไปถวายให้พระก่อน พี่ฉันไปคนเดียวไปถวายให้ฉัน พี่ฉันบอกว่า...ฝากมาพระถาม...ไหน พี่ฉัน...ที่เรียนด้วยกัน พระตอบอ่อๆ แค่พี่เล่าแต่นี้ฉันกลับมาคิดเลยว่าฉันไม่มีตัวตนสำหรับเค้าจริงๆเป็นแค่คนที่เดินเข้ามาในชีวิตเค้าในช่วงเวลาที่เค้าไม่มีใครจริงๆ ตอนแรกว่าจะกลับเลยเพราะรู้สึกแย่แล้วแต่พี่บอกว่าขึ้นไปทำวัดก่อนเพราะพระต้องขึ้นไปทำวัด ฉันได้แต่อ่าวนี้กูมโนว่าพระจะไปข้างเหรอโถว่ๆๆๆ พอจึ้นไปนั่งไปเรื่อยๆมองพระไปคะบาปกรรมชีวิตมากตอนนั้น อยู่ดีๆน้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว ไหลแบบไม่ต้องสั่ง ในหัวคิดแค่ว่านี้คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่จะได้เจอได้เห็นเค้า ชาตินี้ทั้งชาติคงไม่มีโอกาสได้เจอกันละ จนถึงเวลาที่ทุกอย่างเสร็จพิธีพี่ฉันพูดกับฉันง่าอย่างน้อยๆมาแล้วไปไหว้พระท่านหน่อยมั้ย อย่างน้อยแสดงให้เห็นว่าเราก็มาในเวลาสำคัญของท่านบ้าง ฉันตอบแบบไม่คิดว่าไม่ พี่ฉันบอกไม่ได้ แล้วล่างฉันมารอ ซึ่งตรงกับพระกำลังเดินมาพอดีคะ พระกำลังมองมาแล้วมาเตอฉันพอดีพระตกใจคะ หน้าพระชัดเจนมากว่าตกใจ ฉันไม่กล้าสู้หน้าเลยก้มกราบพระแทนคะ พอเงยหน้าขึ้นพระพระเดินมาถึงตรงหน้าพอดี พระพูดอะไรไม่รู้คะ ตอนนั้นเบอล์ไปหมดเลย เป็นความรู้สึกดับหมดเลย ได้แต่ถามพระไปว่า อะไรนะ แต่ไม่ทันแล้วคะพระเดินกลับกุฎิไปแล้ว พี่เลยบบอกว่าพระถามว่ามาด้วยเหรอ ตอนนั้นน้ำตาเอ่อมากอยากร้องไห้มากแต่กลัวคนมอง กลัวทุกอย่างเลย สิ่งที่ฉันทำในครั้งนี้มันอาจจะดูบาปกรรมนะสำหรับบางคน แต่สำหรับฉันฉันได้ทำตามใจตัวเองในรอบเกือบ2ปี ฉันโอเคกับบาปนี้ถ้ามันไม่เหมาะสม แต่อย่างน้อยถ้าเค้าจำได้ว่าเค้าเคยพูดอะไรไว้กับฉันเค้าจะรู้เลยว่าฉันได้ทำตามที่ฉันพูดและสัญญากับเค้าไว้ทุกอย่างแล้ว ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้มาทำบุญกับพระใหม่ ขอบคุณที่2วันที่ผ่านมาเป็นวันที่ฉันได้ร่วมทำบุญใหญ่ในชีวิต ได้ตื่นเช้ามาวัด และที่สำคัญขอบคุณที่ทำให้ฉันกล้าที่จะทำตามหัวใจตัวเอง ตอนนี้ฉันกลับมาแล้วกลับมาพร้อมความรู้สึกแปลกๆที่คิดว่าไม่มีวันนั้นอีกแล้ววันที่เราจะได้เจอกันคุยกัน เรื่องวันนั้นฉันคงจนจำมันไปตลอด ฉันคงไม่มีทางรู้อะไรเกี่ยวกับเค้าแล้วเพราะความเป็นเพื่อนในFBฉันก็ลบมันไปหมดแล้ว ขอให้เธอโชคดีนะ สมหวังทุกอย่าง ถ้าวันไหนที่เหนื่อยวันไหนที่ท้อไม่เหลือใครเราคนนี้จะยืนอยู่ที่เดิมรอเธอและให้กำลังใจเธอเหมือนเดิมนะคะ😊😊😊
ขอบคุณที่ให้ฉันได้ระบายความรู้สึกนะคะและอาจจะพิมพ์เนอะพิมพ์ยาวและสะกดผิดด้วยยังไงก็ขอโทษนะคะ
ขอบคุณคะ
คุณเคยทำตามใจตัวเองแม้มันไม่มีค่าบ้างมั้ย?
เริ่มเรื่องเลยนะ ทุกอย่างผ่านไปเร็วมากมากจนทำให้ฉันหายไปและไม่มีตัวตนในชีวิตเค้าเลย ฉันก็พยามแสดงความมีตัวตนบ้างเผื่อเค้าจะยังจำฉันได้ว่าเคยรู้จักกันแต่ก็ไม่เลยคงเป็นเพราะระยะทางที่ไม่สามารถทำให้คน2คนได้เจอกันได้ การรับรู้เรื่องราวของเค้า ฉันจึงรับรู้ได้ในFBเท่านั้น ทรมานจิตมาก จนในวันหนึ่งเค้าประกาศต่อทุกคนในFBว่าเค้าจะบวช ตอนนั้นฉันรู้ข่าวโครตดีใจอ่ะ ฉันหวนคิดถึงวันที่เค้าเคยพูดกับฉันว่าถ้าเค้าบวชเค้าจะบอกฉันและเค้าถามฉันว่าจะมามั้ย ฉันบอกเค้าว่าต่อให้ยุ่งหรืออยู่ไกลแค่ไหนฉันก็จะมา มันเหมือนเป็นคำสัญญาของฉันไปเลย ฉันทักไปอนุโมทนาบุญกับเค้านะ เค้าตอบมาแค่สาธุครับ🙏🙏 เค้าคงจำคำพูดของตัวเองไม่ได้อ่ะที่เคยพูดไว้TTและฉันก็ไม่น่าจำคำพูดพวกนั้นใส่ใจใส่ความรู้สึกตัวเองเลย... ฉันก็ถามเค้านะว่าบวชกี่วัน ผลคือไม่อ่านไม่ตอบจนเข้าวันที่3ของการถามคำถามนี้ ฉันตัดสินใจลบความเป็นเพื่อนกันในFB ของกันละกันคะตอนที่ลบน้ำตาไหลออกมาแบบไม่ต้องบีบเลย ช่วงนั้นพยายามบอกตัวเองว่าต้องลืมต้องไม่คิดถึงต้องไม่สนใจ สรุปทำไม่ได้คะ ฉันแอบเข้าไปคนหารูปที่เพื่อนๆเค้าบางคนเปิดเป็นสาธารณะ จนได้เห็นภาพในงาน และรู้ว่าเค้าน่าจะบวชแล้วไปอยู่วัดไหน ภาระกิจตามใจตัวเองของฉันจึงเกิดขึ้นจากการคาดการของตัวเองทุกอย่าง เริ่มที่ฉันคำนวนวันที่เค้าบวชว่าถ้าข่วงที่ไปฉันไปช่วงเข้าวันที่7ของการบวชแปลว่าอาจจะยังไม่สึก เพราะคิดว่าบวชอย่างน้อยๆต้องซัก9วัน ใช่การคาดเดาของตัวเองล้วนๆ อย่างที่สองฉันพยามหาขอมูลวันที่น่าจะมีความเป็นไปได้ว่าต้องจำวัดอยู่ที่นั้น และวันเดินทางของฉันก็มาถึงฉันเดินทางไปหาเค้าโดยที่มีพี่ที่สนิทอยู่ที่นั้นขับรถพาไป ฉันให้พี่พาไปที่วัดวัดหนึ่งบอกพี่ว่าถ้าไม่ใีค่อยว่ากันแต่ความรู้สึกต้องวัดนี้แน่นอนไปถึงคนเยอะมากอ่ะ เป็นช่วงเค้ามีงานพอดี แม่เจ้าคิดในใจกลับดีม่ะแต่อีกใจก็มาถึงละเห็นสักนิดก็ยังดี ฉันให้พี่ขึ้นศาลาไปดูก่อนสรุปพี่มองไม่เห็นสายตานางสั้น ฉันเลยขึ้นไปเองคะพอขึ้นไปสิ่งแรกที่เห็นก็เค้านั้นแหละคะ นั่งอยู่ตรงที่นั่งของพระสงฆ์เลย ตอนนั้นทั้งดีใจทั้งตกใจว่าฉันมาถูกวัด ฉันมาเจอเค้าแล้ว น้ำตาคลอเลย นั่งทำวัดจนเสร็จทุกอย่างพี่ฉันบอกไปเจอพระให้พระเค้ารู้มั้ยว่าเรามา ฉันเลยพูดไปว่าฉันต้องการมาเพื่อเห็นเค้าไม่ใช้ให้เค้ารับรู้ว่าฉันมา วันนั้นเสร็จทุกอย่างฉันกับมาตั้งสติว่าจะเอาไงต่อพี่ฉันเลยบอกให้อยู่ต่ออีกวันแล้วพรุ่งนี้เตรียมของไปถวายพระด้วย เช้าวันต่อมาฉันซื้อของไปถวายพระตามที่พี่บอกของส่วนมาก็ของที่พระชอบแหละคะ ไปถึงวัดด้วยความมโนของตัวเองเห็นพระยืนอยู่เป็นกลุ่มคิดว่าพระคงมีกิจนิมนต์ไปข้างนอกเลยกระโตกกระตาก ให้พี่รีบเอาของไปถวายให้พระก่อน พี่ฉันไปคนเดียวไปถวายให้ฉัน พี่ฉันบอกว่า...ฝากมาพระถาม...ไหน พี่ฉัน...ที่เรียนด้วยกัน พระตอบอ่อๆ แค่พี่เล่าแต่นี้ฉันกลับมาคิดเลยว่าฉันไม่มีตัวตนสำหรับเค้าจริงๆเป็นแค่คนที่เดินเข้ามาในชีวิตเค้าในช่วงเวลาที่เค้าไม่มีใครจริงๆ ตอนแรกว่าจะกลับเลยเพราะรู้สึกแย่แล้วแต่พี่บอกว่าขึ้นไปทำวัดก่อนเพราะพระต้องขึ้นไปทำวัด ฉันได้แต่อ่าวนี้กูมโนว่าพระจะไปข้างเหรอโถว่ๆๆๆ พอจึ้นไปนั่งไปเรื่อยๆมองพระไปคะบาปกรรมชีวิตมากตอนนั้น อยู่ดีๆน้ำตาไหลออกมาอีกแล้ว ไหลแบบไม่ต้องสั่ง ในหัวคิดแค่ว่านี้คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่จะได้เจอได้เห็นเค้า ชาตินี้ทั้งชาติคงไม่มีโอกาสได้เจอกันละ จนถึงเวลาที่ทุกอย่างเสร็จพิธีพี่ฉันพูดกับฉันง่าอย่างน้อยๆมาแล้วไปไหว้พระท่านหน่อยมั้ย อย่างน้อยแสดงให้เห็นว่าเราก็มาในเวลาสำคัญของท่านบ้าง ฉันตอบแบบไม่คิดว่าไม่ พี่ฉันบอกไม่ได้ แล้วล่างฉันมารอ ซึ่งตรงกับพระกำลังเดินมาพอดีคะ พระกำลังมองมาแล้วมาเตอฉันพอดีพระตกใจคะ หน้าพระชัดเจนมากว่าตกใจ ฉันไม่กล้าสู้หน้าเลยก้มกราบพระแทนคะ พอเงยหน้าขึ้นพระพระเดินมาถึงตรงหน้าพอดี พระพูดอะไรไม่รู้คะ ตอนนั้นเบอล์ไปหมดเลย เป็นความรู้สึกดับหมดเลย ได้แต่ถามพระไปว่า อะไรนะ แต่ไม่ทันแล้วคะพระเดินกลับกุฎิไปแล้ว พี่เลยบบอกว่าพระถามว่ามาด้วยเหรอ ตอนนั้นน้ำตาเอ่อมากอยากร้องไห้มากแต่กลัวคนมอง กลัวทุกอย่างเลย สิ่งที่ฉันทำในครั้งนี้มันอาจจะดูบาปกรรมนะสำหรับบางคน แต่สำหรับฉันฉันได้ทำตามใจตัวเองในรอบเกือบ2ปี ฉันโอเคกับบาปนี้ถ้ามันไม่เหมาะสม แต่อย่างน้อยถ้าเค้าจำได้ว่าเค้าเคยพูดอะไรไว้กับฉันเค้าจะรู้เลยว่าฉันได้ทำตามที่ฉันพูดและสัญญากับเค้าไว้ทุกอย่างแล้ว ขอบคุณที่ทำให้ฉันได้มาทำบุญกับพระใหม่ ขอบคุณที่2วันที่ผ่านมาเป็นวันที่ฉันได้ร่วมทำบุญใหญ่ในชีวิต ได้ตื่นเช้ามาวัด และที่สำคัญขอบคุณที่ทำให้ฉันกล้าที่จะทำตามหัวใจตัวเอง ตอนนี้ฉันกลับมาแล้วกลับมาพร้อมความรู้สึกแปลกๆที่คิดว่าไม่มีวันนั้นอีกแล้ววันที่เราจะได้เจอกันคุยกัน เรื่องวันนั้นฉันคงจนจำมันไปตลอด ฉันคงไม่มีทางรู้อะไรเกี่ยวกับเค้าแล้วเพราะความเป็นเพื่อนในFBฉันก็ลบมันไปหมดแล้ว ขอให้เธอโชคดีนะ สมหวังทุกอย่าง ถ้าวันไหนที่เหนื่อยวันไหนที่ท้อไม่เหลือใครเราคนนี้จะยืนอยู่ที่เดิมรอเธอและให้กำลังใจเธอเหมือนเดิมนะคะ😊😊😊
ขอบคุณที่ให้ฉันได้ระบายความรู้สึกนะคะและอาจจะพิมพ์เนอะพิมพ์ยาวและสะกดผิดด้วยยังไงก็ขอโทษนะคะ
ขอบคุณคะ