แบบนีเรียกว่า "โลกส่วนตัวสูง" หรือเปล่าครับ

ให้ทำงานหนักแค่ไหนก็ได้ แต่ขอให้มีเวลาส่วนตัวที่ได้อยู่คนเดียว

เวลาเหนื่อยๆ มักไม่อยากพูดกับใคร จะพยักหน้าให้แทน

ไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัว อยากบอกเดี๋ยวบอกเอง

ไม่ชอบทำงานที่ต้องประสานงานกับคนเยอะๆ เช่น งานบริการ

ไม่ใช่คนเฟรนด์ลี่ ค่อนข้างเลือกคบเพื่อน เราจะมีเพื่อนที่สนิท ไว้ใจ เล่าได้ทุกเรื่อง อยู่ไม่กี่คน

สมมุติ งานประจำที่ทำอยู่และได้เงินดี แต่ผมไม่สบายใจ ผมก็ไม่เอาครับ
ยอมทิ้งเงิน เพื่อความสุข ความสบายใจของตนเอง ยอมทำงานที่ได้น้อยกว่า แต่ตัวเราสบายใจ

ตัวผมจะยึดความสบายใจของตัวเองเป็นหลัก อันไหนที่ไม่สบายใจ แปลว่ามันเริ่มไม่โอแล้ว

- บางทีรอวินมอไซค์นาน ผมก็เลือกเดินเข้าบ้าน (บ้านไกล 5-6 กม.) ขี้เกียจรอ
- อยากไปเที่ยวสงกรานต์ แต่เพื่อนไม่ว่างสักคน ผมก็ไปมันคนเดียว ซื้อปื่นฉีดน้ำเล็กๆ เดินฉีดอยู่คนเดียว
- สมมุติมีแพลน จะซื้ออะไร ต่อให้ดึกแค่ไหน ก็ต้องไปให้ได้  (ถ้าร้านยังเปิดอยู่นะ)

มันเรียกว่าโลกส่วนตัวสูงหรือเปล่าครับ หรือว่าผมเป็นบ้ากันแน่ 5555