เข้าเรื่องเลยนะครับ
ย้อนกลับไปประมาณ5-6เดือนก่อน ผมมีแฟนคบกันมาเกือบปี ผมตามใจเขาทุกอย่างทุ่มเทความรักให้ทุกอย่างยอมเขาทุกอย่างยอมเขาทุกเรื่อง ยอมให้เขาทุบตีเวลาทะเลาะ ด่าเจ็บๆแสบๆแรง แลกกับตอนดีกันเขาเป็นนางฟ้าตอนทะเลาะเขาเป็นมารผมทนได้ บางเรื่องผมไม่ผิดผมก็ต้องง้อ คบกันมา เกือบปีเขาง้อผมไม่เกิน10ครั้ง แค่ตอนแรกๆสมัยเขามาจีบผมเท่านั้น คือถ้าอะไรขัดใจเขาหน่อยเขาจะโมโห และเป็นเรื่องทะเลาะขึ้นมาทันที บางครั้งผมต้องง้อเพราะไม่อยากให้เรื่องมันยืดยื้อไปนานๆมันเสียเวลาเอาเวลามาคุยกัน ดีๆไม่ทะเลาะดีกว่า เขาหายไปเป็นวันๆบ้างโดยไม่รู้สึกอะไรผมก็เฝ้ารอโทรศัพท์หวังให้เขาโทรมา หรือตอบไลน์มา จนเข้าสู่ช่วงที่เราต้องเลิกกัน ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมเข้างานกะกลางคืนและเขานอนอยู่หอเล่นเกมอยู่เฉยๆ เขาได้ไปเจอกับผู้ชายคนนึงที่มีแฟนแล้วเช่นกัน เจอกันในเกมตีป้อม(ยี่ห่อลูกอม) H... นั่นแหละ และคุยกันจนชอบกัน แลกไลน์กันและก็คอลคุยกันโดยที่ผมไม่รู้เขาโกหกผมว่านอนแล้ว แต่ไปคอลกับคนนี้ โดยใช้ไลน์อีกแอคเค้าท์นึง จนผู้หญิงที่เป็นแฟน ผช คนนั้นทักมาหาผมว่า "รู้รึเปล่าแฟนนายมาคุยกับแฟนเราอะ" ที่สำคัญคือหมั้นกันแล้วด้วย แต่ไอผชก็ชั่วคนของเราก็ชั่วพอกัน เลยโทษใครไม่ได้นอกจากโทษตัวเองอย่างเคย ผมเลยนัดคุยนัดเจออยากจะเคลีย พอได้คุยเขากลับอยากจะเลิก สุดท้ายผมก็ยอมเลิก ทรมานสุดๆจากวันนั้นถึงวันนี้เหมือนเกิดใหม่ ผมลืมเขาได้แล้วโดยไม่รู้สึกอะไรสักนิด
" ผมจึงให้สัญญากับตัวเองว่า ถ้ามีแฟนจะไม่นอกใจแฟนและถ้าโสดจะไม่คุยกับใครก็แล้วแต่ที่มีแฟนแล้ว ตอนนี้เจ็บและทรมาน แค่ไหน แฟนของคนที่ไปคุยที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรกับด้วย ก็จะเจ็บเท่ากับที่เป็นอยู่ตอนนี้ " ผมเลยยึดตามหลักนี้มาตลอด 5-6เดือนผ่านมา
แต่ปัญหาคือตอนนี้ ..
**** ผมได้คุยกับผู้หญิงคนนึงซึ่งเธอทำงานที่เดียวกับผม เธอเป็นreceptionเขาทักมาคุยกับผม และเราก็ได้คุยกัน จนเกือบจะอาทิตย์เธอได้มาเฉลยกับผมว่า เธอมีแฟนแล้ว ผมก็รู้สึกเฟลๆนะ เหมือนโดนหลอกแต่ อาจจะเพราะเราไม่ถามเอง*.*ก็คุยกันเหมือนไม่มีแฟนอะนึกออกปะ*.* นั่นแหละ ก็คือยอมเป็นชู้นั่นแหละครับ - - จะว่าผมเลวก็ได้ แต่ตอนแรกที่รู้ว่าเขามีแฟนแล้วผมกะว่าจะไม่ตัดขาดแบบเกลียดวะเลิกคุยบาย อะไรแบบนั้นไปเลย กะจะแบบค่อยๆหายๆ ไปค่อยๆถอยไปเป็นแค่คนรู้จักอย่างเคย แต่เพราะหวั่นไหวนั่นแหละเลยปล่อยใจจนมาตอนนี้ ก็ไปเที่ยวดูหนังกินข้าวนอนด้วยกัน(แฟนเขาอยู่ต่างจังหวัด) เขามาทำงานกรุงเทพ หลายครั้งผมพยายามตัดบทระหว่างผมกับเขาในช่วงที่ห่างและไม่ค่อยได้คุยกันว่า "เราพอแค่นี้มั้ย" อะไรต่างๆ เขาก็แสดงเหมือนไม่อยากจบ อยากเป็นกันแบบนี้ต่อไป ผมควรทำยังไง?
ในขณะเดียวกันก็มีผญ อีกคนเข้ามาผมคุยกับเขาไปแต่รู้สึกว่า เราไม่มีค่า กลัวลดคุณค่า กลัวเสียใจ เพราะดูท่าทางเขาก็เยอะเอาการ(คนคุย) กลัวไปเผลอใจเข้าให้จะกลับไปเป็นแบบที่เล่าให้ฟังข้างบนส่ะอีก เป็นลูบ วนๆ แบบนี้
และอีกอย่างคือผมมารู้ได้อย่างนึงจากการมาทำงานที่นี่คือโลกนี้ "
ไม่มีใครซื่อสัตย์กับใครได้100เปอร์เซ็นหรอก ขนาดเรายังไม่สื่อสัตย์กับตัวเองเลย"
เพราะขนาดคนที่ดูรักกับแฟนดีในโซเชียล แต่ลับหลังแฟนก็แอบมาคุยกับผม ให้ผมไปหาไปนอนกอดกัน คือโลกนี้มันไม่มีใครซื่อสัตย์กับใครแล้วใช่มั้ยครับ เมื่อก่อนเคยคิดว่ามีน้อยแต่ตอนนี้ผมว่ามันไม่มีจริงแล้วแหละ
คือผมกลัวอะครับ เพราะรู้สึกตัวเองไม่ดีพอสำหรับใคร รู้สึกไม่หล่อ ไม่รวย ไม่เพอร์เฟค
อยากอยู่คนเดียวยังไงก็ได้ให้มีความสุขให้สตรอง แต่ลึกๆบางอารมก็เหงา อยากมีใครสักคน
แต่ลึกลงไปอีกก็เตือนว่า อยากโง่อีกหรอ อยากเสียใจอีกหรอ อยากนั่งร้องไห้อีกหรอ อยากเป็นบ้าอีกหรอ ยังไม่เข็ดหรอ เป็นหงส์ดีๆไม่ชอบ ชอบไปเป็นขยะ เป็นหมา อีกหรอ
บางครั้งผมก็คิด ถ้าผมพัฒนาตัวเองในเรื่องร่างกายหุ่น และหน้าตา และทุกอย่างให้ดูดี ผมจะCassanova เที่ยวผับตี้กับเพื่อน เดินห้างใช้ชีวิตคนเดียวโสดๆได้ไหม โดยมีแต่แค่คนมาชอบมาจีบ มาคุย แต่ก็ผ่านๆไปจบๆไปใหม่ๆเข้ามา เปลี่ยนๆไปเรื่อยวนๆอยู่แบบนี้ ให้พอสนุก พอมีสีสันในชีวิต แต่ไม่มีแฟนไม่มีใครไม่รู้สึก ไม่หวั่นไหวกับใครทั้งนั้นหรืออะไรที่ผ่านเข้ามา วันไนท์ไปวันๆ ไม่เข้าหาใครก่อนแต่ก็ไม่ปิดกั้นใคร
หรือจะสละทุกอย่าง ไม่ไปออกกำลังกายไม่มีเวลาอ่านหนังสือปล่อยตัวเองไม่มีเวลาดูแลตัวเองทิ้งสาวๆทั้งหมด งดไปเที่ยวกับเพื่อน สละความHot เพื่อจริงจังจริงใจเพียงหนึ่งเดียวกับคนที่คิดว่าใช่ เพื่อให้สุดท้ายกลับไปเป็นหมาไร้ค่า ร้องไห้บ้าบอ เป็นลูบวนไปเช่นเดิมอย่างนี้ไม่รู้จบ ...
ความรู้สึกแบบนี้มันเรียกว่าอะไร ควรจัดการกับความรู้สึกแบบนี้ยังไง?
ย้อนกลับไปประมาณ5-6เดือนก่อน ผมมีแฟนคบกันมาเกือบปี ผมตามใจเขาทุกอย่างทุ่มเทความรักให้ทุกอย่างยอมเขาทุกอย่างยอมเขาทุกเรื่อง ยอมให้เขาทุบตีเวลาทะเลาะ ด่าเจ็บๆแสบๆแรง แลกกับตอนดีกันเขาเป็นนางฟ้าตอนทะเลาะเขาเป็นมารผมทนได้ บางเรื่องผมไม่ผิดผมก็ต้องง้อ คบกันมา เกือบปีเขาง้อผมไม่เกิน10ครั้ง แค่ตอนแรกๆสมัยเขามาจีบผมเท่านั้น คือถ้าอะไรขัดใจเขาหน่อยเขาจะโมโห และเป็นเรื่องทะเลาะขึ้นมาทันที บางครั้งผมต้องง้อเพราะไม่อยากให้เรื่องมันยืดยื้อไปนานๆมันเสียเวลาเอาเวลามาคุยกัน ดีๆไม่ทะเลาะดีกว่า เขาหายไปเป็นวันๆบ้างโดยไม่รู้สึกอะไรผมก็เฝ้ารอโทรศัพท์หวังให้เขาโทรมา หรือตอบไลน์มา จนเข้าสู่ช่วงที่เราต้องเลิกกัน ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ผมเข้างานกะกลางคืนและเขานอนอยู่หอเล่นเกมอยู่เฉยๆ เขาได้ไปเจอกับผู้ชายคนนึงที่มีแฟนแล้วเช่นกัน เจอกันในเกมตีป้อม(ยี่ห่อลูกอม) H... นั่นแหละ และคุยกันจนชอบกัน แลกไลน์กันและก็คอลคุยกันโดยที่ผมไม่รู้เขาโกหกผมว่านอนแล้ว แต่ไปคอลกับคนนี้ โดยใช้ไลน์อีกแอคเค้าท์นึง จนผู้หญิงที่เป็นแฟน ผช คนนั้นทักมาหาผมว่า "รู้รึเปล่าแฟนนายมาคุยกับแฟนเราอะ" ที่สำคัญคือหมั้นกันแล้วด้วย แต่ไอผชก็ชั่วคนของเราก็ชั่วพอกัน เลยโทษใครไม่ได้นอกจากโทษตัวเองอย่างเคย ผมเลยนัดคุยนัดเจออยากจะเคลีย พอได้คุยเขากลับอยากจะเลิก สุดท้ายผมก็ยอมเลิก ทรมานสุดๆจากวันนั้นถึงวันนี้เหมือนเกิดใหม่ ผมลืมเขาได้แล้วโดยไม่รู้สึกอะไรสักนิด
" ผมจึงให้สัญญากับตัวเองว่า ถ้ามีแฟนจะไม่นอกใจแฟนและถ้าโสดจะไม่คุยกับใครก็แล้วแต่ที่มีแฟนแล้ว ตอนนี้เจ็บและทรมาน แค่ไหน แฟนของคนที่ไปคุยที่เขาไม่รู้เรื่องอะไรกับด้วย ก็จะเจ็บเท่ากับที่เป็นอยู่ตอนนี้ " ผมเลยยึดตามหลักนี้มาตลอด 5-6เดือนผ่านมา
แต่ปัญหาคือตอนนี้ ..
**** ผมได้คุยกับผู้หญิงคนนึงซึ่งเธอทำงานที่เดียวกับผม เธอเป็นreceptionเขาทักมาคุยกับผม และเราก็ได้คุยกัน จนเกือบจะอาทิตย์เธอได้มาเฉลยกับผมว่า เธอมีแฟนแล้ว ผมก็รู้สึกเฟลๆนะ เหมือนโดนหลอกแต่ อาจจะเพราะเราไม่ถามเอง*.*ก็คุยกันเหมือนไม่มีแฟนอะนึกออกปะ*.* นั่นแหละ ก็คือยอมเป็นชู้นั่นแหละครับ - - จะว่าผมเลวก็ได้ แต่ตอนแรกที่รู้ว่าเขามีแฟนแล้วผมกะว่าจะไม่ตัดขาดแบบเกลียดวะเลิกคุยบาย อะไรแบบนั้นไปเลย กะจะแบบค่อยๆหายๆ ไปค่อยๆถอยไปเป็นแค่คนรู้จักอย่างเคย แต่เพราะหวั่นไหวนั่นแหละเลยปล่อยใจจนมาตอนนี้ ก็ไปเที่ยวดูหนังกินข้าวนอนด้วยกัน(แฟนเขาอยู่ต่างจังหวัด) เขามาทำงานกรุงเทพ หลายครั้งผมพยายามตัดบทระหว่างผมกับเขาในช่วงที่ห่างและไม่ค่อยได้คุยกันว่า "เราพอแค่นี้มั้ย" อะไรต่างๆ เขาก็แสดงเหมือนไม่อยากจบ อยากเป็นกันแบบนี้ต่อไป ผมควรทำยังไง?
ในขณะเดียวกันก็มีผญ อีกคนเข้ามาผมคุยกับเขาไปแต่รู้สึกว่า เราไม่มีค่า กลัวลดคุณค่า กลัวเสียใจ เพราะดูท่าทางเขาก็เยอะเอาการ(คนคุย) กลัวไปเผลอใจเข้าให้จะกลับไปเป็นแบบที่เล่าให้ฟังข้างบนส่ะอีก เป็นลูบ วนๆ แบบนี้
และอีกอย่างคือผมมารู้ได้อย่างนึงจากการมาทำงานที่นี่คือโลกนี้ "
เพราะขนาดคนที่ดูรักกับแฟนดีในโซเชียล แต่ลับหลังแฟนก็แอบมาคุยกับผม ให้ผมไปหาไปนอนกอดกัน คือโลกนี้มันไม่มีใครซื่อสัตย์กับใครแล้วใช่มั้ยครับ เมื่อก่อนเคยคิดว่ามีน้อยแต่ตอนนี้ผมว่ามันไม่มีจริงแล้วแหละ
คือผมกลัวอะครับ เพราะรู้สึกตัวเองไม่ดีพอสำหรับใคร รู้สึกไม่หล่อ ไม่รวย ไม่เพอร์เฟค
อยากอยู่คนเดียวยังไงก็ได้ให้มีความสุขให้สตรอง แต่ลึกๆบางอารมก็เหงา อยากมีใครสักคน
แต่ลึกลงไปอีกก็เตือนว่า อยากโง่อีกหรอ อยากเสียใจอีกหรอ อยากนั่งร้องไห้อีกหรอ อยากเป็นบ้าอีกหรอ ยังไม่เข็ดหรอ เป็นหงส์ดีๆไม่ชอบ ชอบไปเป็นขยะ เป็นหมา อีกหรอ
บางครั้งผมก็คิด ถ้าผมพัฒนาตัวเองในเรื่องร่างกายหุ่น และหน้าตา และทุกอย่างให้ดูดี ผมจะCassanova เที่ยวผับตี้กับเพื่อน เดินห้างใช้ชีวิตคนเดียวโสดๆได้ไหม โดยมีแต่แค่คนมาชอบมาจีบ มาคุย แต่ก็ผ่านๆไปจบๆไปใหม่ๆเข้ามา เปลี่ยนๆไปเรื่อยวนๆอยู่แบบนี้ ให้พอสนุก พอมีสีสันในชีวิต แต่ไม่มีแฟนไม่มีใครไม่รู้สึก ไม่หวั่นไหวกับใครทั้งนั้นหรืออะไรที่ผ่านเข้ามา วันไนท์ไปวันๆ ไม่เข้าหาใครก่อนแต่ก็ไม่ปิดกั้นใคร
หรือจะสละทุกอย่าง ไม่ไปออกกำลังกายไม่มีเวลาอ่านหนังสือปล่อยตัวเองไม่มีเวลาดูแลตัวเองทิ้งสาวๆทั้งหมด งดไปเที่ยวกับเพื่อน สละความHot เพื่อจริงจังจริงใจเพียงหนึ่งเดียวกับคนที่คิดว่าใช่ เพื่อให้สุดท้ายกลับไปเป็นหมาไร้ค่า ร้องไห้บ้าบอ เป็นลูบวนไปเช่นเดิมอย่างนี้ไม่รู้จบ ...