ไม่รู้ว่าจริงๆตัวเองต้องการจะทำอะไรต่อไปเมื่อโตแล้ว

คือเราไม่รู้ว่าเราชอบหรือถนัดอะไร ปัจจุบันตอนนี้เรียนอยู่ม.4ค่ะ เรียนสายศิลป์-ญี่ปุ่น ตอนนี้ความรู้สึกเหมือนแค่มานั่งเรียนไปวันๆส่งงานทำงานไปวันๆ แล้วช่วงเวลาที่ถึงคาบญี่ปุ่นแล้วเราต้องมานั่งเรียนเรารู้สึกเบื่อหน่ายแล้วสิ่งที่ครูสอนก็ไม่เข้าสมองเลย ต่างกับเพื่อนคนอื่นของเราที่เก่งญี่ปุ่นซึ่งเป็นวิชาหลักของสายตัวเองด้วย ช่วงแรกๆที่เริ่มเปิดเทอมแล้วเรียนญี่ปุ่นเรารู้สึกตื่นเต้นแล้วรู้สึกว่ามันแปลกใหม่มากค่ะ เพราะตอนม.ต้นไม่เคยเรียนภาษาอื่นนอกจากภาษาอังกฤษ พอช่วงกำลังจะขึ้นม.4 แล้วต้องเลือกว่าจะเข้าสายไหน เรากลับมีความมุ่งมั่นตั้งใจว่าจะเข้าญี่ปุ่นให้ได้ เพียงเพราะเหตุผลว่า เรามีความฝันว่าเราอยากไปเที่ยวที่ญี่ปุ่น ตอนเด็กๆเราชอบดูพวกการ์ตูนอนิเมะของญี่ปุ่นกับการคอสเพลย์ของญี่ปุ่นมากค่ะ เลยทำให้เราอยากเข้าญี่ปุ่น พอได้มานั่งเรียนจริงๆแล้ว เรารู้สึกถดถอยมากค่ะรู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่าเพื่อนคนอื่นในห้องมาก รู้สึกว่าคนอื่นเก่งกว่า รู้สึกเหมือนที่ตรงนี้มันจะไม่ใช่ของเราหรือเปล่า เหมือนว่าเราเลือกทางเดินของชีวิตตัวเองผิดยังไงก็ไม่รู้ เราไม่ได้รู้สึกอยากเรียนหรือรู้สึกสนุกเหมือนตอนแรกๆแล้ว แล้วอีกอย่างคือเราเรียนไม่รู้เรื่องด้วย เหมือนไม่มีอะไรมาเป็นแรงจูงใจให้อยากเรียนสายนี้ต่อ เราคิดอนาคตของเราไม่ออกเลยจริงๆว่าถ้าเราจบไปแล้วเราจะได้อะไรกลับมาบ้าง หรือว่าเราจะไม่ได้อะไรเลย แล้วเวลาที่เราเสียไป3ปีล่ะ แล้วแบบนี้เราจะต่อคณะอะไรได้บ้างในเมื่อเราไม่เก่งไม่ถนัดอะไรเลย เราไม่รู้ทางของตัวเองจริงๆ เวลาที่เพื่อนถามว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร เราก็ตอบไม่ได้จริงๆ มีแต่คำตอบเดิมๆที่ให้เพื่อนไปคือ ไม่รู้สิ ยังไม่รู้เลย แต่ก็มีคนบอกว่ามันคงยังไม่ถึงเวลาแหละมั้ง เดี๋ยวถึงเวลาก็คงรู้เองแหละว่าเราชอบหรือถนัดอะไร แต่ถ้าพอถึงเวลานั้นแล้วเรายังไม่รู้ล่ะคะจะทำยังไงดี มีบางสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกเหมือนว่าเราถนัดแต่ก็แค่เหมือนค่ะ คือการวาดรูป มันทำให้เรารู้สึกถนัดแล้วก็รู้สึกชอบไปในเวลาเดียวกัน แต่ก็แค่เหมือนจริงๆค่ะ มันรู้สึกว่าเราถนัดแล้วก็ชอบแบบนี้ไม่สุดจริงๆค่ะ บางทีเราสับสนกับตัวเองว่าจริงๆแล้วเราต้องการอะไรกันแน่ สิ่งที่ตอนแรกเราคิดว่าใช่แต่จริงๆแล้วมันกลับไม่ใช่ซะงั้น คือเราควรทำยังไงดีคะเราอยากหาทางของตัวเองให้เจอสักที เพราะอยู่แบบนี้คงไม่มีความสุขเท่าไหร่ค่ะ