ใกล้ถึงวันแม่แล้วมาแชร์ความรู้สึกของคนที่เป็นแม่และลูกในเวลาเดียวกันค่ะ

  ต้องบอกก่อนว่าเป็นกระทู้แรกของเราถ้าผิดพลาดตรงไหนหรือใช้คำไม่เหมาะสมต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ  อาจจะยาวหน่อยแต่ถ้าใครอ่านจบจะขอบคุณมากเลยค่ะ ตามหัวข้อเลยค่ะ ปัจจุบันเราเป็นทั้งแม่และลูกแต่ก็ยังมีปมลึกๆอยู่ในใจซึ่งปัจจุบันก็ยังไม่รู้ว่ามันคือปมอะไร(อย่าด่านะคะ pleaseๆๆๆ) ขอพูดถึงหน้าที่ของลูกก่อนแล้วกันเรามีพี่น้อง 4 ผู้หญิงทั้งหมดคนเราเป็นคนที่ 2 ตอนเด็กชอบคิดว่าแม่ไม่รักด้วยเหตุผลหลายๆอย่าง เช่น เราหน้าตาไม่สวยไม่มี ผช มาจีบแตกต่างจากพี่สาวเราที่หน้าตาสวยน่ารักมี ผช มาจีบและชอบซื้อของมาฝากแม่ แม่ก็ชอบ อีกอย่างคือเราหน้าตาคล้ายพ่อมาก อ่อลืมบอกไปค่ะ พ่อกับแม่เลิกกันตั้งแต่น้องคนที่ 3 พิ่งหัดเดิน พ่อมาทำงาน กทม แล้วติดผู้หญิงก็เลยทิ้งแม่และลูกทั้ง 3 คนอย่างเลือดเย็น เด๋วจะกลับมาเล่านะคะว่าน้องคนที่ 4 มาได้ยังไง ตอนพ่อทิ้งไปเราอยู่ ป1 แต่ก็พอจำความได้บ้างซึ่งจำได้ว่าลำบากมากกกกกกกกก  กอไก่ล้านตูว จำได้ว่าไข่ 1 ใบพวกเราต้องแบ่งกันกินให้ได้ในเวลาพักเที่ยงที่ รร. สมัยก่อนที่ รร.ไม่มีอาหารกลางฟรีเนอะ บางวันน้องสาวพักเที่ยงก่อนนางก็กินไปค่อนใบและเหลือไข่นิดเดียว พี่สาวก็จะเสียสละให้เรากิน พี่ไม่กินรู้สึกรักพี่มากนะตอนนั้น เสียสละไม่กันข้าวกลางวันบ่อยจนเป็นโรคกระเพาะ ตอนนั้นสงสารแม่มากต้องทำงานทุกอย่าง ก่อสร้าง หิ้วปูน เลี้ยงลูกคนเดียว 3 คน ไม่ใช่เรื่องง่ายนะบอกเลย เลี้ยงลูกคนเดียวก็ไม่ง่าย แม่เครียดมากทั้งเสียใจที่พ่อมาทิ้งไปและต้องทำงานหนักเพื่อหาเงินมาเลี้ยงพวกเราทั้งสาม อ่ะสงสัยกันใช่ไหมว่าน้องคนที่ 4 มาได้ไง น้องคนที่ 4 นี้คนละพ่อกับพวกเราค่ะ ใช่ค่ะแม่แต่งงานใหม่และมีลูกอีกก็เป็นผู้หญิงนะคะ เราเห็นแม่ลำบากมากภาพที่แม่ทำงานรับจ้างแบกปูนก่อสร้างยังติดตาเราอยู่เลย เราโตขึ้นก็คิดว่าไม่อยากให้แม่ลำบากแล้ว เราก็เลยเป็นเด็กที่ไม่เกเร ตั้งใจเรียนมาก ส่งตัวเองเรียนจนจบ ปริญญาตรีโดยไม่ขอเงินแม่สักบาท (อาศัยกู้ กยศ 555) ตอนนี้กำลังผ่อนคืนอยู๋ค่ะ ตอนที่ยังไม่แต่งงานก็คิดอย่างเดียวเลยว่าจะทำทุกอย่างเพื่อแม่คนเดียว อยากให้แม่รักเรา อยากให้แม่ชื่นชมเรา ปัจจุบันสร้างบ้านที่ ตจว ให้แม่อยู่ แต่ก็ยังคิดว่าแม่ยังไม่พอใจอยู่ดีแต่ก็ไม่กล้าถามว่าอยากได้ไรอีกไหม เราพร้อมหาให้หมดนะ วันแม่ก็อยากบอกรักแม่แต่คิดจะพูดมันพูดไม่ออกอ่ะ พอจะพูดน้ำตามันก็จะไหลมาก่อนแล้วก็ไม่ได้พูด จริงๆไม่ควรทำตามนะคะ ถ้าทุกคนรักแม่อยากบอกรักก็บอกไปเถอะค่ะ ไม่รู้ว่าแม่จะอยู่กับเราได้ถึงเมื่อไหร่ เราเองก็จะพยายามรวบรวมความกล้าต้องมีสักครั้งที่ทำได้(บอกคนอื่นแต่ตัวเองทำไม่ได้) ร่ายซะยาวยังไม่ได้พูดถึงเรื่องลูกเลย เดี๋ยวค่อยมาต่อรอบหน้านะคะ ขอบคุณทุกคนที่อ่านค่ะ