ผมเห็นหลายคนที่ประหยัดจนเกิดเหตุ หาเงินได้ไม่ค่อยยอมใช้ ตั้งท่าจะเก็บอย่างเดียว กินก็กินอย่างประหยัด ห่อข้าวไปกินที่ทำงานบ้าง กินมาม่าบ้าง เสื้อผ้ามีอยู่สองชุด ใส่เป็นปี ๆ จนซีดแล้วซีดอีก บางทีปกเปื่อยยุ่ยก็ยังใส่อยู่ รองเท้าก็เก่าจนเปื่อยแต่ก็ยังใส่ ไปไหนนั่งแต่รถเมล์ รถไฟฟ้า ไม่เที่ยว ตปท มีแต่เที่ยว ตจว แต่ต้องเฉพาะเวลาบริษัทจัดงานประจำปีแบบไปฟรีไม่ต้องเสียเงิน ทรัพย์สมบัติส่วนตัวมีอยู่ไม่กี่ชิ้น หาความสุขด้วยการดูหนัง ฟังเพลง จาก net นานทีปีหนจะกินพิซซ่าหนึ่งถาดให้รางวัลชีวิตกับตัวเอง เหตุผลคือต้องการเก็บเงินไว้ให้ได้สักล้านหรือหลาย ๆ ล้าน เพื่อไปใช้ชีวิตยามเกษียณ
การใช้ชีวิตแบบนี้มันถูกหรือว่าผิดครับ ส่วนตัวผมไม่รู้ว่าจะมีเงินไปทำไมหลาย ๆ ล้านตอนอายุหกสิบเจ็ดสิบ เพราะคงใช้เงินไม่ค่อยไหวแล้ว ไปเที่ยวต่างประเทศก็คงไม่ค่อยสนุก เดินไม่ค่อยไหว หรือจะซื้อรถ ซื้อบ้าน นาฬิกา เครื่องประดับหรู ๆ ก็ไม่รู้จะมีไปทำไปในตอนอายุปูนนี้แล้ว เพราะมีไปก็ไม่รู้จะไปอวดใครหรือมันก็ไม่มีความหมายกับตัวเราแล้วเพราะเราหลุดออกจากสังคมการทำงานมาแล้ว
การอดออม ตระหนี่ ใช้ชีวิตต่ำกว่ามาตรฐานมาก เพื่อจะได้มีเงินเก็บหลาย ๆ ล้านไว้ใช้ตอนเกษียณ เป็นความคิดที่ถูกหรือผิด
การใช้ชีวิตแบบนี้มันถูกหรือว่าผิดครับ ส่วนตัวผมไม่รู้ว่าจะมีเงินไปทำไมหลาย ๆ ล้านตอนอายุหกสิบเจ็ดสิบ เพราะคงใช้เงินไม่ค่อยไหวแล้ว ไปเที่ยวต่างประเทศก็คงไม่ค่อยสนุก เดินไม่ค่อยไหว หรือจะซื้อรถ ซื้อบ้าน นาฬิกา เครื่องประดับหรู ๆ ก็ไม่รู้จะมีไปทำไปในตอนอายุปูนนี้แล้ว เพราะมีไปก็ไม่รู้จะไปอวดใครหรือมันก็ไม่มีความหมายกับตัวเราแล้วเพราะเราหลุดออกจากสังคมการทำงานมาแล้ว