แฟนมีวุฒิภาวะทางอารมณ์ต่ำ จะเลิกก็สงสารแฟน จะไปร่อก็สงสารตัวเอง มีทางออกที่ดีกว่านี้ไหม??

เหตุการณ์ทะเลาะกันระหว่างผมกับแฟนครั้งล่าสุดพึ่งเกิดเมื่อคืน เริ่มจากที่ผมบอกแฟนว่า "จะออกไปกินข้าวกับเพื่อน นะ เพื่อนมาจากต่างจังหวัด" พร้อมกับเดินออกไปตอนสามทุ่ม ตอนนั้น แฟนอยู่ในห้องกับน้องสาวที่มาเยี่ยม ก่อนหน้านั้น แฟนผมกับน้องสาวออกไปทำธุระ ไปยิม ไปกินข้าว กันตั้งแต่ช่วงเช้า โดยที่ไม่บอกอะไรผมเลยว่าไปที่ไหนยังไงบ้าง ผมถึงต้องส่งข้อความไปถามว่าอยู่ไหนกันแล้ว ทำอะไรกันเหรอ... จนช่วงเย็น เขาสองคนกลับเข้ามาที่ห้อง ก็พูดคุยกันสองคนอย่างสนุกสนาน ทำกับข้าว กินกันสองคน โดยที่ไม่คุย ไม่ได้เรียกผมทานด้วยหรืออะไร จนผมบอกว่าจะออกไปกินกับเพื่อนที่มาจากต่างจังหวัดในที่สุด

หลังจากที่ผมออกจากห้อง ไปหนึ่งชั่วโมง แฟนผมส่งข้อความมาหาทางไลน์ "ขอเวลาสองเดือน เดี๋ยวจะย้ายออกไปเอง" ผมไม่ได้เปิดอ่าน เพราะเหตุการณ์ลักษณะนี้เคยเกิดขึ้นบ่อย โดยแรกๆ ผมจะรีบถามว่าเป็นอะไร รวมถึงง้อซึ่งต้องใช้พลังมากๆในการง้อ ทั้งๆที่ผมไม่ได้ทำอะไรผิด จนหลังเริ่มหนักขึ้นๆ ผมก็เริ่มไม่สนใจ จนมาถึงครั้งนี้ ผมจึงไม่เปิดอ่าน เขาส่งข้อความมาอีกย้ำๆ อีกสามสี่ข้อความ จนมีข้อความมาว่า "กระเป๋าทำงานอ่ะ ลาก่อนแล้วกัน" แล้วก็ถ่ายรูปเอาเอกสารทำงานผมในกระเป๋าเอามาเทบนที่นอน เป็นรูปแรก แล้วก็เอาสมุดจนบันทึกงานของผมมาฉีกไม่มีชิ้นดี ส่งมาเป็นรูปที่สอง พร้อมกับส่งรูปที่ฉีกสมุดบันทึกงานและส่งข้อความมาหาเพื่อนผมที่ผมออกไปทานข้าวด้วยว่า "บอกให้เขารับโทรศัพท์ ไม่อย่างนั้นจะไประเบิดที่ร้านแน่"

จากเหตุการล่าสุด มันทำให้ผมรู้สึกแย่กับแฟนมากๆ ที่เอาเรื่องงานของผมมาทำลาย ทั้งๆที่งานที่ผมทำ เป็นรายได้หลักที่ได้เงินมาใช้จ่ายในครอบครัว ค่ารถ ค่าคอนโด ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าของใช้ ผมจ่ายเองหมด แฟนผมทำงานเงินเดินน้อย แค่เค้าจ่ายค่าเดินทางไปทำงาน กับข้าวเช้า ข้าวกลางวันของตัวเองแค่นั้น เพราะตอนเย็นผมจะไปรับเขาที่ทำงาน แล้วก็เลี้ยงข้าวเย็น พร้อมกับคำพูด -กู ซึ่งผมเคยตืนหลายครั้ง ว่าอย่าเอาคำพวกนี้มาใช้ ถึงแม้จะโมโหแค่ไหน แต่ก็ไม่เป็นผล ผมรู้สึกว่าตัวเองไม่มีความสุขเลยกับการแสดงออกของเขา อยากจะเลิก แต่ก็สงสารเค้าที่หาเลี้ยงตัวเองยังจะไม่รอด สงสารลูกที่มีด้วยกัน (ตอนนี้ลูกอายุ 1 ขวบ 7 เดือน ซึ่งพ่อแม่ผมเลี้ยงอยู่ที่ต่างจังหวัด) ที่ผ่านมา ผมง้อเขาเพราะอยากให้ครอบครัวสมบูรณ์ แต่หนักเข้า ผมก็เริ่มนึกถึงความรู้สึกตัวเอง ว่าจะทนกับความไม่มีความสุขแบบนี้ไปอีกกี่สิบปี อยากถามความเห็นของเพื่อนๆในนี้ว่าเคยเจอกับคนที่มีลักษณะแบบนี้ไหม แล้วหาทางออกยังไง (ปล. ผมเคยพาเขาไปรักษาเกี่ยวกับอาการซึมเศร้า แต่แรกๆก็มีวินัย แต่ท้ายสุดเขาก็ไม่ไปหาหมอ ไม่กินยาตามที่หมอสั่ง)
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่