มันคือความสุขได้ใช่มั้ย

อยากมาเล่าความเป็นมาของชีวิตตั้งเเต่เด็กจนโต ตั้งเเต่เกิดเราจำไม่ได้ว่าเราเคยเห็นห้าพ่อรึเปล่า เเต่พ่อจำความได้ก็รู้ว่าพอไม่อยู่กับเราเเล้วพ่อแม่หย่ากัน แม่มีพ่อใหม่ตอนนั้นเราอยู่อนุบาล3ที่เริ่มจำความเป็นอยู่ของตัวเอง เราเรียนในเมืองเเต่เสาร์อาทิต์ต้องกลับไปอยู่กับทวดเเละป้าแม่บอกว่าท่านเลี้ยงเรามาตั้งเเต่เกิด พอเราอยู่ป.1แม่ก็ได้ย้ายไปอยู่กับพ่อใหม่ที่บ้านเกิดพ่อ เรามีน้อง2คนเเม่ไม่ค่อยส่งเงินมาให้เพราะต้องเลี้ยงน้อง ทางนี้ก็ไม่ค่อยมีรายได้อะไร เราย้ายจากโรงเรียนในเมืองมาอยู่ใกล้ๆบ้าน มันก็สะดวกเพราะอยู่ใกล้บ้าน พอเราใกล้จบป.1ครูบอกว่าให้เราซ้ำชั้นเพราะเราอายุก่อนเกณฑ์ ป้าก็โทรบอกแม่ว่าเราจะต้องซ้ำชั้น เมื่อก่อนเราโง่มากขนาดอยู่อนุบาล3ต้องให้น้องที่อยู่อนุบาล2มาสอนนับเลข แต่ตอนป.1ป้ากลัวเราเรียนไม่ทันเพื่อนเลยอัดหลักสูตรให้จนเรารู้ทันทุกคนแต่ครูก็ยังจะให้ซ้ำชั้นเพราะอายุไม่ถึงเกณฑ์ แม่เลยย้ายเรามาเรียนในเมืองเหมือนเดิม ค่าใช้จ่ายเพิ่มขึ้นเพราะต้องจ้างรถรับส่งนักเรียน บ้านกับโรงเรียนห่างกัน30กิโลเมตร ค่าขนมเราเอาไปวันละ15บาทอีก5บาทเอาไว้ฝากธนาคารโรงเรียนเเต่มันเกิดเรื่องที่เราไม่อยากเอาเงินฝากเพราะจะได้เอาเงินไปกินขนมเลยเขียนยอดเงินในบัญชีเอง พอป้ารู้ว่าไม่ได้เอาเงินฝาก  ก็ลดค่าขนมให้เหลือ10บาท ที่ป้าต้องการให้ฝากเงินเพราะจะได้เก็บเงินไว้ใช้ในยามที่จำเป็นแต่เราก็ไม่เชื่อป้าจนขึ้นมามัธยมต้นเราได้เงินมาโรงเรีนวันละ20บาทตอนนั้นกับข้าวจานละ22บาทเเต่มันกังไม่พอที่จะกิน เลยไปขโมยเงินของป้ามาเพื่อจะได้กินเหมือนเพื่อนๆบ้าง โดนจับได้ก็โดนด่าเพราะถ้าหักค่าขนมทำให้ไม่มีเงินซื้ออะไรกินบางทีเอาเงินค่ารถไปซื้อขนมบ้าง เคยโกงเงินส่วนรวมมันเป็นอะไรที่หนักที่สุดในชีวิตละ  ทำให้ทางบ้านเสียใจแม่เสียใจทุกคนเสียใจเราเลยคิดได้ว่าไม่ควรทำแล้วมันหนักมากจนรับไม่ได้  แม่ที่ไม่เคยจะส่งเงินมาให้ก็เริ่มส่งมาเเต่ก็ได้ทีละนิด  ป้าก็ต้องหาเลี้ยงแม่น้องที่ไม่มีงานเเละเราที่กำลังเรียนอยู่ ทุกวันนี้เราได้เงินมา30บาทข้าวเริ่มขึ้นเป็น25บาท ต้องรับผิดชอบเรื่องกีฬา เเต่เราไม่มีเงิน  อยากเก็บเงินได้เเบบเขาเเต่ถ้าเราเก็บเราก็ต้องอดข้าว บางวันป้าไม่มีเงินให้เราต้องนั่งมองเพื่อนกินหรือรอเขากินอิ่มเเล้วกินของเหลือจากเขาเราก็สมเพชตัวเองนะ เเต่ทำไงได้ถ้าเราไม่กินของเหลือเราก็หิวสิ เเละถ้าบางวันเพื่อนไม่ซื้อของกินก็ต้องกินน้ำเปล่าเพื่อปะทังหิว  แต่เพื่อนเราดี บางทีก็ให้ยืมเงิน เราก็มีความสุขที่ได้อยู่กับเพื่อนไม่ได้มานั่งทุกข์อะไรกับเรื่องอดีต  เราทำให้มันเรียกว่าความสุขได้ใช่มั้ย